Kwestia językowa w wielonarodowej i wielojęzycznej federacji jugosłowiańskiej była nierzadko traktowana jako ważki problem polityczny. Niniejszy artykuł analizuje politykę językową w okresie powojennym, kiedy ukształtowała się polityka językowa nie dająca żadnemu z języków oficjalnego statusu, a praktyka parlamentarna potwierdzała rozróżnienie między czterema językami ludności jugosłowiańskiej – chorwackim, serbskim, słoweńskim i macedońskim. Szczególną uwagę poświęcono przepisom dotyczącym języka w zapisach konstytucyjnych i dyskusjach filologicznych. Podnoszono w nich pytanie, czy powinny istnieć dwa podręczniki ortograficzne – chorwacki i serbski – lub, czy językoznawcy chorwaccy i serbscy powinni stworzyć wspólny podręcznik, który służyłby jako normatywny standard obowiązujący na terytorium czterech jednostek federacji.
EN
The language issue in the multi-national and multi-language Yugoslav federation was oftentimes valued as a vital and political problem. This article analyses language policy in the post-war period, when such a language-politics system was formed that assigned no language de iure official status, and parliamentary practice confirmed the differentiation between the four languages of the Yugoslav peoples – Croatian, Serbian, Slovenian and Macedonian. Particular attention is given to language-related provisions in constitutional texts and philological discussions problematizing the question of whether there should exist two orthographic handbooks – Croatian and Serbian – or Croatian and Serbian linguists should create a unitary common handbook which would serve as a normative standard in the territory of the four federal units.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.