Search results

1

Decyzje w sprawie derogacji obu gazociągów Nord Stream jako ogniwo wielopoziomowego egzekwowania prawa unijnego

100%

Zawodziński K.

internetowy Kwartalnik Antymonopolowy i Regulacyjny

|

2020

|

vol. 9

|

issue 4

94-99

PL

Ogłoszone w drugiej połowie maja 2020 r. decyzje niemieckiego regulatora, Bundesnetzagentur, dotyczące udzielenia derogacji spod unijnych zasad wspólnego rynku gazu dla Nord Stream oraz odmowy jej udzielenia dla Nord Stream 2 są następstwem przyjętej 17 kwietnia 2019 r. nowelizacji dyrektywy gazowej, przez co wpisują się w szerszy kontekst. Włączają się one w dyskurs nad obowiązywaniem unijnego reżimu regulacyjnego w czasie i przestrzeni, a także stanowią ważny przykład zastosowania złożonego pod względem proceduralnym i materialnoprawnym przypadku regulacji epizodycznej. Towarzyszą im postanowienia Sądu UE odrzucające skargi spółek Nord Stream na nowelizację dyrektywy gazowej oraz ogłoszenia zarządzeń (procedural orders) przez Trybunał Arbitrażowy, rozpatrujący skargę Nord Stream 2 AG na UE, współdeterminujące wielopoziomowe egzekwowanie prawa unijnego.

2

UNIJNE REGULACJE PRAWNE W SEKTORZE RYNKU GAZU ZIEMNEGO

86%

Grzebiela K.

Kultura Bezpieczeństwa. Nauka – Praktyka – Refleksje

|

2017

|

vol. 25(25)

46-69

PL

1. Cel Celem niniejszego artykułu jest kompleksowe przedstawienie unijnych uregulowań prawnych w obszarze gazu ziemnego. W tym celu autor ukazuje prawne aspekty problematyki polityki energetycznej Unii Europejskiej w zakresie gazu ziemnego z dokładnym omówieniem każdego z aktów prawnych. Począwszy od Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Węgla i Stali, autor przedstawia regulacje prawne odnoszące się do rynku gazu ziemnego wprowadzane w poszczególnych traktatach. Szczególną uwagę poświęcono omówieniu wpływu art. 194 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej na politykę energetyczną Unii. W dalszej części skupiono się na ukazaniu rozwoju rynku wewnętrznego w sektorze gazu ziemnego w wyniku przyjętego Pierwszego oraz Drugiego Pakietu Energetycznego. W odrębnym dziale uwagę przeznaczono charakterystyce źródeł prawa regulujących rynek gazu ziemnego, a wchodzących w skład Trzeciego Pakietu Energetycznego. 2. Wprowadzenie W trakcie tworzenia konkurencyjnego i liberalnego rynku gazu ziemnego Unia Europejska zobowiązała państwa członkowskie do podjęcia odpowiednich działań, w tym legislacyjnych, mających na celu integrację europejskich polityk energetycznych oraz stworzenie wspólnej unii energetycznej. Europejska integracja rozpoczęła się od przyjęcia unijnych traktatów, poprzez fundamentalne unijne akty prawa wtórnego. Regulacje prawne powinny harmonizować polityki energetyczne państw członkowskich. Unia Europejska winna mieć na względzie stopień rozwoju gospodarczego każdego z krajów członkowskich. Wprowadzane regulacje powinny być zatem implementowane w tempie umiarkowanym, z uwzględnieniem stadiów rozwoju poszczególnych gospodarek. Ustawodawca unijny jako priorytet traktuje stworzenie w pełni konkurencyjnego oraz liberalnego rynku gazu ziemnego. 3. Metodologia W pracy autor posłużył się metodologią opisową, koncentrując się na omówieniu regulacji prawnych w sektorze rynku gazu ziemnego. W niniejszej pracy jako podstawowy materiał wiedzy wykorzystano przepisy wiążących oraz niewiążących źródeł prawa unijnego odnoszących się do rynku gazu ziemnego. Metoda opisowa jest najczęściej używaną przez autora wraz z metodą analityczną. Ta ostatnia wykorzystana jest w pracy w celu analizy zjawisk zachodzących w ustawodawstwie unijnym na przestrzeni lat. Autor przedstawia przeobrażenia regulacji prawnych w sektorze gazu ziemnego wprowadzonych począwszy od roku 1951r. do obecnie obowiązujących. Analiza regulacji unijnych pozwala dostrzec pojawienie się nowych pojęć związanych z kwestią bezpieczeństwa energetycznego. 4. Wnioski Autor wskazuje, iż regulacje prawne w sektorze gazu ziemnego mają niewątpliwy wpływ na kształtowanie oraz przeobrażanie rynku gazu ziemnego państw członkowskich. Unia Europejska licznymi aktami prawnymi reguluje najważniejsze kwestie związane z sektorem gazu ziemnego, obejmując nimi bezpieczeństwo energetyczne państw członkowskich. Znaczenie surowców energetycznych, w szczególności gazu ziemnego, oraz zaopatrzenie w owy surowiec jest nie do przecenienia. Surowce energetyczne stanowią gwarant niezależności państwa od czynników zewnętrznych, a gaz ziemny jest paliwem ciągle zyskującym na znaczeniu. Dlatego tak ważnym jest tworzenie uregulowań prawnych dających podstawę do budowania jednolitego rynku gazu ziemnego.

