Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 5

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  komunia duchowa
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1
Publication available in full text mode
Content available

Rola sakramentu pokuty i eucharystii w świetle nauczania i praktyki wychowawczej Św. Jana Bosko

100%
Hańderek J.
Seminare. Poszukiwania naukowe
|
2014
|
vol. 35
|
issue 1
45-57
EN
In education, St. John Bosco (1815 -1888) drew attention to the harmonious growth of man. Among the proposed measures, the Sacraments of Penance and the Eucharist occupy a fundamental place. By breaking with sin, the first constitutes a means for restoring communion with God. A key role in this process is played by repentance, confession and the resolve to improve. Extremely important is the person of the confessor, who in the name of Christ forgives sins. The Eucharist serves to maintain communion with God. He, as food working in the juvenile soul, bestows on the youth the strength to overcome any difficulties. He fills them with a light and power for the inner transformation of their wills towards seeking good. Jesus shapes the soul of a young person because he transforms the person who accepts Him into Himself.
2
Publication available in full text mode
Content available

Komunia duchowa. Niektóre problemy teologiczne

100%
Bachanek G.
Teologia w Polsce
|
2016
|
vol. 10
|
issue 2
43-58
EN
The practice of the Spiritual Communion has existed in the Church at least since the times of Saint Augustine. It is defined as the desire to receive the Eucharist. The value of this practice has been confirmed by the teaching of the Council of Trident, masters of the spiritual life and many popes. It seems that the renewal of this custom can be a response to the problem of the banalisation of the Eucharist and offers a possibility to meet the spiritual needs of the people who cannot take the sacrament of Holy Communion. It can be experienced as a longing for the Lord present in the Eucharist, as well as a sign of solidarity with the sinners.
PL
Praktyka komunii duchowej wydaje się dzisiaj nieco zapomniana. Nawet kapłani wykazują w tej dziedzinie zaskakującą niewiedzę. Nauczanie Jana Pawła II czy Benedykta XVI na ten temat spotkało się z niewielkim odzewem. Stąd wydaje się potrzebne przynajmniej zarysowanie najbardziej istotnych elementów tego tematu.
3
Publication available in full text mode
Content available

Czy można przyjąć Ciało Chrystusa w sposób duchowy? Komunia duchowa i jej skutki

100%
Jaworski K.
Colloquia Theologica Ottoniana
|
2020
|
vol. 36
143-162
EN
The COVID-19 pandemic, which surfaced in early 2020, has become an opportunity for theologians and philosophers to sort out several dogmatic issues. One of the tasks that were undertaken was an attempt to establish the place of the old devotional practice called spiritual communion in the religious order. Spiritual communion is usually defined as the earnest desire to receive sacramental communion, which can arouse in a believer in situations when it is not possible to receive the Eucharist physically. Most often, this desire is accompanied by appropriate prayer. However, theologians are not unanimous about the effectiveness of spiritual communion: some argue that spiritual communion is as effective as sacramental communion, while others claim that the effectiveness of spiritual communion cannot be equated with that of sacramental communion. The aim of this study is to justify the thesis that sacramental communion always surpasses spiritual communion in terms of effectiveness. This can be supported by statements of Thomas Aquinas and the Council of Trent, as well as a philosophical analysis of the fact of incarnation that God made in order to enter into a physical, not just spiritual, community with humans.
PL
Pandemia koronawirusa Sars-CoV-2, która wybuchła na początku roku 2020, stała się dla teologów i filozofów okazją do uporządkowania kilku kwestii dogmatycznych. Jednym z zadań, które podjęto w tym czasie, była próba precyzyjnego ustalenia miejsca w porządku religijnym dawnej praktyki pobożnościowej zwanej komunią duchową. Komunię duchową definiuje się zwykle jako usilne pragnienie przyjęcia Komunii sakramentalnej, które może wzbudzić w sobie osoba wierząca w sytuacji, kiedy nie ma możliwości przystąpienia do Eucharystii dosłownie. Najczęściej temu pragnieniu towarzyszy odpowiednia modlitwa. W kwestii skuteczności komunii duchowej teologowie nie są jednak jednomyślni: jedni twierdzą, że komunia duchowa jest równie skuteczna, co Komunia sakramentalna, inni natomiast uważają, że skuteczności komunii duchowej nie można zrównywać ze skutecznością Komunii sakramentalnej. Celem niniejszej pracy jest podanie uzasadnienia tezy, że Komunia sakramentalna zawsze przewyższa pod względem skuteczności komunię duchową. Na rzecz tej tezy przemawiają wypowiedzi m.in. Tomasza z Akwinu, Soboru Trydenckiego, jak również filozoficzna analiza faktu inkarnacji, którego dokonał Bóg, by wejść w realną, a nie tylko duchową wspólnotę z człowiekiem.
4
Publication available in full text mode
Content available

Etos miłosierdzia a dylematy sumienia osób żyjących w związkach niesakramentalnych

100%
Mroczkowski I.
Studia Teologiczno-Historyczne Śląska Opolskiego
|
2017
|
vol. 37
|
issue 1
105-120
EN
The author of the article assumes that the ongoing discussion, which started in the Catholic Church after the Amoris laetitia exhortation by pope Francis, can enrich the form and meaning of pastoral work of persons living in irregular relationships. Pastoral accompaniment of such people should not provide any opportunities for minimalizing the requirements of the Gospel regarding the indissolubility of marriage. However, it should, to a greater extent than so far, take into account circumstances diversifying the burden of guilt for the sin of unfaithfulness. As a result of the equal treatment of the cheated and the cheating, people living in irregular relationships fall into two forms of sin against the Holy Spirit: impudent sinning in the hope for Divine Mercy and doubting in the possibility of receiving Divine Mercy. A fair judgment of the sin of unfaithfulness is provided by conscience presented in a triple role: a witness of objective truth about the sacrament of marriage, a guardian of the human being, acting in particular situations and a judge of individual human acts. Conscience as a witness cannot deny that remaining in a non-sacramental relationship not only creates, but also strengthens sinful situations, which prevents a person from full participation in the Eucharist, namely receiving the Holy Communion. In such a situation theologians should prepare varied forms and means of getting to the divorced who live in sin. Even though this prevents them – without meeting known conditions – from participating in the Eucharist, the cheating and the cheated found themselves in a different situation in view of Divine Mercy. Pastoral accompaniment of the former should consist in awaking their conscience to take responsibility for his/her wife/husband and children and opening the heart of the latter for the grace of Divine Mercy, especially that which is present in the Eucharist. There are no obstacles for this person to want to be in a spiritual union with Jesus and directly feel accepted by Him in his/her longing and zeal. For such a person the Eucharist is above all a remedy.
PL
Autor artykułu zakłada, że dyskusja, jaka toczy się Kościele po adhortacji Amoris laetitia papieża Franciszka, może wzbogacić formę i treść duszpasterstwa osób żyjących w związkach nieregularnych. Towarzyszenie duszpasterskie tym osobom nie powinno dawać okazji do minimalizowania wymagań Ewangelii w sprawie nierozerwalności małżeństwa, z drugiej jednak strony powinno – w większym niż dotychczas stopniu – uwzględniać okoliczności różnicujące ciężar winy za grzech niewierności. Równomierne traktowanie zdradzających i zdradzonych przyczynia się do popadania ludzi żyjących w związkach nieregularnych w dwie formy grzeszenia przeciwko Duchowi Świętemu: zuchwałego grzeszenia w nadziei miłosierdzia Bożego i wątpienia w możliwość osiągnięcia łaski Bożej. Sprawiedliwą ocenę grzechu niewierności zapewnia sumienie ujmowane w potrójnej roli: świadka obiektywnej prawdy o sakramencie małżeństwa, stróża osoby ludzkiej, działającej w konkretnych okolicznościach, oraz sędziego pojedynczych aktów ludzkich. Sumienie jako świadek nie może zaprzeczyć, że trwanie w związku niesakramentalnym nie tylko stwarza, ale i utwierdza sytuację grzechu, która uniemożliwia pełne uczestnictwo w Eucharystii, czyli przyjmowanie Komunii św. W tej sytuacji teologowie powinni wypracować zróżnicowane formy i sposoby docierania do osób rozwiedzionych, żyjących w sytuacji grzechu. Jakkolwiek uniemożliwia on – bez spełnienia znanych warunków – pełne uczestnictwo w Eucharystii, to jednak w innej sytuacji stawia wobec Bożego miłosierdzia winnego niewierności i ofiarę niewierności. Towarzyszenie duszpasterskie pierwszemu powinno polegać na budzeniu jego sumienia do brania odpowiedzialności za żonę/męża i dzieci, drugiemu zaś na otwieraniu serca na łaski Bożego miłosierdzia, szczególnie obecne w Eucharystii. Nic nie stoi na przeszkodzie, aby nie tylko pragnęła duchowego zjednoczenia z Jezusem, ale wprost czuła się przez niego przyjęta w swojej tęsknocie i żarliwości. Dla niej w pierwszym rzędzie Eucharystia staje się lekarstwem.
5
Publication available in full text mode
Content available

Komunia duchowa. Niektóre problemy teologiczne

80%
Bachanek G.
Teologia w Polsce
|
2016
|
vol. 10
|
issue 2
43-58
PL
Praktyka komunii duchowej wydaje się dzisiaj nieco zapomniana. Nawet kapłani wykazują w tej dziedzinie zaskakującą niewiedzę. Nauczanie Jana Pawła II czy Benedykta XVI na ten temat spotkało się z niewielkim odzewem. Stąd wydaje się potrzebne przynajmniej zarysowanie najbardziej istotnych elementów tego tematu.
EN
The practice of the Spiritual Communion has existed in the Church at least since the times of Saint Augustine. It is defi ned as the desire to receive the Eucharist. The value of this practice has been confi rmed by the teaching of the Council of Trident, masters of the spiritual life and many popes. It seems that the renewal of this custom can be a response to the problem of the banalisation of the Eucharist and offers a possibility to meet the spiritual needs of the people who cannot take the sacrament of Holy Communion. It can be experienced as a longing for the Lord present in the Eucharist, as well as a sign of solidarity with the sinners.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.