Results found: 2

Search results

Search:
in the keywords: epoka elżbietańska

Sort By:

Limit search:

Pauperyzacja i powstanie polityki społecznej na przykładzie Anglii w epoce elżbietańskiej

100%

Garbat M.

Nierówności społeczne a wzrost gospodarczy

2013

issue 34

25-34

W artykule przedstawiono kształtowanie się fundamentów polityki społecznej w elżbietań-skiej Anglii. Omówiono podstawowe akty prawne tego okresu oraz opisano radykalny charakter reform, jakim miały służyć. Dla zrealizowania tych zamiarów ustanowiono prawa zakazujące żebractwa, z drugiej zaś strony przejęto instytucje służące dobroczynności i pomocy społecznej. Opieka społeczna miała być odtąd realizowana nie według mało selektywnych kryteriów z prze-szłości, ale według zasad bazujących przede wszystkim na odróżnieniu potrzebujących od tych, którzy takiej pomocy nie potrzebowali. Przyjmuje się, że pierwszym źródłem prawa w dziedzinie pomocy społecznej był akt wydany przez angielską królową w 1601 roku, zwany Prawem ubogich.

This paper presents the development of the foundations of social policy in Elizabethan England. The basic laws of this period were discussed as well as the radical nature of the reforms. To make these plans real, certain laws were established and begging was to be banned. On the other hand institutions for charity and social welfare were taken over. From that time social services were not supposed to be implemented according to selected criteria from the past, but according to rules based primarily on the contrast between those who are in need of such assistance and those who are not. It is assumed that the primary source of law in the field of social assistance was the measure adopted by the Queen of England in 1601, called the law of the poor.

Spektakl suwerenności: uroczystości koronacyjne królowej Elżbiety I

67%

Olechnowicz E.

Pamiętnik Teatralny

2018

vol. 67

issue 4

5-33

The coronation ceremonies of Queen Elizabeth I in 1559, as all ceremonies regarding transfer of royal power, are an interesting example of what Victor Turner called “social drama.” Elizabeth was highly aware of the inextricable bond between statecraft and stagecraft. The entry progress through the city of London and the coronation were the first public occasions for the queen to present her public persona with theatrical means, through the use of decorations, attributes, gestures, and costumes. The intention behind the ceremonial entry was both to laud the ascending queen and to indicate her government’s policies in the wake of a political crisis following the death of Queen Mary. Allegorical spectacles accompanying the entry comprised a unified programme presenting Elizabeth as the opposite of her predecessor. The purpose of the coronation ceremonies, on the other hand, was quite the opposite: each of its features and rituals was meant to convey and emphasise the continuity and enduring nature of monarchy. The ruler ascending the throne took on a new identity and a new body. In line with the Tudor doctrine of “the king’s two bodies,” described by Ernst Kantorowicz, at coronation the monarch relinquished their individual identity to become a super-individual King who was immortal. Thus, the festivities and ceremonies inaugurating Elizabeth’s rule had a twofold nature, and the two main elements were complementary to each other: they presented the queen as a “new hope” of the Protestant England and as a rightful heir to the throne not just worthy of her predecessors but rather identical with them.

Uroczystości intronizacyjne królowej Elżbiety I w 1559 roku – jak wszystkie ceremonie związane z sukcesją władzy królewskiej – stanowią ciekawy przykład tego, co Victor Turner określił jako dramaty społeczne. Królowa Elżbieta doskonale uświadamiała sobie nierozerwalny związek między sztuką sprawowania rządów (statecraft) i sztuką sceniczną (stagecraft). Uroczysty wjazd do Londynu i koronacja były dla królowej pierwszą publiczną okazją do prezentacji swojego wizerunku quasi-teatralnymi środkami, przy pomocy dekoracji i atrybutów, gestów i kostiumów. Celem uroczystego wjazdu była tyleż panegiryczna prezentacja wstępującej na tron królowej, ile wytyczenie kierunku jej rządów w sytuacji przesilenia politycznego po śmierci królowej Marii. Towarzyszące wjazdowi alegoryczne widowiska stanowią spójny program prezentujący Elżbietę jako przeciwieństwo poprzedniczki. Cel obrzędu koronacyjnego był tymczasem odwrotny: każdy jego element służył podkreśleniu trwałości i ciągłości monarchii. Władca w czasie koronacji zyskiwał nową tożsamość i nowe ciało. W myśl elżbietańskiej doktryny „dwóch ciał króla”, opisanej przez Ernsta Kantorowicza, monarcha w chwili koronacji wyrzekał się swojej jednostkowej tożsamości i stawał się ponadosobowym Królem, który nigdy nie umiera. Uroczystości inaugurujące rządy Elżbiety miały więc komplementarny charakter:ukazywały królową jako „nową nadzieję” protestanckiej Anglii i równocześnie jako prawowitą spadkobierczynię tronu, nie tyle godną swoich poprzedników, ile z nimi tożsamą.

Refine search results

1 Nierówności społeczne a wzrost gospodarczy

1 Pamiętnik Teatralny

1 Garbat M.

1 Olechnowicz E.

1 2018

1 2013

Search results

Pauperyzacja i powstanie polityki społecznej na przykładzie Anglii w epoce elżbietańskiej

Spektakl suwerenności: uroczystości koronacyjne królowej Elżbiety I