Results found: 2

Search results

Search:
in the keywords: humanistyka afirmatywna

Sort By:

Limit search:

Odpowiedzialnie usytuowana krytyka afirmatywna: #MeToo w badaniach teatralnych

100%

Kwaśniewska M.

Pamiętnik Teatralny

2023

issue 3(286)

169-196

This article seeks to develop within the theater studies discourse a research stance and method that would resonate with the transformation that has begun in theater in connection with the #MeToo movement and the discussion about violence in theater schools, creative processes, and theaters. The author’s point of departure is the observation that recent productions thematizing sexual violence in theater have been gradually turning from grievances against the abuse of power towards constructive, forward-leaning proposals for change. This process is founded on the awareness that theater makers are situated within the present systems of power and on the willingness to consider various implications of this situatedness. The proposed project of responsibly situated affirmative criticism, understood as a research-and-writing stance, is based on Donna Haraway’s concepts of situated knowledges, Ewa Domańska’s affirmative humanities, posthumanist ethics (as envisaged by Karen Barad and Monika Rogowska-Stangret), and Harry Lehmann’s affirmative criticism. The article offers an analysis of the discussion about comings-out concerning the “Gardzienice” Center for Theater Practices, as a case study aimed at a more precise delineation of the possibilities for changing the discourse on the instruments and ethics of theater research.

Artykuł jest próbą wypracowania w ramach dyskursu teatrologicznego postawy i metody badawczej rezonującej z przemianą, która zaczęła się w teatrze pod wpływem ruchu #MeToo i dyskusji o przemocy w szkołach teatralnych, w procesach twórczych i w teatrach. Punktem wyjścia refleksji jest spostrzeżenie, że w najnowszych spektaklach tematyzujących przemoc seksualną w teatrze widać proces przejścia od skargi na nadużycia władzy do konstruktywnych, wychylonych w przyszłość propozycji zmiany. Podstawą tego procesu jest świadomość usytuowania osób tworzących w panujących w teatrze układach władzy oraz gotowość brania pod uwagę rozmaitych konsekwencji tego usytuowania. Zaproponowany w artykule projekt odpowiedzialnie usytuowanej krytyki afirmatywnej rozumianej jako postawa badawczo-pisarska opiera się na koncepcjach wiedz usytuowanych Donny Haraway, humanistyki afirmatywnej Ewy Domańskiej, etyki posthumanistycznej (w ujęciu Karen Barad oraz Moniki Rogowskiej-Stangret) oraz krytyki afirmatywnej Harry’ego Lehmanna. Analiza dyskusji o coming outach dotyczących Ośrodka Praktyk Teatralnych „Gardzienice” stanowi studium przypadku, które ma pomóc dookreślić możliwości zmiany dyskursu na temat narzędzi i etyki badań teatralnych.

Osakaćena (auto)biografija — smrt u stvaralaštvu Milke Žicine

100%

Taczyńska K.

Slavica Wratislaviensia

2019

vol. 168

543-552

Mutilated (auto)biography: Death in the works of Milka Žicina The aim of the article is to analyze the autobiographical works of Milka Žicina (1902–1984) in the perspective of the principles of affirmative humanities (Domańska 2014). The interpretative categories for reading the author’s personal documents are the subject of death and the related concept of “border situations” (Jaspers 1978). Although Žicina was a recognized writer, she published only a part of her memory prose when she was alive. The manuscript depicting the camp past (staying in Glavnjača prison and in Stolac camp [1951–1955, Sve, sve, sve 2002, Сама 2009]) spent many years hidden in a locker room and emerged only after the writer’s death. The record of her battle with disease (breast cancer), though published in 1976, has remained unnoticed by researchers so far (Записи са онколошког, 1976). Death in Žicina’s works can be perceived in several aspects: the real one, where the author’s works are reinterpreted from the perspective of contemporary literary research; the metaphorical one, in which Žicina as a former prisoner was subjected to civilian death, and simultaneously her camp testimonies were subjected to cultural death; the thematic one, as a problem in the diary, in which the author gives an account of a subjective experience of mortal illness and transforms it into a story of struggle and victory.

(Auto)biografia okaleczona — śmierć w twórczości Milki Žiciny Celem artykułu jest analiza autobiograficznej twórczości Milki Žiciny (1902–1984) w perspektywie postulatów humanistyki afirmatywnej (Domańska 2014). Kategorie interpretacyjne odczytania dokumentów osobistych autorki stanowią temat śmierci i związane z nim pojęcie „sytuacji granicznych” (Jaspersa 1978). Žicina, choć należała do grona pisarek uznanych, za życia tylko częściowo publikowała prozę wspomnieniową. Rękopis przedstawiający przeszłość obozową (pobyt w więzieniu Glavnjača oraz obozie Stolac [1951–1955 — Sve, sve, sve, 2002; Сама, 2009]), wiele lat ukrywany w domowej skrytce, ukazał się dopiero po śmierci pisarki. Z kolei zapis jej choroby (rak piersi), mimo publikacji w 1976 roku, w rzeczywistości dotychczas nie doczekał się zainteresowania ze strony badaczy (Записи са онколошког, 1976). Śmierć w twórczości Žiciny można rozpatrywać w obrębie kilku porządków: realnym, w którym dochodzi do reinterpretacji twórczości autorki z perspektywy współczesnych badań literackich; metaforycznym, w którym Žicina jako była więźniarka podlegała śmierci cywilnej, a wraz z nią kulturowej śmierci ulegały świadectwa obozowe; a także tematycznym — jako problem podjęty w dzienniku, w którym autorka upublicznia subiektywne doświadczenie śmiertelnej choroby i przetwarza je w historię walki i zwycięstwa.

Refine search results

1 Pamiętnik Teatralny

1 Slavica Wratislaviensia

1 Kwaśniewska M.

1 Taczyńska K.

1 2023

1 2019

Search results

Odpowiedzialnie usytuowana krytyka afirmatywna: #MeToo w badaniach teatralnych

Osakaćena (auto)biografija — smrt u stvaralaštvu Milke Žicine