Search results - CEJSH

1

Propozycja zmian w art. 60 Kodeksu karnego (o właściwe ujęcie podstawy nadzwyczajnego złagodzenia kary)

100%

Pohl Ł.

Prawo w Działaniu

|

2022

|

issue 51

137-144

EN

This article proposes to limit the grounds for the application of extraordinary leniency in the Criminal Code to the so-called the general basis for the application of this institution.

PL

Niniejszy artykuł zawiera propozycję ograniczenia w Kodeksie karnym podstaw zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary do tzw. ogólnej podstawy stosowania tej instytucji.

2

Kara wieczna – czym jest?

100%

Witczyk H.

Verbum Vitae

|

2019

|

vol. 36

7-10

EN

Editorial written by Editor-in-Chief, Professor Henryk Witczyk (KUL).

PL

Słowo wstępne redaktora naczelnego, ks. prof. dr. hab. Henryka Witczyka (KUL).

3

GLOSA DO POSTANOWIENIA SĄDU NAJWYŻSZEGO Z 20 STYCZNIA 2017 R., IV KK 451/16, «LEX» NR 2241400

89%

Budyn-Kulik M.

Zeszyty Prawnicze

|

2019

|

vol. 19

|

issue 2

257-264

EN

In its decision of 20 January 2017, IV KK 451/16, «Lex» No. 2241400, the Polish Supreme Court ruled that a cumulative legal description of an oﬀence usually implies serious public nuisance and a more serious level of guilt, which provides for a more severe penalty. This comment is critical of the Supreme Court’s decision. An oﬀence is a fact. Its public nuisance does not depend on the way it is described in law. Its penalty may be milder only if the provision under which the more severe penalty is prescribed is removed from the cumulative legal description.

PL

Sąd Najwyższy w postanowieniu z 20 stycznia 2017 r., IV KK 451/16, «Lex» nr 2241400, stwierdził, że przyjęcie kumulatywnej kwalifikacji prawnej czynu z reguły wpływa na wyższy stopień jego społecznej szkodliwości, przekładając się na wyższy stopień winy i możliwość wymierzenia surowszej sankcji karnej. Glosa jest krytyczna. Czyn popełniony przez sprawcę stanowi fakt. Szkoda wyrządzona społeczeństwu pozostaje taka sama, niezależnie od sposobu opisania jej za pomocą przepisów prawnych. Tylko jeżeli z kumulatywnej kwalifikacji zostanie usunięty przepis obwarowany karą surowszą, wymierzona kara może być łagodniejsza.

4

Czy zawsze po uzyskaniu informacji o możliwości popełnienia przestępstwa, należy wszczynać karne postępowanie sądowe, lub administracyjne, dla realizacji sankcji karnej?

89%

JAKUBIAK T.

Prawo Kanoniczne

|

2016

|

vol. 59

|

issue 1

119-131

EN

The intention of the legislator is to apply penalties in the Church as rarely as possible. Before instigating the punishment for the criminal, one should use all other means of pastoral or legal nature. This is because the entire activity of the Church should be subordinated to the highest principle stated in the final canon of the Canon Law. According to it, the salvation of souls must always be the supreme law in the Church (can. 1755 CIC). The ordinary, who is responsible for the discipline in the community entrusted to him, must advocate for the rights of the canon law theologically, not only formally. Even the decision on the initiation of the criminal proceedings on the criminal or administrative way, is to help the accused to enter the path of salvation. Due to prescription a criminal action, in many cases the application of penalty is impossible.

PL

Życie dostarcza wielu sytuacji, w których sprawą publiczną jest fakt naruszenia przez wiernego ustawy karnej, do której została dołączona obligatoryjna sankcja karna. W związku z tym konieczne staje się ustalenie, czy zawsze po uzyskaniu informacji o możliwości popełnienia przestępstwa, za które ustawodawca przewiduje obligatoryjne wymierzenie kary (albo karę latae sententiae) należy wszczynać karne postępowanie sądowe – lub administracyjne – dla realizacji sankcji karnej? Aby odpowiedzieć na to pytanie, autor artykułu analizując cele kary kościelnej ukazuje, że intencją ustawodawcy jest, by stosowanie kar w Kościele było zjawiskiem rzadkim. Zanim przystąpi się do ukarania przestępcy, należy wyczerpać wszelkie inne środki natury duszpasterskiej, czy prawnej. Dzieje się tak dlatego, że cała działalność Kościoła powinna być podporządkowana najwyższej zasadzie wyrażonej w ostatnim kanonie Kodeksu prawa kanonicznego. Według niej, zbawienie dusz winno być zawsze w Kościele najwyższym prawem (por. kan. 1752 KPK). W realizacji tego celu – jakim jest zbawienie dusz – muszą uczestniczyć wszyscy, którzy działają w imieniu Kościoła. Ordynariusz – odpowiedzialny za karność kościelną w powierzonej mu wspólnocie – musi być rzecznikiem prawa kościelnego pojętego teologicznie, a nie tylko formalnie. Nawet decyzja o wszczęciu postępowania karnego na drodze procesowej lub administracyjnej ma pomóc oskarżonemu wejść na drogę zbawienia. Podejmując decyzję o odstąpieniu od drogi procesu karnego, należy jednak pamiętać, że środki pozakarne mogą okazać się niewystarczające, jeśli za karą przemawia ciężar przestępstwa oraz zasada słuszności i sprawiedliwości, rozpatrzona w kontekście potrzeby społecznej. Na to, że dany czyn nie będzie ukarany na drodze postępowania procesu karnego bądź administracyjnego – może wpłynąć również fakt przedawnienia skargi karnej.

