Search results

1

Pośmiertna kara w ujęciu Czwartej Księgi Machabejskiej

100%

Baran G. M.

Verbum Vitae

|

2019

|

vol. 36

39-65

EN

One of the theological issues of the Fourth Book of Maccabees is the posthumous punishment, the essence of which the author of the Fourth Book of Maccabees demonstrated with reference to Antiochus IV Epiphanes. The purpose of the article is to show that the author of the Fourth Book of Maccabees had in mind the eternal dimension of this punishment. The analysis is implemented based on the analysis of individual terms (adjectives ἀκαταλύτος, αἰώνιος; noun αἰών) and forms of verbs (see 4 Macc 18:5 and 18:22) which describe the post-mortem punishment of Antiochus IV. The conducted analyzes allow to capture both the dimension and the character of post-mortem retribution as described by the Fourth Book of Maccabees.

PL

Jedną z kwestii teologicznych Czwartej Księgi Machabejskiej jest kara pośmiertna, której istotę autor tego dzieła ukazał w odniesieniu do Antiocha IV Epifanesa. Celem artykułu jest wykazanie, że autor Czwartej Księgi Machabejskiej miał na uwadze wieczny wymiar tej kary. Podjęte zamierzenie zostanie realizowane na podstawie analizy terminów (przymiotniki: ἀκαταλύτος, αἰώνιος; rzeczownik αἰών) oraz form czasownikowych (zob. 4 Mch 18,5; 18,22), które opisują pośmiertną karę Antiocha IV. Przeprowadzone analizy pozwolą uchwycić zarówno wymiar, jak i charakter pośmiertnej retrybucji w ujęciu Czwartej Księgi Machabejskiej.

2

Postmortem Punishment in the Parable of Lazarus and the Rich Man (Luke 16:19-31): Between Coherence and Indeterminacy of Luke’s Eschatology

72%

Szkredka S.

Verbum Vitae

|

2019

|

vol. 36

109-132

PL

Biorąc za punkt wyjścia powszechnie znany brak spójności pomiędzy obrazem kary pośmiertnej zawartym w przypowieści o ubogim Łazarzu (Łk 16:19-31) a innymi Łukaszowymi konceptualizacjami życia pozagrobowego, autor artykułu bada wspomniany obraz w relacji do ogólnego tła Łukaszowej eschatologii. W pierwszej części zostają wydobyte na światło zarówno dwubiegunowy horyzont ideologiczny Łukasza jak i powiązanie eschatologii z etyką dóbr materialnych. Ujawniona zostaje w ten sposób ogólna spójność pomiędzy przypowieścią a Łukaszową perspektywą eschatologiczną. Kara pośmiertna zostaje ukazana jako natychmiastowa i ostateczna. W drugiej części zostają wyeksponowane elementy niedookreśloności obecne w Łukaszowej eschatologii. Ukazane zostaje jak bogata struktura Łukaszowej narracji pozwala na generowanie dodatkowych możliwości interpretacji pozagrobowych cierpień bogacza. W rezultacie, precyzyjna kwalifikacja kary jako ostatecznej, czyli nie tymczasowej, nie daje się orzec w sposób zupełnie jednoznaczny.

EN

Taking as its point of departure the commonly recognized tension between the image of postmortem punishment in Lk 16:19-31 and other Lukan conceptualizations of the afterlife, the article examines the said image against the background of Luke’s overall eschatology. In the first step, both Luke’s bipolar ideological horizon and the conjunction of eschatology and wealth ethics are brought to light, demonstrating general coherence between the parable and Luke’s eschatological perspective. The parable’s presentation of the post-mortem punishment as immediate and final is affirmed. In the second step, elements of indeterminacy in Luke’s eschatological perspective are explored. Through the workings of metalepsis, the rich texture of Luke’s narrative is shown to generate additional possibilities for interpreting the rich man’s punishment. It follows that the precise nature of the punishment – its final as opposed to intermediate character – cannot be said to be completely unambiguous.

3

Znaczenie rzeczownika κόλασις w Septuagincie, pseudoepigrafach Starego Testamentu i w Nowym Testamencie w nawiązaniu do interpretacji Wacława Hryniewicza tekstu Mt 25,46

72%

Piwowar A.

