Results found: 2

Search results

Search:
in the keywords: efficient cause

Sort By:

Limit search:

Aristotle’s Criticism of the Platonic Forms as Causes in De Generatione et Corruptione II 9. A Reading Based on Philoponus’ Exegesis

100%

Mouzala M. G.

Peitho. Examina Antiqua

2016

vol. 7

issue 1

123-148

In the De Generatione et Corruptione II 9, Aristotle aims to achieve the confirmation of his theory of the necessity of the efficient cause. In this chapter he sets out his criticism on the one hand of those who wrongly attributed the efficient cause to other kinds of causality and on the other, of those who ignored the efficient cause. More specifically Aristotle divides all preceding theories which attempted to explain generation and corruption into two groups: i) those which offered an explanation by using the formal cause ii) those which provided an explanation by using the material or the instrumental causes. According to Philoponus, when Aristotle reproaches the other philosophers for adducing no proper notion of the efficient cause he alludes to both Anaxagoras and Plato. Regarding Anaxagoras, in our view this cannot be confirmed by internal textual evidence. In terms of Plato, in this chapter we trace an explicit and an implicit criticism of the Platonic Forms as causes. Aristotle’s implicit criticism is that the Forms are not at all active causes. We can understand better the grounds for this criticism if we also consider his relevant arguments in Book Lambda of his Metaphysics. His explicit criticism, articulated in two arguments, is formulated in GC 335b18–24. We examine the different lines of its interpretation in the secondary literature, but primarily we focus on Philoponus’ exegesis, which contributes significantly, not only to the clarification of Aristotle’s thinking, but also to the manifestation of the arguments articulated in defence of the Platonic theory of the Forms. In this paper, through the analysis of Philoponus’ exegesis we set out to prove that Aristotle’s criticism of the Platonic causes can be construed from the perspective of either Aristotelian theory or the Platonic and Neoplatonic influence. Finally, based on Philoponus’ exegesis, we examine Aristotle’s criticism of those who posited matter or instrumental causes as efficient causes.

Związek między Baconem, teleologią i analogią a doktryną naturalizmu metodologicznego

70%

LeMaster J. C.

Filozoficzne Aspekty Genezy

2017

vol. 14

99-133

Francis Bacon podzielił nauki przyrodnicze na fizykę i metafizykę. Twierdził, że z czterech przyczyn wskazanych przez Arystotelesa tylko przyczyny materialne i sprawcze należą do dziedziny fizyki, a przyczyny celowe, czy też twierdzenia teleologiczne, zaliczyć trzeba do dziedziny metafizyki. Bacon sprzeciwiał się włączaniu teleologii do fizyki, ponieważ doświadczenie podpowiadało mu, że twierdzenia teleologiczne zniechęcają do poszukiwania przyczyn sprawczych dla zjawisk przyrodniczych. Relegował on teleologię do metafizyki, a nauka w dużej mierze poszła jego śladem, wykształcając przez kolejne czterysta lat coraz większą awersję do uwzględniania czynników teleologicznych w wyjaśnieniach naukowych. Zdaniem Bacona człowiek, z racji swojej natury, „wymyśla […] paralele, odpowiedniości i stosunki, które w rzeczywistości nie istnieją”. Jednak wraz z rozwojem nauki w zakresie odkrywania przyczyn materialnych i sprawczych, jaki zachodził od czasów Bacona, zaczęły pojawiać się paralele, odpowiedniości i stosunki bardziej zasadne niż zapewne mógłby on sobie wyobrazić. Krótko mówiąc, poszukiwanie przyczyn materialnych i sprawczych w przyrodzie przyniosło imponujące uzasadnienie również dla wnioskowania o przyczynach celowych. Wnioskowania teleologiczne powinny być dopuszczone w nauce wówczas, gdy uprawomocniają je świadectwa empiryczne. Narzędzie pozwalające ustalić, czy wnioskowanie teleologiczne jest prawomocne, stanowi analogia. Bacon mógłby pomóc nauce uniknąć stopniowego, lecz i nieuchronnego przejścia w stronę naturalizmu metodologicznego, gdyby położył nacisk na to, jak analogia, zastosowana w roli narzędzia analitycznego w procesie indukcji, prowadzi do zasadnych wniosków o istnieniu teleologii w przyrodzie.

Francis Bacon divided natural science into physics and metaphysics. He claimed that of Aristotle’s four causes, only material and efficient causes belong to the realm of physics, and that final causes, or teleological claims, belong to the realm of metaphysics. Bacon objected to including teleology in physics because in his experience teleological claims tended to discourage the search for efficient causes for natural phenomena. Because Bacon relegated teleology to metaphysics science largely followed his lead, evolving over the next four hundred years a growing distaste for including any teleological implications in scientific explanations. Bacon claimed that human nature, “will yet invent parallels and conjugates and relatives, where no such thing is”. Yet, as the material and efficient causal discoveries by science have progressed since Bacon’s time, they have in turn revealed more legitimate parallels and conjugates and relatives than perhaps he could have ever imagined. Stated succinctly, the process of exploring material and efficient causes in nature has also given breathtaking justification for also inferring final causes as well. As such, inferences to teleology in science should be allowed where they are warranted by the empirical evidence. The tool for determining whether a teleological inference is warranted is analogy. Bacon could have helped science avoid its gradual but inexorable drift into methodological naturalism if he had emphasized how analogy, used as an analytical tool in the process of induction, legitimately leads to reasonable inferences of teleology in nature.

Refine search results

1 Filozoficzne Aspekty Genezy

1 Peitho. Examina Antiqua

1 LeMaster J. C.

1 Mouzala M. G.

1 2017

1 2016

Search results

Aristotle’s Criticism of the Platonic Forms as Causes in De Generatione et Corruptione II 9. A Reading Based on Philoponus’ Exegesis

Związek między Baconem, teleologią i analogią a doktryną naturalizmu metodologicznego