Results found: 1

Search results

Search:
in the keywords: intelektualiści, krytyka, humanistyka, inteligencja

Sort By:

Limit search:

Autonomia, krytyka, humanistyka. O pierwszych i ostatnich intelektualistach

100%

PECIAKOWSKI T.

Ethos. Kwartalnik Instytutu Jana Pawła II KUL

2015

vol. 28

issue 1 (109)

The intellectuals and the intelligentsia are the two social groups that complement each other creating a system of the elites and their audience. If the term ‘intellectual’ were to be applied not to all those who earn their living by intellectual activity, but only to the group of them who have decided to leave their ‘laboratories, studies, or libraries’ in order to participate in public life, the conclusion might be made that one becomes an intellectual through engagement. Bourdieu describes this paradoxical situation of individuals of high intellect by claiming that the intellectual cannot be conceptualized as long as he or she is considered in the context of the forced alternative between autonomy and engagement, pure culture and politics. According to Bourdieu, this dichotomy is faulty because intellectuals, despite their genealogical rootedness in it, also overcome it. The critical attitude and independence, which mark the intellectual, are described in the article as the main elements of the intellectual’s social role and of the authority this role implies. The author points out that processes such as the professionalization of knowledge and the mediatization of the intellectual message are responsible for the intellectuals being pushed towards the margins of society. Therefore the question about the role of the intellectuals in the modern world, about the significance of their input to the public debate, and above all about the role of critique, are essentially questions about the future of the Western culture and the humanities.

Artykuł oparty jest na kluczowym założeniu, zgodnie z którym kategorie inteligencji i intelektualistów stanowią pewien wzajemnie uzupełniający się układ obejmujący elity oraz ich publiczność. Jeśli intelektualistami nazwiemy nie wszystkich ludzi wykonujących pracę intelektualną, lecz tylko pewną ich część, która zdecydowała się wyjść ze swoich „laboratoriów, pracowni czy bibliotek” na forum życia publicznego, to wypływa stąd wniosek, że intelektualistą jest się jedynie dzięki zaangażowaniu. Ten dość paradoksalny charakter ludzi wyższego intelektu znakomicie opisuje Bourdieu, przekonując, że nie sposób myśleć o intelektualistach, jeśli ujmuje się ich w kategoriach wymuszonej alternatywy autonomii i zaangażowania, kultury czystej i polityki. Intelektualista narodził się bowiem w tej opozycji i dzięki jej przezwyciężeniu. Postawa krytyczna intelektualisty i jego niezależność zostały w tekście ukazane jako główne elementy jego społecznej roli oraz związanego z nią autorytetu, które przyczyniają się do wzbogacania demokracji i debaty publicznej. Autor wskazuje też, że procesy takie, jak profesjonalizacja wiedzy i mediatyzacja intelektualnego przekazu, powodują, iż w wieku dwudziestym pierwszym intelektualiści spychani są na margines życia publicznego. Dlatego też pytania o rolę intelektualistów we współczesnym świecie, o ich znaczenie dla publicznej debaty, a przede wszystkim o rolę krytyki, są w istocie pytaniami o przyszłość kultury, a także i humanistyki.

Refine search results

1 Ethos. Kwartalnik Instytutu Jana Pawła II KUL

1 PECIAKOWSKI T.

1 2015

Search results

Autonomia, krytyka, humanistyka. O pierwszych i ostatnich intelektualistach