Search results

1

Jak nie uprawiać historii historiografii: uwagi na marginesie artykułu Michała Kozłowskiego

100%

Siewierski T.

Przegląd Historyczno-Wojskowy

|

2020

|

vol. XXI (LXXII)

|

issue 1 (271)

241-250

PL

Tomasz Siewierski dokonał recenzji publikacji: M. Kozłowski, Historycy wojskowości – uczniowie Stanisława Herbsta, „Przegląd Historyczno- Wojskowy” (PHW) 2019, nr 4 (270), s. 108–155.

2

Pomorze Zachodnie (do 1945 roku) jako przedmiot badań regionalnych po roku 1989 w Polsce i Niemczech

100%

Migdalski P.

Res Gestae. Czasopismo Historyczne

|

2016

|

vol. 2

119-144

PL

The aim of the paper is to discuss the post-1989 Polish and German regional research on the history of West Pomerania until the year 1945. The first part – which is an extensive introduction to the subject – characterises the research in both countries, as well as in Pomerania, covering the period from the earliest interest in the past of this country in the Medieval Ages to the political transformations in 1989. Then, the author presents the main trends in the post-1989 regional studies of Pomerania in Poland and Germany – the most signicant publishing initiatives – journals, syntheses of the history and source editions, institutions that are engaged in the regional research in Pomerania, in particular emphasising the importance of the non-governmental organisations (NGO) – associations and funds – in the development of this research locally and regionally. The paper also discusses the most signicant problems in the contemporary research and the inuence of the socio-political transformations on this research. As the author indicates, the most signicant problems include the diculties, in spite of the opening of the boundaries, in the Polish-German cooperation, and the pushing of the regional studies out of the universities in Poland as well as in Germany.

3

Korespondencja Feliksa Konecznego z Jaroslavem Bidlo

100%

Biliński P., Ďurčanský M.

Biuletyn Biblioteki Jagiellońskiej

|

2016

|

vol. 66

45-68

PL

W niniejszej edycji zamieszczono listy polskiego historyka Feliksa Konecznego i jego czeskiego kolegi Jaroslava Bidlo z lat 1896–1935 (30 listów). Korespondencja dotyczy przede wszystkim spraw naukowych związanych z zainteresowaniami badawczymi obu uczonych. Ponadto przewijają się tematy dotyczące politycznych i kulturalnych stosunków polsko-czeskich. Znajomość pomiędzy uczonymi została zawarta jeszcze w XIX wieku, podczas studiów Bidla na Uniwersytecie Jagiellońskim. Listy są przechowywane w Bibliotece Narodowej w Warszawie oraz w Instytucie Masaryka – Archiwum Akademii Nauk Republiki Czeskiej w Pradze.

EN

The present publication contains an exchange of thirty letters between the Polish historian Feliks Koneczny and his Czech friend Jaroslav Bidlo written in the period 1896–1935. Their correspondence primarily concerns issues connected with the research interests of both scholars. It also touches on the subject of Polish-Bohemian political and cultural relations. Their acquaintance dated back to the nineteenth century, when Bidlo studied at the Jagiellonian University. The letters are held by the National Library in Warsaw and the Masaryk Institute at the Archive of the Academy of Sciences of the Czech Republic in Prague.

4

Władysław Konopczyński w polityce II Rzeczypospolitej

100%

Biliński P.

Dzieje Najnowsze

|

2016

|

vol. 48

|

issue 4

PL

A breakthrough in the political activity of Władysław Konopczyński took place in 1922 and involved winning the seat of a parliamentary deputy from the Popular–National Union ticket. Subsequently, Konopczyński remained in the Sejm of the Republic of Poland during a whole term of office (1922–1927), frequently speaking about education and schools of higher learning, and presenting motions concerning copyright, a statue on the freedom of assembly, and, predominantly, the introduction of the numerus clausus at universities and polytechnics. In 1925–1939 Konopczyński became actively involved in a struggle against the Piłsudskiites and reacted to the May 1926 coup d’état in a series of press articles criticising both the Marshal and his supporters. This uncompromising stance earned him many enemies within the ruling circles. The political career pursued by Konopczyński was not long–lasting; in 1930 he failed in the election to the Senate, and five years later resigned from all political endeavours due to his disapproval of the dictatorial tendency within the National Party. On the eve of the Second World War Konopczyński was an adherent of the Front Morges political alliance.

