Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 8

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  kata
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1
Publication available in full text mode
Content available

A Statistical Analysis of the Kata Scoring System in Sport Karate

100%
Clark A.
Ido Movement for Culture. Journal of Martial Arts Anthropology
|
2022
|
vol. 22
|
issue 4
33-40
EN
Background. A year and a half before karate was scheduled to make its debut appearance in the Olympics in 2020, the World Karate Federation (WKF) elected to change its judging system for kata to a point-based system reminiscent of other Olympic sports. Problem and aim. This paper analyzes data collected from WKF tournaments over the first year of the adoption of the new karate judging system to evaluate their implementation and factors that affected scores and inter-judge agreement. Methods. The result books from the WKF’s 7 Karate1 Premier League and 4 Karate1 Series A League tournament were analyzed (3445 total kata performances). The distribution of scores and the standard deviation of judge scores per kata performance were calculated. Technical and athletic scores of each judge were plotted and Pearson’s correlation coefficient was found. Singular value decomposition (SVD) was used to cluster kata that were often run together by competitors and ANOVA and Tukey’s post hoc test were run on scores from the kata clusters. Results. The frequency of scores follows a normal distribution with a slight negative skew. Judge agreement was affected by the quality of performance where better kata performances had a higher agreement. While judges give two independent scores for each technique and athleticism, there is a strong correlation between the two scores (r=0.932). Clustering and analysis of scores based on kata chosen to run showed that certain kata styles score higher. Conclusions. This paper is the first attempt to evaluate the new kata scoring system and to identify extrinsic factors that affect the scoring.
PL
Tło. Na półtora roku przed planowanym debiutem karate na Olimpiadzie w 2020 roku, Światowa Federacja Karate (WKF) zdecydowała się zmienić system sędziowania kata na system punktowy, przypominający ten w innych sportach olimpijskich. Problem i cel. W niniejszej pracy przeanalizowano dane zebrane z turniejów WKF w ciągu pierwszego roku od przyjęcia nowego systemu sędziowania karate, aby ocenić ich wdrożenie oraz czynniki, które miały wpływ na punktację i porozumienie między sędziami. Metody. Analizie poddano książki z wynikami z 7 turniejów Karate1 Premier League i 4 Karate1 Series A League WKF (łącznie 3445 wykonań kata). Obliczono rozkład punktów i odchylenie standardowe ocen sędziowskich przypadających na 1 kata. Wyniki techniczne i sportowe każdego sędziego zostały sporządzone na podstawie wykresu i współczynnika korelacji Pearsona. Dekompozycja wartości pojedynczych (SVD) została użyta do grupowania kata, które były często wykonywane razem przez zawodników, a na wynikach z grup kata zostały przeprowadzone testy ANOVA i post hoc Tukeya. Wyniki. Częstotliwość ocen miała rozkład normalny z lekkim ujemnym odchyleniem. Zgodność sędziów była zależna od jakości wykonania, gdzie lepsze wykonania kata miały wyższą zgodność. Chociaż sędziowie przyznali dwie niezależne oceny dla każdej techniki i wysportowania, istnieje silna korelacja między tymi dwoma ocenami (r=0,932). Analiza wyników w oparciu o wybrane kata pokazała, że niektóre style kata są wyżej punktowane. Wnioski. Niniejsza praca jest pierwszą próbą oceny nowego systemu punktacji kata oraz określenia czynników zewnątrzpochodnych, które mają wpływ na punktację.
2
Publication available in full text mode
Content available

