Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 11

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  immunitet
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1
Publication available in full text mode
Content available

Ochrona prawna parlamentarzysty – uwagi de lege lata

100%
Grzesik-Kulesza M.
Przegląd Prawa Konstytucyjnego
|
2012
|
issue 1 (9)
29-46
PL
Ochrona prawna parlamentarzystów w Polsce obejmuje immunitet materialny i formalny oraz nietykalność osobistą. Immunitet materialny gwarantuje, że deputowany nie może zostać pociągnięty do odpowiedzialności za działalność wchodzącą w zakres sprawowania mandatu. Immunitet formalny zakazuje wszczęcia postępowania karnego przeciwko parlamentarzyście bez zgody izby, a nietykalność osobista oznacza zakaz zatrzymania i aresztowania posła (senatora) bez zgody właściwej izby. Szeroki zakres przedmiotowy prawnej ochrony posłów i senatorów gwarantuje im swobodne i niezależne wykonywanie funkcji przedstawicielskich. Celem tych przywilejów jest także zapewnienie niezależności i autonomii parlamentu RP. Na gruncie obecnych uregulowań należy jednak pamiętać, że instytucja immunitetu nie może być traktowana jako przywilej, który zapewnia parlamentarzystom bezkarność i zwalnia ich zupełnie od odpowiedzialności.
EN
Legal protection of the polish Parliament members’ includes material, formal and personal immunity. The material immunity guarantees that deputies mustn’t be called to account for their activity which is a part of their seats in the Parliament. The formal immunity prohibits instituting legal proceedings against a deputy without the Parliament’s agreement. The personal immunity means a prohibit of deputies’ detention and arresting without the Parliament’s agreement. A wide range of legal protection of the polish Parliament members’ guarantees them free and independent representative activity. An aim of these privileges is an assurance of independence and autonomy of the polish Parliament. It is important to remember that in accordance with the present legislatives deputy’s immunity mustn’t be treated as a privilege that guarantees impunity and relieving deputies’ of criminal responsibility
2
Publication available in full text mode
Content available

Odpowiedzialność Prezydenta za wykroczenia

38%
Dąbrowski K.
Przegląd Prawa Konstytucyjnego
|
2017
|
issue 1 (35)
109-121
PL
W artykule poruszono problematykę dotyczącą zakresu odpowiedzialności Prezydenta RP za wykroczenia i ewentualnej jurysdykcji nad nimi. Dostrzegając brak wyraźnej regulacji tych zagadnień, autor wskazuje, iż – w związku z zakazem domniemywania immunitetów – zakres odpowiedzialności Prezydenta RP za wykroczenia musi być tożsamy jak w przypadku innych obywateli. Z uwagi jednak na szerokie niebezpieczeństwa nierozerwalnie związane z realizacją tej formy odpowiedzialności, proponuje objęcie jurysdykcji nad nimi przez Trybunał Stanu. Dla przyjęcia takiego stanowiska autora skłaniają zarówno treści obowiązującego porządku prawnego, jak również liczne argumenty natury funkcjonalnej i językowej. W konsekwencji zarysowuje on tezę, iż „przestępstwo” w rozumieniu art. 145 ust. 1 Konstytucji stanowi w istocie nazwę dla szeroko rozumianej odpowiedzialności karnej.
EN
The article discusses the scope of legal responsibility on the part of The President of the Republic of Poland. The lack of precise legal regulations concerning the matter in question leads to the following conclusion: taking into consideration the present prohibitionof implicit immunity the President of the Republic of Poland ought to share the same realm of legal responsibility as do other Polish citizens. Yet, due to the apparent dangers inherent in the execution of the legal responsibility the author proposes for the jurisdiction in question to be under the supervision of the State Tribunal. The author’s argument is founded on the present legal order as well as in numerous functional and language oriented factors. As a consequence, the author claims “the offense” as defined in the 145th article of the Constitution is in reality a general notion for criminal responsibility.
3
Publication available in full text mode
Content available

Scope of Immunity of Members of the Bundestag – A Case Study of a Bundestag Member, Mr. Pofalla