5

Historia historiografii jako historia idei

100%

Stobiecki R.

Przegląd Humanistyczny

|

2014

|

issue 3(344)

55-68

EN

This paper attempts to examine the reciprocal relationship between history of historiography, and history of ideas. The author’s purpose is to prove that within each domain in the scope of interest of history of historiography (infrastructure of historical science, theoretical and methodological assumptions, the vision of history) it forms a dialogue with the history of ideas, designed as a separate discipline by Arthur Lovejoy, as well as the ones which expand it and are included in broadly understood intellectual history. This primarily happens because both disciplines are deeply rooted in culture, which, however banal it may appear, has a historical dimension. The relationships mentioned are reflected in the Polish post-war history of historiography, in particular achievements of Marian H. Serejski as well as his students and colleagues.

6

Działalność Władysława Konopczyńskiego w Polskim Towarzystwie Historycznym (1913–1939)

88%

Biliński P.

Kwartalnik Historyczny

|

2017

|

vol. 124

|

issue 1

PL

Autor niniejszego tekstu skoncentrował się na działalności Władysława Konopczyńskiego w Polskim Towarzystwie Historycznym w okresie dwudziestolecia międzywojennego, którą przedstawił w świetle dziennika uczonego i jego listów. Przez cały ten okres Konopczyński był spiritus movens tej organizacji. Potrafił tchnąć życie w skostniały krakowski oddział PTH i zainspirować członków do zbiorowych wysiłków badawczych. Na konferencji w kwietniu 1920 r. zaprezentował program utworzenia ogólnopolskiej organizacji historyków z centralą we Lwowie. Jego pomysłowi środowisko krakowskie pozostało wierne przez cały okres dwudziestolecia międzywojennego. Pomimo rozlicznych inicjatyw i niespożytej energii, jego działalność w Towarzystwie nie była wolna od konfliktów. Ich początek datuje się na rok 1928, kiedy to stronnicy sanacji wbrew opinii krakowskiego historyka przegłosowali nadanie Józefowi Piłsudskiemu członkostwa honorowego PTH. Do kolejnego sporu doszło dwa lata później, podczas przygotowań do V Zjazdu Historyków Polskich w Warszawie. Organizatorzy poprosili o patronat nad zjazdem Piłsudskiego, pełniącego wtedy funkcję prezesa rady ministrów, co doprowadziło do demonstracyjnego opuszczenia kongresu przez Konopczyńskiego. Z kolei za pierwszej prezesury Franciszka Bujaka uczony bronił pozycji ośrodka krakowskiego przed hegemonistycznymi zakusami Warszawy. Zrezygnowawszy za szefostwa Ludwika Kolankowskiego z członkostwa w Zarządzie Głównym i wiceprezesury krakowskiego oddziału, do działalności w Towarzystwie Konopczyński powrócił dopiero po 1945 r. Władysław Konopczyński’s Activity in the Polish Historical Society (1913–1939)The author focused on the activity of Władysław Konopczyński for the Polish Historical Society in the interwar years, presented in the light of the scholar’s diary and letters. Throughout all the interwar period the historian was the spiritus movens of the Society, and was able to breathe new life into the fossilized Cracow branch of the PHS and inspire its members to a collective research effort. At a conference in April 1920 he presented a programme for the formation of a Poland-wide organisation for historians with its centre in Lvov. The Cracow community of scholars remained loyal to his idea throughout the whole interwar period. Despite his numerous initiatives and indefatigable energy, Konopczyński’s activity in the Society was not without tensions and conflicts. Their beginning dates to 1928 when supporters of the Sanacja regime, against the historian’s will, voted for an honorary membership to the PHS for Józef Piłsudski. Two years later, another controversy erupted during the preparations for the Fifth Convention of Polish Historians in Warsaw. The organisers invited Piłsudski, at that time Chairman of the Council of Ministers, to take the patronage of the convention, and this provoked Kopczyński to ostentatiously leave the congress session. Next, under the first presidency of Franciszek Bujak, the historian defended the position of the Cracow branch against hegemonic designs of Warsaw. And it was not until 1945 that Konopczyński, who under the presidency of Ludwik Kolankowski resigned from the General Board and vice-presidency of the Cracow branch, resumed his activities in the Society.

