Search results

1

Aesthetics and the Arts of Engagement

100%

Berleant A.

Roczniki Kulturoznawcze

|

2021

|

vol. 12

|

issue 1

19-29

EN

In an earlier study I suggested that the study of aesthetics, rather than being derived from first principles, would benefit, in particular, from knowledge of contemporary developments in the arts. Over the last two centuries, social, technological, and cultural changes have had a transformative effect on the arts and on aesthetic experience. Such fundamental changes called for a new account that would explain them and rationalize their occurrence. I proposed integrating aesthetic experience into a perceptual field that combined the creative, appreciative, objective (i.e. focused), and performative functions in what I called aesthetic engagement. Over the past half century, trends in the arts and their experience have moved more emphatically away from discrete objects and disinterested contemplation, fulfilling the transition to an aesthetic of active engagement of artist, appreciator, object and performer in an experiential aesthetic field

PL

Estetyka i sztuka zaangażowania We wcześniejszym opracowaniu zasugerowałem, że badanie estetyki, zamiast wychodzić od podstawowych zasad, przyniosłoby większe korzyści przez zaznajomienie ze współczesnymi osiągnięciami w sztuce. W ciągu ostatnich dwóch stuleci przemiany społeczne, technologiczne i kulturowe wywarły wielki wpływ na sztukę i doznania estetyczne. Owe fundamentalne zmiany wymagały nowego opisu, który by je objaśniał i racjonalizował. Zaproponowałem zintegrowanie doświadczenia estetycznego z polem percepcyjnym, które łączy w sobie funkcje twórcze, aprecjacyjne, obiektywne i performatywne w tym, co nazwałem zaangażowaniem estetycznym. W ciągu ostatniego półwiecza trendy w sztuce i ich doświadczeniu coraz wyraźniej odchodziły od dyskretnych przedmiotów i bezinteresownej kontemplacji, realizując przejście do estetyki aktywnego zaangażowania artysty, apreciatora, przedmiotu i performera w doświadczalnej dziedzinie estetycznej.

2

Pozawzrokowe doświadczanie przestrzeni a problem deprywacji sensorycznej współczesnego środowiska zurbanizowanego

89%

Wronkowska J.

Architectus

|

2019

|

issue 2(58)

147-162

PL

Niniejszy artykuł omawia problem współczesnej kultury, jakim jest dominująca rola wizualnej reprezentacji rzeczywistości. Architekturę i urbanistykę oceniamy powierzchownie na podstawie aspektów wizualnych, zapominając o bogactwie doznań pozawzrokowych. Takie podejście do projektowania architektury i przestrzeni zurbanizowanej skutkuje dziś przesyconym pejzażem sensorycznym miasta, zanieczyszczeniem powietrza oraz miejskiej przestrzeni sonicznej. Problem okulocentryzmu we współczesnej kulturze szczególnie ujawnia się w przypadku osób niewidomych. Na podstawie studiów literatury przedmiotu z pogranicza architektury, psychologii percepcji, tyflologii, a także filozofii podjęto próbę zarysowania tła kulturowego ponowoczesnej rzeczywistości przesyconej informacją, by następnie opisać rolę zmysłów i ich potencjał w tworzeniu przestrzeni nie tylko dostępnej dla osób niewidomych, ale także bogatszej estetycznie dla wszystkich jej użytkowników. Analizę uzupełniono o własne obserwacje oraz wizje lokalne pod kątem odbioru pozawzrokowego. Zarówno z literatury przedmiotu, jak i obserwacji własnych wynika, że rola zmysłów oraz emocji w architekturze i urbanistyce jest jeszcze niedostatecznie zbadana. W opinii autorki wszelkie badania podejmujące ten temat mogą okazać się niezwykle cenne, gdyż spojrzenie na przestrzeń przez pryzmat wszystkich zmysłów miałoby szansę stać się ważnym narzędziem projektowym służącym walce z problemem współczesnej okulocentrycznej rzeczywistości.

