Search results

1

PORÓWNANIE TRYBÓW DOCHODZENIA ROSZCZEŃ KARNOPROCESOWYCH I CYWILNOPRAWNYCH ZA NIESŁUSZNE SKAZANIE, TYMCZASOWE ARESZTOWANIE BĄDŹ ZATRZYMANIE

100%

Stokłosa K.

Eunomia – Rozwój Zrównoważony – Sustainable Development

|

2019

|

issue 1(96)

17-24

EN

Code of Criminal Procedure provides some kind of possibility of seeking compensation for wrongful conviction, temporary detention or detention. Claims, pursuant to article 552 § 1 of the Code of Criminal Procedure, does not provide for exceptions to the principle of full compensation of damages. It includes both claims for damages for actual loss as well as for lost profits. The indicated provision corresponds to art. 417 § 1 of the Civil Code and article 417 § 2 of the Civil Code The State Treasury is liable for damage caused by unlawful act or comission in the exercise of public authority. If the damage was caused by issuing a final decision or a final decision, its remedy can be demanded after it has been found in the proper proceedings that they are unlawful. Therefore, whether the situation described in article 552 of the Code of Criminal Procedure - the revocation of a final judgment by way of cassation, as a result of which a more favorable decision is issued for the accused, is the state equivalent to finding the unlawfulness of the ruling thus violated? The liability of the State Treasury for damage and harm caused by unjust condemnation, arrest or detention, in many cases, extend the scope of this responsibility to states that could not be classified as unlawful acts or omissions in the exercise of public authority. Depending on the choice of position, one should consider maintaining a separate criminal and civil procedure for examining cases for damages for unjustified conviction, temporary detention or detention.

2

Pojęcie stosownego wynagrodzenia, o którym mowa w art. 79 ust. 1 pkt 3 lit. b ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, a jego rynkowy charakter

75%

Maryniak Ł.

Zeszyty Naukowe KUL

|

2018

|

vol. 61

|

issue 1

53-67

EN

In this article its author tries to find a proper definition of “respective remuneration” referred to in article 79 paragraph 1 of Polish Copyright Law (Act of 4 February 1994 on Copyright and Related Rights). Although, prima facie, in the case law this term is understood uniformly, while analysing in detail the different cases of copyright infringement it is noticeable that the judgments are based on various factors, which eventually influence the final amount of remuneration defendant must pay. These factors are usually objective (such as prices for a copy of work) but sometimes they might be also subjective (for instance: the relations between defendant and author, the motives of defendants infringement, etc.). The author of this article answers the question whether the term “respective remuneration” means the same as “market remuneration” (market prices) and proposes the original method of calculating a respective remuneration referred to in article 79 of Polish Copyright Law, called “objective-subjective method”.

PL

Autor niniejszego artykułu podejmuje próbę ustalenia prawidłowej definicji „stosownego wynagrodzenia”, o którym mowa w art. 79 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Mimo iż, prima facie, w orzecznictwie przedmiotowe pojęcie jest rozumiane jednolicie, to jednak przy bardziej szczegółowej analizie poszczególnych orzeczeń można dostrzec, że sądy podejmują rozstrzygnięcia, biorąc pod uwagę różne czynniki – determinujące ostateczną wysokość wynagrodzenia, jaką zobowiązany jest zapłacić naruszyciel. Zazwyczaj wspomniane czynniki mają charakter wyłącznie obiektywny (np. cena egzemplarza utworu), w pewnych przypadkach cechują się jednak charakterem subiektywnym (np. relacje łączące naruszyciela i twórcę, motywy działania naruszyciela, etc.). Autor niniejszego artykułu udziela odpowiedzi na pytanie, czy pojęcie „stosownego wynagrodzenia” jest tożsame z pojęciem „rynkowego wynagrodzenia”, oraz formułuje podstawy autorskiej metody ustalenia wysokości stosownego wynagrodzenia, o którym mowa w art. 79 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, którą można określić jako metodę „obiektywno-subiektywną”.

3

Termin do złożenia wniosku o ustalenie zdarzenia medycznego – analiza i uwagi de lege ferenda

51%

Białkowski M.

Ius Novum

|

2020

|

vol. 14

|

issue 3

142-159

EN

The aim of this article is to critically assess the time limit for submitting an application for determining a medical incident. The starting point for the evaluation of Article 67c paras 2 and 4 of the Act on patients’ rights and Patient Ombudsman is the inference that this time limit should be qualified as final. This conclusion in particular impacts the effects of its expiry and the lack of possibility – contrary to the individual rules of procedure of voivodship committees deciding on medical incidents in which the time limit is defined under procedural law – for its restoration. The analysis of the solution adopted by the legislator is also conducted through the prism of its comparison with the statutory period of limitation in claims for compensation for damage caused by a wrongful act (Article 4421 § 3 Civil Code). This comparison leads to the conclusion that the time limit for submitting an application for determining a medical incident significantly limits access to this alternative method of redressing damage caused by medical treatment.