7

Gerard Labuda - szkic do portretu uczonego

75%

Dobosz J.

Historia Slavorum Occidentis

|

2021

|

issue 3 (30)

11-33

EN

One of the most outstanding Polish historians, Gerard Labuda (1916-2010) was connected with the University of Adam Mickiewicz in Poznań and the Polish Academy of Sciences for many years. The article presents his scholarly profile and provides an overview of the fields of his research and activities for science.

8

Szkoła erudytów i początki warsztatu naukowego w historiografii Danii-Norwegii w XVIII wieku

75%

Szelągowska K.

Historyka Studia Metodologiczne

|

2017

|

vol. 47

9

Poszukiwanie korzeni polskiej historii wizualnej

75%

Banek D.

Res Historica

|

2020

|

issue 50

EN

Contemporary humanities, succumbing to fashions, sometimes forget about their past achievements. In Polish historiography, the author seeks reflection on visuality as a subject of research, as a form of presenting the past, as a means of documentation and, lastly, as an epistemological issue, bringing up the sensual nature of historical cognition in Lelewel. It is precisely in Lelewel’s works that he still finds references to earlier traditions. Following the works of Mieczysław Porębski, he describes numerous strands of Polish thought devoted to reflection on the significance of images for historiography, from visual arts to photography to film, tracking the manner of thinking about the past which we now call visual, in historians’ and sometimes artists’ writings.

PL

Współczesna humanistyka, ulegając modom, zapomina niekiedy o dawniejszym dorobku. Autor poszukuje w polskiej historiografii refleksji nad wizualnością i to zarówno jako przedmiotem badań, jako formą przedstawiania przeszłości, dokumentacją, jak i jako kwestią epistemologiczną, przywołując na początku zmysłowy charakter poznania historycznego u Lelewela. U Lelewela właśnie znajduje jeszcze odwołania do tradycji dawniejszych. Podążając za pracami Mieczysława Porębskiego opisuje w polskiej myśli szerokie pola refleksji nad znaczeniem obrazów dla historiografii, od sztuk plastycznych przez fotografię po film, tropiąc u historyków, a niekiedy także artystów, myślenie o przeszłości, które dziś nazywamy wizualnym.

10

Nation and History

75%

Stobiecki R.

Historyka Studia Metodologiczne

|

2007-2008

|

vol. 37-38

11

„Czy więc byliśmy i jesteśmy naiwni…?” Jeszcze jeden głos w debacie nad wykorzystaniem relacji ustnych w badaniach najnowszej historii Polski

71%

Stasiak M. M.

Wrocławski Rocznik Historii Mówionej

|

2018

|

vol. 8

29-61

EN

This article addresses the issue of the use of oral accounts in research on very recent history. In particular, the topic of interest is the question of whether oral history in its current form (i.e., given its theoretical, practical, and institutional settings) has a realistic chance of playing a significant role in the shaping of the practice of historical research in Poland. The starting point for addressing this problem is the increasing rate of debate in the academic community, in particular in the field of historiography and the perspectives for its development as a component of academic reflexion. This text contains an attempt at both the identification of the key factors hindering the use of oral accounts in historical research and the formulation of a proposal to deal with impasses.

PL

W artykule podęty zostaje problem wykorzystania relacji ustnych w badaniach historii najnowszej. W szczególności przedmiotem zainteresowania jest pytanie o to, czy historia mówiona, w swojej obecnej postaci (tzn. biorąc pod uwagę jej teoretyczne, praktyczne oraz instytucjonalne usytuowanie) ma realną szansę na odegranie znaczącej roli w kształtowaniu praktyki badań historycznych w Polsce. Punkt wyjścia do tak postawionego problemu stanowi nabierająca tempa debata usytuowania w ramach akademii, w szczególności w ramach historiografii i perspektyw jej rozwoju jako składnika naukowej refleksji. W tekście podjęta zostaje próba zidentyfikowania kluczowych elementów utrudniających wykorzystanie relacji ustnych w badaniach historycznych, a także sformułowania propozycji wyjścia z patowej sytuacji.

