Search results

1

Kształtowanie się ideologii władzy w Soyo w II połowie XVII w.

100%

Piętek R.

Afryka

|

2018

|

issue 47

127-146

XX

Soyo was a coastal province of the Kingdom of Kongo. Thanks to its location, it played an important role in the contacts between the Kingdom and Europe. Consequently, European influences were more extensive there than in other parts of the country. Capuchins founded their permanent post in Soyo in 1645. After many battles and skirmishes with Kongolese forces, Soyo became, in practical terms, an independent polity in the 1640s. The political elite created their own ideology of power, comprising Christian and traditional local elements. It underlined Soyo identity and separateness achieved thanks to the overcoming of the Kongolese forces.

2

Christianity and the formation of the ideology of power in Soyo in the 17th century

100%

Piętek R.

Studies in African Languages and Cultures

|

2019

|

issue 53

117-133

EN

The aim of the article is a presentation of a role of Christian elements in the formation of the ideology of power in Soyo in the mid of 17th century. Thanks to its location, the province of Soyo played an important role in Kongo’s relations with Europe. Its location also meant that European influences in this province were stronger than in the rest of the Kingdom of Kongo. A permanent mission of the Capuchin order in Soyo was established as early as 1645. The province became virtually independent from Kongo in 1640s. By that time, the political elite had formed an ideology of power largely based on traditional elements of Kongo culture. While it contained references to Christianity, the emphasis was on the separateness and uniqueness of Soyo gained in victorious military conflicts with Kongo. The use of Christian elements in rituals caused occasional conflicts between the secular authorities and the Capuchins.

3

Kult świętych a zwycięstwa militarne pierwszych Piastów (od X do początków XIII w.)

88%

Juzepczuk M.

Saeculum Christianum. Pismo Historyczne

|

2018

|

vol. XXV

63-76

EN

Summary The aim of this article is to proceed the analysis of the meaning of saints’ and relics’ cult in the military victories of the Piasts, from the 10th to the beginnings of the 13th century. To create a solid political community in Christian Europe it was crucial for a ruler to assure the saints’ protection and convince the subjects about their favorable intercession. The stories about the miracles beneficial for the Piasts shows to themselves and to their subjects that the rulers were chosen by God, who approves their proceedings. The Piasts became beneficiaries of the miracles due to the proper worshipping of the saints and their relics and in response to their Christianization activity. Using the descriptions of the saints’ miraculous support in battles in the texts written for the Piasts as an argument legitimizing and sacralizing their rule is a sign of the early reception and understanding the role of the cult of saints in the ideology of power.

4

Sacrum a ideologia władzy królewskiej pierwszych Piastów

75%

Dalewski Z.

Historia Slavorum Occidentis

|

2017

|

issue 3 (14)

43-57

EN

The editor of the dedicatory letter attached to the book of rites offered by Matilda of Swabia to Mieszko II presented the Polish king as the ruler, who was elevated to royal dignity by God himself and who focused his attention primarily on the fulfilment of religious duties. He watched over proper God worship and was concerned about the salvation of his subjects. The portrayal of Mieszko II’s rule emerging from Matilda’s letter goes perfectly in line with the concept of royal authority developed in the Ottoman period. It placed the ruler, distinguished by royal anointing, in the spiritual sphere and conferred the sacred dimension to his royal power. There is no doubt that the editor of the letter did not merely refer to the notions of royal authority typical exclusively of the political culture of the Holy Roman Empire, but also directly brought up the ideological programmes formulated at the Piast court, which depicted the power exercised by the Polish rulers in sacred terms.

5

Ideologia i symbolika władzy monarszej w badaniach Aleksandra Gieysztora i Gerarda Labudy

63%

Dalewski Z.

Historia Slavorum Occidentis

|

2021

|

issue 3 (30)

131-146

EN

This paper discusses Aleksander Gieysztor’s and Gerard Labuda’s research on the problem of ideology and symbolism of power and presents the main directions of their studies in this field.

6

Genealogia płocka – nowe spojrzenie na źródło małopolskie z drugiej połowy XIII wieku

63%

Gołdys N.