32%
Bezubik K. M.
Przegląd Prawa Konstytucyjnego
|
2019
|
issue 6 (52)
141-155
EN
Members of the Bundestag enjoy parliamentary immunity under the Basic Law. The mem- ber may be held liable or arrested for an offense punishable by criminal law only if the Bundestag permits it and waives the member’s immunity, unless the member is caught red-handed or on the following day. Since the majority rule also applies here, the deci- sion to waive immunity is decided by the governing majority. This raises the question, especially on the part of members of individual opposition parties, to what principles the Bundestag is subject to when deciding whether or not to waive the immunity of a mem- ber of the Bundestag. The Bundestag’s reservation of permission (Genehmigungsvorbe- halt) to conduct criminal proceedings according with the jurisprudence of the Federal Constitutional Court serves primarily the benefit of the parliament as a whole. The sub- jective rights of members of the Bundestag to certain conduct of the Bundestag cannot be derived directly from the Article 46 (2) of the Basic Law. However, pursuant to the second paragraph of Article 46 in conjunction with the second sentence of the Article 38 (1) of the Basic Law, a member of the Bundestag may demand that the Bundestag, deciding whether or not to waive his or her immunity, not be guided by unreasonable and arbitrary motives.
PL
Posłowie do Bundestagu korzystają z zagwarantowanego w Ustawie Zasadniczej immu- nitetu parlamentarnego. Za czyn zagrożony karą poseł może zostać pociągnięty do odpo- wiedzialności albo aresztowany tylko wtedy, gdy Bundestag wyrazi na to zgodę i uchyli immunitet, chyba że zostanie on schwytany w chwili popełnienia czynu lub w ciągu na- stępnego dnia. Ponieważ również w tym przypadku ma zastosowanie zasada większości, decyzja o uchyleniu immunitetu leży w gestii większości rządzącej. Powstaje w związ- ku z tym pytanie, szczególnie po stronie deputowanych poszczególnych partii opozy- cyjnych, jakim zasadom podlega Bundestag przy podejmowaniu decyzji o ewentualnym uchyleniu immunitetu posła. Przysługujące Bundestagowi zastrzeżenie zezwolenia (Ge- nehmigungsvorbehalt) na przeprowadzenie postępowania karnego, zgodnie z orzecznic- twem Federalnego Sądu Konstytucyjnego, służy przede wszystkim parlamentowi jako całości. Z art. 46 ust. 2 Ustawy Zasadniczej nie można wyprowadzić wprost subiektyw- nych praw posła do określonego zachowania Bundestagu. Może on natomiast, na posta- wie art. 46 ust. 2 w zw. z art. 38 ust. 1 zd. 2 Ustawy Zasadniczej żądać, aby Bundestag podejmując decyzję o uchyleniu immunitetu, nie kierował się niemerytorycznymi i ar- bitralnymi motywami.
4
Publication available in full text mode
Content available

Zakres przedmiotowy immunitetów w świetle pojęcia „odpowiedzialność karna” w Konstytucji RP

32%
Śliwiński E.
Przegląd Prawa Konstytucyjnego
|
2023
|
issue 3(73)
169-180
EN
In the article the author analyses whether the notion of ‘criminal liability’ contained in constitutional provisions relating to formal immunity should be understood in the same way as the identical term in art. 42(1) of the Constitution of the Republic of Poland. The author answers affirmatively to such research question, relying on linguistic directives of interpretation (prohibition of synonymous and homonymous interpretation), as well as the need to safeguard the effectiveness of immunity. Alternative line of interpretation – presented in the judgment of the Constitutional Tribunal P 31/12 and based on exceptiones non sunt extendendae argument – is rejected. From this one can derive a conclusion that formal immunity provides protection against i.a. liability for administrative infractions. The author observes as well that statutory provisions which precise constitutional regulations on immunity do not cover such situations.
PL
W artykule autor analizuje, czy pojęcie „odpowiedzialność karna” zawarte w przepisach konstytucyjnych dotyczących immunitetu formalnego powinno być rozumiane w ten sam sposób, co tożsame wyrażenie w art. 42 ust. 1 Konstytucji RP. Autor pozytywnie odpowiada na tak postawione pytanie badawcze, powołując się na dyrektywy wykładni językowej (zakaz wykładni synonimicznej i homonimicznej) oraz potrzebę zapewnienia efektywności immunitetu. Alternatywna linia interpretacji – zaprezentowana w wyroku TK P 31/12 i oparta o argument exceptiones non sunt extendendae – zostaje odrzucona. Można zatem wysnuć wniosek, że immunitet formalny chroni przed np. odpowiedzialnością za delikt administracyjny. Autor konstatuje także, że przepisy ustawowe doprecyzowujące immunitet na poziomie konstytucyjnym nie przewidują takich sytuacji.
5
Publication available in full text mode
Content available