Verbum Vitae

|

2019

|

vol. 36

409-443

EN

This article is an attempt at responding to Rev. Prof. Wacław Hryniewicz’s interpretation of Mt 25:46. Referring to the original meaning of the adjective αἰώνιος and the noun κόλασις in classical Greek, Hryniewicz maintains that the syntagma εἰς κόλασιν αἰώνιον should be understood not as denoting eternal punishment but as an expression of disciplinary punishment (aimed at the transformation and improvement of the behaviour of the person punished); thus, the punishment would only last for a particular period of time and not forever. The present article undertakes the analysis of the word κόλασις in the Septuagint, in Greek Old Testament pseudepigrapha and in the New Testament to find out if the word is in fact employed in the meaning Hryniewicz ascribes to it. The analysis conducted shows that the word has lost its original meaning or at least its meaning is not univocal (explicite). The noun most often refers to punishment as penalty for a deed that is either forbidden by the law or morally suspect. Few texts clearly point to the didactic aspect of κόλασις. In the vast majority of cases, the presence of such an aspect is only implied, for each punishment (apart from death penalty and God’s ultimate judgment) may be claimed to have a didactic dimension. The analysis of the meaning of κόλασις conducted in this article disproves Hrynkiewicz’s claim that in Mt 25:46 the noun retains its original meaning, alluding to punishment’s didactic aspect.

PL

Artykuł jest próbą odpowiedzi na zaproponowaną przez ks. prof. Wacława Hryniewicza interpretację Mt 25,46. Odnosząc się do pierwotnego znaczenia przymiotnika αἰώνιος i rzeczownika κόλασις w klasycznym języku greckim, Hryniewicz uważa, że syntagma εἰς κόλασιν αἰώνιον powinna być rozumiana nie w znaczeniu kary wiecznej, lecz jako kara wychowawcza, której celem jest zmiana i poprawa zachowania osoby ukaranej. Trwałaby ona jedynie przez pewien czas, ale nie na zawsze – nie byłaby karą wieczną, tzn. nie mającą końca. W artykule została dokonana analiza znaczenia słowa κόλασις w Septuagincie, w greckich apokryfach ST i w NT w celu przekonania się, czy rzeczywiście rzeczownik ten został użyty w tych pismach w znaczeniu, które przypisał mu W. Hryniewicz. Na podstawie wyników przeprowadzonych badań można stwierdzić, że κόλασις straciło swoje pierwotne znaczenie, które nadał mu Hryniewicz, a przynajmniej nie jest ono tak jednoznaczne, jak twierdzi ów teolog. Słowo to najczęściej odnosi się do kary za czyn, który jest zakazany przez Prawo, bądź do czynu moralnie podejrzanego. Jedynie niektóre teksty wyraźnie wskazują na dydaktyczny aspekt analizowanego słowa. W zdecydowanej większości wypadków obecności wymiaru dydaktycznego kary jest jedynie domniemywana, ponieważ każda kara (oprócz kary śmierci i sądu ostatecznego) może być postrzegana jako mająca charakter dydaktyczny. Analiza znaczenia κόλασις dokonana w niniejszym artykule podważa twierdzenie W. Hryniewicza, że w Mt 25,46 słowo to zachowało swoje pierwotne – odnoszące się do kary wychowawczej – znaczenie.

4

Znaczenie przymiotnika αἰώνιος w Setpuagincie, pseudoepigrafach Starego Testamentu i Nowym Testamencie w nawiązaniu do interpretacji Wacława Hryniewicza tekstu Mt 25,46

72%

Piwowar A.

Verbum Vitae

|

2019

|

vol. 36

445-490

EN

The article is devoted to the meaning that the adjective αἰώνιος assumes in the Septuagint, the Old Testament pseudepigrapha and the New Testament. Such a reflection was inspired by Rev. Prof. Wacław Hryniewicz’s interpretation of Mt 25:46. Hryniewicz argues that the adjective in question used twice in the verse in the syntagma εἰς κόλασιν αἰώνιον means “long-lasting”, that is lasting for a long time but having its end (Hryniewicz refers to the meaning of the adjective in classical Greek), while in εἰς ζωὴν αἰώνιον it means “eternal”, that is having its beginning but no end. It is on this basis that Hryniewicz concludes that the punishment the verse mentions in not eternal but temporary (in his view, this also confirms the meaning of the noun κόλασις as punishment aimed at generating reflection and improvement). The present article analyzes the meaning of αἰώνιος in LXX, in the Old Testament pseudepigrapha and in the New Testament, pointing to a clear evolution of the meaning of the word in these texts. It is especially in the Old Testament pseudepigrapha of an apocalyptical character that the adjective is imbued with the meaning of “eternal”, that is having its clear beginning but no end in time (the so-called relative eternity). This happened due to the arising belief in the afterlife and the reward or punishment awaiting everybody after his or her death. The conclusion of the article points to certain mistakes and inaccuracies of Hryniewicz’s reflections on eternal punishment.

