Search results

1

Zuzanna i starzec. Kenotyczny wymiar pisarstwa Jerzego Pilcha

100%

Regiewicz A.

Pamiętnik Literacki

|

2017

|

vol. 108

|

issue 4

105-118

PL

Pisarstwo Jerzego Pilcha jest kojarzone zazwyczaj z pastiszem, parodią, postmodernistyczną grą z konwencją. Ostatnia minipowieść autora, nawiązująca tytułem do tradycji biblijnej, podsuwa inny trop lektury. Czytany w perspektywie interpretacji kerygmatycznej tekst Pilcha odsłania przed czytelnikiem zupełnie nowy wymiar jego pisarstwa. Bohater, przybierający często maskę cynika, skrywa o wiele głębszy – kenotyczny – wymiar swej osobowości. Wspólna dla szkoły Diogenesa i tradycji chrześcijańskiej droga uniżenia czy odarcia – kenozy – wskazuje na ważkość kryzysu jako podstawowego doświadczenia egzystencjalnego, które prowadzi do wyzwolenia.

EN

Jerzy Pilch’s writing is normally associated with pastiche, parody, postmodern play with convention. His latest mini-novel, in its title referring to the Biblical tradition, suggests some other trope of reading. When read from a kerygmatic interpretive perspective, Pilch’s text reveals to its audience a totally different dimension of writing. The protagonist, often putting on a mask of a cynic, conceals a deeper–kenotic–dimension of his personality. Self-emptying and humility (kenosis), common to Diogeneian School and Christian tradition, points at the importance of crisis as on the seminal existential experience which leads to liberation.

2

Doświadczenie ewangelizatora według świadectwa Kiko Arguello

89%

Miczyński J. K.

Roczniki Teologii Duchowości

|

2013

|

vol. 5

91-100

EN

Kiko-Argüello’s testimony contains a description of his conversion, growing in faith and of his service to God in the Church. It shows a figure of a man who became an evangelizer. The experience of kenosis, a charismatic experience of God in one’s inside as well as in other people – the poor – is inscribed in the history of his life. Kiko emphasizes the power of God’s action during the preaching of the kerygma – the Gospel. He points to the signs, owing to which modern non-believers open their ears to the preaching of the Gospel. They are: unity among the disciples of Jesus and their love for their enemies. The article shows the importance of modern Christians’ mission of evangelization of in the secularized world.

3

The Father in the Communion of the Holy Trinity

88%

Jagodziński M.

Teologia w Polsce

|

2019

|

vol. 13

|

issue 1

5-17

XX

Holy Trinity is the Communion of Persons. Relational understanding of Persons in the Holy Trinity is closely related to the concept of perichoresis. Most importantly, God is the Father. He is the Trinitarian source of Deity and exists in the Communion with the Son and the Holy Spirit. The mystery of love in God H.U. von Balthasar expresses with the help of the concept of kenosis, which did not take place only at the moment of incarnation or death of Jesus on the cross, but in God himself. In explaining of this image Balthasar does not use the full harmony of the meaning of communion, but dramatic metaphors of “killing”, “expropriation”, “separation” and even “absolute distinction” between the Father and Son. However, there is a question about the legitimacy of abandoning the metaphor of mutual community commonly used in Trinitology.

4

Vattimovo nihilistické odkrytie a prevzatie kresťanstva

75%

Vašek M., Javorská A.

Filosofický časopis (Philosophical Journal)

|

2019

|

vol. 67

|

issue 2

207-225

EN

Vattimo’s thought takes as its point of departure Christianity, and Nietzsche’s and Heidegger’s philosophy. He argues that the discovery (Aufdeckung) of the bond between the history of Christian revelation and the history of nihilism means nothing less than confirmation of the soundness of Heidegger’s discourse on metaphysics and its close. He understands active nihilism as the ability to live in a world in which there are no longer any foundations, either at the metaphysical level or at the level of political authority. The article traces how Vattimo discovers, interprets and takes over Christian ideas for his own thinking. Three problematic places and limits are pointed to in his conceptual approach – the onesided, philosophically-conditioned, interpretation of the Christian message; the rejection of the idea of salvation; and the problematic understanding and privileging of Christian love. Attention is also given to critical reflection of his thought in the work of the Czech philosopher O. A. Funda.

