Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 6

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  kino hiszpańskie
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1
Publication available in full text mode
Content available

Fourteen Kilometres To Paradise. Images Of Migration To Andalusia In Spanish Cinema

100%
Aleksandrowicz J.
Polonia Journal
|
2019
|
issue 10
185-209
PL
Filmowe reprezentacje migracji pojawiają się w kinie hiszpańskim od drugiej połowy lat dziewięćdziesiątych XX w., wraz z nasileniem ruchów migracyjnych. Andaluzja jako region autonomiczny położony najbliżej wybrzeży Afryki jest w tych narracjach urzeczywistnieniem snu o Europie, choć często pełni jedynie rolę przystanku na drodze do bardziej uprzemysłowionych regionów Hiszpanii lub do innych krajów Europy Zachodniej. Lejtmotywem większości tych filmów stała się przeprawa przez Cieśninę Gibraltarską, a 14 kilometrów, wyznaczające jej długość w najwęższym miejscu, stało się metaforą wykorzystywaną zarówno przez socjologów jak i przez filmowców, aby oddać paradoks międzykontynentalnej odległości – życia tak blisko i zarazem tak daleko. W narracjach filmowych dominują dwie odmienne perspektywy. Pierwsza z nich reprezentuje spojrzenie mieszkańców Andaluzji i podróżujących na południe Hiszpanów, druga natomiast próbuje pokazać problemy międzykulturowych spotkań z punktu widzenia samych migrantów. Niekiedy jednak perspektywy te nieoczekiwanie się splatają, a przynależność do miejsca w globalizującej się Europie oraz złożoność jej historii okazuje się nieoczywista i kontestująca wzajemnie konstruowane stereotypy.
EN
The article depicts narrative strategies in twelve Spanish films about migration from North Africa to Andalusia. This problem has been gaining increasing interest of Spanish filmmakers since 1990s, which is a concomitant of intensification of migration itself. Andalusia, as an autonomous region located closest to Africa is a fulfilment of European Dream but also a place of disillusionment. Oftentimes it is also merely a brief stop on way to the more industrialized regions of Spain or other countries of western Europe. The fourteen kilometres that separate Africa from Europe in the narrowest spot of the Strait of Gibraltar eventually became a metaphor in order to render the paradox of intercontinental distance. The analysis focuses on different narrative perspectives, racial stereotypes and new racism reflected in cinematography images.
2
Publication available in full text mode
Content available

Odkrywanie innego. Podróże do Andaluzji w kinie hiszpańskim

100%
Aleksandrowicz J.
Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia de Cultura
|
2020
|
vol. 12
|
issue 1
24-41
EN
This paper shows changes in film images of journeys to Andalusia. The starting point are the stereotypes which influenced the image of Andalusia in the first decades of the cinema. During the Francoist dictatorship the region was perceived as a symbol of the whole Spain and the purpose of the journey was to contrast foreign and Andalusian culture. After the political transformation directors focused more on interregional travel. New narrative models and transformations of scenery emerged, which corresponded with realistic trends in contemporary cinema.
PL
Artykuł ukazuje zmiany w filmowych obrazach podróży do Andaluzji. Punktem wyjścia są stereotypy, które wpłynęły na wizerunek południa w pierwszych dekadach kina. W epoce frankistowskiej postrzegano region jako symbol całej Hiszpanii, a podróż miała na celu zderzenie wzorców zagranicznych i andaluzyjskich. Po transformacji ustrojowej reżyserzy koncentrują się raczej na podróżach międzyregionalnych. Pojawiają się nowe rozwiązania fabularne i przekształcenia scenerii, które korespondują z realistycznymi tendencjami w kinie najnowszym.
3
Content available remote

Ta śmieszna codzienność. Konwencje i źródła humoru w wybranych współczesnych komediach hiszpańskich

100%
Kaprzyk M.
Literatura i Kultura Popularna
|
2018
|
vol. 24
209 - 224
EN
In the article, the author aims to organize and describe the most popular conventions of Spanish film comedy, as well as describe the sources of humor in these movies. Starting with the begin­nings of contemporary (post-Franco) Spanish cinema, several important changes and developments are described. An economic and legal perspective provides background and a justification for the presented conventions. Additionally, several case-studies are analyzed, most importantly, films by Santiago Segura (the series of Torrente) and Emilio Martínez Lázaro (El otro lado de la cama, Los 2 lados de la cama, Ocho apellidos vascos and Ocho apellidos catalanes).
4