PL

Artykuł poświęcony jest analizie znaczenia przymiotnika αἰώνιος, które przyjmuje on w Septuagincie, pseudoepigrafach Starego Testamentu i Nowym Testamencie. Inspiracją do napisania artykułu była interpretacja tekstu Mt 25,46 przez ks. prof. Wacława Hryniewicza. Dowodzi on, że omawiany przymiotnik – użyty dwa razy we wspomnianym wersecie – w syntagmie εἰς κόλασιν αἰώνιον znaczy „długotrwały”, tzn. trwający przez długi czas, ale mający koniec (Hryniewicz odnosi się do znaczenia analizowanego słowa, które przyjmuje ono w grece klasycznej), podczas gdy w εἰς ζωὴν αἰώνιον przyjmuje znaczenie „wieczny”, tzn. ma swój początek, ale nie ma końca. Na tej podstawie Hryniewicz uważa, że kara, o której mówi Mt 25,46, nie jest wieczna, lecz ograniczona w czasie (w jego mniemaniu interpretację tę potwierdza również rzeczownik κόλασιν rozumiany jako kara ukierunkowana na refleksję, której celem jest poprawa postępowania). Artykuł analizuje znaczenie αἰώνιος w LXX, w pseudoepigrafach Starego Testamentu i Nowym Testamencie, wskazując na wyraźną ewolucję znaczenia tego słowa w powyższych tekstach. Zwłaszcza w pseudoepigrafach Starego Testamentu, posiadających apokaliptyczny charakter, przymiotnik ten przyjmuje znaczenie „wieczny” w tym sensie, że ma początek, ale nie ma końca (jest to tzw. wieczność względna). Przyczyną tej zmiany znaczenia była rodząca się wiara w życie pozagrobowe i nagrodę albo karę, która czeka na każdego po jego śmierci. Zakończenie artykułu wskazuje na błędy i nieścisłości dotyczące refleksji Hryniewicza na temat kary wiecznej na podstawie Mt 25,46.

5

Koncepcja "kary wiecznej" w eschatologii Wacława Hryniewicza

72%

Raczyński-Rożek M.

Verbum Vitae

|

2019

|

vol. 36

217-242

EN

Wacław Hryniewicz is known in Poland above all for propagating the theology of the hope of universal salvation. The issue that immediately imposed upon the reader of the eschatology of the theologian from Lublin, is the question of the existence of hell or eternal punishment. This reality, present in the teaching of Jesus and foretold in the Church for centuries, seems to contradict the existence of the hope described by Hryniewicz. In response to this doubt, the article discusses the most important theological, speculative, biblical and existential arguments regarding the reality of damnation in the eschatology of Wacław Hryniewicz. It also attempts at a critical examination of these arguments.

PL

Wacław Hryniewicz znany jest w Polsce przede wszystkim z propagowania teologii nadziei powszechnego zbawienia. Kwestią, która od razu narzuca się czytelnikowi eschatologii lubelskiego teologa, jest pytanie o istnienie piekła czy też kary wiecznej. Rzeczywistość ta, obecna w nauczaniu Jezusa i przepowiadana przez wieki w Kościele, zdaje się negować istnienie nadziei opisywanej przez lubelskiego teologa. W odpowiedzi na tę wątpliwość w artykule zostały omówione najważniejsze argumenty teologiczno-spekulatywne, biblijne oraz egzystencjalne dotyczące rzeczywistości potępienia w eschatologii Wacława Hryniewicza. Podjęto także próbę krytycznego ustosunkowania się do nich.

6

Kara doczesna w perspektywie Bożego miłosierdzia

72%

Wiśniewski S.