DE

Vattimos Denken geht aus vom Christentum, von Nietzsche und von Heideggers Philosophie. Er ist der Ansicht, dass die Aufdeckung/Entdeckung der Verbindung zwischen der Geschichte der christlichen Offenbarung und der Geschichte des Nihilismus nichts mehr und nichts weniger bedeutet, als die Bestätigung der Gültigkeit von Heideggers Aussage vom Ende der Metaphysik. Den aktiven Nihilismus begreift er als Fähigkeit, in einer Welt zu leben, in der es keine Grundlagen mehr gibt, weder auf der metaphysischen Ebene noch auf der Ebene politischer Autoritäten. Im Beitrag wird gezeigt, wie Vattimo christliche Ideen aufdeckt, interpretiert und in sein eigenes Denken übernimmt. Des Weiteren wird auf drei Problembereiche und Grenzen seines Konzepts hingewiesen – auf die einseitige, durch die Philosophie bedingte Interpretation der christlichen Botschaft, auf die Ablehnung der Heilsidee und auf die problematische Auffassung und Privilegierung der christlichen Liebe. Berücksichtigung findet auch die kritische Reflexion seines Denkens bei dem tschechischen Philosophen O. A. Funda.

5

Necessary, Kenotically-donated, & Self-giving Love

75%

McCall B.

Studia Ełckie

|

2019

|

vol. 21

|

issue 2

231-241

EN

For the God of self-giving, kenotically-donated love, the decision to express love at all times comes first. In my conception, “full-Oorded” love would encompass what is ordinarily contained within the definition of agape love, but it would also include “eros love”, for the latter is the love of co-laborment. In my appropriation has of this terminology of eros love, it would be the type of love that the desires to, e.g., expand one’s territory or one’s domain, which makes it applicable to the modern theory of evolution by natural selection. Evolution – i.e., “descent with modification”, to invoke a Darwinian phrase – then, recognizes self-giving love, and the goodness thereof, in that species regularly undergo commensalist symbiotic relationships in nature, whereby one is aided by the other, while the “other” is neither “aided” nor “harmed”. This is self-giving love in its entirety, and a proper demonstration of it. My understanding of necessarily-expressed, “full-Oorded” love also includes dimensions of philia love. Philia could be akin to the symbiotic relationship known as mutualism in biology, especially since philia love has historically been associated with friendship or the interrelatedness of the natural world. Notably, Aristotle indicates that even nonhuman animals can express philia love . The relationships marked by philia, then, could be identified by mutuality, reciprocity, and cooperation , which fits the above biological connotation well. While agape or eros might benefit from cooperation, reciprocity, and mutuality, those two forms of love do not require any of those three nouns. Philia does. I contend, in fact, that the kenosis of the Spirit into creation amounts to self-giving, betrothed love through self-donation. The union, then of agape, eros, and philia love could be expressed as mutual aid, or full-orbed, or even as I like to say, “full-Oorded” love. Flourishing lives – be they human or some other mammal – I aver, consistently and necessarily express “full-Oorded” love. Oord suggests that Process philosophy can aid one to see that full-orbed love – that which I have designated “full-Oorded” love – plays an important part in the work to increase the common good of society as a whole. Indeed, “full-Oorded” love would repay evil with good as agape would; such a “full-Oorded” love would additionally welcome the intrinsic value and beauty in others, just like eros love does; and “full-Oorded” love would also recognize the import of friendship and mutuality as does philia love. Following Oord and Wojtyla again, since God commands that we show necessarily “self-giving”, “self-donating” love, we therefore indeed have the ability to love others as kenotically-donating entities, just as the creating Spirit does. When we act as a genuine conduit and amplifier of the creating Spirit’s self-donating and self-giving love, we can truly and entirely and infinitely love others, just as God does. Of course, we cannot expect that we humans will always love alike unto how God does because we do not have an eternal and unchanging nature that is necessarily inclined toward love , but we are at least always able to do it.

6

“A Certain Way of Thinking”: Derrida, Weil and the Philippi Hymn

75%

Jesson S.

