Search results

1

Wpływ nagród i kar na postawy podwładnych i kierowników w organizacjach

100%

Mazanowska E.

Zeszyty Studenckie Wydziału Ekonomicznego „Nasze Studia”

|

2015

|

issue 7

236-248

EN

The process of learning to manage people in an organization depends on the application to learner rewards and penalties for specific behaviors. This is the basic of learning mechanism, which also explains the behavior of employees, including managers obviously remaining in the work situation. Therefore, the problem of learning how to be good managers based on rewards and punishment development is presented below. Also clarifies the problem of evaluation managers as one of the forms of influencing employee behaviors and shaping their attitudes with the use of to link incentives which are rewarding and punishing. People in the community organizations are characterized by their personality, behavior, clothes, mode of being. Especially those employ-ed in managerial positions. It must be admitted that the heads are very sensitive to the assessment. Thus, evaluating them effectively is a challenge. Admittedly evaluations of the achievements are the result of a particular area of work and shouldn't be reflected in the normal course of learning how to manage a team of staff. However, subjective, equitable assessment of managers has significant impact on the correct process to lead a team in subsequent periods.

2

Sytuacja prawna dzieci w Polsce po 1945 r. Wybrane aspekty z A.S. Makarenką w tle

63%

Różycka-Jaroś S.

Problemy Wczesnej Edukacji

|

2017

|

vol. 13

|

issue 4(39)

69-75

EN

The time after 1945 is one of the most important moments in the process of developing children’s rights, because for the first time in the history of Polish legislation the established law had equalized the legal position of all children, abolishing all differences between those who were born in and outside of marriage. The analysis carried out in the text shows that the law established at that time was not only progressive in relation to the past, but it also kept up to date, about which, after the liberal breakthrough of 1989, we do not want to remember. The developed principles of exercising parental authority, with parents’ rights and duties equated, caused the concept of the child welfare to play a leading role in the interpretation of family law. The child welfare has therefore become the basic value that requires priority treatment. It is also important that after 1945 the process of eliminating children’s corporal punishment from the pre-school and school environment, and now also from the family circle, was initiated.

3

Administratywizacja karania

63%

Śliwiński E.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Iuridica

|

2021

|

vol. 97

199-224

EN

The article describes the phenomenon of “administrativisation” of punishment. The legislator, when regulating an area of social relations, frequently chooses administrative monetary penalties instead of other instruments of repressive law, such as creating a crime or a petty offence. In particular the reasons for such a decision were analysed. On the basis of statutes adopted during last few years the character of the administrative monetary penalties was described. The possible directions of development of administrative liability in the context of system of law were also indicated.

PL

Artykuł opisuje zjawisko administratywizacji karania. Polega ono na wyborze przez ustawodawcę przy regulowaniu danej dziedziny stosunków społecznych administracyjnych kar pieniężnych zamiast klasycznych instrumentów prawa represyjnego, takich jak utworzenie typu przestępstwa czy wykroczenia. Przeanalizowano w szczególności przyczyny takiego zjawiska. Ponadto (na przykładzie ustawodawstwa z ostatnich lat) opisano charakter administracyjnych kar pieniężnych. Dokonano także wskazania możliwych kierunków rozwoju odpowiedzialności administracyjnej w kontekście systemowym.

4

The pandemic as an antidote to populism: Punishment, immobilisation, and COVID-19

54%

Pratt J., Lutyens D.