5

NIEUCHRONNOŚĆ KARNEJ ODPOWIEDZIALNOŚCI PRAWNEJ ZA STWORZENIE ORGANIZACJI TERRORYSTYCZNEJ I POMOC JEJ: NA PODSTAWIE MATERIAŁÓW PRAKTYKI SĄDOWEJ UKRAINY

88%

Knyzhenko O., Markelova A., Shamara O.

International Journal of Legal Studies (IJOLS)

|

2020

|

vol. 7(1)

317-328

PL

W artykule poruszona została kwestia nieuchronności karnej odpowiedzialności prawnej na Ukrainie za stworzenie organizacji terrorystycznej i pomoc jej. Na podstawie statystycznych, dedukcyjnych i indukcyjnych metod badawczych przeprowadzono analizę praktyki sądowej Ukrainy w tym zakresie. Ukazane zostały wady prawa obowiązującego na Ukrainie i zaproponowano sposoby jego poprawy. Przeanalizowano decyzję Rady Najwyższej Ukrainy w celu zapobiegania aktom terrorystycznym i wysunięto propozycje poprawy działalności tego organu ustawodawczego. organizacja terrorystyczna, odpowiedzialność karna, terroryzm, przestępstwo, kara

6

Kara śmierci w I Rzeczypospolitej w czasach stanisławowskich (1764–1795)

75%

Kardas K.

Biuletyn Stowarzyszenia Absolwentów i Przyjaciół Wydziału Prawa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego

|

2019

|

vol. 14

|

issue 16 (1)

89-100

EN

This text introduces the issues of penal law reforms in the pre-partition Poland, which were tackled during the reign of the last king – Stanisław August Poniatowski. The author from among various criminal law institutions discusses only changes concerning the death penalty. For the most part, these reforms remained only in the sphere of projects, so the present work touches upon the demands of de lege ferenda to a greater extent, rather than the regulations actually implemented. In this regard, the Cardinal Laws of 1768 (an attachment to the eternal treaty between the Republic of Poland and the Russian Empire), which in the common opinion are associated more with constitutional matters, especially with the imposition of its immutability in the interests of Catherine II, touch upon other issues related to other areas of law, including the death penalty. Next, the death penalty for witchcraft was statutorily abolished (1776). Another reform that was successfully carried out was included in the Act on Sejm Courts (1791). It established a new catalogue of political crimes subject to death penalty. The rest of the issues discussed remained in the sphere of concepts and plans. The most important changes were postulated by the codes drafter: (1) Andrzej Zamoyski in his Collection of Court Laws devoted a great amount of space to crime and penalties, where he often mentioned death, and (2) Józef Szymanowski and Józef Weyssenhoff – chairmen of committees appointed to write codicis civili et criminali announced in Art. VIII of the Constitution of May 3, whose projects constituted a work called the Code of Stanisław August.

PL

Niniejszy tekst przybliża problematykę reform prawa karnego w Rzeczypospolitej przedrozbiorowej, jakie podjęto za panowania ostatniego Jej króla – Stanisława Augusta Poniatowskiego. Autor spośród różnych instytucji prawnokarnych omawia tylko zmiany dotyczące kary śmierci. W większości reformy te pozostały jedynie w sferze projektów, a więc artykuł dotyczy w większym stopniu postulatów de lege ferenda, aniżeli regulacji faktycznie wprowadzonych w życie. W tym zakresie prawem obowiązującym stały się Prawa Kardynalne z 1768 r. (załącznik do traktatu wieczystego pomiędzy Rzecząpospolitą a Imperium Rosyjskim), które w obiegowej opinii kojarzą się bardziej z materią konstytucyjną, szczególnie z narzuceniem jej niezmienności w interesie Katarzyny II, poruszają jednak również zagadnienia związane z innymi dziedzinami prawa, w tym kary śmierci. Następnie drogą ustawową zniesiono karę śmierci za czary (1776). Kolejną reformę, którą udało się przeprowadzić zawarto w ustawie o sądach sejmowych (1791). Na jej mocy określono nowy katalog karanych śmiercią przestępstw politycznych. Cała reszta omawianych zagadnień pozostała w sferze koncepcji i planów. Największe zmiany postulowali projektodawcy kodeksów: (1) Andrzej Zamoyski w swoim Zbiorze praw sądowych wiele miejsca poświęcił przestępstwom i przysługującym za nie karom, wśród których często szafował śmiercią oraz (2) Józef Szymanowski i Józef Weyssenhoff – przewodniczący komisji powołanych do spisania codicis civili et criminali zapowiedzianych w art. VIII Konstytucji 3 Maja, których projekty składały się na dzieło zwane Kodeksem Stanisława Augusta.

7

Temat nagrody i kary jako motyw parenetyczny w listach św. Pawła

75%

Romaniuk K.