Eidos. A Journal for Philosophy of Culture

|

2021

|

vol. 5

|

issue 3

7-22

EN

Toward the beginning of one of her notebooks, Simone Weil interrupts a dense series of reflections on war, force and prestige to write, in parentheses: “(To think on God, to love God, is nothing else than a certain way of thinking on the world.)” In some respects, this one sentence is a crystallization of everything Weil wrote about God. The thought of God is somehow inseparable from a new mode of attention to and valuation of things “here below”; that is, from “a certain way of thinking.” In the discussion that follows I reflect on how this “certain way of thinking” might be understood, in dialogue with a few exemplary moments from Derrida’s late work, Martin Hägglund’s reading of Derrida, as well as some biblical scholarship on Philippians 2: 5-11, and a number of richly suggestive comments from Weil’s notebooks. I show that the conceptual aporias that, on Derrida’s account, reliably emerge from ethical reflection are inchoately affirmed by Weil and (a certain reading of) the Philippi hymn. More than this, I will suggest that when read in this way, the latter allows for a new interrogation of the role that the experience of conceptual aporia may play in metanoia, the changing of mind.

7

WHEN THE CHURCH SEEKS THE WAYS OF RECONCILIATION. Some Ecumenical Reflections

75%

Hryniewicz OMI W.

Studia Oecumenica

|

2013

|

vol. 13

5-24

PL

Autor zwraca w artykule uwagę na siedmiokrotnie powtarzające się słowa z Księgi Apokalipsy (rozdz. 2–3): „Ten, kto ma uszy, niech usłyszy, co Duch mówi do Kościołów”. Słowa te nabierają szczególnego znaczenia w czasie, gdy wiele mówi się o kryzysie Kościoła i ekumenii oraz o ekumenicznej niecierpliwości. Kościół nie jest celem sam w sobie i dla siebie. Nie powinien zajmować się jedynie sobą, lecz swoje wysiłki skupiać na głoszeniu Ewangelii, Dobrej Nowiny, która jest wspólnym dobrem wszystkich chrześcijan i ludzi dobrej woli. Ewangelia daje radość i nadzieję, jak to podkreśla papież Franciszek w swojej adhortacji Evangelii gaudium. Skazani jesteśmy na szukanie dróg przezwyciężenia kryzysu, który jest nie tylko wyzwaniem, ale również szansą na pełniejszą realizację mądrości Ewangelii. W tym poszukiwaniu nie należy obawiać się tematów trudnych, takich jak niebezpieczeństwo zniewolenia przez pewne doktryny, które domagają się reinterpretacji, korekty i niezbędnych uzupełnień. Autor podkreśla konieczność powrotu do ”kenotycznego etosu”, czyli zdolności i odwagi do samoograniczenia i przezwyciężenia tego, co stoi na przeszkodzie do pojednania. Dotyczy to zwłaszcza trudnej i kluczowej kwestii prymatu biskupa Rzymu. Papież Franciszek mówi wręcz o potrzebie „nawrócenia papiestwa” (una conversione del papato). Przyszedł błogosławiony czas, aby hermeneutykę nieufności i podejrzliwości zastąpić hermeneutyką uczciwości i wzajemnego zaufania. Dialog ekumeniczny otwarł przed chrześcijaństwem nowe horyzonty. Trzeba odważnie kontynuować dotychczasowe wysiłki w celu nawrócenia Kościołów ku sobie i pojednania.

8

Dziedzictwo antyku w twórczości Romana Brandstaettera (kilka przybliżeń)

71%

Kaczmarek W.

Roczniki Humanistyczne

|

2013

|

vol. 61

|

issue 3: Filologia Klasyczna

81-92

EN

The subject matter of the article is the relationship between ancient literature and Brandstaetter’s writings. The Polish writer interprets motifs from Greek mythology and ancient dramas in the light of Christian anthropology. The author of the article demonstrates examples of such an interpretation in Brandstaetter’s “Odys płaczący” (“Odysseus Weeping”), in which the effect of anagnorisis is broadened by the Christian understanding of kenosis. Odysseus’ return home becomes a metaphor of the paschal passage from sin to grace.

9

The Father in the Communion of the Holy Trinity

63%

Jagodziński M.

