W artykule scharakteryzowano inicjatywy społeczności żydowskiej we Lwowie w okresie autonomii galicyjskiej (1867–1918) oraz w niepodległej Polsce (1918–1939) w zakresie szkolnictwa specjalnego. Oparto się na nieznanych szerzej materiałach źródłowych, przechowywanych w archiwach lwowskich i krakowskich. Zainteresowanie Żydów lwowskich sprawami kształcenia dzieci głuchoniemych i niewidomych pobudził Wiedeń, gdzie powstały pierwsze w Europie żydowskie szkoły dla głuchoniemych i niewidomych. Przedstawiono funkcjonowanie pierwszego na ziemiach polskich żydowskiego zakładu dla dzieci i młodzieży głuchoniemej – w roku 1871 założył go Izaak Józef Bardach. Placówka ta działała jako szkoła prywatna, utrzymując się głównie z subwencji miasta Lwowa i miejscowej gminy żydowskiej aż do roku 1939, gdy została przyłączona do szkoły państwowej dla głuchoniemych przy ul. Łyczakowskiej. Żydzi lwowscy przyczynili się do powstania pierwszej w Polsce żydowskiej szkoły dla niewidomych. Została ona założona w Bojanowie w 1926 r., a w 1936 r. przeniesiono ją do Warszawy. Artykuł poszerza dotychczasowy stan badań nad dziejami oświaty osób niepełnosprawnych na ziemiach polskich, ukazując wkład środowiska żydowskiego w rozwój szkół dla głuchoniemych i niewidomych.
Uprawianie turystyki wymaga odpowiednich predyspozycji psychicznych i fizycznych. Zawsze związane jest z pokonywaniem określonych barier. Dotyczy to zarówno osób pełnosprawnych, jak i – w znacznie większym stopniu – turystów niepełnosprawnych. W powszechnym odczuciu dla osoby niepełnosprawnej największymi barierami w uprawianiu turystyki są bariery architektoniczne, sprzętowe i komunikacyjne. Dopiero na ostatnim miejscu, jeżeli w ogóle, wymieniana jest bariera psychologiczna, będąca podstawową przeszkodą w turystyce osób niepełnosprawnych. Nie mniej ważna jest odpowiednia organizacja imprez turystycznych dla osób niepełnosprawnych.
Uprawianie turystyki wymaga odpowiednich predyspozycji psychicznych i fizycznych. Zawsze związane jest z pokonywaniem określonych barier. Dotyczy to zarówno osób pełnosprawnych, jak i – w znacznie większym stopniu – turystów niepełnosprawnych. W powszechnym odczuciu dla osoby niepełnosprawnej największymi barierami w uprawianiu turystyki są bariery architektoniczne, sprzętowe i komunikacyjne. Dopiero na ostatnim miejscu, jeżeli w ogóle, wymieniana jest bariera psychologiczna, będąca podstawową przeszkodą w turystyce osób niepełnosprawnych. Nie mniej ważna jest odpowiednia organizacja imprez turystycznych dla osób niepełnosprawnych.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.