Studia Theologica Varsaviensia

|

2016

|

vol. 54

|

issue 2

59-74

PL

Jedną z trudności nasuwających się przy szukaniu odpowiedzi na pytanie, jakie jest znaczenie kary doczesnej za grzechy, pozostaje bliski związek tego problemu z pytaniem o sens cierpienia w ogóle. Celem niniejszego artykułu nie było jednak szukanie odpowiedzi na pytanie o znaczenie cierpienia, ale na specyficzny jego zakres związany z karą doczesną za grzechy, w kontekście Bożej sprawiedliwości i miłosierdzia. Poszukiwania teologiczne pozwoliły wykazać, że jedną z odsłon miłosierdzia Bożego w życiu człowieka jest doczesna kara za grzechy. Wynika ona zarówno z Bożej sprawiedliwości, jak i z Bożego miłosierdzia. Ponieważ Bóg jest sprawiedliwy, jest także wierny swojej miłości do człowieka, zatem zawsze otwiera nowe perspektywy powrotu człowieka do wierności przymierzu. Sprawiedliwość zatem przejawia się w miłosierdziu, a miłosierdzie nie boi się posłużyć karą doczesną, byle by ocalić człowieka nie tylko na chwilę, ale na całą wieczność. Bóg jest dobry. Jest sprawiedliwy i miłosierny. Sprowadza sprawiedliwą karę doczesną, ale nie ma ona charakteru niszczącego człowieka, tylko zadanie przestrzeżenia człowieka przed śmiercią grzechu (zob. Rz 6, 23) lub sprowadzenia go z powrotem na drogę wierności przymierzu z Bogiem przez nawrócenie (zob. Ez 18, 32), lub też wychowanie go do życia zgodnego z warunkami przymierza (Ap 3, 19). Miłosierdzie Boże nie sprzeciwia się w żaden sposób Bożej sprawiedliwości i nie oznacza, że Bóg rezygnuje z karcenia tych, których kocha. Przeciwnie – kara pojawia się właśnie dlatego, że Bóg okazuje człowiekowi swoje miłosierdzie.

7

Kto może zostać potępiony? Lektura kontekstualna Ap 21,8

58%

Kotecki D.

Verbum Vitae

|

2019

|

vol. 36

133-160

EN

The author of the article offers a contextual analysis of Rev 21:8. The text describes the eternal punishment using the metaphor of the fiery lake of burning sulfur. In the context of the Book of Revelation, the whole Bible and the extra-biblical sources the analysis of this image leads to the conclusion that this is a place or state of eternal damnation, deprived of hope and any possibility of changing the fate of those who are there. It is an ultimate deprivation of the possibility of communion with God. Rev 21:8 also presents a list of those who are potentially endangered with eternal damnation, which is analyzed in the light of other enumerations from the Book of Revelation (9:20-21; 21:27; 22:15). It shows that this is not a complete list, but rather a kind of portrait or model of those who can be condemned. All the faults or sins mentioned in this text – to a greater or lesser extent – refer to idolatry or are the consequence of it. Thus, they become an image of the pagan world in which Christians live and which can threaten them from within. In this context, Rev 21:8 is a type of warning for Christians called to the community of the saved. The aim of their lives is to live in the Holy City (a perfect communion with God and the Lamb), not in the “fiery lake of burning sulfur”. Christians are to live like the saved people, not like the people of this world, a pagan world immersed in idolatry. The pericope of Rev 21:8-9 read in the context of the whole Book of Revelation shows all the chances or opportunities given to Christians to participate in an unlimited eternal life.

PL

Autor artykułu dokonuje analizy kontekstualnej Ap 21,8. Tekst ten mówi o karze wiecznej, używając metafory jeziora ognia i siarki. Analiza tego obrazu w kontekście Apokalipsy św. Jana, całej Biblii, jak i literatury pozabiblijnej, prowadzi do wniosku, że jest to miejsce czy stan wiecznego potępienia, pozbawione nadziei, bez żadnej możliwości odmiany losu tych, którzy tam się znajdą. Jest ostatecznym pozbawieniem się możliwości wspólnoty z Bogiem. Ap 21,8 wymienia również listę potencjalnie zagrożonych wiecznym potępieniem. Analizowana w świetle pozostałych list z Apokalipsy św. Jana (9,20-21; 21,27; 22,15) pokazuje, że nie jest ona kompletna, a raczej rodzaj portretu lub modelu kogoś, kto może zostać potępiony. Wszystkie wymienione w tym tekście wady czy grzechy – w większym lub mniejszym stopniu – odnoszą się do idolatrii albo są jej konsekwencją. Stają się w ten sposób obrazem świata pogańskiego, w którym żyją chrześcijanie i który może zagrażać im od wewnątrz. W takim kontekście Ap 21,8 jest rodzajem przestrogi dla chrześcijan powołanych do wspólnoty zbawionych. Celem ich życia jest udział w Mieście Świętym (doskonałej wspólnocie z Bogiem i Barankiem), a nie w „jeziorze ognia i siarki”. Chrześcijanie mają żyć jak zbawieni, a nie jak ludzie tego świata, świata pogańskiego zanurzonego w idolatrii. Perykopa Ap 21,8-9 odczytana w kontekście całej księgi wskazuje na wszystkie szanse i możliwości, jakie otrzymują chrześcijanie, aby mieć udział w nieograniczonym życiu wiecznym.

8

Natura Piekła

58%

Zieja P.