Teologia w Polsce

|

2019

|

vol. 13

|

issue 1

5-17

PL

Trójca Święta to Komunia Osób. Relacyjne rozumienie Osób w Trójcy Świętej jest ściśle związane z pojęciem perychorezy. Bóg jest przede wszystkim Ojcem. On jest trynitarnym źródłem Bóstwa i istnieje w Komunii z Synem i Duchem Świętym. Tajemnicę miłości w Bogu H.U. von Balthasar wyraża za pomocą pojęcia kenozy, która nie miała miejsca tylko w momencie wcielenia lub śmierci Jezusa na krzyżu, ale w samym Bogu. Wyjaśniając ten obraz, Balthasar nie wykorzystuje pełnego harmonii znaczenia komunii, lecz dramatyczne metafory „zabijania”, „wywłaszczenia”, „oddzielenia”, a nawet „absolutnego rozróżnienia” między Ojcem a Synem. Istnieje jednak pytanie o zasadność porzucenia metafory wspólnoty powszechnie stosowanej w trynitologii.

EN

Holy Trinity is the Communion of Persons. Relational understanding of Persons in the Holy Trinity is closely related to the concept of perichoresis. Most importantly, God is the Father. He is the Trinitarian source of Deity and exists in the Communion with the Son and the Holy Spirit. The mystery of love in God H.U. von Balthasar expresses with the help of the concept of kenosis, which did not take place only at the moment of incarnation or death of Jesus on the cross, but in God himself. In explaining of this image Balthasar does not use the full harmony of the meaning of communion, but dramatic metaphors of “killing”, “expropriation”, “separation” and even “absolute istinction” between the Father and Son. However, there is a question about the legitimacy of abandoning the metaphor of mutual community commonly used in Trinitology.

10

Freedom and Kenosis: A Reading of Nicolas Berdyaev’s Philosophy of Freedom

63%

Dekert T.

Forum Philosophicum

|

2013

|

vol. 18

|

issue 2

191–205

EN

This article proposes to look at the concept of freedom formulated by Nicholas Berdyaev in his early work, Philosophy of Freedom, through the prism of kenotic Christology. The kenotic nature of the Incarnation of the Son of God, as it was described in the St. Paul’s Letter to the Philippians and developed later by the Christian tradition, was connected with His renunciation of his own infinitude—adopting the “form of a servant” and embracing the limits of the human body. It was an absolutely free act of the divine Person, who revealed to man his own divine model and opened up for him the possibility of its implementation, i.e., the way to becoming a person. For Berdyaev, this possibility is conditioned by the ability to engage in a free act of kenosis, involving the renunciation of the compulsions of reason that have entangled us in natural forms of necessity and that reduce us to mere cogs in the machinery of nature. According to Berdyaev, this way of human kenosis is faith. The act of faith, understood as a rejection of the tendency to seek security through compelling evidence, constitutes a person in his/her uniqueness, and performatively realizes the similarity to God potentially present in every human.

11

DIVINE POWER AND THE SPIRITUAL LIFE IN AQUINAS

63%

Erb H. M.

Studia Gilsoniana

|

2017

|

vol. 6

|

issue 4

527-547

EN

The role of divine power in Aquinas’s spiritual doctrine has often been neglected in favor of a focus on the primacy of charity, the controlling virtue of spiritual progress. The tendency among some thinkers (e.g. Polkinghorne) to juxtapose divine love and power stems from the stress on divine immanence at the cost of divine transcendence, and from an evolutionary (vs. classical) view of God with its ‘kenotic’ theodicy. A study of the ways in which divine power grounds and directs the spiritual life highlights the robust role that metaphysics plays in spiritual ascent for Aquinas, and offers a philosophical entry point to his doctrine. Themes in his doctrine of the spiritual life incorporate Platonic transcendent causal plenitude and Aristotelian causal axioms and motifs of growth and unity. From the side of theology, divine power is analyzed through several lenses, including power through weakness in Christ, the sin of Lucifer against the gift of being in contrast to the counsel of obedience, and the role of Christ’s human nature in the Church. Taken together, these themes combine to characterize divine power as redemptive medicine, as opposed to a distant, arbitrary force, and to reveal the ways in which Aquinas applies metaphysical insights to the supernatural order.

12

„CIERPIĘ, WIĘC JESTEM”. PROBLEMATYKA TEODYCEALNA W TEKSTACH ABPA JÓZEFA ŻYCIŃSKIEGO

63%

Głąb A.

