Search results

1

Z powodu tej wojny. Szoa w kinie izraelskim

100%

Kwieciński B.

Narracje o Zagładzie

|

2018

|

issue 4

81-95

EN

The author reflects upon the presence of the Shoah-related issues in Israeli cinema, from the early Zionist films to the newest productions, and from the apology of the Jewish state to the focus on an individual protagonist. The ideological stigma of first films from 1950s and 1960s gives way to the authorial narration in which the fates of the survivors are told by the Second and Third Generation representatives. The topic of the article is also the artistic weakness of such narrations which – against common opinions – are posited not in the centre but merely on the peripheries of interests expressed by Israeli filmmakers. Transgressions of memory, entanglement in the history of Israel, the fates of the survivors and their children are marginal in Israeli cinema. The emancipatory and integrative function that the cinema has served for multicultural Israeli society tackles the narrations of the Shoah to an inconsiderable extent. Sometimes, the Holocaust becomes an attractive background for genological stories present in mainstream cinema.

PL

Autor podejmuje refleksję nad obecnością tematyki Zagłady w kinie izraelskim. Od wczesnych filmów syjonistycznych po najnowsze produkcje. Od apologii państwa żydowskiego po skierowanie oka kamery na indywidualnego bohatera. Ideologiczny stygmat pierwszych filmów z lat 50. i 60. zostaje przełamany przez autorską narrację, w której losy ocalonych zostają opowiedziane przez drugie i trzecie pokolenie. Tematem artykułu jest również słabość artystyczna tych narracji, które – wbrew obiegowym opiniom – nie stanowią centrum, ale jedynie peryferia zainteresowań izraelskich filmowców. Transgresje pamięci, uwikłanie w historię Izraela, losy ocalonych i ich potomków to margines kina izraelskiego. Funkcja emancypacyjna i integracyjna, którą pełniło kino dla wielokulturowego społeczeństwa Izraela, w nieznacznym stopniu dotyczy narracji o Zagładzie. Niekiedy Holokaust staje się atrakcyjnym tłem dla genologicznych opowieści obecnych w kinie głównego nurtu.

2

Obraz ocalałych z Holokaustu w izraelskich filmach pełnometrażowych powstałych po wojnie sześciodniowej

84%

Steir-Livny L.

Narracje o Zagładzie

|

2018

|

issue 4

96-112

PL

W wyniku drugiej wojny światowej około 450 tysięcy osób ocalałych z Holokaustu wyemigrowało do nowopowstającego Izraela. W izraelskich filmach fabularnych skomplikowane relacje nowoprzybyłych z Żydami, którzy już zamieszkiwali te tereny, zostały przedstawione w sposób niezwykle powierzchowny. Ocaleni często byli ukazywani jako ludzie podupadli na ciele i duchu, których rany mogły się zagoić wyłącznie w Izraelu. Po procesie Eichmanna w 1961 roku pojawiły się pierwsze próby kinematograficzne dążące do ukazania bardziej zawiłych obrazów ocalonych. Takie filmy jak In Hamartet czy Eshet Hagibor starały się zbudować taki obraz, przedstawiając ocalałych jako osoby odbudowujące swe życie w cieniu traumy, co przeciwstawiało się reprezentacjom wyniszczonych ludzi, którzy dzięki wsparciu Żydów weteranów mogą stać się „nowymi Żydami”, powielanym w kinie lat 40. i 50. XX wieku. Mit „nowego Żyda” osiągnął punktkulminacyjny po wojnie sześciodniowej. W niniejszym artykule autorka pokazuje, że euforia wywołana wojną z 1967 roku była niezwykle problematyczna dla wizerunku ocalałych z Holokaustu, przywracając ich powierzchowne, a nawet negatywne, reprezentacje znane z lat 40. i 50. Teza ta opatrzona jest analizami dwóch niezwykle wpływowych filmów powstałych w pierwszej dekadzie po wydarzeniach z 1967 roku, mianowicie: Hu halachbasadot (Yosef Millo, 1967) orazMivtsa Yonatan (Menahem Golan, 1977). Artykuł pokazuje, w jaki sposób oba te filmy lokowały ocalałych na marginesie opowieści, umacniając ich antytetyczną pozycję względem heroicznego i wojowniczego „nowego Żyda”.