12

Miejsce hipotezy podboju w milenijnym kanonie powstania państwa polskiego

63%

Wierzbicki A.

Klio Polska. Studia i Materiały z Dziejów Historiografii Polskiej

|

2017

|

issue 9

EN

In the years 1960–1966, communist Poland witnessed celebrations held to mark the thousandth anniversary of the rise of the Polish state. In organizing these events, the communist authorities hoped to neutralize the celebrations of the thousandth anniversary of the baptism of Poland, to be held in 1966, as announced by Cardinal Stefan Wyszyński in 1957. For obvious reasons, the question of the role of Christianity and the church organization in the formation of the Polish state was fundamental to the ideological struggle which the communist state waged against the Church. The traditional and well-established interpretation of the creation of the Polish state was based on the opposition between the idea of the state’s ‘self-generated’ and gradual birth on one hand and that of its violent emergence as a result of a foreign invasion and conquest on the other. In approaching the issue from the perspective of the latter variant, the author characterizes the key elements of the millennial interpretation of the creation of the Polish state. Although his focus is essentially on the historiography of the Polish People’s Republic, some attention is also devoted to the Polish historiography in exile.

PL

W intencji komunistycznych władz PRL rocznicowe obchody Tysiąclecia Państwa Polskiego w latach 1960–1966 miały zneutralizować kościelne obchody Milenium Chrztu Polski, zapowiedziane w 1957 r. na rok 1966 przez kardynała Stefana Wyszyńskiego. Kwestią fundamentalną w toczącej się walce ideologicznej z Kościołem była ocena historycznej roli chrześcijaństwa i organizacji kościelnej w formowaniu się polskiej państwowości. Ugruntowany wówczas oficjalny kanon interpretacyjny wyznaczony został przez przeciwstawienie „samorodnych”, ewolucyjnych narodzin państwa polskiego, narodzinom gwałtownym, będącym wynikiem obcego najazdu i podboju. I właśnie spoglądając przez pryzmat tego ostatniego wariantu, autor wyodrębnia i poddaje analizie poszczególne elementy milenijnego kanonu. W centrum jego uwagi znajduje się zdominowana przez marksizm historiografia krajowa, jest jednak również miejsce dla historiografii emigracyjnej.

13

Wysiłki Adama Vetulaniego na rzecz reaktywacji Polskiej Akademii Umiejętności w latach 1956–1958

63%

Biliński P.

Polska 1944/45-1989. Studia i Materiały

|

2023

|

issue 20

155-173

EN

The article discusses Jagiellonian University Professor Adam Vetulani’s efforts to reactivate the Polish Academy of Arts and Sciences between 1956 and 1958, which failed due to the hostility of the communist authorities and the praesidium of the Polish Academy of Sciences in Warsaw. For his activities, Vetulani paid not only with a long-term ban on foreign travels (to the detriment of Polish sciences) and the fact that he did not become a full member of the Polish Academy of Sciences but also with long-term surveillance by the communist security services.

PL

Artykuł omawia działania profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego Adama Vetulaniego na rzecz reaktywacji Polskiej Akademii Umiejętności w latach 1956–1958. Zakończyły się one niepowodzeniem na skutek nieprzychylności komunistycznych władz i prezydium Polskiej Akademii Nauk w Warszawie. Za swoją działalność Vetulani zapłacił nie tylko wieloletnimi zakazami wyjazdów zagranicznych (ze szkodą dla polskiej nauki) oraz tym, że nie został członkiem rzeczywistym PAN, ale także długotrwałą inwigilacją przez PRL-owskie służby bezpieczeństwa.

14

Niemieckie inspiracje w historiografii polskiej przełomu XIX i XX wieku (na przykładzie Wacława Sobieskiego i Szymona Askenazego)

63%

Kolbuszewska J.