Roczniki Filozoficzne

|

2012

|

vol. 60

|

issue 4

77-99

EN

The article considers the most important theodicean problems in Józef Życiński’s texts. The author of the article examines the issue of the existence of God and evil taking into account the following arguments: (1) the argument from God’s kenotic presence in nature, (2) the argument from an unjustified extrapolation of the feeling of absurdity, (3) argument from the limits of God’s omnipotence, which includes (3a) the argument from the price for the another direction of evolution, and (3b) the argument from transworld depravity, (4) the argument from an analogy between limitation claims in logic and mathematics and ontological determinants of suffering, (5) the argument from moral beauty, persuasion and mystery.

PL

Artykuł przedstawia najważniejsze wątki teodycealne zawarte w tekstach Arcybiskupa Józefa Życińskiego. Spory dotyczące istnienia Boga i zła w świecie zostają omówione z perspektywy argumentów za istnieniem Boga: (1) argumentu z kenozy Boga, (2) argumentu z nieuzasadnionej ekstrapolacji odczucia absurdu, (3) argumentu z ograniczenia wszechmocy Boga, który zawiera dwa argumenty: (3a) z ceny za inny kierunek ewolucji, oraz (3b) z deprawacji ponadświatowej, (4) argumentu z analogii między twierdzeniami limitacyjnymi w logice i matematyce a ontologicznymi uwarunkowaniami cierpienia, (5) argument z moralnego piękna, perswazji i tajemnicy.

13

Hermeneutyka podstawowych pojęć chrystologicznych w teologii Hansa Ursa von Balthasara

63%

Jóźwik M.

Teologia w Polsce

|

2013

|

issue 2

141-155

PL

Chrystologia Hansa Ursa von Balthasara wydaje się niezrozumiała bez wnikliwej analizy kluczowych dla niej pojęć, do których należą: misja, posłuszeństwo, kenosis, universale concretum. Tylko dzięki przyjrzeniu się misji Jezusa Chrystusa oraz Jego bezwzględnemu posłuszeństwu wydaje się możliwe rozpoznanie w Nim prawdziwego Syna Ojca. Porzucenie postaci Bożej (Flp 2,7), wejście w doświadczenie kenozy, pokazuje radykalizm oddania się woli Posyłającego oraz poddanie działaniu Ducha. Tym samym tajemnica Jezusa Chrystusa staje się niemożliwa do opowiedzenia bez odniesienia do Misterium Trinitas, a także bez uwzględnienia wydarzenia Paschy. Ostatecznie jednak dopiero kategoria chrystologiczna, jaką jest universale concretum, pozwala zobaczyć, że „prawdziwie Ten był Synem Bożym” (Mt 27,54).

EN

In order to comprehend the chrystology of Hans Urs von Balthasar, one of the most prominent of twentieth-century theologians, it is apparently essential to familiarize with the key concepts employed by the Swiss theologian whilst describing the Christ Event. Doubtless, in chrystological reflection of Balthasar it is mission, obedience, kenosis and universale concretum. Scrutinizing the key concepts of Balthasar’s chrystology one cannot separate them from their paschal as well as intra-trinitarian context. Hence, hermeneuticsnof terms: mission, obedience, kenosis and universale concretum requires presenting them in the light of the Triune immanent life and also His work within the Salvation History. Comprehension of these Balthasar’s chrystology concepts necessitates recalling their primary meanings and the way of understanding by the Swiss theologian as well as referring to biblical, philosophical or cultural perspective. Eventually, setting in an appropriate context and taking Misterium Paschalis and Misterium Trinitatis into consideration may help to outline the horizon of Balthasar’s chrystology

14

Hermeneutyka podstawowych pojęć chrystologicznych w teologii Hansa Ursa von Balthasara

63%

Jóźwik M.