Studia Historyczne

|

2019

|

vol. 61

|

issue 1 (241)

5-44

PL

The Płock Genealogy – a New Interpretation of the Małopolska Source of the Second Half of the Thirteenth Century The aim of the article is to determine when the Płock Genealogy (Genealogia płocka) was created and the content of its ideological message. The text of the work has survived in one of the manuscripts in the library of Płock Charter. The subject of this text is a short description of subsequent generations of the Piast Dynasty from the earliest times to the end of the thirteenth century. This analysis includes establishing the relationship between the manuscript and other existing historical works and annals from up to the mid-fourteenth century, a detailed comparison of the information they contain with existing findings on the genealogy of the Piast Dynasty, as well as a review of the structure of the work.

7

Inskrypcja poetycka na contrasigillum Leszka Czarnego

63%

Okniński P.

Studia Źródłoznawcze. Commentationes

|

2022

|

vol. 60

125-132

EN

The article is a new attempt to reconstruct and interpret the poetic inscription around the rim of the counterseal of Duke Leszek the Black from the period of his reign in the Duchy of Cracow (1279–1288). The seal epigram has been analysed against a broad comparative background, with the use of numerous Polish and West European mediaeval seals.

PL

W artykule przedstawiono nową próbę rekonstrukcji i interpretacji inskrypcji poetyckiej w otoku pieczęci odwrocia księcia Leszka Czarnego z okresu jego rządów w księstwie krakowskim (1279–1288). Epigram napieczętny został poddany analizie na szerokim tle porównawczym, z wykorzystaniem licznych zabytków polskiej i zachodnioeuropejskiej sfragistyki średniowiecznej.

8

The Idea of defensio ecclesiae and its Resonances in Earlier Medieval Poland (X/XIth-XIIIth Century) (Reconnaissance)

51%

Kotecki R.

Roczniki Historii Kosciola (Annals of Church History)

|

2012

|

vol. 4(59)

51-84

PL

Treść artykułu koncentruje się wokół słabo rozpoznanego zagadnienia obowiązku obrony Kościoła (defensio ecclesiae) przez władzę świecką w średniowiecznej Europie. W artykule skupiono się przede wszystkim na ideologicznej i prawnej stronie owego wymogu oraz wskazano jego ewolucję od czasów wczesnokarolińskich poprzez okresy późnokaroliński i postkaroliński, aż po dobę, w której popularność zyskały hasła reformy papieskiej zwanej gregoriańską. Poprzez przyjęcie szerokiej perspektywy chronologicznej możliwym było uchwycenie przemian, jakie dokonywały się interpretacji obowiązku defensio ecclesiae. Redefinicja następowała głównie za sprawą samego Kościoła, z przywileju dającego panującym sakralną legitymizację dzierżonej władzy i szerokie kompetencje zwierzchności nad instytucjami kościelnymi w duchu Eigenkirche, do obowiązku, z którego poszczególni monarchowie byli rozliczani przez sam Kościół. W artykule wskazano także po raz pierwszy w historiografii na możliwość recepcji zadania defensio ecclesiae na dworze piastowskim w okresie wcześniejszego średniowiecza (X-X111 w.). Odrzucono dawną teorię najpełniej sformułowaną przez Władysława Abrahama i popartą przez Gerarda Labudę, iż termin „obrońca kościoła” w brzmieniu advocatus ecclesiae, jaki spotykamy Kronice Galla Anonima, oznaczał de facto urząd dzierżony przez kolejnych przedstawicieli dynastii. Piastowie jako ród o wysokich aspiracjach politycznych sięgali natomiast po defensio ecclesiae, jako jedno z wielu narzędzi chrześcijańskiego instrumentarium władzy monarszej. W wiekach XII i XIII wraz z postępowaniem defragmentacji politycznej kraju oraz recepcją reformy gregoriańskiej przez Kościół polski idea defensio ecclesiae straciła na popularności, choć pewne jej elementy trwały i uwidaczniały się choćby w promowanej przez Kościół „instytucji” brachium seculare. Ostatecznie w XIII stuleciu obrońcami Kościoła tytułować zaczęli się polscy biskupi przywiązujący znacząca wagę do niezależności swych lokalnych kościołów i integralności własności kościelnej swych diecezji.