The Biblical Annals

|

1969

|

vol. 16

|

issue 1

41-59

PL

Cet article a pour but de démontrer que les motifs de la récompense et du châtiment futur ne sont pas uniques et ne jouent même pas un rôle principal dans la parénèse de saint Paul. C’est ainsi que dans les épîtres aux Thessaloniciens le motif de la rémunération n’existe pas du tout et celui du châtiment futur ne revient que dans forme de l’idée qu’on se fait de Dieu: Distributeur de la justice. La nature du châtiment n’y est pas précisée et on ne trouve même pas une allusion quelconque à la poena damni. Etant donné le caractère purement eschatologique des Epitres aux Thessaloniciens on s’étonne que le motif de la peine éternelle apparaisse si rarement das ces écrits. Dans les Grandes Epîtres, les textes concemant le thème de la rétribution peuvent être partagés en deux groupes: le premier est constitué par ceux qui touchent a l’idée du châtiment terrestre tandis que dans le deuxième se trouvent ceux qui parlent de la rémunération ou du châtiment éternel. II faut reconnaître que les motifs de la rétribution sont tout spécialement développés dans les Grandes Epîtres et parmi elles la première aux Corinthiens occupe la première place. Il est vrai que la crainte du châtiment prédomine, mais le thème de la rémunération n’y est pas négligé. La nature du châtiment ainsi que de la récompense est bien précisée: le châtiment consistera non seulement en ce que le pécheur sera soumis aux souffrances, mais aussi en ce qu’il sera repoussé par Dieu; il passera par les épreuves du feu et sera même dans une certaine mesure détruit par le feu. Les peines terrestres sous forme des maladies et faiblesses physiques viennent de Dieu, et l’apôrte en personne sera aussi celui qui punira parfois les pécheurs. Dans les Epîtres de la Captivité les motifs de la récompense et du châtiment sont rares. Ils ne sont même pas abordés dans les Epitres aux Colossiens et aux Philippiens. Dans l’Epître aux Ephésiens le motif de la rémunération domine. On a donc le droit de constater qu’au temps de la rédaction des Epîtres de la Captivité d’autres motifs étaient considérés comme plus efficaces par saint Paul. La recherche des motifs de la récompense et du châtiment futur dans les Epîtres Pastorales ne donne pas de grands résultats: le thème du châtiment ultérieur n’y est pas mentionné, 1’idée de la rémunération ne revient que quelques fois comme motif. C’est aussi les motifs christologiques, comme dans les Epîtres de la Captivité, qui se trouvent, ici également sur le premier plan. Bref: les motifs de la rémunération future sont déjà à noter dans les Epîtres aux Thessaloniciens, mais on les ren contre le plus souvent dans les Epîtres aux Corinthiens. Ils disparaissent peu à peu dans les Epîtres ultérieures, pour faire place à des motifs plus élevés ce qui s’harmonise bien avec la ligne générale du développement et du caractère spécifiquement sotériologique de la théologie paulinienne.

8

Istota kary kryminalnej

75%

Miłek K.

Roczniki Wydziału Nauk Prawnych i Ekonomicznych KUL

|

2008

|

vol. 4

|

issue 1 Prawo

251-268

EN

The article is devoted to the issue of criminal penalty. This problem has been the subject of investigation of a antique representatives of various sciences, in particular, Philosophy and Law. During the development of philosophical and legal thinking on the nature of criminal punishment, there are two opposite views that exist today under the name of the absolute theory of punishment and the relative theory of punishment. The concepts of absolute theory proceed from the assumption that punishment is primarily an act of retribution by the state for offenders to be made by the offense. The relative theories recognize that punishment is an instrument that is designed to meet specific goals: improving the criminals, crime prevention, education of the public. In the face of these extreme concepts it seems the most appropriate to combine the elements of both theories of punishment (concepts mixed), with a focus on the issue of retribution for the offender's conduct detrimental to the applicable standards of law. This approach combines the philosophical considerations with practice. The attainment of apenalty, in particular by improving the offender, is difficult to reach, and in many cases even impossible, and the best proof to that is the phenomenon of recidivism.

9

BADANIE NA TEMAT KRYMINALNYCH I SOCJOLOGICZNYCH ZACHOWAŃ RECYDYWISTÓW ORAZ ŚRODKÓW ZAPOBIEGAWCZYCH W ODNIESIENIU DO SYTUACJI PRAWNO-KARNEJ PAŃSTWA BANGLADESZ

75%

Islam S., Goswami A.

International Journal of Legal Studies (IJOLS)

|

2019

|

vol. 5(1)

385-393

PL

W kryminologii recydywa jest jednym z najbardziej podstawowych pojęć. Oznacza powrót jednostki do zachowań przestępczych, które już zostały ukarane lub były przedmiotem interwencji. Recydywa to przestępcze działania, które doprowadziły do ponownego aresztowania lub powrotu do więzienia z nowym wyrokiem, lub bez niego po tymczasowym zwolnieniu więźnia. Recydywa mierzy się poprzez przewlekłe zachowania przestępcze prowadzące do licznych i ponownych aresztowań. Badania przeprowadzone w Bangladeszu wykazały, że ponad połowa uwięzionych otrzymała wyroki za ponowne dokonanie poprzednio popełnionych już przestępstw. Głównymi przyczynami tej sytuacji są zwyczajowe przestępcze zachowania przestępców, za krótkie kary pozbawienia wolności i niewystarczające środki podejmowane przez instytucje karne. Obecnie w Bangladeszu recydywa jest najbardziej krytycznym wyzwaniem dla walki z terroryzmem. Chociaż liczba recydywistów rośnie w więzieniach Bangladeszu z powodu luk w krajowym systemie sądowniczym, bardzo ważne jest, aby zająć się nimi w dłuższej perspektywie. Celem tego badania jest wyjaśnienie przyczyn przestępczego zachowania recydywistów i zasugerowanie pewnych zaleceń dotyczących ograniczenia recydywy w Bangladeszu. recydywa, zachowanie przestępcze, ponowne aresztowanie, więzienie, kara, uwięzienie, system sądowniczy

