Results found: 2

Search results

Search:
in the keywords: history of arts

Sort By:

Limit search:

Luźne refleksje o historii sztuki na obszarze muzealnictwa

100%

de Rosset T. F.

Przegląd Zachodniopomorski

2018

issue 2

27-36

The history of arts in a museum does not create a theory, but responds to detailed questions. In that way it always remains in direct relations with the core of the structure of the ‘museological sense’. First of all, it accompanies all the stages of creating collections, which include a preliminary analysis to assess acquisitions and a later evaluation of those acquisitions to catalogue them. The questions evident for a museologist are the ones concerning attribution, dating, iconography, technique and technology, stylistic features. The conclusions resulting from such examinations are the basis for the museum expositions. It is the essential aspect of the history of arts in museums. The aims of education in the sphere of the history of arts for the needs of museology might be presented in a similar way. This discipline marks the intellectual, cultural and artistic framework for museums, but it has to be transformed into what is called expertness. Education in museology is twofold, as it is not only the formation of workers (shaping and enriching them), but also the educational activity of the museum directed outwards, towards the audience. The history of arts offers an operational model – first of all – of its own classification according to the chronological and stylistic rules together with a specific universalism, aspiration for a holistic approach. The museum is a place of arts, but from a historical point of view it is one of many places of arts, because throughout the history places of arts were caves, ancient temples, Christian churches, feudal castles, aristocratic palaces, urban tenement houses of the bourgeoisie, auction houses, stores, galleries, artists’ ateliers; and now – just museums, but also universities, whole towns as urbanistic layouts, factories, even individual buildings, conservation workshops, and last but not least the places where the contemporary creator works (a traditional atelier, an office, a computer room, a squat, or whatever else). Each one of them creates a separate – although entwined with others – area, which has its own history of arts and in a way is different from all the others.

Historia sztuki w muzeum nie tworzy teorii, ale odpowiada na szczegółowe kwestie. W ten sposób w każdej sytuacji pozostaje w bezpośrednich relacjach z samym rdzeniem struktury „sensu muzealniczego”. Po pierwsze towarzyszy wszystkim etapom gromadzenia zbiorów, bo wiąże się z tym już wstępna analiza i ekspertyza dla dokonania nabytku oraz późniejsze jego opracowanie (inwentaryzacja i katalogowanie). Są to oczywiste dla muzealnika pytania o atrybucję, datowanie, ikonografię, technikę i technologię wykonania, cechy stylowe. Wnioski z tych badań stanowią następnie podstawę muzealnych ekspozycji. To najistotniejszy aspekt działania historii sztuki w muzealnictwie. Podobnie można też przedstawić cele edukacji w zakresie historii sztuki dla potrzeb muzealnictwa. Dyscyplina ta wytycza ramy intelektualne, kulturalne, artystyczne działalności muzealnej, ale potem musi przekształcić się w to coś, co nazwiemy znawstwem. Edukacja w muzealnictwie ma wszak dwa oblicza, bo to nie tylko formacja pracowników (jej kształtowanie i wzbogacanie), ale także działalność edukacyjna muzeum kierowana na zewnątrz – ku odbiorcy. Historia sztuki dostarcza modelu operacyjnego, przede wszystkim swojej własnej klasyfikacji wedle reguł chronologiczno-stylowych wraz ze swoistym uniwersalizmem, dążeniem do ujęcia całości. Muzeum jest miejscem sztuki, ale rzecz biorąc historycznie jest ono jednym z wielu miejsc sztuki, bo jest nim tak jak w różnych momentach dziejów były prehistoryczne groty, antyczne świątynie, chrześcijańskie kościoły, feudalne zamki, arystokratyczne pałace, mieszczańskie kamienice, domy aukcyjne, magazyny, galerie, atelier artystów; obecnie zaś – właśnie muzea, ale też uniwersytety, miasta w ogóle jako układy urbanistyczno-architektoniczne, fabryki, a nawet pojedyncze budynki, pracownie konserwatorskie i laboratoria je wspierające, no i wreszcie last but not least miejsce, gdzie pracuje współczesny twórca (tradycyjne atelier, biuro, sala informatyczna, squat, czy cokolwiek innego). Każde z nich tworzy osobny – chociaż przeplatający się z innymi – obszar, który ma własną historię sztuki i na swój sposób jest ona różna od innych.

Komfort wyboru czy wybór komfortu? O strategiach edukacyjnych w szkole artystycznej (na przykładzie własnych doświadczeń nauczycielskich)

63%

Prymas-Jóźwiak K.

Kultura i Wychowanie

2018

vol. 14

issue 2

139-153

One of the metaphors of the modern world is the supermarket metaphor. On the one hand, a supermarket is synonymous the lesser quality. On the other hand, a supermarket brings with it the comfort of choice. The supermarket as a space for choice should be inspirational for education. I’m talking about construction, by the teacher, of a process that would allow the pupil real choice of areas or methods of work. The teacher still plays the key role in this scenario, but as an idea-giver and animator of attractive tasks, from which the pupil chooses those most appealing to him/her. And it is the pupil who is de facto the main actor in this process. The enterprises I developed and put into practice at the Liceum Plastyczne (High School of Fine Arts) in Poznan fit into such a supermarket paradigm. These were: “Passive pupil – active pupil” workshops, the pegadogical innovation “Personility of a subject”, and also “Baroque supermarket” project activities which completed another pedagogical innovation – “Playing for Art”.

Jedną z metafor współczesnego świata jest metafora supermarketu. Zarazem supermarket to synonim sklepu gorszej jakości. Ale supermarket niesie ze sobą także komfort wyboru. Supermarket jako przestrzeń wyboru winien być inspiracją dla edukacji. Mam na myśli takie konstruowanie przez nauczyciela procesu, by pozwalał uczniowi na faktyczny wybór obszarów czy metod pracy. Owszem, nadal kluczową rolę w tym ujęciu pełni nauczyciel, ale jako pomysłodawca i animator atrakcyjnych zadań, z których uczeń wybiera te dla niego najbardziej pociągające. I to on – uczeń jest de facto głównym aktorem w tym procesie. W taki supermarketowy paradygmat wpisują się przedsięwzięcia, które opracowałam i wdrożyłam w Liceum Plastycznym w Poznaniu. Są to warsztaty „Uczeń bierny – uczeń aktywny”, innowacja pedagogiczna „Osobowość przedmiotu”, a także działanie projektowe „Barokowy supermarket” wieńczące kolejną innowację pedagogiczną „Gra o sztukę”.

Refine search results

1 Kultura i Wychowanie

1 Przegląd Zachodniopomorski

1 Prymas-Jóźwiak K.

1 de Rosset T. F.

2 2018

Search results

Luźne refleksje o historii sztuki na obszarze muzealnictwa

Komfort wyboru czy wybór komfortu? O strategiach edukacyjnych w szkole artystycznej (na przykładzie własnych doświadczeń nauczycielskich)