Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 2

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  fortune-telling
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1
Publication available in full text mode
Content available

Kilka uwag na temat praktyk magicznych chrześcijan w późnoantycznych kościelnych tekstach normatywnych

100%
Wojcieszak M.
Studia Pelplińskie
|
2018
|
vol. 52
421-434
EN
In this article, I presented a few remarks on the magical practices of Christians, which can be found in late antiquity (IV and V century) ecclesiastical normative texts such as files of synods, Canones Patrum Greacorumor Constitutiones Apostolorum. The problem of magical practices practiced by Christians concerned the entire area of the Roman Empire and was associated mainly with the remains (in some western provinces very strong) pagan cults, and also with the fact that not all residents of the Empire adopted the Christian religion. In the Church documentary sources, we can not find much records about the issue that interests us. Mainly we have a ban on practicing magic, fortune-telling, attending diviners, preparing spells and drinks. For all these offenses, of course, the appropriate penalties, most often temporary exclusion from the community with the Church. Why are these rules so general? The most probable answer is that then everyone knew why he was going to an astrologer, wizard, magician or fortune-teller and what he could expect (for many probably there were numerous visits) and there was no point detailing it in the following canons. Perhaps the whole set of apostasy was also included in magical practices (without specific mentioning them in the content of the recipe), but there was no need to repeat and remind christians about it frequently. Hierarchs paid more attention to the fight against paganism, punishments and inventing remedies.
PL
W artykule zaprezentowałem kilka uwag dotyczących praktyk magicznych chrześcijan, które odnaleźć można w późnoantycznych (IV i V w.) kościelnych tekstach normatywnych takich jak akta synodów, Canones Patrum Greacorum czyConstitutiones Apostolorum. Problem praktyk magicznych uprawianych przez chrześcijan dotyczył całego obszaru Cesarstwa Rzymskiego i związany był głównie z pozostałościami (w niektórych prowincjach zachodnich bardzo silnymi) kultów pogańskich, a także z tym, że nie wszyscy mieszkańcy Imperium przyjęli religię chrześcijańską. W źródłach dokumentowych Kościoła niewiele znajdziemy zapisów dotyczących interesującego nas zagadnienia. Głównie odnajdujemy zakazy uprawiania magii, wróżenia, uczęszczania do wróżbitów, przyrządzania zaklęć oraz napojów. Za wszystkie te wykroczenia groziły oczywiście odpowiednie kary, najczęściej czasowego wyłączenia ze wspólnoty z Kościołem.
2
Publication available in full text mode
Content available

Racjonalnie o nieracjonalnym. Filozoficzne aspekty nauki o wróżbiarstwie i magii św. Tomasza z Akwinu

100%
Dutkiewicz T.
Studia Gdańskie
|
2020
|
vol. 46
121-132
EN
In his encyclical Fides et Ratio, John Paul II mentioned St. Thomas Aquinas as a “master of the art of thinking,” emphasizing his ability to reconcile faith and reason. Undoubtedly, Aquinas’ great merit is the improvement of the philosophical tools inherited from Aristotle and its application in the process of rationalizing revealed truths. St. Thomas also made use of these tools in his successful attempt to address themes as irrational as magic and divination. Aquinas refers to the philosophical concept of efficient causality, the intellectual and sensory part of the human soul, and the sign understood as a material mediator in the process of communication. The use of these concepts allowed St. Thomas to rationally undertake a number of questions related to fortune-telling and magic, such as to what extent it is possible to rationally justify fortune-telling, why the influence of celestial bodies cannot determine human fate, or what is the source of the effectiveness of the specialists in magic.
PL
Jan Paweł II w encyklice Fides et ratio wskazał na św. Tomasza z Akwinu jako na „mistrza sztuki myślenia”, podkreślając jego umiejętność godzenia wiary i rozumu. Ogromną zasługą Akwinaty pozostaje z całą pewnością udoskonalenie odziedziczonego po Arystotelesie filozoficznego instrumentarium oraz wykorzystanie go w procesie racjonalizacji prawd objawionych. Instrumentarium to posłużyło św. Tomaszowi również w podjętej przezeń z powodzeniem próbie zmierzenia się z zagadnieniami tak nieracjonalnymi, jak magia i wróżbiarstwo. Akwinata odwołuje się w niej do filozoficznych koncepcji przyczynowości sprawczej, intelektualnej i zmysłowej części ludzkiej duszy oraz znaku, pojętego jako materialny pośrednik w procesie komunikacji. Wykorzystanie tych koncepcji pozwoliło św. Tomaszowi odnieść się w sposób racjonalny do szeregu problemów związanych z wróżbiarstwem i magią, takich jak: na ile przepowiadanie przyszłości znajduje swoje racjonalne uzasadnienie, dlaczego wpływ ciał niebieskich nie może determinować ludzkiego losu, czy też skąd pochodzi skuteczność działania mistrzów magii.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.