10

WYJAŚNIENIE HISTORYCZNEGO ROZWOJU ALTERNATYWNYCH KAR

75%

Gejdoš M.

International Journal of Legal Studies (IJOLS)

|

2019

|

vol. 5(1)

377-384

PL

W pracy naukowej autor zajmuje się opisem kar alternatywnych w kontekście historycznym. W szczególności koncentruje się na historycznym tle rozwoju kar, kwestii nakładania kar na terytorium Słowacji od najdawniejszych czasów, badając głównie okres średniowiecza i historię nowożytną. W sposób fachowy wyjaśnia wykonanie i nałożenie różnych form kar w danym okresie na terytorium Austro-Węgier, a także w Republice Czechosłowackiej do początku lat dziewięćdziesiątych. Celem kar alternatywnych było wyprowadzenie skazanego z więzienia i nałożenie tego rodzaju sankcji, która zapobiegnie wszelkim dalszym przestępstwom i ochroni społeczeństwo. kara alternatywna, rozwój historyczny, Republika Czechosłowacka, skazanie, uwięzienie, kara

11

Znaczenie przekleństw w kodeksach prawnych Pięcioksięgu

75%

Filipiak M.

The Biblical Annals

|

1968

|

vol. 15

|

issue 1

47-59

PL

L’exégèse moderne qui s’attache à expliquer les fondements mêmes de la religion de l’A. T. doit répondre, entre autres, à la question, pourquoi y at-il tant de malédictions dans l’Ecriture, et en particulier dans les codes des lois du Pentateuque, et quel est leur rôle? Un examen attentif mène à la conclusion qu’elles s’y rattachent à l’idée d’alliance. Les codes du Pentateuque revêtent la forme de l’alliance, schème universellement adopté dans l’Orient ancien; or les malédictions en formaient un des éléments constants. La malédiction y jouait le rôle de sanction juridique. C’était pourtant une sanction d’un genre particulier car elle ne précisait point par qui, ni de quelle manière, elle devait être exécutée L’on peut se demander alors quel était le sens de la „sanction de la malédiction”? Pour l’homme antique la malédiction possédait une force magique obligeant la divinité à intervenir, ou même la capacité d’amener des ma’heurs par sa vertu propre; pour l’Israelite elle n’était „parole efficace” qu’autant que derrière elle se tenait Dieu qui punit le péché en envoyant les châtiments qu’elle annonçait.

12

KARA. SAMODOSKONALENIE. BEZPIECZEŃSTWO. KONFUCJUSZ I PLATON O WYCHOWANIU CZŁOWIEKA I OBYWATELA

75%

Sosnowski L., Wójcik A. I.

Kultura Bezpieczeństwa. Nauka – Praktyka – Refleksje

|

2014

|

vol. 16(16)

439-456

PL

Artykuł ma charakter porównawczy w aspekcie zachodniego (Grecja) i wschodniego (Chiny) podejścia do karania w kontekście bezpieczeństwa i poprawiania siebie. W obszarze rozważań staje więc problem wzajemnych relacji natury ludzkiej i prawa stanowionego lub obyczajowego jako głównych obszarów rozważań. W przypadku filozofii chińskiej jest to kontekst skuteczności rządzenia oraz możliwości zapewnienia bezpieczeństwa i pokoju społecznego. Prezentowane są poglądy Konfucjusza, Mencjusz, Xunzi oraz przedstawicieli Szkoły Prawniczej. W przypadku greckim mamy do czynienia z poglądami Platona na temat demokracji, wolności i funkcjonowania człowieka.

13

Karalność uwolnienia się więźnia oraz udzielenia mu pomocy w ucieczce na ziemiach polskich pod zaborami

75%

Poniatowski P.

Czasopismo Prawno-Historyczne

|

2023

|

vol. 75

|

issue 1

87-109

EN

The article delineates legal regulations concerning the phenomenon of escapes of persons who were legally deprived of liberty. The aforementioned regulations were in force in the individual partitions between the First Partition and the time when Poland regained its independence as well as in the Kingdom of Poland, the Duchy of Warsaw, and the Republic of Cracow. By analyzing the indicated solutions and comparing them to the norms adopted in the Polish Penal Code of 1932, the paper attempts to determine whether, and if so, to what extent, the legislation of the partitioning states was used as a model while creating the first penal act of independent Poland. Ultimately, the author arrived at the conclusion that the norms contained in Articles 150 and 151 of the Penal Code of 1932 were neither directly modelled on any of the partitioning states codifications, nor were they a combination of various legal solutions of these states.

