The paper analyses the Polish government’s actions to support Polish studies units abroad and examines the relationships between these units and institutions in Poland. It aims to understand the forms and scope of support offered to Polish studies units and to explain why public diplomacy actions also target the Polish diaspora. The analysis is based on official documents related to public diplomacy and Polish diaspora policy, as well as the results of an empirical study conducted among representatives of Polish institutions responsible for promoting the Polish image abroad and representatives of Polish studies units. The conclusions indicate the heterogeneity of these units and differences in support for units in the East and the West. In the case of units operating in former Soviet Union countries, Polish diaspora policy dominates, aiming to maintain connections between local Polish communities and Poland. In the West, support for Polish studies units stems from both Polish diaspora policy and public diplomacy.
PL
Artykuł analizuje działania państwa polskiego mające na celu wsparcie jednostek polonoznawczych za granicą i bada relacje między tymi jednostkami a instytucjami w Polsce. Celem artykułu jest zrozumienie form i zakresu wsparcia oferowanego jednostkom polonoznawczym oraz wyjaśnienie, dlaczego działania z zakresu dyplomacji publicznej adresowane są także do polskiej diaspory. Analiza opiera się na oficjalnych dokumentach dotyczących dyplomacji publicznej i polityki polonijnej, a także na wynikach badania empirycznego przeprowadzonego wśród przedstawicieli polskich instytucji odpowiedzialnych za promocję polskiego wizerunku za granicą oraz przedstawicieli jednostek polonoznawczych. Wnioski wskazują na heterogeniczność tych jednostek oraz różnice między wsparciem dla jednostek na Wschodzie i Zachodzie. W przypadku jednostek funkcjonujących w krajach byłego ZSRR wyraźnie dominuje polityka polonijna, która ma na celu podtrzymywanie związków miejscowych Polaków z Polską i polskością. Na Zachodzie wsparcie dla jednostek polonoznawczych wynika zarówno z polityki polonijnej, jak i dyplomacji publicznej.
Celem artykułu jest analiza istoty i specyfiki dyplomacji naukowej Unii Europejskiej (UE) w czasie pandemii COVID-19. W tym celu przeanalizowano podejścia w definiowaniu pojęcia dyplomacji naukowej oraz jej genezę; podjęto próbę określenia specyfiki dyplomacji naukowej UE oraz dokonano analizy działań UE w czasie pandemii COVID-19, które mieszczą się w zakresie definicyjnym dyplomacji naukowej. W artykule odwołano się do koncepcji autonomii strategicznej UE jako szerszej formuły politycznej, której część powinna stanowić dyplomacja naukowa. Sformułowano również kierunki zmian, które pozwolą doprecyzować miejsce i rolę dyplomacji naukowej UE w przyszłości. Do analizy wykorzystano źródła pierwotne (akty normatywne, dokumenty polityczne) oraz dostępną literaturę naukową i raporty dotyczące dyplomacji naukowej, międzynarodowej współpracy naukowej. Stworzono autorskie zestawienie działań realizowanych przez UE w czasie pandemii COVID-19, dzieląc je zgodnie z kryterium typów dyplomacji naukowej oraz kierunku oddziaływania. Pozwala to stwierdzić, że dyplomacja naukowa UE to zespół działań wspierających i uzupełniających aktywność państw członkowskich oraz działań koordynacyjnych w tych obszarach, gdzie reakcja wspólnotowa tworzy wartość dodaną. Ma to znaczenie dla wyznaczenia dalszego rozwoju dyplomacji naukowej UE i przygotowania organizacji na przyszłe kryzysy wymagające ponadnarodowej odpowiedzi z wykorzystaniem współpracy naukowej i wiedzy eksperckiej w procesie decyzyjnym.
EN
The aim of the article is to analyse the essence and specificity of the European Union’s (EU) science diplomacy during the COVID-19 pandemic. For this aim, approaches in defining the concept of science diplomacy and its genesis have been analysed; an attempt has been made to define the specificity of the EU science diplomacy, and the analysis has been conducted of the EU’s actions during the COVID-19 pandemic that fall within the defining scope of science diplomacy. The article refers to the concept of strategic autonomy of the EU as a broader political formula, of which science diplomacy should be a part. The author also formulates directions for changes that will clarify the place and role of EU science diplomacy in the future. Primary sources (normative acts, policy documents), and available scholar literature and reports on science diplomacy and international scientific cooperation were used for the analysis. The list of activities implemented by the EU during the COVID-19 pandemic was created, dividing them according to the criterion of types of science diplomacy and the direction of impact. This allows us to conclude that EU science diplomacy is a set of activities that support and complement the activities of the Member States, as well as coordination activities in those areas, where the community response creates added value. This is important to determine the further development of EU science diplomacy and prepare the organization for future crises requiring a supranational response using scientific cooperation and expertise in the decision-making process.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.