Odpowiedzialność karna Prezesa Najwyższej Izby Kontroli według najnowszych uregulowań prawnych

32%
Cichosz P.
Biuletyn Stowarzyszenia Absolwentów i Przyjaciół Wydziału Prawa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego
|
2017
|
vol. 12
|
issue 14 (1)
37-66
EN
The article focuses on the principles of criminal responsibility of the President of Supreme Audit Office. This is a very current topic according to the recent legal acts concerning the procedure of derogation of legal immunity of the president of Supreme Audit Office. This new regulation – although not yet applied – bear many doubts on their legal construction. The author tries to explain some of the doubts and paralelly makes some de lege ferenda conclusions that may guarantee to the President of Supreme Audit Office the right to defense while simultaneously preserve the effectiveness of penal reaction.
PL
W artykule przedstawiono zasady ponoszenia odpowiedzialności za czyny zabronione przez Prezesa Najwyższej Izby Kontroli. Tematyka ta jest w ostatnim czasie szczególnie aktualna z uwagi na uchwalone niedawno przepisy zmieniające procedurę uchylenia immunitetu Prezesowi NIK. Nowe regulacje – chociaż nie znalazły jeszcze zastosowania w praktyce – rodzą liczne wątpliwości dotyczące ich konstrukcji prawnej. Autor podejmuje próbę wyjaśnienia niektórych wątpliwości oraz przedstawienia wniosków de lege ferenda, które miałyby zagwarantować prawo do obrony Prezesowi NIK przy jednoczesnej sprawności reakcji karnej.
6
Publication available in full text mode
Content available

Borzykowski przywilej immunitetowy – na drodze do emancypacji kościoła w Polsce piastowskiej

32%
Lis A.
Roczniki Administracji i Prawa
|
2021
|
vol. 4
|
issue XXI
15-26
EN
The reason for calling the synod in Borzykowa was the bull “Significavit nobis” issued in 1210 by Pope Innocent III, which renewed the principle of seniority. At the synod, the possibilities of counteracting the effects of this bull were discussed. The bishops were also to approve Leszek the White’s right to hold the Kraków throne. During the synod, prince Władysław Odonic granted the Cistercian order a land in the castellany of Przemyśl in order to establish a monastery. In turn, the knight Sławosz resumed granting Sławoszów to the monastery in Busko. According to historiography, the dukes issued a set of privileges, including a great privilege for the Church (privilegium fori, ius spolii). The Borzykowski privilege became the basis for the independence of the Church from the Piast monarchy in district Poland.
PL
Powodem zwołania synodu w Borzykowej była wydana w 1210 roku przez papieża Innocentego III bulla „Significavit nobis” wznawiająca zasadę senioratu. Na synodzie radzono nad możliwościami przeciwdziałania skutkom tej bulli. Biskupi mieli również zatwierdzić prawo Leszka Białego do utrzymania tronu krakowskiego. Podczas synodu książę Władysław Odonic nadał zakonowi cystersów ziemię w kasztelanii przemęckiej w celu założenia klasztoru. Z kolei rycerz Sławosz wznowił nadanie Sławoszowa klasztorowi w Busku. Według historiografii książęta wydali wówczas zbiór przywilejów, a wśród nich wielki przywilej dla Kościoła (privilegium fori, ius spolii). Przywilej borzykowski stał się podstawą niezależności Kościoła od monarchii piastowskiej w Polsce dzielnicowej.
7
Publication available in full text mode
Content available

Cases of Removing Immunity for the District and Municipal Administration Officials of the Department of Poznań in the Duchy of Warsaw

26%
Krzymkowski M.
Studia Iuridica Lublinensia
|
2016
|
vol. 25
|
issue 3
EN
In the Duchy of Warsaw it was impossible to bring the official before the court without the prior opinion of the Council of State and the consent of the king. Before the Council of State appeared: Bernard Rose – municipal president of Poznań, Józef Rokossowski – mayor of Gniezno, Aleksander Żychliński – sub-prefect of the district of Poznań, Stefan Garczyński – sub-prefect of the district of Krotoszyn, Stefan Unrug – sub-prefect of the district of Babimost, and Florian Rożnowski – sub-prefect of the district of Krobia.
PL
W Księstwie Warszawskim nie można było postawić urzędnika przed sądem bez uprzedniej opinii Rady Stanu i zgody króla. Przed Radą Stanu toczyły się postępowania przeciwko: Bernardowi Rosemu, prezydentowi municypalnemu Poznania; Józefowi Rokossowskiemu, burmistrzowi Gniezna; Aleksandrowi Żychlińskiemu, podprefektowi powiatu poznańskiego; Stefanowi Garczyńskiemu, podprefektowi powiatu krotoszyńskiego; Stefanowi Unrugowi, podprefektowi powiatu babimojskiego; Florianowi Rożnowskiemu, podprefektowi powiatu krobskiego.
8
Publication available in full text mode
Content available