Archiwum Kryminologii

|

2021

PL

The contemporary rise of populism across much of Western society – especially the Anglosphere countries that are the main focus of this article – has threatened many of the protections and freedoms provided by the post-1945 commitment to a democratic political order: guarantees of human rights, adherence to the rule of law, and a media that is free to criticise governments and hold them to account. Populism has also come to be associated with a very different penal programme from that which, for several decades after 1945, characterised a given society’s commitment to democracy. That pattern of justice – largely based on reason, liberalism, and expert knowledge – was significant beyond its operational boundaries. It symbolised the Western democratic order, standing out as a beacon of humanity against totalitarianism. The rise of populism, however, has helped to fashion a very different penal programme, associated with historic rises in imprisonment levels and the immobilisation of those who pose risks to public well-being – even if, in so doing, the foundations of criminal justice in the democratic world are undermined by the strategies employed. It might thus be supposed that governmental reactions to the COVID-19 pandemic pose a further threat to democracy and its criminal justice processes. Additional forms of immobilisation have been introduced to combat the spread of the virus: restrictions on freedom of movement in public spaces or stay-at-home orders equivalent to house arrest – controls which now cover entire nations rather than just individuals at risk of committing particular crimes. As such, this kind of ‘rule by decree’ might seem to be a blueprint for would-be autocrats wishing to subvert democratic processes and forms of accountability altogether. However, the article also argues that the pandemic provides very different possibilities of governance to populist authoritarianism. Indeed, the virus acts as an antidote to populism. COVID-19 has laughed in the face of populist demagogues. It shows them to be nothing more than incompetent, though usually malevolent, charlatans with some of the world’s highest infection and fatality rates in their societies. Instead of their empty populist blustering, the pandemic can only be eliminated by science and expert knowledge, acting in conjunction with a strong but accountable central government amidst forms of immobilisation to which the general public have largely acquiesced – strengthening rather than weakening social cohesion in the process in many instances. As the virus has eaten into the support for populism, the dangers which the latter posed to democratic order have also been pushed back. Previous pandemics have been followed by dramatic social and economic changes. Such changes post-COVID-19 may now sever the links between populism and penal development, allowing for a different and more restricted penal framework. Współczesny wzrost populizmu w znacznej części społeczeństw zachodnich – zwłaszcza w krajach anglosaskich, na których koncentruje się niniejszy artykuł – zagraża wielu prawom i wolnościom wprowadzonym po 1945 roku do demokratycznego ustroju politycznego, w tym: gwarancjom praw człowieka, przestrzeganiu praworządności oraz swobodzie krytykowania rządu przez media i pociągania go do odpowiedzialności. Obecnie populizm zaczął być kojarzony z zupełnie inną polityką kryminalną, niż ta, która przez kilkadziesiąt lat przed 1945 rokiem charakteryzowała się zaangażowaniem społeczeństwa w demokrację. Ten wzorzec sprawiedliwości – w dużej mierze oparty na racjonalizmie, liberalizmie i wiedzy eksperckiej – miał znaczenie także poza granicami jego obowiązywania. Symbolizował zachodni porządek demokratyczny, wyróżniający się jako wzorzec przeciwko totalitaryzmowi. Jednak wzrost populizmu pomógł ukształtować zupełnie inną politykę kryminalną, związaną z historycznym wzrostem orzekanych kar pozbawienia wolności i izolacją tych, którzy stanowią zagrożenie dla dobrobytu publicznego – nawet jeśli obowiązujące strategie podważają taki sposób postepowania w sprawach karnych w demokratycznym świecie. Można zatem przypuszczać, że reakcje rządów na pandemię COVID-19 stanowią kolejne zagrożenie dla demokracji i procesów karnych. W celu przeciwdziałania rozprzestrzenianiu się wirusa wprowadzono dodatkowe ograniczenia mobilności: ograniczenie swobody poruszania się w przestrzeni publicznej lub nakaz pozostania w domu równoznaczny z aresztem domowym – a zatem kontrole, które obecnie obejmują całe społeczności, a nie tylko osoby mogące popełnić przestępstwo. Tego rodzaju rządzenie dekretami, pomijające parlamenty i oddające w ręce rządu władzę do przedłużania sytuacji wyjątkowych, mogą stanowić wzorzec dla niedoszłych autokratów, chcących całkowicie obalić demokratyczne procesy i formy odpowiedzialności. Jednak, jak wynika z niniejszego artykułu, pandemia daje również zupełnie inne możliwości rządzenia niż autorytarny populizm. Wirus działa jak antidotum na populizm. COVID-19 wyśmiał populistycznych demagogów, pokazując, że są tylko niekompetentnymi, choć zwykle wrogimi, szarlatanami, którzy jednak przyczynili się do jednych z najwyższych na świecie wskaźników zachorowań i zgonów w swoich społeczeństwach. Pandemia może zostać wyeliminowana nie dzięki ich pustym, populistycznym hasłom, a dzięki nauce i wiedzy eksperckiej, działającej w połączeniu z silnym, ale poddanym kontroli rządem. Będzie on decydował o ograniczaniu mobilności, jednak w sposób, na który zgodzi się ogół społeczeństwa, co w wielu przypadkach przyczyni się do wzmocnienia, a nie osłabienia spójności społecznej. Ponieważ wirus osłabił poparcie dla populizmu, zagrożenia, jakie ten ostatni stwarzał dla porządku demokratycznego, również zostały zminimalizowane. Po poprzednich pandemiach nastąpiły drastyczne zmiany społeczne i gospodarcze. Takie zmiany po COVID-19 mogą zerwać powiązania między populizmem a rozwojem polityki kryminalnej, pozwalając na wprowadzanie innych, bardziej ograniczonych ram dla tej polityki.