PL

W artykule omówiono regulacje prawne odnoszące się do zjawiska ucieczek osób legalnie pozbawionych wolności obowiązujące w poszczególnych zaborach w okresie od I rozbioru do odzyskania przez Polskę niepodległości, a także w Królestwie Polskim, Księstwie Warszawskim i Rzeczypospolitej Krakowskiej. Poprzez analizę wskazanych rozwiązań oraz porównanie ich do unormowań przyjętych w polskim Kodeksie karnym z 1932 r. autor starał się ustalić, czy, a jeśli tak, to jak bardzo, wzorowano się na prawodawstwach zaborczych przy tworzeniu pierwszej ustawy karnej niepodległej Polski. Ostatecznie doszedł do wniosku, że unormowania zawarte w art. 150 i 151 k.k. z 1932 r. nie były wprost wzorowane na którejkolwiek z kodyfikacji zaborczych ani nie stanowiły połączenia różnych rozwiązań byłych państw zaborczych.

14

„Wypali całkowicie wszystko i pozostanie palący się pył” (4Syb 177). Eschatologiczna kara w przekazie IV Księgi Sybilliańskiej

75%

Miduch M. E.

Verbum Vitae

|

2019

|

vol. 36

67-80

EN

The Fourth Sibylline Book, rooted in Greek-Jewish diaspora, is a piece written in order to make pagans change their ways. The Sibylline instructs on morality by the use of illustrations. The eschatological elements in the text are used as tools, providing means to an end. The image of punishment is meant to encourage abandoning the life of sin. We may notice a stageability of sorts in the concept of punishment portrayed by the author of the book: from a punishment as a pedagogical measure, to punishment that is eternal and irreversible.

PL

IV Księga Sybillińska, mająca swoje korzenie w judaizmie diaspory greckiej, jest dziełem, które miało na celu skłonienie pogan do zmiany ich stylu życia. Sybilla w sposób obrazowy udziela swoim słuchaczom pouczeń o charakterze moralnym. Elementy eschatologiczne pojawiające się w tekście księgi są traktowane jak narzędzie do osiągnięcia zamierzonego celu. Wizja kary ma służyć zachęcie do porzucenia grzesznego życia. W idei kary prezentowanej przez autora dzieła możemy zauważyć pewną etapowość: od kary o wymiarze pedagogicznym do kary wiecznej, nieodwracalnej.

15

Hube – Makarewicz – Wolter. Trzy koncepcje karania na przestrzeni stu lat

75%

Janicka D.

Archiwum Kryminologii

|

2017

|

issue XXXIX

5-26

EN

The article presents the views of three prominent thinkers regarding criminal punishment: Romuald Hube (1803–1890), the father of Polish criminal law, Juliusz Makarewicz (1872–1955), the most distinguished interwar Polish lawyer, and Władysław Wolter (1897–1986), the founder of the Krakow school of criminal law. A presentation of the ideas on punishment developed by these masters of Polish jurisprudence provides an overview of the evolution of criminal law and political-criminal thought in Polish lands over the course of a century. Citing selected fragments from the works of the three professors, the Author examines how they interpreted punishment, what they believed its role to be, and what theories of punishment they put forward; moreover, which specific sanctions they supported. The article also assesses the language and discursive style of these leading lights of Polish legal science. Romuald Hube represented the classic school of criminal law. He published his Ogólne zasady nauki prawa karnego (General principles of the study of criminal law), a rudimentary, systematic interpretation of criminal law, at the age of 27. He was one of the first scholars in Europe to promote a mixed theory of punishment, inspired by Hegelianism and combining the idea of retribution with the preventive aims of punishment. Juliusz Makarewicz was a representative of modernism, the leader of the sociological school of criminal law, and the father of the first penal code in independent Poland. He made his reputation in 1906 with the publication of a work on the philosophy of criminal law. He published a broad range of dogmatic and historical studies, textbooks and a commentary on the 1932 Polish penal code. Makarewicz proposed an absolute justification of punishment, yet he saw retribution as ultimately preventive, nolens volens developing a mixed theory of punishment oriented towards specific prevention. Władysław Wolter was a student of the last eminent exponent of the classic school in Poland, Edmund Krzymuski (1851–1928), and at the same time a representative of normativism. He dealt mainly with general issues in criminal law, particularly criminal science. After the introduction of Makarewicz’s penal code, he immediately published his first textbook. He continued his academic career after the war all the way into the 1970s. Wolter adopted a modernist position within penal science and indicated the need for purposive punishment within the bounds of justice; he was therefore also a supporter of a mixed theory of punishment. Although all of the named professors promoted or embraced a mixed theory of punishment, their approach to the penal system differed to some extent. Hube gave priority to imprisonment, which he strongly believed to be important and effective. Makarewicz questioned the effectiveness of imprisonment and proposed a broad array of protective and probation measures, in addition to non-prison punishments. Like Wolter, he espoused the idea of two-track penal repression, i.e. a system of penalties and protective measures in response to criminal offenses. None of the named scholars rejected capital punishment outright, although all of them distanced themselves from it and hoped that it would be abolished in the future. Hube saw death as an exceptional, rarely used sanction. Makarewicz still foresaw no possibility of removing it from the catalogue of punishments due to the needs of criminal policy – he saw capital punishment as a deterrent, thus a general preventive measure. Wolter denied that it had any such impact, arguing that capital punishment did not deter offenders and was only a protective measure. As for monetary fines, Hube believed them to be appropriate only in the case of petty crimes, although he rejected confiscation of property as a sanction that affected the convict’s family. Makarewicz accepted fines, although he pointed to their limited impact and inequality. Wolter wrote in a similar vein, expressing an ambivalent attitude toward this legal sanction, revealing the inequality of its burden given convicts’ differing material status and recommending different legal solutions when it came to this type of punishment. The excerpts from the works of the great masters of Polish criminal science cited by the Author also allow us to see how the language and style of criminal science has changed. Hube was the father of Polish legal language. His analyses were mainly conducted in a philosophical and historical vein. Makarewicz employed a rhetorical style, often emotional, making legal comparisons. Wolter perfected his arguments, often highly abstract, relying mainly on logic and dogmatics. All three scholars were quite familiar with European legal theory and drew on its achievements