Od formy do funkcji, czyli kilka uwag o współczesnych reinterpretacjach koncepcji praw podmiotowych Wesleya Newcomba Hohfelda

26%
Golecki M. J.
Studia Iuridica
|
2020
|
vol. 86
57-73
PL
The paper aims at presenting Wesley Newcomb Hofeld’s conception of rights and its possible implementations and developments. The Hohfeldian conception of jural correlatives is analysed against the debate on the essence of rights. The Hohfeldian theory could be applied as the point of departure for further research on claims and entitlements in various settings. The paper discusses the recent concept of molecular rights as functional correlatives. The theory of molecular rights is analysed from the perspective of both will and interest theories or rights.
9
Publication available in full text mode
Content available

Ewolucja Parlamentu Europejskiego jako instytucji w ustawodawstwie Unii Europejskiej oraz status jego członków – wybrane zagadnienia

26%
Marczyńska A.
Przegląd Prawa Konstytucyjnego
|
2016
|
issue 2 (30)
133-152
PL
Artykuł przedstawia ewolucję Parlamentu Europejskiego od początku jego kształtowania się jako instytucji Unii Europejskiej. PE zaczął się tworzyć już w 1949 r. na sku- tek przemian jakie następowały w wyniku powstawania Europejskich Wspólnot. Jego pierwowzorem było Zgromadzenie Konsultacyjne Rady Europy, które zostało powołane w 1949 r. Ponadto, jego początków upatruje się w Traktacie Paryskim z 18 kwietnia 1951 r., na mocy którego powstała Europejska Wspólnota Węgla i Stali. Status deputowanych do Parlamentu Europejskiego wyznaczony jest mocą postanowień, Decyzji Rady Unii Europejskiej dotyczącej wyboru członków Parlamentu Europejskiego w powszechnych wyborach bezpośrednich (76/787/EWWiS, EWG, Euratom), Protokołem w sprawie przywilejów i immunitetów Wspólnot Europejskich, Regulaminem Parlamentu Europejskiego oraz Decyzją Parlamentu Europejskiego w sprawie przyjęcia statusu posła do Parlamentu Europejskiego. Celem niniejszego artykułu jest ukazanie przemian, jakie od początku tworzenia się PE, następowały w ustawodawstwie UE, w odniesieniu do samego PE, oraz jak ustawodawstwo to ukształtowało mandat jego członków. Podstawową tezą przedmiotowego artykułu jest, jak wyglądał proces ewolucji PE na przestrzeni lat, jak zmieniała się jego pozycja w systemie instytucjonalnym UE oraz jak z biegiem lat regulowano kwestię mandatu i statusu jego deputowanych. Artykuł stanowi o ewolucyjnej pozycji ustrojowej PE oraz statusie jego członków. Analiza dotyczy kilku wybranych problemów związanych z kształtowaniem się w ustawodawstwie UE, instytucji wolnego mandatu posła do PE, na przestrzeni lat.
EN
The article presents the evolution of the mandate of a Member of Parliament from the beginning of its development as an institution of the European Union. PE began to take shape already in 1949 due to the changes that followed as a result of the formation of the European Communities.It is believed that, its benchmark was a Consultation Assembly of the Council of Europe which was brought into being in 1949. Moreover, its beginnings can be associated with Paris Treaty signed on 18 April 1951. Under this treaty the European Union of Coal and Steel was created. European Parliament Deputies` status was assigned by the Decision of Council of the European Union concerning an election of members of the European Parliament in general elections (76/787/EWWiS, EWG, Euratom), Protocol on the Privileges and Immunities of the European Communities, the Regulations of the European Parliament and the European Parliament decision on the adoption of the status of Members of the European Parliament. The purpose of this article is to show the changes that have since the beginning of the formation of the EP followed in EU legislation, in relation to the EP and how legislation is shaped mandate of its members. The basic thesis of this article is how the process of evolution PE over the years, has changed its position in the EU institutional system, and how over the years, regulated the issue of the mandate and status of its deputies. The article is also of evolutionary political position of the EP and the status of its members. The analysis, applicable to several common problems associated with the evolution of EU legislation, the institution of free mandate of MEP over the years.
10
Publication available in full text mode
Content available