Teologia w Polsce

|

2013

|

vol. 7

|

issue 2

141-155

EN

In order to comprehend the chrystology of Hans Urs von Balthasar, one of the most prominent of twentieth-century theologians, it is apparently essential to familiarize with the key concepts employed by the Swiss theologian whilst describing the Christ Event. Doubtless, in chrystological reflection of Balthasar it is mission, obedience, kenosis and universale concretum. Scrutinizing the key concepts of Balthasar’s chrystology one cannot separate them from their paschal as well as intra-trinitarian context. Hence, hermeneutics of terms: mission, obedience, kenosis and universale concretum requires presenting them in the light of the Triune immanent life and also His work within the Salvation History. Comprehension of these Balthasar’s chrystology concepts necessitates recalling their primary meanings and the way of understanding by the Swiss theologian as well as referring to biblical, philosophical or cultural perspective. Eventually, setting in an appropriate context and taking Misterium Paschalis and Misterium Trinitatis into consideration may help to outline the horizon of Balthasar’s chrystology.

PL

Chrystologia Hansa Ursa von Balthasara wydaje się niezrozumiała bez wnikliwej analizy kluczowych dla niej pojęć, do których należą: misja, posłuszeństwo, kenosis, universale concretum. Tylko dzięki przyjrzeniu się misji Jezusa Chrystusa oraz Jego bezwzględnemu posłuszeństwu wydaje się możliwe rozpoznanie w Nim prawdziwego Syna Ojca. Porzucenie postaci Bożej (Flp 2,7), wejście w doświadczenie kenozy, pokazuje radykalizm oddania się woli Posyłającego oraz poddanie działaniu Ducha. Tym samym tajemnica Jezusa Chrystusa staje się niemożliwa do opowiedzenia bez odniesienia do Misterium Trinitas, a także bez uwzględnienia wydarzenia Paschy. Ostatecznie jednak dopiero kategoria chrystologiczna, jaką jestuniversale concretum, pozwala zobaczyć, że „prawdziwie Ten był Synem Bożym” (Mt 27,54).

15

Charyzmatyczno-kenotyczny wymiar przynależności do Kościoła

63%

Moskałyk J.

Roczniki Teologii Ekumenicznej

|

2009

|

vol. 1

33-47

EN

The entire New Covenant, penetrated by the Spirit, introduces man to the events from the life of Christ. These events are best presented and continued in the Church. He who accepts the gift of membership in the Body of Christ simultaneously accepts membership in the charisma of the Holy Spirit. Thus, one is no longer merely an individual – one finds the strength to exist and act together with others for common good. The true communion in community with others makes one better understand the charisma of one’s belonging to the Church. The entire charismatic reality of the Church empowers her members to bravely follow the apostles. An open relation to the Church makes one see her as imperfect, limited with human fault, i.e. marked with kenotic reality. The perspective of charismatic and kenotic realization of the Church even more strongly reveals the Church’s redemptory mission in the world. Simultaneously it becomes a stimulus for all believers for a truly Christian identification.

16

Komunijno-trynitarna pozycja Ducha Świętego

63%

Jagodziński M.

Roczniki Teologiczne

|

2019

|

vol. 66

|

issue 7: Teologia ekumeniczna

5-16

PL

W Nowym Testamencie można zauważyć początki pneumatologii trynitarnej, która zaczęła się rozwijać w zmieniającym się kontekście świata kulturowego. Istotne znaczenie miało tu spojrzenie na Ducha Świętego w perspektywie miłości trynitarnej. Komunijny wymiar miało także nauczania o Filioque. Od średniowiecza rozpoczął się na Zachodzie pewien proces zapominania o Duchu Świętym i dopiero w nowszej teologii nastąpił w pneumatologii renesans, możliwy dzięki zintegrowaniu refleksji teologicznej i doświadczenia duchowego, w szczególności dzięki nowemu obudzeniu się w Kościele poczucia zjednoczenia na sposób komunii, które ośmieliło wybitnych teologów do podejmowania wnikliwych poszukiwań pneumatologicznych.

EN

In the New Testament, you can see the beginnings of Trinitarian pneumatology, which began to develop in the changing context of the cultural world. The view of the Holy Spirit in the perspective of Trinitarian love was of great importance here. The communion dimension also had teaching about Filioque. From the Middle Ages, a process of forgetting the Holy Spirit began in the West and it was only in newer theology that a renaissance in pneumatology was possible thanks to the integration of theological reflection and spiritual experience, in particular, thanks to the new awakening of the Church’s sense of unification in a manner of communion that emboldened outstanding theologians to undertake a penetrating search in pneumatology.

17

Uniżenie Syna Bożego a uświęcenie człowieka

51%

Orlicki M. P.