The Origins of World Taekwondo (WT) Forms or P’umsae

100%
Moenig U., Kim M.
Ido Movement for Culture. Journal of Martial Arts Anthropology
|
2019
|
vol. 19
|
issue 3
1-10
EN
Background. In early taekwondo training, during the late 1940s and 1950s, the forms (a solo-performance of a practitioner of a sequence of movements) used in training consisted mostly of Japanese karate kata; however, during the 1960s, a variety of new forms, and sets of forms, were developed to escape the karate association. Subsequently, during the early 1970s, the Korea Taekwondo Association (KTA) discarded the karate kata completely, and since that time, indigenous Korea-developed forms have been used exclusively in training and promotional test. Problem and aim. This study will concentrate on the origins and evolution of forms in World Taekwondo (WT), the philosophies presented in connection with these forms, and the relationships that these forms have to sparring. Method. The methodology of this article is an extensive literature review of early Korean sources, more recent English and Korean publications, and interviews with expert taekwondo practitioners. Results and conclusions. The taekwondo establishment discarded the old karate kata and introduced newly developed forms to distance and obscure taekwondo from its Japanese karate origins. Nationalism and Korea’s complicated colonial relationships with Japan were the motivating forces. During the late 1960s, the terms P’algwae and T’aegŭk were chosen for the newly developed beginner forms by taekwondo leaders for a variety of reasons. Both terms are very recognizable in Korean and East Asian culture, since they find expression in all walks of life. Moreover, they are connected to Korean nationalism, and were chosen to invoke patriotic sentiments. However, the practical application of taekwondo forms for self-defense, or as a preparation for sparring is very questionable and appears highly unrealistic.
PL
Tło. Ogólna aktywność szkoleniowa w wielu sztukach walki ma tendencję do dzielenia się pomiędzy formami lub wzorami i wolnym sparingiem. Artykuł koncentruje się na pierwszych z nich, w szczególności na formach szkoleniowych w World Taekwondo (WT). We wczesnych treningach taekwondo, pod koniec lat czterdziestych i pięćdziesiątych, formy (solowy pokaz ćwiczącego sekwencję ruchów) używane w treningach składały się głównie z japońskich kata w karate; jednak w latach sześćdziesiątych powstało wiele nowych form i zestawów form, stworzonych po to by oddzielić się od formalnego stowarzyszenia karate. Następnie, we wczesnych latach siedemdziesiątych Koreańskie Stowarzyszenie Taekwondo (KTA) całkowicie odrzuciło kata, a od tego czasu lokalne formy opracowane przez Koreę były wykorzystywane wyłącznie w testach szkoleniowych i promocyjnych. Problem i cel. Badanie to koncentruje się na pochodzeniu i ewolucji form w Światowym Taekwondo (WT), filozofiach przedstawionych w związku z tymi formami oraz nastawieniu, które te formy mają wobec sparingu. Metoda. Metodologia tego artykułu jest obszernym przeglądem literatury o wczesnych źródłach koreańskich, nowszych publikacjach angielskich i koreańskich oraz wywiadach z ćwiczącymi taekwondo. Wyniki i wnioski. Zarząd organizacji taekwondo odrzucił stare kata w karate i wprowadził nowo opracowane formy, aby zagmatwać reguły i oddalić taekwondo od japońskiego pochodzenia karate. Siłą motywującą do tego były nacjonalizm i skomplikowane związki Korei z Japonią. W późnych latach sześćdziesiątych pojęcia P’algwae i T’aegŭk zostały wybrane z nowo powstałych form przez przywódców taekwondo z różnych powodów. Oba terminy są bardzo rozpoznawalne w kulturze koreańskiej i wschodnioazjatyckiej, ponieważ znajdują one wyraz we wszystkich dziedzinach życia. Co więcej, są one związane z koreańskim nacjonalizmem i zostały wybrane do wywoływania uczuć patriotycznych. Kojarzyły się też z ezoterycznymi naukami i mitycznymi narracjami, które wydają się jednak bardzo powierzchowne i fantastyczne w połączeniu z praktyczną walką i samoobroną. Praktyczne zastosowanie form taekwondo do samoobrony lub przygotowanie do sparingu jest bardzo wątpliwe i wydaje się wysoce nierealne, ponieważ techniki obu systemów nie pasują do biomechaniki. W rzeczywistości istnieją dwa bardzo różne rodzaje taekwondo pod wspólną nazwą, tak zwane tradycyjne, oparte na schematach taekwondo i sparingowe taekwondo sportowe.
3
Publication available in full text mode
Content available

Top-level karate: analysis of frequency and successfulness of katas in K1 Premiere League

100%
Cierna Augustovicova D., Argajova J., Saavedra García M., Matabuena Rodríguez M., Arriaza R.
Ido Movement for Culture. Journal of Martial Arts Anthropology
|
2018
|
vol. 18
|
issue 4
46-53
EN
Background. There is limited knowledge on structure of performance in top-level karate kata competition. Problem and aim. The main goal of the study is to describe the type and frequency of performed katas at the Karate 1 competition and to analyse if different kata have different chances of resulting successfully in top level karate competition. Methods. All performed katas during eight Karate 1 Premiere leagues in year 2015 were recorded. Competitors’ country, sex, name of the performed kata, style of kata, score and results (win or lose) were recorded. Chi-square tests and the odds ratio were conducted. A total of 1,858 katas were performed (1,041 in the male and 817 in the female category). Results. The most performed kata was Anan from Shito Ryu style. Number of performed katas depends on the number of entries and top-level kata medallists had to perform between 5 and 7 katas. The most successful katas were not used very often and are from Shito Ryu style. They are short and dynamic Heiku, Pachu from Shito ryu style. The most unsuccessful katas are Gankaku and kata Chatanyara Kushanku, and Unsu. Conclusions. The usage of the more complicated and complex kata does not guarantee victory. Male and female competitors choose different katas.
PL
Tło. Stan wiedzy na temat struktury wyników w zawodach karate na najwyższym poziomie jest dość ograniczony. Problem i cel. Głównym celem badania było opisanie rodzaju i częstotliwości wykonywanych kata w zawodach Karate 1 Premiere League oraz przeanalizowanie, czy różne rodzaje kata dają szanse na powodzenie w zawodach karate na mistrzowskim poziomie. Metody. Zarejestrowane zostały wszystkie kata wykonane w czasie ośmiu zawodów Karate 1 Premiere w 2015 roku. Zanotowano kraj, płeć, nazwę wykonanych kata, styl kata, punktację i wyniki (wygrana lub przegrana). Przeprowadzono testy statystyczne chi- kwadrat i iloraz szans. Przeprowadzono łącznie 1 858 kata (1041 w kategorii mężczyzn i 817 w kategorii kobiet). Wyniki. Najczęściej wykonywanym kata było Anan w stylu Shito- Ryu. Liczba wykonanych kata zależy od liczby zgłoszeń, a medaliści musieli wykonać od 5 do 7 kata. Najbardziej skuteczne kata nie były używane bardzo często i były one w stylu Shito-Ryu. Były to krótkie i dynamiczne Heiku, Pachu w stylu Shito-Ryu. Najbardziej nieskutecznymi kata były Gankaku, Chatanyara Kushanku oraz Unsu. Wnioski. Używanie bardziej skomplikowanych i złożonych kata nie gwarantuje zwycięstwa. Zawodnicy i zawodniczki wybierali różne rodzaje kata.
4
Publication available in full text mode
Content available

