Search results

1

L’Esprit-Saint comme celui qui accomplit l’action du Père et du Fils

100%

Grzywaczewski J.

Vox Patrum

|

2013

|

vol. 60

147-164

EN

Duch Święty jako trzecia Osoba Trójcy Świętej istnieje odwiecznie. W Starym Testamencie objawiał się jako Duch Boży. Izraelici pojmowali Go nie tyle jako samoistny byt, lecz raczej jako wyraz działania Boga Jahwe. Przypuszcza się, że nieosobowa forma działania wynikała z potrzeby zachowania monoteizmu. Na kartach Nowego Testamentu dostrzegamy działanie Ducha Świętego w stosunku do osób, które żyjących na pograniczu Starego i Nowego Przymierza. Duch Święty natchniął Symeona co do Dzieciatka Jezus; On zstąpił na Maryję, aby mogła począć Syna Bożego, o Nim mówił Jan Chrzciciel. O Nim nauczał Jezus Chrystus; zapowiadał, że będzie prosić Ojca, aby zesłał Ducha Świętego, zapowiedział, że On, gdy przyjdzie, doprowadzi uczniów do całej prawdy i pomoże im zrozumieć to, czego Jezus nauczał oraz dzieło zbawcze. Istotnie, po Zmartwychwstaniu Duch Święty został zesłany. Mamy dwa opisy: jeden w Ewangelii Jana, a drugi w Dziejach Apostolskich. Według relacji Jana sami tylko apostołowie otrzymali dar Ducha Świętego połączony z prawem do odpuszczeniem grzechów, co jest – jak wiadomo – atrybutem samego Boga. Zesłanie Ducha Świętego, o którym mówi Łukasz miało charakter bardziej okazały, było związane z darem języków (glosolalia), a także i ukazaniem się nadzwyczajnego zjawiska podobnego do języków z ognia. Była to realizacja zapowiedzi Jana Chrzciciela, że Apostołowie będą ochrzczeni Duchem Świetnym i ogniem. Ogień, jak wiadomo, jest symbolem obecności i działania Boga. Duch Święty raz udzielony przez Boga Ojca na prośbę Chrystusa, pozostaje w Kościele i kontynuuje dzieło oświecenia, uświecania i umocnienia wiernych w wyznawaniu wiary. Duch Święty zawsze działa w łączności z Ojcem i Synem dla zbawienia wierzących.

2

Katholische charismatische Bewegung in Weißrussland: Mechanismen der Entstehung und Tendenzen der Entwicklung

72%

Kazmiruk M.

|

2015

|

vol. 7

|

issue 2

256-264

EN

The purpose of the paper is a critical analysis of the charismatic movement as an example of ecstatic groups of renewal in the Catholic Church in Belarus. During the analysis of this phenomenon in Belarus in example of charismatic communities of ecstatic orientation were uncovered phase formation and growth of charismatic groups, as well as the characteristic features of the development of Catholic “renewal movement” on the territory of Belarus. The paper presents the analytical data of contemporary religious situation that obtained qualitative research methods. They reflect popular trends observed among the followers of the Catholic charismatic communities ecstatic and modern processes that occur in groups.

3

„I zaczęli mówić innymi językami” (Dz 2,4). Glosolalia a ksenoglosja w Dziejach Apostolskich

58%

Tomczyk D.

Wrocławski Przegląd Teologiczny

|

2022

|

vol. 30

|

issue 1

7-33

EN

The article analyses the expression “to speak in [other] tongues” (λαλεῖν [ἑτέραις] γλώσσαις) as used in the Acts of the Apostles 2:4, 11; 10:46; 19:6. The author places special emphasis on the interpretation of the text from Acts 2:4, which, traditional biblical exegesis treats on a par with the text from Acts 2:6, 8, 11 because of the adjective ἑτέραις. In the author’s opinion, λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις from Acts 2:4 is to be understood as “speaking in languages that are different from the speaker’s own language and not understood by either the speaker or the listener without prior learning” (glossolalia) rather than in the meaning of speaking in a foreign language understood by the listeners but not understood by the speaker without prior learning (xenoglossy). This inference is derived from the lack of the definite article in Acts 2:4 before the word γλώσσαις and the lack of the basic language function, which is the communication between the speaker and the listener. The author believes that the descent of the Holy Spirit described in Acts 10:44–48 and 19:2–7 is identical with the experience of 120 people gathered in the Upper Room on the Day of Pentecost (Acts 2:1–4). These three Lucan passages describe the phenomenon of glossolalia; only Acts 2:6, 8, 11 is an account of xenoglossy.

PL

Artykuł prezentuje analizę wyrażenia „mówić [innymi] językami” (λαλεῖν [ἑτέραις] γλώσσαις) z Dziejów Apostolskich (2,4.11; 10,46; 19,6). Autor kładzie nacisk na interpretację tekstu Dz 2,4, który w tradycji egzegezy biblijnej, ze względu na występujący w tekście przymiotnik ἑτέραις, traktowany jest tożsamo z tekstem z Dz 2,6.8.11. Zdaniem autora λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις w Dz 2,4 należy rozumieć w znaczeniu „mówić innymi językami, które nie są zrozumiałe ani dla mówiącego, ani dla słuchającego oraz których mówiący wcześniej się nie uczył” (glosolalia), a nie w znaczeniu mówienia w języku obcym, zrozumiałym dla słuchaczy, ale niezrozumiałym dla mówiącego, bez wcześniejszego uczenia się go (ksenoglosja). Przemawia za tym szczególnie brak rodzajnika określonego przy rzeczowniku γλώσσαις oraz brak podstawowej funkcji języka, jaką jest komunikacja pomiędzy mówiącym a słyszącym. Zdaniem autora artykułu zstąpienie Ducha Świętego opisane w Dz 10,44–48 oraz 19,2–7 jest tożsame z doświadczeniem Zielonych Świąt 120 osób zgromadzonych w Wieczerniku (Dz 2,1–4). Te trzy opisy Łukasza wskazują na fenomenem glosolalii. Z ksenoglosją mamy do czynienia tylko w tekstach Dz 2,6.8.11.

Refine search results

1 Review of Ecumenical Studies Sibiu

1 Vox Patrum

1 Wrocławski Przegląd Teologiczny

1 Grzywaczewski J.

1 Kazmiruk M.

1 Tomczyk D.

1 2022

1 2015

1 2013

L’Esprit-Saint comme celui qui accomplit l’action du Père et du Fils

Katholische charismatische Bewegung in Weißrussland: Mechanismen der Entstehung und Tendenzen der Entwicklung

„I zaczęli mówić innymi językami” (Dz 2,4). Glosolalia a ksenoglosja w Dziejach Apostolskich