Cel pracy Celem artykułu jest zbadanie dopuszczalności wymuszania wartości wyrażonych w unijnej klauzuli homogeniczności. Postawiono tezę, że zagadnienie praktycznego stosowania art. 2 Traktatu o Unii Europejskiej jest odmiennie rozpatrywane przez instytucje UE, a inaczej przez państwa członkowskie. Materiał i metody Z perspektywy dogmatycznej, komparatystycznej, jak również analizy dokumentów politycznych: KE i PE rozważone zostanie zagadnienie, czy UE posiada indywidualny, w pełni ukształtowany mechanizm pamięci zbiorowej, umożliwiający formowanie i egzekwowanie jednego modelu demokracji i praworządności wspólnych dla całej Europy. Wyniki W aktualnym stanie orzeczniczym, w sytuacji braku jednoznacznego stanowiska TSUE, automatyczne zastosowanie art. 7 TUE iuncto z art. 2 TUE zd. 1 bez precyzyjnego określenia, w jaki sposób państwo członkowskie dokonuje naruszenia wspólnych wartości, wciąż może być uznawane przez państwa członkowskie za bezskuteczne. Wnioski Możliwość wymuszania wartości wyrażona w art. 7, jak też „Nowych Ramach” istnieje, ale pozostaje iluzoryczna, jeśli nie dotyczy wartości rzeczywiście uznanych przez wszystkie państwa członkowskie za wspólne. W aktualnym stanie orzeczniczym, w sytuacji braku jednoznacznego stanowiska TSUE, automatyczne zastosowanie art. 7 TUE iuncto z art. 2 TUE zd. 1 bez precyzyjnego określenia, w jaki sposób państwo członkowskie dokonuje naruszenia wspólnych wartości, wciąż może być uznawane przez państwa członkowskie za bezskuteczne.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.