Od egzotycznej pocztówki do nie-miejsca. Obrazy miasta w kinie hiszpańskim

100%
Aleksandrowicz J.
Kwartalnik Filmowy
|
2023
|
issue 122 Krajobrazy, panoramy, terytoria
130-155
PL
Artykuł ukazuje zmiany w sposobach reprezentacji miasta w kinie hiszpańskim, koncentrując się na napięciu pomiędzy tym, co ikoniczne dla danego miejsca, a przestrzeniami dalekimi od turystycznych klisz. Analiza przedstawia w ujęciu diachronicznym początki stereotypizacji przestrzeni w okresie niemym, jej wykorzystanie ideologiczne podczas dyktatur generała Prima de Rivery i generała Franco oraz poszukiwanie formuł kontestacji tego modelu w czasach późnego frankizmu i transformacji ustrojowej. W tych kontekstach są rozpatrywane współczesne reinterpretacje dawnych konwencji, nowe architektoniczne symbole miast i związane z nimi wzorce reprezentacji, a także fenomen nie-miejsc, będący wyrazem buntu wobec egzotyzacji, ale też wynikający z chęci odnalezienia scenerii adekwatnej do poruszanych problemów społecznych. Prezentowane ujęcie wyróżnia na tle dotychczasowych badań skoncentrowanie na kwestii reprezentatywności przestrzeni oraz dążenie do historyczno-filmowej syntezy zagadnienia.
EN
The article charts the changes in the depiction of the city in Spanish cinema, focusing on the tension between what is iconic of a given place and the exploration of spaces far removed from tourist clichés. An analysis of contemporary films is set against a historical background. It includes the beginnings of the stereotyping of urban areas in the silent cinema era, the ideological use of landscape during the dictatorships of General Primo de Rivera and General Franco, and the pursuit of realism as a counter to the dominant model of representation. Contemporary reinterpretations of old pictorial conventions, new urban icons and their associated patterns of representation, as well as the phenomenon of non-places, which is an expression of rebellion against exoticization but also stems from a desire to find a setting appropriate to the social issues raised, are all considered in these contexts. The presented approach stands out from previous research by focusing on the representative character of space and by aiming for a historical synthesis.
5
Publication available in full text mode
Content available

Propaganda w kinie hiszpańskim w latach dyktatury generała Francisco Franco

100%
Maśnica A.
Państwo i Społeczeństwo
|
2019
|
issue 2
51-64
EN
This article aims at analysing the role of Spanish cinema during the dictatorship of General Francisco Franco (1936–1975). Cinema at that time became the main source of political persuasion due to the growing global popularity, simple message, as well as the possibility to influence lower social classes. The subject of the performed analysis is to examine Spanish films for propaganda activities, to determine the prevailing theme of the films, to highlight the most important images and to answer the question about the characteristic features of Spanish film propaganda, as well as reasons for its weakening, which ultimately resulted in its end. The cinematography of the initial period of dictatorship, which falls on the 1940s and 1950s, creates the reality that matches the official ideology, strongly withstanding the oppositional content. In the 1960s and 1970s, restrictions become more and more loose and propaganda content appears to be tedious to recipients. Ultimately, the death date of General Franco ends the period of disseminating the Franco’s propaganda in the Spanish cinema.
PL
Celem artykułu jest analiza roli hiszpańskiego kina w okresie dyktatury generała Francisco Franco (1936–1975). Kino w tamtym czasie, z uwagi na zyskującą na całym świecie popularność, prostotę w odbiorze, a także możliwość wywierania wpływu na niższe klasy społeczne, stało się głównym nośnikiem perswazji politycznej. Przedmiotem przeprowadzonej analizy jest: zbadanie hiszpańskich filmów pod kątem realizowanych działań propagandowych; określenie dominującej tematyki dzieł; wyróżnienie sztandarowych obrazów i odpowiedź na pytanie o charakterystyczne cechy hiszpańskiej propagandy filmowej, a także powody jej osłabienia, które ostatecznie doprowadziły do jej upadku. Kinematografia początkowego okresu dyktatury, a więc lat 40. i 50. kreuje obraz rzeczywistości zgodny z oficjalną ideologią, prężnie przeciwstawiając się treściom opozycyjnym. W latach 60. i 70. obostrzenia stają się coraz luźniejsze, a treści propagandowe nużą odbiorców. Ostatecznie śmierć generała Franco zamyka okres szerzenia propagandy frankistowskiej w kinie hiszpańskim.
6

Innowacja i transpozycja jako zasady ewolucji formy filmowej w twórczości Jaime’a Rosalesa

80%
Żyto K.
Kwartalnik Filmowy
|
2021
|
issue 115 Film formy, film treści
35-60
PL
Artykuł przedstawia twórczość reżysera Jaime’a Rosalesa, która podlega ciągłej ewolucji formalnej. Zdaniem autorki twórca ten nie goni jednak za nowością i eksperymentem charakterystycznymi dla sztuki modernistycznej, nie stosuje też zabiegów typowych dla kina neomodernistyczego. Podstawowymi zasadami, jakie rządzą rozwojem formy w kinie Rosalesa, są innowacja i transpozycja. Kategorie te pozwalają uchwycić nie tyle stały progres formy filmowej czy charakterystyczną dla narracji parametrycznych permutację zabiegów formalnych, ile specyfikę myślenia tego artysty o funkcji formy filmowej. Kino Katalończyka zostaje także wpisane w ramy narracji perturbacyjnej, bowiem forma prowadzi do zaburzeń procesu opowiadania.
EN
The article discusses the work of filmmaker Jaime Rosales. His subsequent films have undergone a significant formal evolution. But in that case, we are dealing neither with the pursuit of novelty and experimentation characteristic of modernist art, nor with approaches typical of neomodernist cinema. The basic principles that govern the development of form in Rosales’ cinema are innovation and transposition. These categories allow to grasp not so much constant progress or the permutation of formal procedures, characteristic of parametric narration, as the artist’s way of seeing the function of film form. The cinema of the Catalan author is also inscribed in the framework of perturbatory narration, as the form leads to a distortion of the narrative process.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.