EN

The contemporary rise of populism across much of Western society – especially the Anglosphere countries that are the main focus of this article – has threatened many of the protections and freedoms provided by the post-1945 commitment to a democratic political order: guarantees of human rights, adherence to the rule of law, and a media that is free to criticise governments and hold them to account. Populism has also come to be associated with a very different penal programme from that which, for several decades after 1945, characterised a given society’s commitment to democracy. That pattern of justice – largely based on reason, liberalism, and expert knowledge – was significant beyond its operational boundaries. It symbolised the Western democratic order, standing out as a beacon of humanity against totalitarianism. The rise of populism, however, has helped to fashion a very different penal programme, associated with historic rises in imprisonment levels and the immobilisation of those who pose risks to public well-being – even if, in so doing, the foundations of criminal justice in the democratic world are undermined by the strategies employed. It might thus be supposed that governmental reactions to the COVID-19 pandemic pose a further threat to democracy and its criminal justice processes. Additional forms of immobilisation have been introduced to combat the spread of the virus: restrictions on freedom of movement in public spaces or stay-at-home orders equivalent to house arrest – controls which now cover entire nations rather than just individuals at risk of committing particular crimes. As such, this kind of ‘rule by decree’ might seem to be a blueprint for would-be autocrats wishing to subvert democratic processes and forms of accountability altogether. However, the article also argues that the pandemic provides very different possibilities of governance to populist authoritarianism. Indeed, the virus acts as an antidote to populism. COVID-19 has laughed in the face of populist demagogues. It shows them to be nothing more than incompetent, though usually malevolent, charlatans with some of the world’s highest infection and fatality rates in their societies. Instead of their empty populist blustering, the pandemic can only be eliminated by science and expert knowledge, acting in conjunction with a strong but accountable central government amidst forms of immobilisation to which the general public have largely acquiesced – strengthening rather than weakening social cohesion in the process in many instances. As the virus has eaten into the support for populism, the dangers which the latter posed to democratic order have also been pushed back. Previous pandemics have been followed by dramatic social and economic changes. Such changes post-COVID-19 may now sever the links between populism and penal development, allowing for a different and more restricted penal framework.

5

Über das verbotene Lachen

54%

Stillmark H.-C.

Transfer. Reception studies

|

2020

|

vol. 5

27-38

PL

Tematem eseju jest specyficzna sytuacja komunikacyjna powstała w wyniku wybuchu niedającego się stłumić śmiechu w zakazanych kontekstach. Doświadczenie z dzieciń-stwa stało się okazją do refleksji nad uwikłaniem komunikacyjnym zakazanego śmiechu. Jednocześnie podjęta została próba charakterystyki śmiechu jako specyficznego systemu znaków służących komunikacji oraz jako aktu czysto cielesnego.

EN

The essay explores the question of what happens in forbidden contexts when laughter cannot be suppressed. A childhood experience is the occasion to reflect on the communicative relations of forbidden laughter. Laughter is pointed out as a special communica-tive sign system and physical act.

