Artykuł stanowi refleksję na temat edukacyjnych walorów klasycznego tańca indyjskiego. Indyjski taniec klasyczny łączy dwa aspekty: taniec abstrakcyjny (sanskr. nritta) i taniec przedstawiający (sanskr. nritja). Szczególnie ta druga postać tańca – w której tancerz lub tancerka, za pomocą ruchów ciała, skodyfikowanego języka gestów oraz mimiki twarzy, przekazuje treści i opowiada historie – stanowić może nośnik treści edukacyjnych. Przyjmując za punkt wyjścia role, jakie przedstawieniu teatralnemu wyznacza najstarszy zachowany indyjski traktat o teatrze, Natjaśastra, artykuł przedstawia, jak edukacyjna rola tradycji taneczno-teatralnych realizowana jest współcześnie. Główny przedmiot analizy stanowi jeden z najbardziej znanych stylów indyjskiego tańca klasycznego – bharatanatjam.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.