Search results

1

LEARNING LSRW SKILLS THROUGH ACTIVE STUDENT-INVOLVEMENT: SCREENING AN EDITED FILM

100%

John D.

Teaching English with Technology

|

2018

|

vol. 18

|

issue 2

115-128

EN

The aim of the present study was to find out whether students’ active involvement in classroom activities can promote language learning. This paper, using practitioner research, examines the active involvement of first-year engineering students in a film activity. The research took place in three phases: (1) the students were divided into five groups and given an assignment each, a month ahead, to edit a full-length movie to one hour without tampering with its story element; (2) the five groups presented five different edited movies on five different days; (3) the data was collected and analysed by the teacher as follows: observing the classroom performance, transcribing the students’ spoken language, and collecting the students’ written transcripts. The research analysis and discussion show that the whole process of the film task provided a rich input in listening and reading, and subsequently a productive language output in speaking and writing. The feedback conducted states that the students enjoyed the video classes thoroughly and the experience was rewarding because of their active involvement in the practice of LSRW skills.

2

Art and Reality inThe Arbor(2010)

88%

Mello C.

Acta Universitatis Sapientiae, Film and Media Studies

|

2016

|

vol. 12

|

issue 1

115-128

EN

This article offers an in-depth analysis of 2010 British film The Arbor by Clio Barnard. The director’s debut feature is a groundbreaking work dedicated to the lives of playwright Andrea Dunbar and her eldest daughter Lorraine. Dunbar grew up in the Buttershaw Estate in Bradford and drew on her own experiences to write her first play The Arbor at the age of 15, followed by Rita, Sue and Bob Too!. She struggled with alcoholism and died of a brain haemorrhage in 1990, at the age of 29. Lorraine’s life followed down a difficult path as she became a drug addict and was jailed for manslaughter for causing the death of her two-year old child by gross neglect. My aim is to explore how the film combines different media, namely theatre, television and radio, in a cinematic experience defined by multiple registers and multiple voices, and how this structure works towards creating as much as conserving individual and collective memories, highlighting the fictional nature of memories. This leads to a reflection on the lip-synching technique, employed as the main vehicle for memory in the film, which provokes as much empathy and compassion as it does critical thinking, thus turning Brecht’s binary equation reason-emotion in its head.1

3

Montażowe formy Wacława Kaźmierczaka

63%

Cieśliński M. K.

Kwartalnik Filmowy

|

2023

|

issue 123 Tempo i rytm

117-138

PL

Wacław Kaźmierczak (1905-1981) należy do czołowych polskich montażystów kina dokumentalnego. Zdobywszy doświadczenie filmowe przed rokiem 1939 oraz przy dokumentowaniu powstania warszawskiego, po II wojnie światowej współtworzył najważniejsze produkcje Wytwórni Filmów Dokumentalnych w Warszawie i wykształcił wielu następców. W pracy preferował lakoniczne formy i metaforyczne połączenia montażowe; potrafił przykuć i utrzymać uwagę widza. Jego styl ewoluował od perswazyjnych komunikatów politycznych do przekrojowych syntez historycznych, tworzonych z wykorzystaniem materiałów archiwalnych, czego wybitnym przykładem jest pełnometrażowy dokument Requiem dla 500 tysięcy (1963). Jako montażysta odznaczył się pogłębioną znajomością historycznych form prowadzenia narracji filmowej, czemu charakterystyczny wyraz dawał w montowanej przez prawie czterdzieści lat Polskiej Kronice Filmowej. Autor omawia ewolucję stylu Kaźmierczaka i przedstawia jego najbardziej charakterystyczne dzieła.

EN

Wacław Kaźmierczak (1905-1981) is one of the leading Polish editors of documentary cinema. Having gained film experience before the war and by documenting the Warsaw Uprising (1944), after World War II he co-created the most important productions of the Documentary Film Studio in Warsaw and educated many successors. In his work, he preferred a laconic style and metaphorical montage connections; he knew how to catch and hold the viewer’s attention. His style has evolved from persuasive political messages to cross-sectional historical syntheses, created using archival materials, of which the feature-length documentary Requiem dla 500 tysięcy [Requiem for 500 000] (1963) is an outstanding example. As an editor, he was distinguished by his in-depth knowledge of historical forms of film narration, characteristically expressed in the Polish Film Chronicle, which he edited for almost 40 years. The author discusses the evolution of Kaźmierczak’s style and presents his most characteristic works.

4

Pogranicze fotografii – znaczenie stopklatki w dziele filmowym

63%

Sosnowska J.

Zeszyty Naukowe KUL

|

2018

|

vol. 61

|

issue 1

335-349

EN

Freeze frame is a still picture in the course of a movie or television film, made by running a series of identical frames or by stopping a reel or videotape at one desired frame. It is a peculiar element of the word in the cinematography. He is standing on the border of old form of photographic stopping the image and in the painting frame of the works of art and is a resultant of filmed, movable reality. Establishing the definition freeze frame is a purpose of the article and of portraying ways for it of using in the cinematography.