EN

This article discusses the problem of contemporary culture which is the dominant role of the visual representation of reality. We evaluate architecture and urban planning superficially based on visual aspects, forgetting about the wealth of non-visual experiences. This approach to designing architecture and urban space results in a suffused sensory landscape of the city, pollution of air and the urban sonic space. This problem manifests itself particularly in the case of blind people. Based on the study of literature with the subject of architecture, psychology of perception, typhlology, as well as philosophy, an attempt was made to outline the cultural background of postmodern reality suffused with information, then to describe the role of the senses and their potential in creating space not only accessible to blind people, but also wealthier in terms of aesthetics for all its users. The analysis of the literature on the subject has been supplemented with own observations and local visions for non-visual reception. Both from the literature on the subject and from own observations, it appears that the role of the senses and emotions in architecture and urban planning is still insufficiently researched. In the author’s opinion, any research on this topic may turn out to be extremely valuable, because looking at the space through the prism of all senses would have a chance to become an important design tool to tackle the problem of contemporary oculocentric reality.

3

Aesthetic Participation as a Realisation of Social and Cultural Poiesis

71%

Lorenc I.

Art Inquiry. Recherches sur les arts

|

2018

|

vol. XX (XXIX)

11-27

EN

In this essay, I will attempt to present a model of aesthetics based on a distinctive way of understanding artistic participation, relying on examples from the conceptions of Michel Maffesoli and Nicolas Bourriaud. My characterization does not claim to provide a complete description of the phenomenon in art and in contemporary theoretical approaches. Instead,I will attempt to show that the model, despite its narrow formula, provides a good opportunity to showcase certain shifts that have occurred in contemporary aesthetics due to late modern (especially characteristic of the post-industrial age) processes of de-autonomization. These shifts can be traced in the space of tension between two categories: distance and engagement. I will also show that the shifts open a new way of defining the subject of artistic creation. The subject no longer has an individual or intentional nature, nor yields to a substantialising characterization. The creative force is the self-articulating social life converged in human practices (and, among others – in artistic practices). In a way, Bourriaud and Maffesoli reuse a well-known philosophical template: one in which the poietic power of creation is alternately bestowed upon Nietzsche’s life, Heidegger’s or late Merleau-Ponty’s Being, Dufrenne’s self-creating Nature etc. Bourriaud and Maffesoli, in their conceptions of artistic and aesthetic participation, fall within – and this is my overall conclusion which serves as the guideline for the present analysis – in such a generally understood poietic model.

PL

W niniejszym eseju ukazuję model estetyki oparty na swoistym sposobie rozumienia partycypacji artystycznej opierając się na przykładach dwóch koncepcji: Michela Maffesolego i Nicolasa Bourriauda. Moja charakterystyka nie rości sobie prawa do wyczerpania opisu zjawiska, jakim jest powodzenie kategorii partycypacji w sztuce i we współczesnych ujęciach teoretycznych. Postaram się pokazać, iż opisywany model jest mimo swojej dość wąskiej formuły, dobrą okazją do pokazania pewnych przesunięć, jakie dokonywane są w estetyce współczesnej wskutek późnonowoczesnych (zwłaszcza charakterystycznych dla doby postindustrialnej) procesów jej dezautonomizacji. Przesunięcia te rysują się w polu napięć między dwiema kategoriami: dystansu i zaangażowania. Pokażę również, że przesunięcia te prowadzą do nowego sposobu definiowania podmiotu artystycznej kreacji. Nie ma on charakteru jednostkowego, intencjonalnego, ani tym bardziej nie podlega charakterystyce substancjalizującej. Siłą tworzącą jest samoartykułujące się życie społeczne, ogniskowane w ludzkich praktykach (m.in. w praktyce artystycznej). Bourriaud i Maffesoli powielają w pewien sposób matrycę dobrze znaną filozofii: poietyczną siłą kreacji obdarzane w niej bywa samo życie (Nietzsche), Bycie (Heidegger), Byt (późny Merleau-Ponty), samostwarzajaca się Natura (Dufrenne) itp. Bourriaud i Maffesoli w swojej koncepcji artystycznej i estetycznej partycypacji mieszczą się – to jest najogólniejsza teza, która ukierunkowuje moje analizy – w tak ogólnie rozumianym modelu pojetycznym.

Refine search results

1 Architectus

1 Art Inquiry. Recherches sur les arts

1 Roczniki Kulturoznawcze

1 Berleant A.

1 Lorenc I.

1 Wronkowska J.

1 2021

1 2019

1 2018

Aesthetics and the Arts of Engagement

Pozawzrokowe doświadczanie przestrzeni a problem deprywacji sensorycznej współczesnego środowiska zurbanizowanego

Aesthetic Participation as a Realisation of Social and Cultural Poiesis