Results found: 2

Search results

Search:
in the keywords: ciencia

Sort By:

Limit search:

Organismo y regeneración: el mito de un mundo sin enfermedad

100%

Marecki J.

Roczniki Teologiczne

2014

vol. 61

issue 2: Teologia Dogmatyczna

205-216

From the truth about the creation of man it follows that man was called upon to live a life without an end. This transcendental dimension of man’s being, however, may be lost, if it is realized only in the perspective of earthly finiteness. This puts two important questions: is such a perspective possible at all, and would such a kind of life be desirable? Assuming that it would be possible, it should not, however, be desirable, because it would destroy the personal dimension of our being. The contingent character of the human being issues actual challenges to medicine. The response to them depends on the way science is understood. Today science is often understood not in the Aristotelian meaning (cognition and contemplation of the truth), but in the technical meaning, as ruling the world and trying to changing it. This carries actual dangers to man in the sphere of morality, along with socialcultural consequences. A man of science, however, has to recognize some impassable borders: the contingency of the human being cannot be eliminated, and man’s role cannot be reduced to that of an object saving others. Science cannot deceive us with the myth of the world devoid of suffering, illnesses and death. In consequence medicine not only is to heal people, but also to accompany man in the case when there is no hope of regaining his health. The example of Socrates may serve as a paradigm of man’s relation towards life and death.

Z prawdy o stworzeniu człowieka wynika, iż został on powołany do życia, które nie ma końca. Ten transcendentny wymiar bytu człowieka może się jednak zagubić, jeśli będzie realizowany tylko w perspektywie ziemskiej skończoności. To ostatnie stawia dwa ważne pytania: czy jest to w ogóle możliwe i czy taki rodzaj życia byłby pożądany? Zakładając, iż byłoby to możliwe, nie powinno być jednak upragnione, gdyż w ten sposób zniszczyłoby wymiar osobowy naszego bytu. Przygodność ludzkiego bytu stawia konkretne wyzwania przed medycyną. Odpowiedz´ na nie zależy od sposobu rozumienia nauki. Dzisiaj naukę pojmuje się często nie w rozumieniu arystotelesowskim (poznanie i kontemplacja prawdy), lecz w znaczeniu technicznym, jako panowanie nad światem i dążenie do jego zmiany. To niesie dla człowieka konkretne niebezpieczeństwa w sferze moralności wraz z konsekwencjami społeczno-kulturalnymi. Człowiek nauki musi jednak uznawać pewne nieprzekraczalne granice: nie da się wyeliminować przygodności ludzkiego bytu oraz zredukować człowieka do roli przedmiotu służącego ratowaniu innych. Nauka nie może nas oszukiwać mitem świata pozbawionego cierpienia, chorób i śmierci. W konsekwencji medycyna ma nie tylko ludzi leczyć, ale także towarzyszyć człowiekowi w przypadku braku nadziei na powrót do zdrowia. Przykład Sokratesa może być paradygmatem relacji człowieka wobec życia i wobec śmierci.

La verdad sobre la creación del hombre implica que él ha sido llamado a una vida sin final. Esto expresa la trascendencia del hombre respecto a la dimensión temporal de la vida y su impulso de buscar aquello que pueda apagar su deseo que se encuentra más allá. Sin embargo, esta dimensión transcendental se puede perder si va a ser realizada solamente en la perspectiva de la finitud terrenal. Lo que hace dos preguntas: ¿Es acaso posible?; ¿Sería deseable una vida de ese tipo? El argumento es que aún y cuando una vida sin final llevada a cabo en la inmanencia fuese posible, esa no sería deseable, por que en última instancia destruiría la dimensión personal del nuestro ser. La contingencia del ser humano lanza unos desafíos concretos ante la medicina. Su respuesta depende de cómo entendemos la ciencia. Hoy día la ciencia no se la entiende en el sentido aristotélico (conocer y contemplar la verdad), sino en el sentido técnico, como señoría sobre el mundo y la aspiración a su cambio. Esto conlleva para el hombre unos peligros concretos en la esfera de la moral, con las consecuencias socio- culturales. Sin embargo, el hombre tiene que reconocer ciertos límites infranqueables: no se puede eliminar la contigencia del ser humano y reducir al hombre al medio que sírvase para salvar la vida de otros. La ciencia no puede engañamos con el mito de un mundo carente de sufrimientos, enfermedades y muerte. En consecuencia la medicina no solamente ha de curar a los enfermos, sino también acompañar al hombre en el caso de falta de esperanza de volver a la salud. El ejemplo de Sócrates puede ser un paradigma de la relación del hombre hacia la muerte.