Studia Bobolanum

|

2019

|

vol. 30

|

issue 1

67-86

EN

The source of all holiness and the only true saint is God alone. It is He who chooses the holy people for Himself as His special property, sanctifies them, and does not cease to bring to holiness everyone individually, making this holiness a gift and a task at the same time. In this short dogmatic study, the author answers the following questions: What would human being’s sanctity consist in and how is the “process” of his/her sanctification going? What role does the Christ’s Incarnation play in this process? What role plays His coming into the world and His free self-emptying (kenosis), depriving Himself of God’s glory and experiencing humiliation, which you can see in almost every aspect of His human life and public activity? Referring to the works of modern dogmatics, there is a connection between three concepts: the Incarnation of the Logos – the kenosis of Christ – the sanctification of the human being.

PL

Źródłem wszelkiej świętości i jedynym prawdziwie świętym jest tylko Bóg. To właśnie On wybiera sobie lud święty jako swoją szczególną własność, uświęca go i nie przestaje powoływać do świętości każdego z osobna, czyniąc z owej świętości jednocześnie dar i zadanie. Artykuł stara się odpowiedzieć na następujące pytania: Na czym polega świętość człowieka i jak dokonuje się „proces” jego uświęcenia? Jaką rolę w procesie tym odgrywa Chrystusowe wcielenie, przyjście na świat oraz Jego dobrowolne ogołocenie się (kenoza), wyzucie z Boskiej chwały i uniżenie, które widać w każdym niemal aspekcie Jego ludzkiego życia i publicznej działalności? Sięgając do dzieł współczesnej dogmatyki, ukazany jest związek między trzema pojęciami: wcielenie Logosu – kenoza Chrystusa – uświęcenie człowieka.

18

Simone Weil i Kaija Saariaho. Paradoksy literacko-muzyczne

51%

Kucia-Kuśmierska K.

Czytanie Literatury. Łódzkie Studia Literaturoznawcze

|

2021

|

issue 10

67-97

EN

The article attempts to compare how the poetics of paradox is realised in the philosophical and theological writings of Simone Weil and in the musical language of the Finnish composer Kaija Saariaho in her oratorio La Passion de Simone, dedicated to Weil’s biography and work. The etymology of paradox is a guide for the comparative analysis, from its meaning in opposition to doxa understood as a set of generally accepted beliefs to the reading of paradox as being ‛close to’ (para) ‛glory’ (doxa). Both semantic ranges permeate the fabric of Weil’s texts, both at the level of a language full of contradictions and at the level of the considered idea of kenosis, which is the greatest theological paradox, based on the clash between Christ’s divine nature and depriving him of glory at the time of his Crucifixion. Saariaho’s musical language exploits Weilian contradictions, juxtaposing contrasting masses of sound. It also transforms musical time into an impression of musical space and, paradoxically, imitates silence with sounds.

PL

Artykuł jest próbą porównania, w jaki sposób poetyka paradoksu realizuje się w pisarstwie filozoficzno-teologicznym Simone Weil oraz w języku muzycznym fińskiej kompozytorki Kaiji Saariaho w jej oratorium La Passion de Simone, poświęconym życiu i twórczości Weil. Przewodnikiem na drodze analizy komparatystycznej jest etymologia paradoksu, począwszy od jego znaczeń związanych z przeciwstawianiem się doksie, rozumianej jako zbiór przyjętych przez ogół mniemań, po odczytanie paradoksu jako ‛bycia obok’ (para) ‛chwały’ (doxa). Oba zakresy semantyczne przenikają tkankę tekstów Weil, zarówno na poziomie języka pełnego sprzeczności, jak i na poziomie rozważanej idei kenozy – największego paradoksu teologicznego, zasadzającego się na zderzeniu boskiej natury Chrystusa z pozbawieniem Go chwały w momencie Ukrzyżowania. Język muzyczny Saariaho wyzyskuje weilowskie sprzeczności, zestawiając ze sobą kontrastowe masy brzmień. Zamienia także muzyczny czas na wrażenie muzycznej przestrzeni oraz w sposób paradoksalny naśladuje dźwiękami ciszę.

19

Św. Jan Chryzostom, VII Homilia w cyklu Homilii do Listu do Filipian

51%

Latawiec Z.