Odpowiedzialność adwokata lub radcy prawnego w sprawach o wykroczenia drogowe a uprawnienie do korzystania z ochrony prawnej przysługującej sędziemu i prokuratorowi

26%
Grabowska-Biernat K.
Problemy Prawa Karnego
|
2022
|
vol. 6
|
issue 2
1-18
EN
The article analyzes the possibility of invoking by a lawyer or legal adviser the legal protection guaranteed during and in connection with the performance of professional activities. This protection guarantees the unrestricted practice of the profession of advocate or legal adviser and ensures that citizens can effectively exercise their right to defence. The author argues that the concept of legal protection cannot be equated with the immunity guaranteed to judges and prosecutors, which results in the exclusion of liability. This position has been confirmed in the jurisprudence of common courts. In many cases concerning traffic offenses committed by advocates or legal advisers, the courts have to deal with instrumental treatment and over-interpretation of the legal protection guaranteed in the constitutional acts of the bar and legal advisers. The jurisprudence of the courts is a reaction to attempts to abuse the discussed institutions and a manifestation of the need to systematize the meaning of the terms “immunity” and “legal protection”
PL
W artykule poddano analizie możliwość powołania się przez adwokata lub radcę prawnego na ochronę prawną zagwarantowaną podczas i w związku z wykonywaniem czynności zawodowych. Ochrona ta daje gwarancję nieskrępowanego wykonywania zawodu adwokata lub radcy prawnego oraz zapewnia obywatelom skuteczne realizowanie prawa do obrony. Autorka dowodzi, że nie można utożsamiać pojęcia ochrony prawnej z immunitetem przysługującym sędziom i prokuratorom, który skutkuje wyłączeniem odpowiedzialności. Takie stanowisko zostało potwierdzone w orzecznictwie sądów powszechnych. W wielu sprawach dotyczących wykroczeń drogowych popełnianych przez adwokatów lub radców prawnych organy te mają do czynienia z instrumentalnym traktowaniem i nadinterpretacją ochrony prawnej zagwarantowanej w ustawach ustrojowych adwokatury i radców prawnych. Orzecznictwo sądów stanowi reakcję na próby nadużycia omawianych instytucji oraz przejaw potrzeby usystematyzowania znaczenia pojęć „immunitet” i „ochrona prawna”.
11
Publication available in full text mode
Content available

Does Putin have immunity from criminal liability before Ukrainian court?