ENUNCIADOS PAREMIOLÓGICOS EN LOS MÉTODOS DIRECTOS: SIGLOS XIX-XXI1 (Panorama histórico) 2a parte

88%

Koszla-Szymańska M. M.

Zeszyty Naukowe Uczelni Vistula

2017

issue 52(1) Filologia

23-39

En la segunda parte del artículo “Enunciados paremiológicos en la glotodidáctica en los siglos XIX – XX, 2 parte” se habla del aprovechamiento de textos paremiológicos en los demás métodos de enseñanza de lenguas extranjeras, es decir: en el método natural (John Locke) así como en una amplia gama de métodos directos apoyados en el principio de la FAD (formación de asociaciones directas) entre un objeto, su significado y su forma lingüística. Me refiero aquí al método de George Ticknor, al de las series de acciones de François Gouin, al directo de Maximilian Berlitz, al progresivo de Henry Sweet, al método de enfoque comunicativo de Otto Jespersen, al de enfoque científico de Harold Palmer así como al método intermediario de Juliusz Ippoldt. En la parte que sigue se expone el problema de aprovechamiento de las paremias en los métodos directos de enfoque audio-lingual, entre los cuales figuran: el método de Robert Lado, el EGA (estructural-global-audiovisual), el situacional, el comunicativo así como el integral y selecto, lanzado primero por Alfred N. Smith y después por Waldemar Pfeiffer.

The second part of the article “Enunciados paremiológicos en la glotodidáctica en los siglos XIX-XX, 2 parte” (Paremiological utterances in glottodidactics over the ages XIX-XX, part 2) deals with the use of paremiological texts in the remaining methods of foreign languages teaching, namely: in the natural method (John Locke) and in a wide range of direct methods based on the FDA (formation of direct associations) principle, which consists in the development of direct associations between the object (subject), its meaning and its language form. What I am referring to are George Ticknor’s method, the serial method of François Gouin, the direct method of Maximilian Berlitz, the progressive method of Henry Sweet, the communicative approach method of Otto Jespersen, the scientific approach method of Harold Palmer, and the intermediation method of Juliusz Ippoldt. Next, I proceed to present the problem of the use of paremia in direct methods of the audiolingual approach, namely, Robert Lado’s method, EGA (structural-global-audiovisual) method, situational method, communication method, and integration-selective method promoted by Alfred N. Smith and later by Waldemar Pfeiffer.

Druga część artykułu “Enunciados paremiológicos en la glotodidáctica en los siglos XIX – XX, 2 parte” (Wypowiedzi paremiologiczne w glottodydaktyce na przestrzeni wieków XIX-XX”, część 2) została poświęcona wykorzystywaniu tekstów paremiologicznych w pozostałych metodach nauczania języków obcych, a mianowicie: w metodzie naturalnej Johna Locka oraz szerokiej gamie metod bezpośrednich opartych na zasadzie FAD, polegającej na ‘formowaniu’ bezpośrednich skojarzeń między obiektem (przedmiotem), jego znaczeniem i jego formą językową. Wśród tych metod figurują: metoda George’a Ticknora, seryjna metoda François Gouin’a, metoda Maksymiliana Berlitza, progresywna metoda Henry Sweeta, metoda Otto Jespersena o podejściu komunikatywnym, metoda Harolda Palmera o podejściu naukowym oraz pośrednicząca metoda Juliusza Ippoldta. W dalszej części artykułu przedstawiono problem wykorzystania paremii w metodach bezpośrednich o podejściu słuchowo-ustnym (audio-lingual), wśród których figuruje metoda Roberta Lado, metoda EGA (strukturalno-globalno-audiowizualna), metoda sytuacyjna, komunikacyjna oraz integralno-selektywna lansowana wcześniej przez Alfreda N. Smitha i później przez Waldemara Pfeiffera.

Refine search results

1 Roczniki Teologiczne

1 Zeszyty Naukowe Uczelni Vistula

1 Koszla-Szymańska M. M.

1 Marecki J.

1 2017

1 2014

Search results

Organismo y regeneración: el mito de un mundo sin enfermedad

ENUNCIADOS PAREMIOLÓGICOS EN LOS MÉTODOS DIRECTOS: SIGLOS XIX-XXI1 (Panorama histórico) 2a parte