PL

Celem artykułu jest poddanie krytycznej analizie terminu do wniesienia wniosku o ustalenie zdarzenia medycznego. Punktem wyjścia dla oceny art. 67c ust. 2 i 4 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta jest ustalenie, iż termin ten powinien być kwalifikowany jako termin zawity prawa materialnego, co rzutuje w szczególności na skutki jego upływu i brak możliwości – wbrew przyjętej w regulaminach poszczególnych komisji do spraw orzekania o zdarzeniach medycznych kwalifikacji tego terminu jako terminu prawa procesowego – jego przywrócenia. Analiza przyjętego przez ustawodawcę rozwiązania prowadzona jest również przez pryzmat jego porównania z ustawową regulacją przedawnienia roszczeń majątkowych o naprawienie szkody na osobie, wyrządzonej czynem niedozwolonym (art. 4421 § 3 k.c.). Porównanie to prowadzi do wniosku, że termin do dochodzenia żądania ustalenia zdarzenia medycznego w znaczący sposób ogranicza dostęp do tej alternatywnej drogi służącej do indemnizacji uszczerbku powstałego w związku z leczeniem.

4

Ke čtyřem základním otázkám nemajetkové újmy:

38%

Tichý L.

Právník. Teoretický časopis pro otázky státu a práva (The Lawyer - Scientific Review for Problems of State and Law)

|

2020

|

vol. 159

|

issue 8

618-640

EN

The article presents an analysis and solution of the basic issues of damages for personal non-pecuniary damage against the background of German and Austrian law. It defines the concept of non-pecuniary damage and concludes, that although under the Civil Code non-pecuniary damage is formally in a worse position than pecuniary damage, as it is limited by a general clause to specific provisions of the law, these provisions are so extensively and flexibly formulated that discrimination of damages for non-pecuniary damage actually does not exist. Mental pain – as a result of the fact that law defined some of its forms – is also a full-fledged part of the category (concept) of pain and equal to physical pain, as a compensable item of non-pecuniary damage. Non-pecuniary damage in the form of personal injury can usually be largely restored, and thus monetary compensation is pushed out. Finally, the article defines and categorizes the basic factors that should be taken into account when assessing the extent of monetary compensation for non-pecuniary damage, especially in the form of pain, and prefers objective approach in this procedure, which can be subjectivized regarding to the exceptional nature of each case.

CS

Článek je analýzou a řešením některých základních otázek odškodňování osobní nemajetkové újmy na pozadí německého a rakouského práva. Vymezuje pojem nemajetkové újmy a dovozuje, že ačkoliv podle občanského zákoníku je nemajetková újma ve srovnání s odškodňováním majetkové újmy formálně v horším postavení, neboť je obecnou klauzulí omezena na konkrétní ustanovení zákona, jsou tato ustanovení tak extenzivně a flexibilně formulována, že ve skutečnosti diskriminace odškodnění nemajetkové újmy neexistuje. Psychická bolest je i v důsledku dříve v zákoně vymezených forem plnohodnotnou a s fyzickou bolestí rovnoprávnou součástí kategorie (pojmu) bolest, jakožto odškodnitelné položky nemajetkové újmy. Nemajetkovou újmu ve formě poškození zdraví („osobní újmy“) lze zpravidla z velké části restituovat, a tak peněžitá kompenzace je vytlačována. Článek konečně vymezuje a kategorizuje základní faktory, které by měly být reflektovány při stanovení rozsahu peněžité náhrady za nemajetkovou újmu zejména ve formě bolesti, a preferuje objektivní přístup při tomto postupu, jenž může být s ohledem na výjimečnost konkrétního případu subjektivizován.

Refine search results

1 Eunomia – Rozwój Zrównoważony – Sustainable Development

1 Ius Novum

1 Právník. Teoretický časopis pro otázky státu a práva (The Lawyer - Scientific Review for Problems of State and Law)

1 Zeszyty Naukowe KUL

1 Białkowski M.

1 Maryniak Ł.

1 Stokłosa K.

1 Tichý L.

2 2020

1 2019

1 2018

PORÓWNANIE TRYBÓW DOCHODZENIA ROSZCZEŃ KARNOPROCESOWYCH I CYWILNOPRAWNYCH ZA NIESŁUSZNE SKAZANIE, TYMCZASOWE ARESZTOWANIE BĄDŹ ZATRZYMANIE

Pojęcie stosownego wynagrodzenia, o którym mowa w art. 79 ust. 1 pkt 3 lit. b ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, a jego rynkowy charakter

Termin do złożenia wniosku o ustalenie zdarzenia medycznego – analiza i uwagi de lege ferenda

Ke čtyřem základním otázkám nemajetkové újmy: