Search results

1

AKTUALNE METODY KRADZIEŻY I LEGALIZACJI POJAZDÓW

100%

Konieczny M. K.

Przegląd Policyjny

|

2020

|

vol. 137(1)

101-118

PL

Artykuł przedstawia problematykę kradzieży i legalizacji pojazdów samochodowych. Czyny te, pomimo nowoczesnych metod zabezpieczenia tego rodzaju mienia, są cały czas popełniane przez przestępców. Do tego rodzaju przestępczości determinują ich duże i szybkie zyski fi nansowe, które osiągają nie tylko ze sprzedaży takiego samochodu, ale również z okupu uzyskanego od właściciela za zwrot skradzionego pojazdu. Wśród zainteresowania grup przestępczych znajdują się również pojazdy z ładunkami, które zostają sprzedane przez grupę lub stają się przedmiotami uzyskania okupów od właścicieli. W artykule przedstawiono metody i techniki kradzieży pojazdów, którymi w ostatnim czasie posługują się złodzieje. Ponadto omówiona została struktura grup przestępczych oraz poszczególne role ich członków. W dalszej części przedstawione zostały sposoby legalizacji pojazdów poprzez wcześniej skradzione lub odpowiednio sfałszowane dokumenty, gdzie kupujący i organy publiczne nie są w stanie zorientować się o zaistniałym procederze. W większości przypadków do sprzedaży odpowiednio przygotowanych pojazdów oraz dokumentów dochodzi pod presją czasu i atrakcyjnej ceny. W ostatniej części autor przedstawił problematykę wyłudzeń odszkodowań za skradzione pojazdy. Ten rodzaj działalności przestępczej stanowi również źródło dochodu dla grup zajmujących się kradzieżą aut.

2

UWARUNKOWANIA POWSTAN IA PRZESTĘPCZOŚCI SAMOCHODOWEJ I AKTUALNE ZMIANY JEJ PROFILU

100%

Konieczny M. K.

Przegląd Policyjny

|

2020

|

vol. 139(3)

139-150

PL

Artykuł przedstawia ewolucję przestępczości samochodowej. Poruszono w nim przyczyny i uwarunkowania, którymi kierują się sprawcy kradzieży pojazdów. Przedstawia on również aspekt profesjonalizacji przestępców, na którą miało wpływ pojawienie się nowoczesnych systemów antykradzieżowych. Przełożyło się to również na stworzenie grup, wśród których poszczególne osoby zajmują się konkretnymi zadaniami obejmującym planowanie, zabór pojazdu, a następnie jego legalizację oraz sprzedaż. W tekście omówiono również problematykę przeciwdziałania przestępczości samochodowej, w tym znaczenie współpracy międzynarodowej służb policyjnych oraz kooperacji producentów pojazdów, która przekłada się na przeciwdziałanie tego rodzaju czynom karalnym.

3

DANE OSOBOWE JAKO PRZEDMIOT CZYNNOŚCI WYKONAWCZEJ PRZESTĘPSTWA Z ART. 190A § 2 KODEKSU KARNEGO

88%

Błachnio A.

Przegląd Policyjny

|

2016

|

vol. 2(122)

40-48

PL

Artykuł omawia zagadnienie defi nicji danych osobowych jako jedno ze znamion przestępstwa kradzieży tożsamości, określone w art. 190a § 2 k.k. W pierwszej części opracowania autor wskazuje na powiązanie regulacji prawnokarnej z ustawą z 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych. W tej części publikacji zostaje omówione pojęcie danych osobowych oraz składających się na nie elementów (informacji, informacji dotyczącej osoby fi zycznej, informacji dotyczącej osoby fi zycznej, której tożsamość można ustalić). W trakcie analizy powyższego autor podejmuje problematykę poszczególnych rodzajów informacji wchodzących w skład danych osobowych, jak również kwestię związaną z wizerunkiem osoby jako elementem danych osobowych i problematyką prawnokarną z tym związaną.

4

KRADZIEŻ I UŻYCIE KARTY BANKOMATOWEJ ORAZ KARTY PŁATNICZEJ (WYBRANE ZAGADNIENIA PRAKTYCZNE)

88%

Gadecki B.

Przegląd Policyjny

|

2016

|

vol. 1(121)

145-158

PL

Artykuł ma na celu ukazanie odpowiedzialności karnej za kradzież i użycie karty bankowej oraz karty bankomatowej (karty pozwalającej wyłącznie na wypłatę pieniędzy z bankomatu). Omówiono następujące pojęcia: „dokument”, „rzecz ruchoma lub przedmiot” oraz „karta uprawniająca do podjęcia pieniędzy z automatu bankowego” (termin użyty w art. 278 § 5 kodeksu karnego). Przedstawiono również analizę dogmatyczną przestępstwa kradzieży w obowiązującym stanie prawnym popełnionego w stosunku do karty uprawniającej do podjęcia pieniędzy z automatu bankowego (przestępstwo określone w art. 278 § 5 kodeksu karnego). Artykuł odpowiada również na pytanie, czy używanie skradzionych kart celem płacenia za towary bez wprowadzania numeru PIN stanowi kradzież (art. 278 § 1 kodeksu karnego), oszustwo (art. 286 § 1 kodeksu karnego), oszustwo komputerowe (art. 287 § 1 kodeksu karnego) czy kradzież z włamaniem (art. 279 § 1 kodeksu karnego). Analiza kodeksu karnego wskazuje, że taki czyn jest kradzieżą.

5

Włamania i kradzieże jako regulator relacji społecznych

88%

Krzyworzeka A.

Lud

|

2018

|

vol. 102

PL

Włamania do działkowych domków, których apogeum miało miejsce w latach 80 i 90 XX wieku, są ważnym zjawiskiem w relacjach łączących lokalnych mieszkańców miejscowości letniskowych z właścicielami tzw. drugich domów. W niniejszym artykule dokonuję próby interpretacji tego zjawiska z punktu widzenia antropologii ekonomicznej, pokazując jakie znaczenia przypisują owym włamaniom obie strony, jakie mogły być motywacje złodziei, jakie znaczenie miał kulturowy i społeczny kontekst tych zdarzeń. Proponuję interpretację, w której włamania i kradzieże stają się działaniami pozwalającymi na przebudowanie nierównych relacji społecznych, odbierając silniejszej grupie poczucie sprawczości i niezależności. Kradzieże zniknęły wraz ze zmianami społecznymi, które sprawiły, że działkowicze nie są już postrzegani jako elita, lepiej sytuowana, lepiej wykształcona i dysponująca bogatszym kapitałem społecznym.

6

SPOSOBY POSTĘPOWANIA W PRZYPADKU KRADZIEŻY OBIEKTÓW ZE ZBIORÓW MUZEALNYCH

75%

Grajewski A.

Muzealnictwo

|

2018

|

vol. 59

107-112

PL

W zbiorach muzealnych nierzadko znajdują się obiekty o dużej wartości materialnej, posiadające także istotne znaczenie dla dziedzictwa narodowego. Muzealia wpisane do inwentarza muzeum stanowią szeroko pojęte dobra narodowe, a co za tym idzie posiadają ochronę prawną. Na tle ogólnej przestępczości skierowanej przeciwko dobrom kultury muzea stanowią zdecydowanie najmniej zagrożoną grupę instytucji i obiektów. Pomimo tego należy pamiętać, że kradzieże mogą się zdarzyć w każdym, nawet największym i najlepiej strzeżonym muzeum. W przypadku kradzieży obiektu z muzeum należy stosować następujące procedury: zamknąć wejścia do obiektu, powiadomić ochronę, sprawdzić zabezpieczenia, zabezpieczyć miejsce zdarzenia i teren ekspozycji, ograniczyć do niezbędnego wstęp na miejsce zdarzenia, powiadomić przełożonych (dyrekcję), powiadomić policję, sprawdzić wszystkie pomieszczenia i teren przyległy, zabezpieczyć monitoring i dokumentację, złożyć pisemne zawiadomienie na policję, zgłosić informacje na temat utarty wraz z opisem w ustawowych bazach danych. Wydaje się zasadne cykliczne podnoszenie wiedzy i świadomości pracowników muzeów dotyczącej przedmiotowej tematyki, połączone z analizą sposobów zachowania w odniesieniu do obowiązujących przepisów prawa i wypracowanych procedur.

7

Odzyskiwanie skradzionych dóbr kultury po latach od ich kradzieży

71%

Grajewski A.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Iuridica

|

2018

|

vol. 82

35-46

EN

Nowadays, demand and will to possess works of art and monuments is rapidly increasing, but at the same time the quantity of them is not increasing to meet the demand. Theft of art does not cause decrease in its value, on the contrary, its long-term storage even increases the value. This situation results in an increase of its market value, which becomes the tempting object of the crime. Criminal groups have also recognized the situation and they well know needs of the collector’s market and take advantage of them. In the 90-ies there were many burglaries at sacra buildings, museums and private houses in which mainly works of art were stolen. Currently, we can observe that the pieces of art, which were lost in those years appear more and more often on the art. market.

PL

W obecnych czasach popyt na dzieła sztuki i zabytki gwałtownie wzrasta, jednak liczba samych zabytków i dzieł sztuki nie zwiększa się wraz z tym popytem. Kradzież dzieła sztuki lub zabytku nie skutkuje utratą jego wartości, wręcz przeciwnie – wieloletnie przechowywanie powoduje dalszy wzrost jego wartości. Z tego względu dzieła sztuki i zabytki stanowią kuszący przedmiot przestępstwa. Sytuacja ta została dostrzeżona przez grupy przestępcze, które znają i wykorzystują potrzeby rynku kolekcjonerskiego. W latach 90. odnotowano wiele włamań do obiektów sakralnych, muzeów i domów prywatnych, w trakcie których przedmiotem przestępstwa były głównie dzieła sztuki. Obecnie można zaobserwować, że skradzione w tamtych latach zabytki coraz częściej pokazują się na rynku sztuki.

8

Rozmiary recydywy u nieletnich podsądnych sprawców kradzieży

71%

Strzembosz A.

Archiwum Kryminologii

|

1974

|

issue VI

140-155

EN

The subject of this work are the findings of studies of the follow-up period intended to establish the further fate of 343 juvenile delinquents aged 10-16, who had been guilty of theft while still under 17. In 1961 detailed, criminological research was initiated in the Juvenile Court of Praga – one of the districts of Warsaw – (records were studied, interviews undertaken in the environs, homes and schools were conducted), which embraced all the 180 juvenile delinquents between 10-16 years, living in that district, who during the course of one year had been found guilty of theft. Further a study was made of the criminal records of 178 juvenile thieves from two other districts of Warsaw, all the juvenile delinquents who had been tried for theft by courts during the period from August 1961 to May 1962 being investigated in turn. In this way was obtained a total of 358 juvenile delinquents who had been found guilty of thefts. The idea was to find out how many of them were recidivists in the follow-up period. 33% of these juvenile delinquents were under 13 and 67% were between 13 and 16 years. The division into these two groups was justified because of the different approach of the Polish penal code to minors up to the age of 13: as regards such juvenile delinquents, the court may apply educational measures only: reprimand, supervision by parents, probation and placing in an educational institution. As regards delinquents between 14 and 16, the court may also apply correctional measures – i.e. approved schools. In the present work, the author accepts as basic criterion for defining the recidivist the fact that he has faced in a Juvenile Court a new charge of theft. The category of those not considered as recidivists includes only delinquents charged once with theft. Each juvenile delinquent who has been charged (usually by the police) a second or third time with theft already figures as a recidivist with 2, 3, 4 and more appearances in court. Moreover, it was possible during the investigations, combined with detailed interviews in the homes of the delinquents, additionally to qualify as recidivists such juvenile delinquents shown to have stolen though not brought before a court. Taking into account the variety of criteria applied to recidivists, they have been divided into the following categories: (a) first of all, formal criteria were applied: considered as recidivists were those concerning whom the court had previously applied educational and correctional measures. Here, the percentage of recidivists amounted to 37.7; (b) this percentage increased to 48.6 when considered as recidivists were all those who had been charged at least twice with theft, including those concerning whom the court had not considered it relevant to apply any new measures; (c) this percentage was still higher (61.2), when listed as recidivists were all those whom the court had found guilty of at least two thefts; (d) interviews in the environment conducted as regards 180 juvenile delinquents in a single district revealed in addition that these data too were not entirely reliable in defining recidivists. Data from interviews showed that the percentage of delinquents who had committed more than one theft amounted to as much as 78.5. It was also found that, when applying the first, formal criterion recidivists among the older delinquents (46%) were far greater in numbers than among the younger (20%). The second criterion – at least two thefts – showed that the difference between older and younger delinquents as regards the percentage of recidivism among them (82.2% 73.2%) was only slight. These data indicate that the formal criterion for recidivism, used by Juvenile Courts, does not reflect the actual extent of this phenomenon. This is the more important since, the latter, broader definition, was found to be the most satisfactory for prognostic purposes. It was established that during the two-year follow-up period a substantially larger number of juvenile delinquents previously listed, according to the first formal definition, as not being recidivists (47%), faced charges than was the case with those listed according to the second definition (17.6%). Criminological investigations – combined with interviews conducted in their families – of 180 juvenile delinquents from a single district, revealed that juvenile delinquents charged with theft are as a rule socially maladjusted children, showing the first symptoms of social maladjustment even in the first grades of primary school. With 62% symptoms of demoralization were recorded with children between 7 and 10 years of age. A typical phenomenon with these juveniles is a considerable lag in their school studies, found as regards 95% of older and 76% of younger juveniles. A lag of at least two years was found with 77% of the older and 37% of the younger individuals investigated. The majority of these systematically played truant; 37% of the younger and 70% of the older juveniles had run away from home. Only as regards 33% was it not found that they consumed alcohol; 26% drank at least once a week; 25% of the recidivists were heavy drinkers. On the basis of data obtained from mothers during interviews (and for 50% of the cases also from child guidance clinics, institutions etc.) it was possible with 60% of the older investigated delinquents to establish various types of personality disorders; 26% were suspected of having suffered organic disturbances of the central nervous system; data indicating such diseases in the past were more frequently found with recidivists (37%) than with those who were not recidivists (13%). Those investigated were for the most part brought up in an unsatisfactory family environment. It was found that in 46% of the families fathers or step-fathers systematically drank alcohol to excess; delinquency of fathers was noted in 31% of the families, and in 9% the mothers were suspected of prostitution. As many as 67% of the brothers revealed symptoms of demoralization and 47% had committed theft. Recidivists differed markedly from non-recidivists as regards such negative features, characterizing the family environment as: systematic abuse of alcohol, unhappy married life of the parents, children very poorly cared for. Of all the 358 thieves investigated, a mere one-third were as juveniles (under 17) charged only once: thus they were not recidivists according to the criteria accepted in the investigation; 21% had twice faced a court; 11% – three and 34% – four or more times had been charged before a Juvenile Court. The differentiated groups of the youngest and oldest among those we investigated did not differ markedly as regards the number of appearances in court while under age. Consideration was next given to further delinquency during the period when the investigated were young adults i.e., when they were between 17 and 20. New offences were noted during that period with 50% of the former defendants who, previously had been juveniles. It also emerged that the number of charges preferred while they were under age was of essential significance for recidivism during the period when those investigated were already young adults. Among those who had been charged only once as juveniles, only 27% were afterwards convicted between the age of 17 and 20; among those charged twice – 48%; beginning with 3 charges, the percentage of later recidivists amounted to 65.8, and with 4 and more charges – to as much as 78.7%. The number of convictions while juveniles indicates a correlation not only with the actual fact of recidivism when those concerned were still young adults, but also the intensification of recidivism between 17 and 20. The majority of those who while juveniles had only one case against them, were subsequently convicted only once. But of those who while juveniles were charged at least three times, the majority (64%) had multiple convictions between 17 and 20. Typical of offences committed by those who had been charged with theft as juveniles, continued to be theft; close on half of those investigated, however – and this should be emphasized – were convicted for offences against the person, officials or the authorities, and these as a rule were offences committed while intoxicated. One-third of the subjects spent in prison at least half of the four-year period, while they were young adults. In 1972, when the last follow-up period was studied, ten years had elapsed since the beginning of the investigation of the delinquents who had committed theft while juveniles. The younger among them were at that time 20 to 23 years old; the older – 24 to 27 (the average age being about 26 years). As regards these 243 older investigated individuals, it was possible to examine not only the period when they were young adults, but also the later period, after they were already 21 years old; this later period was in their case sufficiently to make it possible properly to evaluate whether during that time they had ceased committing offences or whether they continued to do so. Further delinquency of the older among those investigated during the period after 17 until their average age was about 26, was as follows: – It emerged that only 38% had not been convicted at all after the age of 17. The overwhelming majority of them (83%) had been charged only once or twice while under age. – 17% had been convicted only between 17 and 20, while 13% had been convicted only after 21. – 32% were convicted as young adults as weil as later after the age of 21. In this group, the majority (73%) had been charged before a court at least three times as juveniles. As regards the older among those investigated for the entire follow-up period, it was confirmed that the majority showed a correlation with what happened during their juvenility: further delinquency as well as persistent recidivism was found more frequently with those who were more frequently charged as juveniles. During the entire follow-up period, 19% of the older individuals were convicted only once, l3% – twice, and 30% – at least three times. The category with multiple convictions, recidivists convicted at least four times amounted to 20%, which certainly is a substantial figure, having regard to the relatively long prison sentences passed on those convicted two and three times. It should be added that though interviews in the environment during the follow-up period were lacking, making impossible a proper evaluation of the social adjustment of those investigated who during that period had no new convictions or were convicted only once, the data obtained enable the drawing of conclusions which are important for social policy. Note that even frorn among the investigated juveniles who were charged only once before a court, as many as 42% were later convicted after 17; this points to the necessity of a thorough examination of even apparently minor cases of theft involving those under age who previously had not been convicted. The extent of persistent recidivism revealed demonstrates the poor effectiveness of methods used as far in dealing with juvenile delinquents who revealed symptoms of marked social maladjustment.

