Results found: 2

Search results

Search:
in the keywords: fonetyka artykulacyjna

Sort By:

Limit search:

Badania artykulacyjne głosek języka polskiego

100%

Lorenc A., Święciński R.

Logopedia

2014-2015

vol. 43-44

63-86

Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie badań w dziedzinie fonetyki artykulacyjnej języka polskiego. Najpierw omówiono pokrótce badania instrumentalne i eksperymentalne polskiej artykulacji prowadzone do 1970 roku, a następnie opisano badania przeprowadzone w latach 90. XX wieku i w XXI wieku. Szczególną uwagę poświęcono analizom przeprowadzonym z wykorzystaniem artykulografii elektromagnetycznej (EMA), by na koniec podjąć dyskusję na temat wybranych zagadnień prowadzonych na większą skalę w bieżącym projekcie badawczym poświęconym analizie artykulacji w języku polskim.

This paper aims to present research in the area of articulatory phonetics of Polish. First, we discuss briefly instrumental and experimental studies of Polish articulation that had been conducted by the 1970s and then we describe investigations of Polish articulation carried out in 1990s and in the 21st century. We focus on research completed with the use of electro-magnetic articulography (EMA) and, finally, we discuss selected issues of a larger-scale on-going EMA project of ours aimed at an in-depth analysis of Polish articulation.

Kiedy z jedną kropką, kiedy z dwiema? O położeniu języka podczas artykulacji niesamodzielnych wariantów samogłosek

84%

Wojdak P.

Język Polski

2018

vol. 98

issue 4

15-27

Samogłoski artykulacyjnie niesamodzielne o położeniu języka zmienionym w stosunku do samogłosek podstawowych – głównie pod wpływem sąsiedztwa głosek miękkich, ale także niektórych półsamogłosek/glajdów – oznacza się w ramach alfabetu slawistycznego za pomocą jednej lub dwóch kropek. Ta podwójna konwencja nie jest jednak w polskiej fonetyce należycie objaśniana (pewien wyjątek stanowi praca Madelskiej i Witaszek Samborskiej 1998). Również w pracach, w których – w ramach API – nie stosuje się kropkowych diakrytów, niejasno przedstawiane są relacje między typami przesunięć artykulacyjnych polskich samogłosek: podwyższeniem, uprzednieniem i centralizacją. Tymczasem jedna kropka powinna być tłumaczona jako podwyższenie artykulacji przy braku uprzednienia ([ė], [ȯ]), dwie kropki – jako jej uprzednienie (z podwyższeniem jako cechą obojętną: [ä] oraz [ö] są podwyższone, [ü] – nie). Jeżeli uwzględniamy również cofniętą samogłoskę [ë], wówczas dwie kropki muszą być ujmowane szerzej – jako centralizacja (uprzednienie lub cofnięcie).

The vowels articulatively dependent on the tongue root position changed in relation to the basic vowels – mainly due to the nearness to soft speech sounds, but also some semivowels/glides – are marked in the Slavic phonetic alphabet with one or two dots. This double convention is not adequately explained in the Polish phonetics (a certain exception is the work of Madelska and Witaszek-Samborska, 1998). Also in the works in which – as part of the API [the International Phonetic Alphabet] – dot-shaped diacritics are not used, relations between types of articulation shifts of Polish vowels: vowel increasing, vowel breaking and vowel reduction are unclear. Meanwhile, one dot should be translated as an increase in articulation in the absence of vowel breaking ([ė], [ȯ]), two dots – as its vowel breaking (with an increase as an indifferent attribute: [ä] and [ö] are vowel breaking, [ü] – no). If we also include the retracted vowel [ë], then the two dots must be recognized more broadly – as vowel reduction (vowel breaking or retraction).

Refine search results

1 Język Polski

1 Logopedia

1 Lorenc A.

1 Wojdak P.

1 Święciński R.

1 2018

1 2014

Search results

Badania artykulacyjne głosek języka polskiego

Kiedy z jedną kropką, kiedy z dwiema? O położeniu języka podczas artykulacji niesamodzielnych wariantów samogłosek