Kata – formy techniczne w nauczaniu karate

99%
Cynarski W.
Prace Naukowe Akademii im. Jana Długosza w Częstochowie Kultura Fizyczna
|
2015
|
vol. 14
|
issue 2
171–182
PL
Perspektywę teoretyczną dla podjętych tu rozważań i analiz daje humanistyczna teoria sztuk walki i antropologia sztuk walki. Celem pracy jest analiza przydatności form technicznych w nauczaniu sztuk walki. Postawiono problem: Czy formy (kata) są dzisiaj niezbędne, aby właściwie nauczać karate? Uwzględnione zostały wypowiedzi mistrzów, ekspertów praktyki karate, oraz literatura przedmiotu. Jest to więc szeroka analiza dyskursu oraz własna długoletnia obserwacja uczestnicząca autora (ponad 30-letnia). Zdaniem większości ekspertów formy techniczne są wciąż właściwą metodą nauczania sztuk walki. Z drugiej jednak strony ćwiczenie tylko kata utrudniałoby pełne opanowanie tej sztuki walki. Przedstawiono też analizę pięciu form stylu Idokan. Stosunek ćwiczących do walki, kata i treningu bywa różny. Podobnie zróżnicowane są opinie ekspertów na temat kata – ich sensu i aktualnej przydatności. Większość ekspertów i autorów prac z literatury przedmiotu uznaje nieprzemijającą wartość form technicznych, jako metody nauczania karate i innych sztuk walki.
EN
A theoretical perspective for taken deliberations and analysis gives a humanistic theory of martial arts and martial arts anthropology. The aim of the study was to analyze the usefulness of technical forms for teaching martial arts. The problem is: Are forms (kata) required to properly teach karate today? Consideration will be given by expression of masters, experts of karate practice and literature. It is a broad analysis of the discourse and authors own long-term participant observation (over 30-year). Most experts agree that the technical forms are still the appropriate method of teaching martial arts. On the other hand kata exercise only hamper full mastery of the martial arts. An analysis of five forms karate Idokan style was presented, too. The ratio of trainees to fight, kata and training varies. Similarly diverse are the opinions of experts on the executioner – their meaning and current relevance. Most experts and authors of works of literature recognize the technical forms of permanent value, as a method of teaching karate and other martial arts.
5
Publication available in full text mode
Content available

Fighting arts: between formality and spontaneity

80%
Cynarski W. J.
Ido Movement for Culture. Journal of Martial Arts Anthropology
|
2021
|
vol. 21
|
issue 4
47-52
EN
Background. The cultural phenomenon of ‘fighting arts’ requires interdisciplinary research focusing on multiple aspects. The current study adopts a viewpoint defined by the General Theory of Fighting Arts. It also uses related conceptual terminology. The preferences related to the basic teaching method – the forms or rejection of these – are treated here as a specific institution, or ‘habitus’. Problem and Aim. We are seeking to answer the following question: What is the attitude to safety and combat, to practice and to health, depending on the choice/preferences of formality or spontaneity? Method. The study applies, in a complementary way, two methods of qualitative research: long- term participant observation, and content analysis of the related literature. A broad discourse of the thematic sources and elaborations have been taken into account together. Results. It is possible to identify extreme attitudes (practice of technical forms exclusively, or complete/nearly complete renunciation of these) as well as a number of intermediate forms. Traditionalists are eager to study original forms, while revolutionaries (such as Bruce Lee) prefer sparring. Generally speaking, practice of forms and recreational training produce more health-related benefits, while fighting practice leads to faster acquisition of fighting skills. Conclusions. An individual’s attitude to formality and spontaneity results mainly from their approach to tradition. Moderation and balance between the formal and the spontaneous appear to lead most effectively to success, without a risk of health loss. The success/award will consist of effective training, fighting skills, good health potential and a sense of security. This however requires years of practice. Any shortcuts are highly risky.
PL
Perspektywa. Fenomen kulturowy „fighting arts” wymaga badań wieloaspektowych, interdyscyplinarnych. Podejmujemy je tutaj z perspektywy Ogólnej Teorii Sposobów Walki [Cynarski 2019]. Przyjmujemy też odpowiedni dla wskazanej koncepcji język pojęciowy [Cynarski, Skowron 2014]. Preferencje w zakresie podstawowej metody nauczania – formy lub ich odrzucenie – traktujemy tu, jako specyficzną instytucję lub „habitus” [Bourdieu 1977]. Problem i cel. Poszukujemy odpowiedzi na pytanie: Jak wygląda stosunek do bezpieczeństwa i walki, do treningu, i do zdrowia, według wyboru/preferencji formalności lub spontaniczności? Metoda. Zastosowano komplementarnie dwie metody badań jakościowych: długoletnią obserwację uczestniczącą [Emerson, Fretz, Show 2001] i analizę treści literatury przedmiotu. Uwzględniono łącznie szeroki dyskurs tematycznych źródeł i opracowań [Krippendorf 2004]. Wyniki. Występują postawy biegunowe (tylko ćwiczenie form technicznych oraz zupełne lub prawie zupełne ich odrzucenie), a także wiele form pośrednich. Tradycjonaliści chętnie studiują oryginalne formy, a rewolucjoniści (jak Bruce Lee) preferują sparring. Ogólnie biorąc ćwiczenie form i trening rekreacyjny jest korzystniejszy dla zdrowia, a ćwiczenie walki przyspiesza zdobycie umiejętności walki. Wnioski. Stosunek do formalności i spontaniczności wynika głównie z odniesienia do tradycji. Umiar i zrównoważenie pomiędzy tym, co formalne, a tym co spontaniczne zdają się być najlepszym sposobem na sukces bez ryzyka utraty zdrowia. Sukcesem/nagrodą będzie efektywny trening, umiejętności walki, wysoki potencjał zdrowia i poczucie bezpieczeństwa. Wymaga to jednak długoletniego praktykowania. Drogi na skróty są bardzo ryzykowne.
6
Publication available in full text mode
Content available