16

Odstraszające oddziaływanie kary na sprawcę przestępstwa w świetle badań empirycznych

71%

Szamota-Saeki B.

Archiwum Kryminologii

|

1995

|

issue XXI

7-39

EN

The number of studies on specific deterrence is not large. Some data on this subject can be found in other studies aimed e.g. at evalution of effectiveness of diffrent penal measures, or analysis of criminal careers. One of the reasons of this lack of interest in specific deterrence is a belief, rather common today and particularly marked in the 1960s, that punishment not only fails to deter the convicted person from futher offenses but – quite the contrary - increases the probability of his futher criminal carrer. Another reason is probably the great difficulty in distinguishing for research purposes of the impact of specific deterrence from the other effects of punishment. Unfortunately, a statement made by J. Gibbs over twenty years ago still remains valid: there is no theory of specific deterrence, and the hypotheses concerning specific deterrence are vague and difficult to verify empirically. During the last twenty years, there was a progress in the methodology of research into specific deterrence. New success criteria were introduced into the assessment of deterrent effect of punishment, and the method of random field experiment was used. Researchers started to compare the effect of punishment with the effects of escaning punishment, instead of limiting themselves to comparisons of relative effectiveness of some penalties as opposed to some other ones. The progress was less marked in the formation of the theory of specific deterrence. It consists in attempts, on the one hand, at a new conceptualization of the problem of deterrence, and on the other hand, at integrating the deterrence hypothesis with other theoretical approaches. The paper consists of seven parts. The Introduction (I) contains analysis of the notion of specific deterrence, the criteria to distinguish between specific and general deterrence, tvpes of deterrence. Also discussed have the recent attempts at a new conceptualization of tne problem of deterrence through inclusion into that notion of not only the “direct costs of legal sanctions” but also “indirect costs”, or through the use of another criterion to distinguish between specific and general deterrence. Chapter II contains a brief discussion of early studies on specific deterrence; the findings have been discussed and numerous methodological flaws pointed out. The conclusion from those studies (that severe penalties involve a higher recidivism rate than lenient penalties) was generally seen as a prove that punishment has no specific deterrent effect on the futher behaviour of convicted persons. This conclusion was unjustified, though. And that for several reasons. The discussed studies often failed to distinguish between the mechanism of deterrence and the other effects of punishment. They also failed to solve the problem of selection bias in sentencing where specific types of penalties are imposed on specific categories of offenders; the difference between such groups of convicted persons is that even before the imposition of penalty, the probability of their relapse into crime was different. The studies examined but a marginal effectiveness of some penalties as compared to some other ones. What they overlooked, instead, was that the growth in recidivism rate cannot be estimated which would have taken place were no criminal penalties at all imposed on offenders. Chapter III discusses the findings of studies which tested two opposing hypotheses; i.e. that punishment either deters offenders (deterrence hypothesis) or amplifies offendling (amplification hypothesis). Both the conception of deterrence and that of labeling involve too one-sided and simplified an approach to the impact of punishment on the further conduct of offenders as they ignore the possibility of effects other than the anticipated ones. This was reflected in these studies in which the researches posed instead of posing questions in the categories of “whether” (does punishment deter? does pinishment amplify affending?), instead of trying to define the conditions of emergence of each of those two effects. Analyzed in few studies only were mediating psycho-social processes between punisment and the punished pefsons’ further conduct. The findings of different studies are often inconsistent. Some seem to confirm the amplification hypothesis although researchers sometimes stress that this effect is not stable Other findings point to the effect of deterrence. Still other studies showed that: punishment seems do not influence a pefson’s further criminal career. Finally, some of the latest findings also indicate the possibility of amplifijing offending under some conditions and of deterring effect on offending - under some other circumstances. Chapter IV discusses the implications of the criminal careers approach for methodology of studies on specific deterrence. What is particularly worthy of attention here is: 1) departure from the use of a sole success criterion in the evaluation of deterrent effect of punishment, and an attempt at grasping the impact of punishment on different dimensions of criminality such as the length of criminal career or fraquency of offenses; 2) investigation of the impact of punishment at different stages of a person’s criminal career. The success criterion where success means a person’s abstention from further offenses is replaced with the before and after comparison criterion where the intensity of a person’s criminal career before and after punishment is compared; this replacement is of a great importance in studies of effectiveness of penal measures imposed on chronic offnders. As suggested by the findings, certain penalties may in cessation of delinquency at the initial stage of the criminal career (on the occasion of the first and possibly also the second contact with the police). At further stages of that career, a decrease in the intensity of delinquency of the persons convicted is possible. Chapter V discusses attempts at including the hypothesis of specific deterrence into the economic model of delinquent behawior, and studies carried out by economists. According to some economists, specific deterrence can be included into the theory of rational choice provided it is treated as a special case of general deterrence. In tlis approach, the experience of a sanction becomes a factor influencing the anticipated sanctions. Chapter VI is devoted to discussion of the results of a series of rondom field experiments conducted in selected cities of the United States. The purpose was to evaluate the effectiveness of arrest as compared to other reactions to violence against a spouse (nearly all victims in the study were women). The obtained results were not uniform: in some experiments, deterrent effect of arrest was found out, while the rest showed an amplifying effect of arrest on the arrested person’s further violence against his spouse. The authors explain this divergence of results with a different impact of arrest on different types of persons. Thus the results suggest that arrest has a deterrent effect on permanently employed suspects; instead, suspects without a regular job tended to use violence more often after the arrest incident. The last Chapter (VII) recapitulates the findings. They show that it was a premature decision to reject the hyphothesis of specific deterrence. Punishment has a different impact on different persons: in some situations it results in amplication of offending; in some other ones, it deters a person from further offenses; and in still other situations it seems not to have any effect at all on furter offending. The findings point to a great importance in this respect of the first contacts with the law enforcement agencies. Moreover, the differentiated effect of punishment seems to depend on the offender’s age, sex, and attitude towards risk, and also on his permanent employment. It should be stressed that many studies use a broader definition of punishment, not limited to the penalties imposed by court. Some researchers treat even a person’s contact with the police as punishment; others believe that this function is performed by arrest. These different working definitions of punishment make it difficult to interpret the findings that relate to absolute deterrence, that is assessment of the effects of imposing punishment as compared to those of escaping punishment. Nearly all studies dealt with recidivism and, first and foremost, the effectiveness of punishment in reducing a person’s further delinquency. To a slight extent only did they try to define the meaning of punishment for those punished, their subjective estimations of probability and severity of punishment. For this reason, interpretation of the findings in the categories of stating whether punishment has a deterrent effect is not always justified.