Klio Polska. Studia i Materiały z Dziejów Historiografii Polskiej

|

2016

|

issue 8

EN

This article explores the impact that German models of historical writing had on the development of Polish historiography in the late nineteenth century and early twentieth century to 1918. As means of defining this impact, the author analyses the work of two distinguished Polish historians, focusing both on their theoretical enunciations and research practice. These scholars were part of the generation of neoromantics to whom Polish historiography owed its modernisation at the turn of the nineteenth and twentieth centuries. Although representing different historiographical traditions, both scholars sought inspiration in German scholarship. While Sobieski’s thought is indebted to Karl Lamprecht’s historico-cultural method, Askenazy was drawn to Max Lehmann, trying to develop the neoRankean model of practising history. These leading Polish historians of the neoromantic era proved that, regardless of the conflicting interests of national historiographies, it was possible for their respective representatives to inspire each other and build a mutual understanding. This article is based on the historians’ theoretical writings and on the books they published before 1918. The author also analysed Sobieski’s text written in memory of Lehmann and published in the 1930s.

PL

Autorka niniejszego tekstu skoncentrowała się na wpływie niemieckich wzorców uprawiania historii na polskie dziejopisarstwo przełomu XIX i XX stulecia (po rok 1918). Wspomniane zjawisko zaprezentowano, przybliżając teoretyczne deklaracje i praktykę dziejopisarską dwóch wybitnych dziejopisów, zaliczanych przez Jerzego Maternickiego do generacji neoromantyków (przez autorkę zaś wiązanych z mutacją modernistyczną) – Szymona Askenazego i Wacława Sobieskiego. W warstwie egzemplifikacyjnej uwzględniono najbardziej reprezentatywne deklaracje o charakterze teoretycznym oraz prace opublikowane przez bohaterów do 1918 r.

15

Das mittelalterliche Livland in polnischer Forschung

63%

Czaja R.

Zapiski Historyczne

|

2011

|

vol. 76

|

issue 4

107-113

PL

Celem artykułu jest przedstawienie badań polskich historyków na historią Inflant w średniowieczu. W II połowie XIX w. polska mediewistyka traktowała tematykę inflancką bardzo marginalnie, podejmowano ją tylko w związku z badaniami nad stosunkami Polski i Litwy z zakonem krzyżackim oraz w kontekście badań nad polityką Jagiellonów. Sytuacji tej nie zmieniło odzyskanie przez Polskę niepodległości w 1918 r. Dopiero po zawarciu w 1934 r. traktatu między Polską a Niemcami pojawiły się w polskiej historiografii postulaty podjęcia badań nad historią Inflant. Ich realizację podjęli młodzi historycy z Warszawy (Marian Małowist) i Poznania (Leon Koczy), którzy prowadzili badaniach nad kontaktami handlowymi Rygi i Gdańska oraz nad porównawczą historią obu miasta. Bezpośrednie kontakty między historykami polskimi a łotewskimi zostały nawiązane w czasie zjazdu historyków bałtyckich w Rydze w 1937 r. Przy końcu lat 30. XX w. zaczęto także formułować postulat wyjścia poza badania porównawcze i podjęcia badań skoncentrowanych na historii Łotwy. Urzeczywistnieniu tych planów przeszkodził jednak wybuch II wojny światowej. Wprawdzie przy końcu lat 40. XX w. Karol Górski krytycznie ocenił dorobek polskiej mediewistyki w zakresie historii Inflant, jednak tematyka inflancka pojawiła się w pracach polskich historyków dopiero w latach 70. XX w. Marian Biskup postulował podjęcie badań porównawczych nad państwem zakonu krzyżackiego w Prusach i Inflantach. Pierwszym polskim mediewistą zajmującym się historią Inflant był Jan Kostrzak, który badał inflanckie zgromadzenia stanowe w średniowieczu. We współczesnej polskiej mediewistyce Autor wyróżnia trzy kierunki badań nad historią Inflant: badania porównawcze nad władztwem terytorialnym zakonu krzyżackiego w Prusach i Inflantach, badania nad historią miast inflanckich i pruskich prowadzone na tle historii Hanzy oraz badania poświęcone problemom początków misji w Inflantach oraz historii kościelnej miast inflanckich.

16

Profesor Adam Vetulani na celowniku krakowskiej bezpieki

63%

Biliński P.