古典解釈における「近代」と「前近代」―「古今和歌集序」の“和歌発生論”の理解をめぐって―

71%
Watanabe H.
Analecta Nipponica
|
2012
|
issue 2
11-20
EN
In the interpretations of classical Japanese poetry there are explicit differences in approach between the early modern times and those previous. For there does exist a large discrepancy between the then, contemporary, and the now, modern values, a discrepancy that takes origin in different ways of thinking, different ideological stances. The effects of all those differences and divergences are often unclear and sometimes even misguided interpretations. The purpose of this article is to present some of the widely known and therefore undoubtedly accepted contemporary Japanese poetry theories and compare them with the explanations and interpretations originated in the Middle Ages and the early modern period. The main source of the analysis is the first imperial anthology of poetry, Kokinwakashū (Collection of Poems of Ancient and Modern Times, 905), and in particular the two poetry treaties – Kanajo (Introduction) written in Japanese and Manajo (Introduction) writen in Chinese.
7
Publication available in full text mode
Content available

Real and Supernatural. The Animals of the No Theater

71%
Karpoluk J.
Analecta Nipponica
|
2018
|
issue 8
45-60
JA
能において、自然や動物の行為を扱う曲目は非常に多く見られる。非人間のヒーロー達のほとんどは超自然的な存在であり、その代表的な例としては作者不詳の『石橋』の主人公である神話的な獅子が挙げられるだろう。獅子が実際のライオンの体を写実的に模倣している要素がある一方で、完全に空想上の動物のような、例えばキメラのような恐ろしい姿の鵺 – 世阿弥(1363?-1443?) による『鵺』の主人公なども現れる。 筆者は能に見られる人類動物学的側面を調査する。特に役者の演ずる技術（型）やシテ方によって用いられる装束、能面、冠り物など、舞台上に動物のヒーロー達を創り出すプロセスに着目する。筆者の考察の一部は、実際に彼自身の上演活動や、能役者や銕仙会をはじめとする団体との協力による実地調査に基づいている。
EN
Within the no theater repertoire there exists a significant number of dramas concerning the nature and deeds of animals. Most of the nonhuman heroes are supernatural beings, the representative example might be the mythological lion shishi – the hero of the play Shakkyo (the stone bridge) by an unknown author. While the shishi has some realistic counterpart in the body of an actual lion, some other beasts seem to be purely fantastic, the example might be the chimera like, fearsome, creature called nue – the hero of the play Nue (monster nue) by Zeami (1363?-1443?). The author of the paper shall examine the anthrozoological discourse that exists within the no theater. A close look will be taken at the acting techniques (kata), costumes, masks and wigs used by the shite actors in the process of creating the animal heroes onstage. Part of the author’s insights into no are his own performing activities and fieldwork conducted in cooperation with no actors and troupes, including Tessenkai No Theater.
8
Publication available in full text mode
Content available

Judo and kata teaching: Can personal expression be addressed before formal expression?