3

Stosowanie dyrektywy Gazowej Unii Europejskiej do podmorskich części gazociągów importowych z państw trzecich – uwagi z punktu widzenia prawa międzynarodowego i Unijnego

58%

Szydło M.

Wrocławsko-Lwowskie Zeszyty Prawnicze

|

2019

|

vol. 10

189-207

EN

Energy security of Poland and Ukraine requires that gas pipelines importing natural gas to European Union from third countries, including maritime parts of those pipelines, are subject to EU Third Energy Package, including the EU Gas Directive. The latter body of law aims to ensure precompetitive market environment (with third party access to pipelines and ownership unbundling) which is strongly favourable to market investments, consumer welfare and security of gas supplies. General international law and EU primary law, as they now stand, make it possible to extend the territorial jurisdiction of EU and, consequently, territorial scope of application of EU law, to some maritime areas belonging to EU Member States, i.e. territorial seas, exclusive economic zones and continental shelves. Thus, international law and primary EU law authorize the actions of EU institutions and EU Member States aiming at extension of EU Third Energy Package to maritime parts of import gas pipelines. It is to be regretted that recently adopted EU Directive 2019/692, amending EU Gas Directive, does not make use of those broader legal entitlements. In view of its specific provisions, EU Directive 2019/692 does not change current de facto derogation from EU Third Energy Package which import gas pipelines still enjoy.

UR

Для забезпечення ефективності енергетичної безпеки Польщі та України у сфері постачання газу справою стратегічного значення є правовий режим, який застосовують до газопроводів (тих, що вже існують, і тих, що в процесі будівництва, за допомогою котрих природний газ транспортується або буде транспортуватися до Європейського Союзу із третіх країн), у власності яких одночасно перебувають свої морські відрізки газопроводів (наприклад Nord Stream 1, Nord Stream 2, Turkish Stream, EastMed, Green Stream, Medgaz). Газ із третіх країн, який імпортують, або планують імпортувати газопроводами такого типу до ЄС також постачають або постачатимуть у якійсь частині і до України в межах реекспорту, який забезпечують деякі країни-члени ЄС, наприклад, Німеччина і Польща. З погляду безпеки постачання природного газу до ЄС та до України, а також з погляду розвитку конкурентності ринку газу в Європі, є справою вельми принциповою, щоб до морських частин цих газопроводів в якнайбільшому обсязі застосовували норми енергетичної директиви Європейського Союзу, тобто директива 2009/73. Адже ця директива містить багато правових вирішень, які мають змусити крани-члени ЄС та енергетичні компанії до такого алгоритму дій, котрі сприятимуть конкурентності на внутрішньому ринку ЄС буде ефективнішим з погляду безпеки постачання газу та більшої енергетичної інтеграції країн-членів (наприклад, правило доступу третіх сторін до мережі, unbundling, регулювання тарифів у питанні під’єднання і доступу до мережі та тарифів для промисловості). Загальне міжнародне право, в тому числі Конвенція з морського права, а також загальні принципи права ЄС, що випливають із Договорів та мають вияв у рішеннях Суду ЄС (TSUE), дозволяють, щоб закони енергетичного права ЄС, у тому числі директиви 2007/73, були застосовані в повному обсязі до морських відрізків газопроводів для транспортування імпортного газу з третіх країн до ЄС. Якщо конкретніше, це стосується морських відрізків газопроводів, розташованих у межах територіальних вод, виключної економічної зони та континентального шельфу країн-членів ЄС. На ці морські сфери поширюється – у визначеному порядку – юрисдикція країн-членів ЄС, та відповідно юрисдикція ЄС, і становлять вони територію ЄС в розумінні ст. 52 TUE і ст. 355 TFUE. На жаль, ці загальні принципи міжнародного права і права ЄС не знайшли свого безпосереднього віддзеркалення в нормах Газової директиви 2009/73 та в директиві із недавно внесеними змінами 2019/692. Директива 2009/73, в отриманому новому звучанні директиви 2019/692, дуже незначною мірою дозволяє на її застосування до морських відрізків газопроводів, що імпортують газ із третіх країн, що перебувають під юрисдикцією країн ЄС. Не варто також сподіватися, щоб практика використання директиви 2009/73 була такою, що цей акт справді застосовуватимуть у межах окреслених тут морських сфер країн-членів. Ймовірне застосування в цьому контексті директиви 2009/73 насправді було б певним регулятивним викликом і вимагало б окресленого регулятивного зусилля. Проте, безперечно, це посприяло б конкурентності, безпеці постачання газу та економічній інтеграції в ЄС. Залишається тільки шкодувати, що з цього погляду енергетична солідарність у ЄС не здатна переважити індивідуальні інтереси деяких країн-членів у збереженні statusquo, тобто в дотриманні в цій справі своєрідного законодавчого вакууму.

Refine search results

1 Kultura Bezpieczeństwa. Nauka – Praktyka – Refleksje

1 Wrocławsko-Lwowskie Zeszyty Prawnicze

1 internetowy Kwartalnik Antymonopolowy i Regulacyjny

1 Grzebiela K.

1 Szydło M.

1 Zawodziński K.

1 2020

1 2019

1 2018

Decyzje w sprawie derogacji obu gazociągów Nord Stream jako ogniwo wielopoziomowego egzekwowania prawa unijnego

UNIJNE REGULACJE PRAWNE W SEKTORZE RYNKU GAZU ZIEMNEGO

Stosowanie dyrektywy Gazowej Unii Europejskiej do podmorskich części gazociągów importowych z państw trzecich – uwagi z punktu widzenia prawa międzynarodowego i Unijnego