Dzieje Najnowsze

|

2022

|

vol. 54

|

issue 2

153-175

EN

The article discusses the surveillance of Adam Vetulani, a professor of the Jagiellonian University, by the Cracow Security Service (SB) within the operational case ‘Venice’, directed against former activists of the Polish People’s Party (PSL) in contact with Professor Stanisław Kot, who was in exile. Apart from Vetulani, the group also included Professors Henryk Barycz, Jan Hulewicz, Ignacy Zarębski, and Jerzy Zathey. The surveillance, which lasted for 28 years, did not bring any visible results, apart from the tormenting of Vetulani and his closest family.

PL

Artykuł omawia inwigilację profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego Adama Vetulaniego przez krakowską SB w ramach sprawy operacyjnego rozpracowania „Wenecja”, skierowanej przeciwko byłym działaczom PSL pozostającym w kontakcie z przebywającym na emigracji prof. Stanisławem Kotem. W grupie tej obok Vetulaniego znaleźli się też profesorowie Henryk Barycz, Jan Hulewicz, Ignacy Zarębski i Jerzy Zathey. Trwająca przez 28 lat inwigilacja nie przyniosła żadnych widocznych rezultatów, poza zadręczeniem Vetulaniego i jego najbliższej rodziny.

17

Reformy Mariusza, czyli długie trwanie historiograficznego mitu

63%

Faszcza M. N.

Res Historica

|

2021

|

issue 51

EN

Most authors writing about the so-called Marian reforms do not try to trace the process of shaping the discourse devoted to their course. Meanwhile, drawing attention to the way this issue was presented by nineteenth-century scholars provides additional arguments to support the belief that the traditional vision is misguided. Considering the fact that none of the ancient authors had mentioned the Marian reforms, the theory is based on the creative interpretation of several fragments of preserved ancient literary sources. After some years the suggestive vision had presented once by C. C. L. Lange was raised to the rank of dogma by his epigones (Wilhelm Rüstow, Hans Delbrück, Georg Veith) and recognized as finally proven, although he was fully aware of its speculative nature. The worsening knowledge of German language additionally contributed to the marginalization of views created by scholars from the turn of 19th and 20th centuries. After the end of World War II, deconstruction of the existence of Marian reforms was carried out, although the arguments presented by its critics seem to be incomplete without taking into account one of the most important arguments resulting from a historiographic analysis: how the conviction about the existence of Marian reforms became widely accepted by the authors of books devoted to the history of ancient Rome.

PL

Większość autorów piszących o tzw. reformach Mariusza nie zadaje sobie trudu, aby prześledzić proces kształtowania się poświęconego im dyskursu. Tymczasem zwrócenie uwagi na sposób prezentowania tego zagadnienia przez dziewiętnastowiecznych badaczy dostarcza dodatkowych argumentów służących poparciu przekonania o błędności wizji zakorzenionej w literaturze tematu. Zważywszy na fakt, że żaden z antycznych autorów nie wspomniał o przeprowadzeniu reform przez Mariusza, teoria ta opiera się na twórczej interpretacji kilku passusów zaczerpniętych z zachowanych przekazów antycznych. Z czasem sugestywna wizja przedstawiona przez C.C.L. Langego została podniesiona dzięki autorytetowi jego epigonów (Wilhelm Rüstow, Hans Delbrück, Georg Veith) do rangi dogmatu i uznana za ostatecznie dowiedzioną, choć jej autor w pełni zdawał sobie sprawę ze spekulatywności własnych rozważań. Postępujący zanik znajomości języka niemieckiego dodatkowo przyczynił się do marginalizacji poglądów badaczy tworzących na przełomie XIX i XX w. Po zakończeniu II wojny światowej dokonano dekonstrukcji przekonania o istnieniu reform Mariusza, choć argumenty przedstawione przez jego krytyków wydają się dalece niepełne bez uwzględnienia jednej z najważniejszych przesłanek wynikającej z analizy historiograficznej, a mianowicie drogi prowadzącej do pojawienia się przekonania o istnieniu reform Mariusza w dziełach poświęconych dziejom starożytnego Rzymu.

18

Reinhart Koselleck – intelektualna biografia historyka i jej odbicie w korespondencji z Carlem Schmittem

63%

Nowak A.