DE

Der Essay geht der Frage nach, was passiert, wenn das Lachen in verbotenen Kon-texten sich nicht unterdrücken lässt. Ein Kindheitserleben ist der Anlass über die kommunikativen Verhältnisse des verbotenen Lachens nachzudenken. Es wird dabei auf das Lachen als ein besonderes kommunikatives Zeichensystem und körperliches Ereignis hingewiesen.

6

Toward New Focus on Retributive Justice. Reflections on Background of Passive Subject of Crime

51%

Smarzewski M.

Roczniki Nauk Prawnych

|

2015

|

vol. 25

|

issue 4

69-90

PL

W artykule podjęto próbę nowego spojrzenia na retrybutywizm. Punkt wyjścia dla prezentowanej idei stanowi koncepcja biernego podmiotu przestępstwa. Wydaje się bowiem, że retrybutywizm wobec wyczerpania środków do jego argumentacji wymaga nowej podbudowy. Stąd postuluje się zestawienie teorii retrybutywnego karania z koncepcją podkreślającą znaczenie ofiary przestępstwa w jej materialnoprawnym ujęciu. Prawo karne potrzebuje uzasadnienia dla publicznej reakcji, którą stanowi kara z uwzględnieniem pomiotu biernego, tj. tego, czyje dobra prawne, będące przedmiotem ochrony norm prawa karnego materialnego, zostały bezpośrednio naruszone lub zagrożone przez przestępstwo. To ofiara cierpi wskutek przestępstwa i dlatego też wymaga szczególnego podejścia, zwłaszcza ze strony odpowiednich organów państwowych. Jednocześnie jest ona podmiotem, który może posiadać istotne znaczenie w kontekście ustalenia tego, na co sprawca zasługuje, także w perspektywie sądowego wymiaru kary. Ofiara przestępstwa jest więc istotnym czynnikiem, abstrahując nawet od kompensacyjnej funkcji prawa karnego. Kluczowe miejsce w tym kontekście zajmuje koncepcja biernego podmiotu przestępstwa, która może zostać zestawiona spójnie z retrybutywizmem. Nie jest ona bowiem względem niego teorią sprzeczną, a wręcz przeciwnie, w wielu aspektach pozostaje z nią zbieżna i stanowi istotne dopełnienie, niejednokrotnie kluczowe dla uzasadnienia sensu retrybutywnego karania.

XX

This paper supports the attempt undertaken by its author to take a fresh look at criminal justice in relation to retributivism and conceptual framework of a passive subject of a crime is the starting point for any related consideration, for it seems that retributivism needs new grounds when measures of argument strength are no longer feasible. Therefore, it is postulated to juxtapose the theory of retributive punishment with a victim of a crime in its substantive perspective. However, the criminal law requires reasonable grounds for public response being punishment, not losing sight of a subject whose legal goods are protected by norms of the criminal law but have been directly infringed or imperilled by an offence. After all, it is a victim who suffers in effect of an offence, thus requiring a special approach, especially on the part of relevant public authorities. At the same time, a victim is a subject who may be significant in the context of determination of what an offender deserves, and therefore in the perspective of judicial punishment, too. So, a victim is an important factor, even if we disregard the compensation function of the criminal law. The conceptual framework of a passive subject of a crime, that may be consistently juxtaposed with retributivism, has been specifically highlighted in this paper. This conceptual framework is not contradictory to retributivism, on the contrary, in many respects it is consistent with retributivism and serves the grounds for retributive punishment.

Refine search results

1 Acta Universitatis Lodziensis. Folia Iuridica

1 Archiwum Kryminologii

1 Problemy Wczesnej Edukacji

1 Roczniki Nauk Prawnych

1 Transfer. Reception studies

1 Zeszyty Studenckie Wydziału Ekonomicznego „Nasze Studia”

1 Lutyens D.

1 Mazanowska E.

1 Pratt J.

1 Różycka-Jaroś S.

1 Smarzewski M.

1 Stillmark H.-C.

1 Śliwiński E.

2 2021

1 2020