PL

Stopklatka jest fragmentem filmu, obrazu ruchomego, który został (celowo) zatrzymany podczas projekcji, najczęściej na krótką chwilę, w konkretnym celu artystycznym. Stopklatka jest specyficznym elementem wyrazu w kinematografii. Stoi bowiem na pograniczu starej formy fotograficznego zatrzymania obrazu w kadrze i malarskiej ramie dzieła sztuki oraz jest wypadkową filmowanej, ruchomej rzeczywistości. Zamierzeniem artykułu jest ustalenie definicji stopklatki i prześledzenie sposobów jej wykorzystania w kinematografii.

5

Obiektyw kamery Stefanii Zahorskiej

38%

Hendrykowska M.

Forum Poetyki

|

2021

|

issue 23

246-259

EN

The vast and varied literary output of Stefania Zahorska (1889-1961) including, among others, articles on art history and theory, philosophy, psychology, history of culture, out of which reflections on film theory and criticism have the most prominent position. Zahorska was the most distinguished film critic of the Polish interwar period, due not only to her talent for writing and criticism, but also her erudition, education, and most importantly, independent judgment. While in the 1930s film was commonly seen as a parasite preying on literature, Zahorska in her essay “What literature owes film”, published in 1934 in Kurier Literacko-Naukowy, states that the novel was also slowly getting something from film. She focused on the contemporary Polish novel and the potential benefits which literature could gain from film. She convincingly demonstrated how film inspirations influenced literary concreteness, how – under film’s influence – the spatiotemporal model changed in literature. By analyzing novels “infected” with film, she pointed to its role in shaping contemporary literary metaphors. Her originality of thought stemmed from her breaking from popular discourse regarding the similarities between an adaptation and its source, and her indicating that the relation between film and literature is not simply unidirectional: from literature to film. It can be described beyond the traditional domain of adaptation, in terms of metapoetics and the aesthetics of word and moving pictures. In Poland hers was an important, pioneering voice in terms of how the relations between film and literature were seen.

PL

W obszernym i różnorodnym dorobku Stefanii Zahorskiej (1889–1961) obejmującym m.in. publikacje z zakresu historii i teorii sztuki, filozofii, psychologii, historii kultury, istotne miejsce zajmuje refleksja teoretyczno- i krytycznofilmowa. Stefania Zahorska była najwybitniejszym krytykiem filmowym dwudziestolecia międzywojennego. Decydował o tym nie tylko jej talent pisarski, krytyczny, ale erudycja, rozległe wykształcenie, a przede wszystkim niezależność sądów. Gdy w latach trzydziestych dość powszechnie traktowano film jako hubę żerującą na organizmie literatury, Zahorska w artykule Co powieść zawdzięcza filmowi opublikowanym w 1934 roku na łamach „Kuriera Literacko-Naukowego”, stwierdza, że także powieść powoli zaczyna być dłużnikiem widowiska filmowego. Autorka skupia swoją uwagę na polskiej powieści współczesnej i na potencjalnych zyskach, jakie dla literatury płyną ze strony filmu. Przekonująco pokazuje, w jaki sposób inspiracja filmowa wpłynęła na literacki konkret, jak pod wpływem filmu zmienił się model czasoprzestrzeni w literaturze. Analizując „zainfekowanie” powieści filmem, wskazuje na jego udział w kształtowaniu współczesnej metafory literackiej. Oryginalność jej spojrzenia polega na przełamaniu popularnego dyskursu na temat podobieństw między ekranizacją a pierwowzorem oraz wskazaniu, że relacja między obiema dziedzinami nie przebiega wyłącznie jednokierunkowo: od literatury w stronę filmu. Można ją opisać poza tradycyjną domeną samej adaptacji, w kategoriach metapoetyki oraz estetyki słowa i ruchomego obrazu. W Polsce to ważny i prekursorski głos w sposobie widzenia głębszych relacji pomiędzy filmem a literaturą.

Refine search results

1 Acta Universitatis Sapientiae, Film and Media Studies

1 Forum Poetyki

1 Kwartalnik Filmowy

1 Teaching English with Technology

1 Zeszyty Naukowe KUL

1 Cieśliński M. K.

1 Hendrykowska M.

1 John D.

1 Mello C.

1 Sosnowska J.

1 2023

1 2021

2 2018

1 2016

LEARNING LSRW SKILLS THROUGH ACTIVE STUDENT-INVOLVEMENT: SCREENING AN EDITED FILM

Art and Reality inThe Arbor(2010)

Montażowe formy Wacława Kaźmierczaka

Pogranicze fotografii – znaczenie stopklatki w dziele filmowym

Obiektyw kamery Stefanii Zahorskiej