9

The Idea of defensio ecclesiae and its Resonances in Earlier Medieval Poland (X/XIth-XIIIth Century) (Reconnaissance)

51%

Kotecki R.

Roczniki Historii Kościoła

|

2012

|

vol. 4

51-84

PL

Treść artykułu koncentruje się wokół słabo rozpoznanego zagadnienia obowiązku obrony Kościoła (defensio ecclesiae) przez władzę świecką w średniowiecznej Europie. W artykule skupiono się przede wszystkim na ideologicznej i prawnej stronie owego wymogu oraz wskazano jego ewolucję od czasów wczesnokarolińskich poprzez okresy późnokaroliński i postkaroliński, aż po dobę, w której popularność zyskały hasła reformy papieskiej zwanej gregoriańską. Poprzez przyjęcie szerokiej perspektywy chronologicznej możliwym było uchwycenie przemian, jakie dokonywały się interpretacji obowiązku defensio ecclesiae. Redefinicja następowała głównie za sprawą samego Kościoła, z przywileju dającego panującym sakralną legitymizację dzierżonej władzy i szerokie kompetencje zwierzchności nad instytucjami kościelnymi w duchu Eigenkirche, do obowiązku, z którego poszczególni monarchowie byli rozliczani przez sam Kościół. W artykule wskazano także po raz pierwszy w historiografii na możliwość recepcji zadania defensio ecclesiae na dworze piastowskim w okresie wcześniejszego średniowiecza (X-X111 w.). Odrzucono dawną teorię najpełniej sformułowaną przez Władysława Abrahama i popartą przez Gerarda Labudę, iż termin „obrońca kościoła” w brzmieniu advocatus ecclesiae, jaki spotykamy Kronice Galla Anonima, oznaczał de facto urząd dzierżony przez kolejnych przedstawicieli dynastii. Piastowie jako ród o wysokich aspiracjach politycznych sięgali natomiast po defensio ecclesiae, jako jedno z wielu narzędzi chrześcijańskiego instrumentarium władzy monarszej. W wiekach XII i XIII wraz z postępowaniem defragmentacji politycznej kraju oraz recepcją reformy gregoriańskiej przez Kościół polski idea defensio ecclesiae straciła na popularności, choć pewne jej elementy trwały i uwidaczniały się choćby w promowanej przez Kościół „instytucji” brachium seculare. Ostatecznie w XIII stuleciu obrońcami Kościoła tytułować zaczęli się polscy biskupi przywiązujący znacząca wagę do niezależności swych lokalnych kościołów i integralności własności kościelnej swych diecezji.

Refine search results

2 Historia Slavorum Occidentis

1 Afryka

1 Roczniki Historii Kosciola (Annals of Church History)

1 Roczniki Historii Kościoła

1 Saeculum Christianum. Pismo Historyczne

1 Studia Historyczne

1 Studia Źródłoznawcze. Commentationes

1 Studies in African Languages and Cultures

2 Dalewski Z.

2 Kotecki R.

2 Piętek R.

1 Gołdys N.

1 Juzepczuk M.

1 Okniński P.

1 2022

1 2021

2 2019

2 2018

1 2017

2 2012

Kształtowanie się ideologii władzy w Soyo w II połowie XVII w.

Christianity and the formation of the ideology of power in Soyo in the 17th century

Kult świętych a zwycięstwa militarne pierwszych Piastów (od X do początków XIII w.)

Sacrum a ideologia władzy królewskiej pierwszych Piastów

Ideologia i symbolika władzy monarszej w badaniach Aleksandra Gieysztora i Gerarda Labudy

Genealogia płocka – nowe spojrzenie na źródło małopolskie z drugiej połowy XIII wieku

Inskrypcja poetycka na contrasigillum Leszka Czarnego

The Idea of defensio ecclesiae and its Resonances in Earlier Medieval Poland (X/XIth-XIIIth Century) (Reconnaissance)

The Idea of defensio ecclesiae and its Resonances in Earlier Medieval Poland (X/XIth-XIIIth Century) (Reconnaissance)