Results found: 1

Search results

Search:
in the keywords: ciemna strona

Sort By:

Limit search:

‘Does anybody here want to fight’... ‘ No, not really, but if you care to take a swing at me...’ the cultivation of a warrior’s habitus in a Venezuelan combative art

100%

Ryan M. J.

Ido Movement for Culture. Journal of Martial Arts Anthropology

2015

vol. 15

issue 3

1-7

Aim. The aim of this study is to explain what “martial arts’ medicine” is, and provide a basis for discussion on its channels of transmission: how the knowledge and skills come to Europe. Background. The theoretical perspective for this paper is provided by the Humanistic Theory of Martial Arts, which contains an explanation of how the movement developed. Human health should be holistically analysed within the broad social context and as a process conditioned by a series of systemic relationships. Material and Method. Qualitative sociological methodology has been used in this study. The methods used include: analysis of literature and other sources; direct interviews (experts’ own words); analysis of the content of some systems of health practice; participant observations and other methods of observation and comprehensive interpretation. Results and Conclusions. The results show that transmission of this knowledge is an example of dialogue between the Far East (China, India, Japan) and the West (Europe). The Asian traditions come with martial arts and with a mode for alternative medicine. As in the ancient schools of martial arts modern Grand Masters teach martial arts along with medical knowledge. The channels of transmission are reduced to just a few of the organisations within the global martial arts’ movement.

Problem. Autor badał jak różne systemy walki zmagały się w czasie i w przestrzeni, próbowały odnaleźć różne rozwiązania w kwestii przemocy napotykającej społeczności na co dzień, kultywując w tym samym czasie poczucie znaczenia człowieka bez społeczności niszczącej go. Jak to miało kształt w Wenezueli? Tego typu „praca emocjonalna” lub emocjonalna powściągliwość działa jako rodzaj „procesów cywilizujących” dla garroteros. Metody. Materiał do badania wynika z długofalowego projektu (4 wyjazdy studyjne, począwszy od 2 tygodni do 7 miesięcy w latach 1998 i 2013) dotyczącego zakresu walki na kije na wiejskich terenach Wenezueli. Zbieranie danych oparło się na półformalnych i nieformalnych rozmowach, jak i praktykach. Zastosowano również badania archiwalne i literatury przedmiotu w celu przedstawienia walki na kije w szerszym kontekście. Wyniki. Autorzy próbując znaleźć wspólną odpowiedź na pytanie, jakie cechy trzeba posiadać, aby dobrze walczyć na kije, doszli do wniosku, iż fascynacja tym sportem musi być „we krwi” i jest nieodłączną cechą. Jednak chęć nauczycieli do szkolenia i zapoznania studentów z zawiłościami garoty sugeruje, że cecha ta może być otwarta na zmiany. Zdolność i gotowość do „przejścia na ciemną stronę” lub świadome atakowanie istotnych lub wrażliwych obszarów ciała przeciwnika w celu szybkiego oraz sprawnego zakończenia walki, a także sposób w jaki taka skłonność jest kultywowana i zarządzana jest postrzegana jako istotna część szkolenia. W połączeniu z dążeniem do osaczenia i zaangażowania przeciwnika do walki, równie ceniona jest zdolność do utrzymania poczucia dystansu emocjonalnego, w celu poszukiwania i wykorzystania wszelkich słabości w obronie przeciwnika. Udane zdominowanie przeciwnika często powoduje przemożne uczucie uniesienia i radości, które mogą prowadzić do dalszego aktywnego poszukiwania okazji do testowania swoich umiejętności walki oraz odczuwania intensywnego uczucia energii i radości, które pochodzą z wygranej. Aby uczeń nie stał się zagrożeniem dla własnej społeczności umiejętność mediacji czyjejś reakcji w zależności od modalności walki jest traktowana niemal równie ważnie wśród garroteros. Dyskusja. Tradycyjne sztuki walki dotyczą przede wszystkim sprawności technicznej i moralności. Trening ciała i emocje towarzyszące walce przy zachowaniu sensu człowieczeństwa innych jest tym, co nazywa się „postępowaniem wojownika” (habitus). Adepci walk zapoznają się z zestawem lokalnie opracowanych ruchów ciała oraz wieloma dostępnymi rodzajami broni i uczą się kierować chęcią do wysokiego ryzyka, a także poczucia emocjonalnego oderwania podczas walki, jak również zdolnością do odwrócenia się od przyjemności związanych ze zwycięstwem. W ten sposób nie tylko poprawiają swoje umiejętności, ale także wzmacniają poczucie tożsamości poprzez określony zestaw ruchów. Ten rodzaj transmisji pokazuje, iż student został przeszkolony w określonym stylu lokalnym i że został uznany za moralnie godnego do ochrony społeczności go otaczającej. Wnioski. Biorąc pod uwagę miejscowe tradycje sztuk walki artykuł koncentruje się tworzeniu i doskonaleniu niezbędnego emocjonalnego nastawienia, przyjemności czerpanej ze zniszczenia przeciwnika, a następnie nabywania umiejętności pogodzenia tych cech, tak aby nie stać się zagrożeniem dla własnej społeczności. Na wiejskich terenach Wenezueli mężczyzn posługujących się garotą na przemian się bano lub otaczano szacunkiem, a umiejętności i wartości, które uosabiali, mogą posłużyć dzisiejszej młodzieży w walce z wrogim i zdradliwym niekiedy światem. Dotyczy to szczególnie terenów gdzie istnieje słaba kontrola państwa, natomiast ważna jest reputacja i prestiż, a umiejętności walki, obrony przed odwetem oraz znajomość negocjacji mogą zaważyć na życiu bądź śmierci. Ci którzy nie nabędą odpowiednich umiejętności są narażeni na przedwczesną śmierć, więzienie lub chorobę psychiczną. Głównym problemem stojącym przed młodymi ludźmi jest zreintegrowanie się ze społeczeństwem, a przed ich nauczycielami - wskazanie równowagi między emocjonalnym wyizolowaniem się a szacunkiem dla ludzkiego życia.

Refine search results

1 Ido Movement for Culture. Journal of Martial Arts Anthropology

1 Ryan M. J.

1 2015

Search results

‘Does anybody here want to fight’... ‘ No, not really, but if you care to take a swing at me...’ the cultivation of a warrior’s habitus in a Venezuelan combative art