17

Glosa do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 4 lutego 2020 r., III KK 113/19

71%

Kosonoga-Zygmunt J.

Ius Novum

|

2020

|

vol. 14

|

issue 4

EN

The author of this gloss accepts the argument that the existence of ‘exceptionally justified circumstances’ within the meaning of Article 60 § 2 CC should be inferred from unusual circumstances of the incident or the features of the perpetrator which characterise them in an exceptionally positive way and warrant the imposition of a penalty lesser than the least severe penalty imposable for the offence in question. Based on a review of court decisions and scholarly works, the author identifies the key determinants guiding the assessment of whether exceptionally justified circumstances exist. Furthermore, the author endorses the call for maintaining an appropriate standard of appellate review in cases involving the extraordinary mitigation of a penalty. Such a standard implies the need for a substantive and not merely formal revision of the grounds for the appeal challenging the legitimacy of the application of the extraordinary mitigation of a penalty.

PL

W glosie zaaprobowano tezę, iż wystąpienie szczególnie uzasadnionego wypadku w rozumieniu art. 60 § 2 k.k. powinno znajdować wsparcie w okolicznościach nietypowych samego zdarzenia albo w takich cechach sprawcy, które charakteryzują go w sposób wyjątkowo pozytywny i powodują, że zasługuje on na wymierzenie kary poniżej minimum ustawowego. Dokonując przeglądu orzecznictwa i doktryny, wskazano na główne determinanty oceny szczególnie uzasadnionego wypadku. Podzielono również pogląd o konieczności zachowania odpowiedniego standardu kontroli odwoławczej w tego typu sprawach, polegającego na konieczności merytorycznego a nie jedynie formalnego zweryfikowania zarzutów odwoławczych kwestionujących zasadność zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary.

18

Mediacja z udziałem nieletniego sprawcy czynu karalnego

63%

Cwalina M.

Resocjalizacja Polska

|

2012

|

issue 3/2012

253 - 262

PL

Artykuł przedstawia zagadnienia związane z postępowaniem mediacyjnym w sprawach nieletnich w Polsce. Powstał na podstawie autorskiej pracy magisterskiej pt. „Mediacja jako forma ochrony nieletnich przed stygmatyzacją”. Mediacja najczęściej definiowana jest jako dobrowolnie podjęta próba rozwiązania konfliktu i dojścia do porozumienia w kwestii zadośćuczynienia, w obecności bezstronnej i neutralnej osoby mediatora. W przeciwieństwie do organów sądowych głównym założeniem mediacji nie jest wskazanie kto ma rację, ale wypracowanie rozwiązania satysfakcjonującego strony sporu. Podstawowym celem mediacji w sprawach nieletnich, którzy dopuścili się czynu zabronionego jest oddziaływanie wychowawcze i poprawcze w stosunku do nieletniego.