EN

In the aftermath of World War II, approximately 450,000 Holocaust survivors immigrated to the nascent State of Israel. The complex encounters of the newcomers with the Jews who already lived in the land were reduced to a series of superficial representations in Israeli feature films. Holocaust survivors were often portrayed as people broken in body and in spirit, who could be healed only in the land of Israel. After the 1961 Eichmann trial, first attempts were made at producing feature films which portrayed more complex images of survivors. As opposed to the shallow images of Holocaust survivors portrayed in cinemaof the 1940s and 1950s, in which broken people turn into "new Jews" thanks to the help of veteran Jews, films such as The Cellar and The Hero's Wife tried to shape a more complex image of survivors attempting to build new lives in the shade of the trauma. The myth of the "new Jew" that peaked after the Six-Day War. The article claims that the euphoria that followed the 1967 war had a problematic effect on the image of Holocaust survivors, and brought back the shallow, even negative representations of the 1940s and 1950s. The article discusses this revision through the analysis of two prominent films that were produced in the decade following the 1967 war: He Walked Through the Fields [Hu halachbasadot(Yosef Millo, 1967)] and Operation Thunderbolt [Mivtsa Yonatan, (Menahem Golan, 1977)]. The article shows how these films placed Holocaust survivors on the margins of the narrative, strengthening their role as antithesis to the heroic warrior "new Jew."

3

Avi Mograbi. Gonzo-dokumenty

67%

Kosińska-Krippner B.

Kwartalnik Filmowy

|

2021

|

issue 115 Film formy, film treści

102-126

PL

Urodzony w 1956 r. Avi Mograbi uchodzi za jednego z najważniejszych, ale też najbardziej kontrowersyjnych izraelskich filmowców swojego pokolenia. Realizuje filmy polityczne, w których konsekwentnie krytycznie ocenia kondycję społeczeństwa Izraela i politykę tego kraju, zwłaszcza wobec Palestyny. Realizując filmy na pograniczu fikcji i faktu, twórca ten wypracował wyrazistą poetykę autorską; jego filmy funkcjonują głównie jako dokumenty i do tej normy stylistycznej on sam się odnosi, ale robi to na własnych zasadach. Mograbi eksperymentuje z językiem filmowym w kontekście rozwiązań narracyjnych i warsztatowo-stylistycznych. Ze względu na specyfikę wykorzystywania dokumentalności w dziełach Mograbiego autorka skojarzyła metodę twórczą reżysera z gonzo-dziennikarstwem i na przykładzie wybranych filmów przeanalizowała konkretne jej realizacje. Szczególna strategia reżysera rzuca światło na naturę „rzeczywistości” w filmach dokumentalnych i ujawnia sposób, w jaki rzeczywistość determinuje zarówno tworzenie filmów, jak i samego filmowca.

EN

Born in 1956, Avi Mograbi is considered to be one of the most important, but also most controversial Israeli filmmakers of his generation. He makes specific political films, consistently criticizing the condition of the Israeli society and the state’s policy, especially towards Palestine. Making films at the intersection of fiction and facts, he developed his own, distinct poetics; his films function mainly as documents, and he himself refers to this stylistic norm, but he does it on his own terms. Mograbi experiments with both narrative and stylistic solutions. Due to the specificity of his use of the documentary, the author of the article associated the director’s creative method with gonzo-journalism. The specific implementations of his strategy are analyzed on the example of selected films, sheding light on the nature of “reality” in documentaries and the way in which reality determines the creation of films and the filmmaker himself.

Refine search results

2 Narracje o Zagładzie

1 Kwartalnik Filmowy

1 Kosińska-Krippner B.

1 Kwieciński B.

1 Steir-Livny L.

1 2021

2 2018

Z powodu tej wojny. Szoa w kinie izraelskim

Obraz ocalałych z Holokaustu w izraelskich filmach pełnometrażowych powstałych po wojnie sześciodniowej

Avi Mograbi. Gonzo-dokumenty