61%
Calmet M., Pierantozzi E., De Cree C., Cremieux J.
Ido Movement for Culture. Journal of Martial Arts Anthropology
|
2024
|
vol. 24
|
issue 1
39-53
EN
Background. Randori (free practice combat exercise) and kata (formal codified practice exercise) are complementary in learning judo. Traditionally taught by imitation (relationship between sensei and senpai/kohai; SHU phase of the SHU-HA-RI method) and after randori, kata are often perceived as an obstacle for promotion to a higher rank. Active teaching methods may help us in changing this perception. Aim. A personal expression or personal free practice of concepts of kata may precede formal expression or formal codified practice in learning kata. Methods. From 2011 to 2018, the personal expression based on the concepts of gonosen-no-kata (kata of counterattacks) was analyzed in 38 bachelor-level students at the University of Montpellier (France). Subjects mastered the nage-no-kata (mandatory for 1st dan black belt), but were not knowledgeable in the gonosen-no-kata (mandatory for 4th dan black belt). During 4 hours of class, they had to perform freely all or part of 4 series: 3 different counterattacks after 3 different attacks, 1 identical counterattack after 3 different attacks, 3 different counterattacks after 1 identical attack, and 3 free counterattacks after 3 free attacks. Results. Subjects performed 95 series containing 282 attacks/ counterattacks: 231 attacks and 47 counterattacks corresponded to those codified in the gonosen-no-kata, reflecting the students’ insights. Techniques banned in competition by the International Judo Federation in 2011 were not used by the students. No significant differences were found between women and men in choices of defense used for dodging and sen-no-sen, and in techniques used for counter attacking. Men and women did, however, significantly differ in blocking attacks. Conclusions. – Active teaching methods for learning gonosen-no-kata are valuable and might be expanded; – Students are creative in choosing techniques; – Personal expression may precede formal expression in learning kata. There may be unexpected challenges for French judo technical staff in developing methods to include gonosen-no-kata in warm-up and techniques.
PL
Tło. Randori (swobodne ćwiczenie walki) i kata (formalne skodyfikowane ćwiczenia) uzupełniają się w nauce judo. Tradycyjnie nauczanie przez naśladownictwo (relacja między sensei i senpai/kohai; faza SHU metody SHU-HA-RI) i po randori, kata są często postrzegane jako przeszkoda w awansie na wyższy stopień. Aktywne metody nauczania mogą pomóc w zmianie tego postrzegania. Cel. Osobista ekspresja lub osobista swobodna praktyka koncepcji kata może poprzedzać formalną ekspresję lub formalną skodyfikowaną praktykę w nauce kata. Metody. W latach 2011-2018 analizowano osobistą ekspresję opartą na koncepcjach gonosen-no-kata (kata kontrataków) u 38 studentów studiów licencjackich na Uniwersytecie w Montpellier (Francja). Badani opanowali nage-no-kata (obowiązkowe dla czarnego pasa 1. dan), ale nie mieli wiedzy na temat gonosen-no-kata (obowiązkowe dla czarnego pasa 4. dan). Podczas 4 godzin zajęć musieli wykonać swobodnie wszystkie lub część 4 serii: 3 różne kontrataki po 3 różnych atakach, 1 identyczny kontratak po 3 różnych atakach, 3 różne kontrataki po 1 identycznym ataku i 3 wolne kontrataki po 3 wolnych atakach. Wyniki. Badani wykonali 95 serii zawierających 282 ataki/kontrataki: 231 ataków i 47 kontrataków odpowiadało tym skodyfikowanym w gonosen-no-kata, odzwierciedlając spostrzeżenia studentów. Techniki zakazane w zawodach przez Międzynarodową Federację Judo w 2011 roku nie były używane przez studentów. Nie stwierdzono znaczących różnic między kobietami i mężczyznami w wyborze obrony stosowanej do uników i sen-no-sen oraz w technikach stosowanych do kontrataku. Kobiety i mężczyźni różnili się jednak znacząco w blokowaniu ataków. Wnioski. Aktywne metody nauczania gonosen-no-kata są wartościowe i mogą zostać rozszerzone. Uczniowie mają dowolność w wyborze technik. Osobista ekspresja może poprzedzać formalną ekspresję w nauce kata. Mogą pojawić się nieoczekiwane wyzwania dla francuskiego personelu technicznego judo w opracowywaniu metod włączania gonosen-no-kata do rozgrzewki i techniki.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.