Vox Patrum

|

2019

|

vol. 71

611-630

EN

This study is the first Polish translation of John Chrysostom’s seventh homily in relation to the Letter to the Philippians. The study includes two sections. The first one is a theoretical introduction to St. John’s style, followed by investigation into the origin of the homily. The subject matter of Chrysostom’s work is also discussed. The first part of this study is also systematic analysis of elements showcasing the author’s rhetorical skills. The following part is the translation of aforementioned homily with a philological commentary and comparative analysis of the work in the light of description of its biblical references and its lexical analysis.

PL

Niniejsza praca stanowi przekład VII homilii Jana Chryzostoma dotyczącej cyklu homilii do Listu do Filipian. Jest to pierwszy polski przekład wspomnianej homilii. Tekst poprzedzony został krótkim wstępem, w ramach którego omówione zostały kwestia czasu i miejsca powstania omawianej mowy, a także jej przedmiot. Wyróżnione zostały również główne zagadnienia podejmowane przez Złotoustego w obrębie homilii. Część wstępu stanowi opis struktury tekstu Chryzostoma, będący analizą elementów wskazujących na retoryczny kunszt autora. Przekład opatrzony został krótkim komentarzem w formie przypisów, dotyczących passusów, które mogą stanowić problem interpretacyjny.

20

Н.Д. Городецкая, Принятие самоумаления как национальный идеал (пер. Т.П. Сидоровой)

51%

Татьяна Сидорова Т.

Studia Rossica Gedanensia

|

2019

|

issue 6

243-258

EN

The paper contains a previously untranslated extract from the first chapter of the book The humiliated Christ in modern Russian thought by the writer and theologian, Nadezhda Danilovna Gorodetskaya. At the beginning of her literary and philosophical review of Russian culture and history, Gorodetskaya turned to the work of the Slavophiles and Westerners, finding in their worldview meekness, humility, sacrifice and other features of the “kenotic” virtues and ideals, so characteristic, in her opinion, of the whole Russian world.

RU

Предлагаемый материал содержит фрагмент первой главы из книги писательницы и богослова русского Зарубежья Надежды Даниловны Городецкой Уничиженный Христос в современной русской мысли, которая ранее не переводилась на русский язык. В начале своего литературно-философского обзора русской культуры и истории Городецкая обращается к творчеству славянофилов и западников, находя в их мировоззрении кротость, смирение, жертвенность и прочие черты «кенотических» добродетелей и идеалов, столь свойственных, по ее мнению, всему русскому миру.

Refine search results

Zuzanna i starzec. Kenotyczny wymiar pisarstwa Jerzego Pilcha

Doświadczenie ewangelizatora według świadectwa Kiko Arguello

The Father in the Communion of the Holy Trinity

Vattimovo nihilistické odkrytie a prevzatie kresťanstva

Necessary, Kenotically-donated, & Self-giving Love

“A Certain Way of Thinking”: Derrida, Weil and the Philippi Hymn

WHEN THE CHURCH SEEKS THE WAYS OF RECONCILIATION. Some Ecumenical Reflections

Dziedzictwo antyku w twórczości Romana Brandstaettera (kilka przybliżeń)

The Father in the Communion of the Holy Trinity

Freedom and Kenosis: A Reading of Nicolas Berdyaev’s Philosophy of Freedom

DIVINE POWER AND THE SPIRITUAL LIFE IN AQUINAS

„CIERPIĘ, WIĘC JESTEM”. PROBLEMATYKA TEODYCEALNA W TEKSTACH ABPA JÓZEFA ŻYCIŃSKIEGO

Hermeneutyka podstawowych pojęć chrystologicznych w teologii Hansa Ursa von Balthasara

Hermeneutyka podstawowych pojęć chrystologicznych w teologii Hansa Ursa von Balthasara

Charyzmatyczno-kenotyczny wymiar przynależności do Kościoła

Komunijno-trynitarna pozycja Ducha Świętego

Uniżenie Syna Bożego a uświęcenie człowieka

Simone Weil i Kaija Saariaho. Paradoksy literacko-muzyczne

Św. Jan Chryzostom, VII Homilia w cyklu Homilii do Listu do Filipian

Н.Д. Городецкая, Принятие самоумаления как национальный идеал (пер. Т.П. Сидоровой)