Dzieje Najnowsze

|

2022

|

vol. 54

|

issue 4

5-23

EN

The article aims to take a new look at the biography of Reinhart Koselleck (1923– 2005), a prominent German historian and historical theorist, from the perspective of his long-time correspondence with Carl Schmitt (1888–1985), a jurist and legal theorist of the Third Reich and a prominent conservative thinker. Putting the Koselleck–Schmitt communication by letters (1953–1983) against the backdrop of a recent and rapidly growing literature on Koselleck’s thought, the article analyses the phases of their correspondence not only as a contribution to the historian’s biography but as an important document of the intellectual history of Germany and whole Europe at the time.

PL

Celem artykułu jest nowe spojrzenie na biografię Reinharta Kosellecka, wybitnego niemieckiego historyka i teoretyka historii, z perspektywy jego wieloletniej korespondencji z Carlem Schmittem, teoretykiem prawa III Rzeszy i wybitnym myślicielem konserwatywnym. Na tle nowszej, szybko rozrastającej się literatury poświęconej analizie myśli Kosellecka autor analizuje poszczególne fazy korespondencji Koselleck – Schmitt (1953–1983) nie tylko jako przyczynek do biografii historyka, ale jako ważny dokument historii intelektualnej Niemiec i całej Europy w XX w.

19

Wkład socjologów w dorobek polskiej historii kultury okresu międzywojnia (wybrane przykłady)

63%

Kolbuszewska J.

Klio Polska. Studia i Materiały z Dziejów Historiografii Polskiej

|

2023

|

issue 14

151-166

EN

The article characterises the achievements and specificities of research into the Polish cultural history of the interwar period. It outlines the difference in exploring cultural history between sociologists and historians. The text is structured into two parts – the introductory first and the main one, presenting the contribution of Polish sociologists to the reflection on the history of culture.

PL

W artykule podjęto próbę charakterystyki dorobku i specyfiki badań polskiej historii kultury okresu międzywojnia. Zarysowano różnicę w sposobach uprawiania historii kultury pomiędzy socjologami a historykami. Tekst składa się z dwóch części – pierwszej, mającej charakter wprowadzający i zasadniczej – prezentującej wkład wniesiony przez reprezentantów rodzimej socjologii do refleksji nad dziejami kultury.

20

Giovanni Levis Conception of Microhistory

63%

Górzan K.

Historyka Studia Metodologiczne

|

2007-2008

|

vol. 37-38

Refine search results

Jak nie uprawiać historii historiografii: uwagi na marginesie artykułu Michała Kozłowskiego

Pomorze Zachodnie (do 1945 roku) jako przedmiot badań regionalnych po roku 1989 w Polsce i Niemczech

Korespondencja Feliksa Konecznego z Jaroslavem Bidlo

Władysław Konopczyński w polityce II Rzeczypospolitej

Historia historiografii jako historia idei

Działalność Władysława Konopczyńskiego w Polskim Towarzystwie Historycznym (1913–1939)

Gerard Labuda - szkic do portretu uczonego

Szkoła erudytów i początki warsztatu naukowego w historiografii Danii-Norwegii w XVIII wieku

Poszukiwanie korzeni polskiej historii wizualnej

Nation and History

„Czy więc byliśmy i jesteśmy naiwni…?” Jeszcze jeden głos w debacie nad wykorzystaniem relacji ustnych w badaniach najnowszej historii Polski

Miejsce hipotezy podboju w milenijnym kanonie powstania państwa polskiego

Wysiłki Adama Vetulaniego na rzecz reaktywacji Polskiej Akademii Umiejętności w latach 1956–1958

Niemieckie inspiracje w historiografii polskiej przełomu XIX i XX wieku (na przykładzie Wacława Sobieskiego i Szymona Askenazego)

Das mittelalterliche Livland in polnischer Forschung

Profesor Adam Vetulani na celowniku krakowskiej bezpieki

Reformy Mariusza, czyli długie trwanie historiograficznego mitu

Reinhart Koselleck – intelektualna biografia historyka i jej odbicie w korespondencji z Carlem Schmittem

Wkład socjologów w dorobek polskiej historii kultury okresu międzywojnia (wybrane przykłady)

Giovanni Levis Conception of Microhistory