26%
Navrotskyy V.
Studia Prawnicze KUL
|
2023
|
issue 4
117-133
UK
Питання кримінальної відповідальності за розв’язання та ведення агресивної війни актуальне від початку російсько-української війни у 2014 році, а, особливо, від 2022 році, коли відбулося повномасштабне вторгнення в Україну. Відповідно до міжнародного кримінального права такі діяння є міжнародними злочинами та підлягають юрисдикції міжнародних судових органів. Українське законодавство також передбачає кримінальну відповідальність за вказані діяння. Водночас є спроби довести, що Путін та інші вищі керівники російської федерації не підлягають кримінальній відповідальності за українським кримінальним правом, оскільки ніби-то наділені функціональним імунітетом. Метою цієї публікації є доведення помилковості тези про те, що вказаний імунітет перешкоджає притягненню до кримінальної відповідальності в Україні як державі, проти якої вчинена агресія. Розглянуті доводи прихильників «теорії імунітету» та наведені аргументи щодо того, що він не діє в Україні щодо вищих керівників держави-агресора та не перешкоджає притягненню їх до відповідальності за українським кримінальним правом. Зроблений висновок, що щодо агресивної війни в Україні функціональний імунітет вищих керівників російської федерації не має моральних, соціальних та юридичних підстав, а вказані особи підлягають кримінальній відповідальності не лише за міжнародним кримінальним правом, але й за правом України.
RU
Вопрос об уголовной ответственности за ведение непрекращающегося жестокого конфликта актуален с начала российско-украинской войны, начавшейся в 2014 году, и особенно после полномасштабного вторжения в Украину в 2022 году. Согласно международному уголовному праву, такие действия являются преступлениями по международному праву и подпадают под юрисдикцию международных судебных органов. Внутреннее законодательство Украины также предусматривает уголовную ответственность за указанные деяния. В то же время предпринимаются попытки доказать, что Путин и другие высшие должностные лица не подпадают под юрисдикцию украинских судов в силу украинского уголовного законодательства, поскольку якобы обладают функциональным иммунитетом, а рядовые участники вооруженной агрессии также не несут персональной ответственности в силу украинского законодательства, поскольку обладают функциональным иммунитетом. Цель статьи – доказать ошибочность утверждения о том, что вышеуказанные иммунитеты не позволяют привлекать таких лиц к уголовной ответственности в судах Украины – государства, против которого была совершена вооруженная агрессия. Были проанализированы аргументы сторонников «теории иммунитета» и приведены аргументы в пользу того, что указанные категории лиц не обладают иммунитетом на территории Украины, а значит, их можно привлечь к ответственности в силу законодательства Украины. Сделан вывод о том, что применительно к вооруженной агрессии против Украины функциональный иммунитет высших должностных лиц Российской Федерации не имеет моральных, общественных и правовых оснований, а названные лица, якобы обладающие таким иммунитетом, несут уголовную ответственность не только в силу международного уголовного права, но и по украинскому законодательству.
PL
Kwestia odpowiedzialności karnej za prowadzenie trwającego, okrutnego konfliktu jest aktualna od początku wojny rosyjsko-ukraińskiej rozpoczętej w 2014 r., a zwłaszcza od 2022 r., czyli od inwazji na Ukrainę na pełną skalę. Zgodnie z międzynarodowym prawem karnym takie czyny stanowią zbrodnie prawa międzynarodowego i podlegają jurysdykcji międzynarodowych organów sądowych. Ukraińskie ustawodawstwo krajowe również przewiduje odpowiedzialność karną za rzeczone czyny. Jednocześnie podejmowane są próby udowodnienia, że Putin i inni wysocy urzędnicy nie podlegają orzecznictwu sądów ukraińskich na mocy ukraińskiego prawa karnego, ponieważ rzekomo posiadają immunitet funkcjonalny, a zwykli uczestnicy agresji zbrojnej również nie ponoszą osobistej odpowiedzialności na mocy prawa ukraińskiego z powodu posiadania immunitetu funkcjonalnego. Celem publikacji jest udowodnienie niesłuszności twierdzenia, że wyżej wymienione immunitety uniemożliwiają pociągnięcie takich osób do odpowiedzialności karnej przez sądy w Ukrainie, czyli państwie, przeciwko któremu rozpoczęto agresję zbrojną. Przeanalizowano zarówno argumenty zwolenników „teorii immunitetu”, jak i przedstawiono argumenty przemawiające za tym, że wskazane kategorie osób nie posiadają immunitetu na terytorium Ukrainy, a zatem możliwe jest ich ściganie na mocy prawa ukraińskiego. Stwierdzono, że w odniesieniu do agresji zbrojnej przeciwko Ukrainie immunitet funkcjonalny wyższych urzędników Federacji Rosyjskiej nie ma żadnych podstaw moralnych, społecznych i prawnych, a wymienione osoby, które rzekomo posiadają taki immunitet, ponoszą odpowiedzialność karną nie tylko na mocy międzynaro-dowego prawa karnego, lecz także prawa ukraińskiego.
EN
The question about criminal liability for waging this cruel war has been actualized since the beginning of the Russian-Ukrainian war in 2014, and especially since the large-scale Russian invasion of Ukraine in 2022. It is commonly recognized that such acts are crimes according to international criminal law and that liability must come under international judiciary bodies. By the same token, Ukrainian national legislation also provides for liability for those acts. At the same time, there are attempts to prove the fact that Putin and othersenior officials are not liable under Ukrainian criminal law since allegedly they have functional immunity and ordinary perpetrators of the aggression are not personally liable under Ukrainian law due to the so-called functional immunity. The publication aims to prove the wrongfulness of the statement that the abovementioned immunity status prevents criminal prosecution in Ukraine, as in the state against which the aggression was committed. The arguments of “immunity theory” supporters are analyzed and counter-arguments are presented that such immunity is not valid in Ukraine and does not prevent prosecution under Ukrainian law. It is concluded that, regarding the aggressive war in Ukraine, the functional immunity of senior officials of the Russian Federation does not have any moral, social or legal grounds and the individuals who allegedly have such immunities are criminally liable not only under international criminal law but also Ukrainian law as well.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.