Studia Sandomierskie. Teologia-Filozofia-Historia

|

2019

|

vol. 26

EN

Faith in eternal life is the foundation of Catholic doctrine. The message of this doctrine indicates that the final fate of every human being is Death, God's Judgment, Heaven or Hell. Jesus Christ proclaimed that the Kingdom of Heaven is the destiny of all people. Through his Passion, death and resurrection, he opened the "gates of heaven" for us, giving everyone the opportunity for salvation. Everyone who has the gift of free will can, however, reject God and His offer of salvation, thus condemning himself. The condition of hell and heaven is eternal and changeless. After death, people pass in a completely different way of life where there is no time, but only eternity. The essence of hell's punishment is the lack of God who is eternal love and goodness. The impossibility of being with God is the cause of eternal suffering.

PL

Wiara w życie wieczne jest podstawą katolickiej doktryny. Nauka z niej płynąca wskazuje, że ostatecznym losem każdego człowieka jest Śmierć, Sąd Boży, Niebo albo Piekło. Jezus Chrystus głosił, że Królestwo Niebieskie jest przeznaczeniem wszystkich ludzi. Przez swoją mękę, śmierć i zmartwychwstanie otworzył przed nami „bramy nieba” dając każdemu człowiekowi możliwość zbawienia. Każdy człowiek obdarzony darem wolnej woli może, jednakże odrzucić Boga i Jego propozycję zbawienia, skazując się tym samym na potępienie. Stan piekła jak i również nieba jest wieczny i niezmienny. Po śmierci człowiek przechodzi bowiem w zupełnie odmienny sposób bytowania, gdzie nie ma już czasu, jest tylko wieczność. Istotą kary piekła jest brak doświadczenia Boga, brak obecności Boga, który jest wieczną miłością i dobrem. Takie oddzielenie powoduje wieczne cierpienie.

9

Pojednanie w dualizmie. Nowa koncepcja w odpowiedzi na kryzys eschatologii

44%

Jaros D. M.

Verbum Vitae

|

2019

|

vol. 36

243-384

EN

The article presents a new eschatological concept, which allows the possibility of universal reconciliation, but maintains the dualism of heaven and hell. According to the author, the salvation of all cannot be hoped for since God revealed that there are people in hell who will remain there forever. However, after the cleansing final judgment, in hell there will be no persistence in hardness of heart, but there will be eternal suffering as a consequence of the sin committed in the temporal life. The damned will no longer rebel, but they will agree to this just eternal penance. The first part of the article introduces the reader into a wide range of problems in the context of which the idea of reconciliation in dualism was born. The second

PL

Artykuł jest krótkim przedstawieniem nowej koncepcji eschatologicznej, w której dopuszcza się uniwersalne pojednanie, ale w dualizmie nieba i piekła. Zdaniem autora nie wolno żywić nadziei na zbawienie wszystkich, ponieważ Bóg objawił, że w piekle istnieją osoby i będą tam na wieki. Piekło jednak, po oczyszczającym Sądzie Ostatecznym, nie będzie trwaniem w zatwardziałości, lecz będzie wiecznym cierpieniem za grzech popełniony w życiu doczesnym. Potępieni nie będą już buntować się, lecz zgodzą się na tą sprawiedliwą, wieczną pokutę.

Refine search results

7 Verbum Vitae

1 Studia Sandomierskie. Teologia-Filozofia-Historia

1 Studia Theologica Varsaviensia

2 Piwowar A.

1 Baran G. M.

1 Jaros D. M.

1 Kotecki D.

1 Raczyński-Rożek M.

1 Szkredka S.

1 Wiśniewski S.

1 Zieja P.

8 2019

1 2016

Pośmiertna kara w ujęciu Czwartej Księgi Machabejskiej

Postmortem Punishment in the Parable of Lazarus and the Rich Man (Luke 16:19-31): Between Coherence and Indeterminacy of Luke’s Eschatology

Znaczenie rzeczownika κόλασις w Septuagincie, pseudoepigrafach Starego Testamentu i w Nowym Testamencie w nawiązaniu do interpretacji Wacława Hryniewicza tekstu Mt 25,46

Znaczenie przymiotnika αἰώνιος w Setpuagincie, pseudoepigrafach Starego Testamentu i Nowym Testamencie w nawiązaniu do interpretacji Wacława Hryniewicza tekstu Mt 25,46

Koncepcja "kary wiecznej" w eschatologii Wacława Hryniewicza

Kara doczesna w perspektywie Bożego miłosierdzia

Kto może zostać potępiony? Lektura kontekstualna Ap 21,8

Natura Piekła

Pojednanie w dualizmie. Nowa koncepcja w odpowiedzi na kryzys eschatologii