EN

The article describes issues concerning mediatory proceedings regarding juvenile court cases in Poland. It was based on original master’s dissertation entitled “Mediation as a form of protection of the juvenile against stigma”. Mediation is most often defined as a voluntary attempt to resolve the conflict and to reach an agreement as it regards the compensation, in presence of impartial and neutral mediator. By contrast with court cases, mediation’s aim is not to point out who is right, but to find a solution of conflict, satisfactory to all parties. Fundamental aim of mediation within juvenile cases is educational and reformatory influence.

19

Kształtowanie się pojęcia przestępstwa w systemie prawa kanonicznego

63%

Burchard Ł.

Łódzkie Studia Teologiczne

|

2014

|

vol. 23

|

issue 2

39-65

EN

A fundamental issue in every system of criminal law is establishing the concept of crime. Law investigations above the nature of ecclesiastical crime appear first in Decretum Gratiani and then in decretals of Pope Innocent III. Ecclesiastical legislator constructs the definition of crime which consists of three basic elements: objective, subjective and legal in the previous code of the 1917 as well as the one that is valid currently of the 1983. The objective element is defined as an external contravention of law or criminal warrant. The subjective one is defined as an accountability of committing an illegal act. Whereas the legal element is expressed in penal sanction relatively undetermined.

20

Margizens. Exclusion and state violence towards the Romanian Roma community in Poland

63%

Klaus W.

Archiwum Kryminologii

|

2021

|

issue XLIII/2

63-89

PL

Społeczność rumuńskich Romów jest obecna w większych polskich miastach od początku lat 90. XX wieku. Chociaż ich pobyt uważany był za czasowy, okazało się, że niektórzy przedstawiciele tej grupy mieszkają w Polsce od ponad 20 lat. Przez większość tego czasu byli oni jednak niewidoczni dla polskich władz. Pojawiali się w orbicie ich spojrzenia jedynie sporadycznie i przede wszystkim w związku z próbami usunięcia ich – czy to wydalenia z Polski, czy też eksmisji z zajmowanej przez nich przestrzeni. W niniejszym tekście chciałbym opisać sytuację rumuńskich Romów mieszkających w jednym z polskich miast – we Wrocławiu. Na ich przykładzie chcę pokazać sposoby wykluczania przedstawicieli tej społeczności zarówno ze społeczeństwa jako całości, jak i z przestrzeni publicznej. Opiszę proces marginalizacji rumuńskich Romów (jako przykład działań antyromskich), jak również używannie przepisów prawnokarnych do dyscyplinowania członków tej społeczności i korygowania ich zachowań – tych które polskie społeczeństwo uznało za niewłaściwe lub których po prostu nie chce oglądać. Pokażę zatem, jak wygląda proces wykluczania Romów z zarówno z przestrzeni publicznej, jak i z prywatnej (czy półpublicznej), podam przykłady uprzedzeń oraz przemocy motywowanej ksenofobią, której sprawcami są przedstawiciele polskiego społeczeństwa, opiszę także generalny brak wsparcia dla Romów – ze strony społeczeństwa, instytucji publicznych czy policji. Wszystkie te praktyki i działania prowadzą do pozbawienia przedstawicieli pochodzącej z Rumunii społeczności romskiej mieszkających we Wrocławiu poczucia bezpieczeństwa, bowiem policjanci są przez nich postrzegani (oraz zachowują się) raczej jako oprawcy, którzy przeganiają ich z publicznych miejsc, w których żebrzą, nakładają na nich grzywny oraz konfiskują pieniądze zarobione na ulicy. Jednocze śnienie zapewniają żadnej ochrony przed ksenofobiczną przemocą ze strony społeczeństwa – czy też, by być bardziej precyzyjnym, uznali, że nie będą występowali w roli osób strzegących tę społeczność. Wzmożona kontrola oraz przemoc ze strony przedstawicieli instytucji publicznych wobec społeczności rumuńskich Romów wynika z postrzegania ich (i naznaczenia ich) jako nie-członków społeczności, jako obcych, wobec których mogą być stosowane inne zasady niż w stosunku do przedstawicieli polskiego społeczeństwa.

EN

A Romanian Roma community has been present in the largest Polish cities since the beginning of the 1990s. Although their presence was initially perceived as temporary, some members of this group have now been living in Poland for more than 20 years. However, for much of that time they have been invisible to the authorities, with only occasional exposure, and the main reasons for intervention were an attempt to remove them from the country, or from territory they were living on. In this paper, I would like to describe the situation of Romanian Roma in one Polish city, Wrocław. On their example I present different levels of exclusion from the community and space, describe the process of marginalisation (as a part of anti-Roma practices), as well as the tendency to use criminal law to discipline behaviours which society considers to be inappropriate and which it does not want to see. I’m thus presenting problems of evictions from public and private spaces, cases of prejudice followed by xenophobic attacks performed by representatives of Polish society and general lack of support neither from the general public, social institutions or police. Those practices lead to dep ravation of sense of security of the Roma population in Wrocław as police officers are perceived by them (and behaves) rather as oppressors who chase beggars away, fine them and confiscate money they earned on the street. And they fail in protection Roma community against xenophobic violence form the host society – or to be more precise they decided to abdicate from this role. The control of and state’s violence against the Roma community is made possible by labelling them as non-members of society, as strangers – persons to whom we can apply different rules than to ourselves.

Refine search results