9

Dalsze losy 100 chłopców mających sprawy o kradzieże w wieku 10-11 lat

71%

Żabczyńska E.

Archiwum Kryminologii

|

1974

|

issue VI

128-139

EN

1. This work presents the results of follow-up studies of the subsequent fate of 100 boys who had committed theft and as 10‒11-year-olds had in 1966 become the subject of research into problems involved in offences committed in childhood ‒ and what led up to them. At that time these boys were examined at the Prophylactic Centre of the State Grzegorzewska Institute of Special Education in Warsaw. All 10‒11-year-old boys charged at the Warsaw Juvenile Court were in turn brought within the scope of the survey. During research conducted in 1966 it was found that the majority (59%) of the 10‒11-year old boys examined were not first offenders and that 11% had even appeared previously in the juvenile court for theft. As many as half of the 10‒11-year-olds were retarded as school pupils. Examination as to knowledge acquired in school revealed that their ability to write was much below the average for their age; as many as 36% were poor or very poor readers. The teachers designated 80% of the boys examined as difficult pupils; approximately half of them ‒ as distinctly over-excitable and aggressive. Not less than 75% played truant, 29% stole in school. 28% of the boys investigated ran away from home. Having regard to the boys’ age, of significance is the relatively high percentage of them (24%) who were found to drink from time to time wine and even vodka. An intelligence test (WISC) revealed in the majority of cases (61%) a normal level of intelligence (with IQs above 90). 31% of them had IQs of 70-90, and in 8% the IQs below 70. The quite substantial percentage of dullness found in the children may be related to their school retardation, particularly in view of the significant dependence found between the lowered IQ and marked shortcomings in reading and writing. Of course, a lowered intellectual level may also have been caused, as environmental interviews showed, by considerable neglect of such children, a phenomenon with which we shall deal later. Psychiatric examination revealed neurotic disorders of personality in 47% ot the children examined. As many as 35% of them were brought up in broken families (semiorphans or divorced parents). 64% of the fathers were heavy drinkers and in addition 20% of the mothers of the same children indulged too freely in alcohol. In 62% of the families the relationship between the parents was unsatisfactory; 52% of the fathers were described by the mothers as “quicktempered and nervous”. In almost one-third of the families at least one member had committed offences and had been already convicted by acourt. It was found that 39% of the families had inadequate financial situation, unable to satisfy the child’s basic needs. In 23% of the families the children suffered from extreme neglect, and even the remaining families failed to give their children adequate care. Frequently, the children investigated (61%) were subjected to severe corporal punishment. It emerged that various negative factors, typical of the family atmosphere of the children examined, were more frequent in the case of those boys who had already stolen prior to their court appearance at the age of 10‒11. These factors included: being reared in broken families, excessive drinking by fathers, unsatisfactory relationship between parents, fathers irascible and nervous, court convictions against family members, extreme neglect of the children, subjection to severe corporal punishment. Those of the children examined who had already previously stolen also revealed more frequently than the others other disturbances in the process of socialization – they ran away from home and drank alcohol. In 1972, five years after the research outlined above, follow-up investigations were made with a view to establishing the subsequent progres of the 100 10–11-year-old boys studied, how they got on in school, whether they committed offences, and what was the atmosphere in their homes. After the next five years it was possible to divide the boys investigated into three groups: I – those not convicted during the period – only 30%; II – those who during the period had one or two court appearances (37%); and III – those who went most seriously astray, being convicted at least three times – as many as 33% of the total. (Boys charged on a further 6 occasions accounted for 12% of the total.) Juvenile thieves charged at the age of 10-11 reveal distinct tendencies to rapid recidivism. Although 29 of the boys were committed to educational institutions or approved schools, their school career showed further shortcomings. There was a marked increase in the percentage of retarded boys, one-third were at least two years behind, 40% did not complete primary school, although all of them should have done so (even allowing for a slight time lag). The process of demoralization is linked with intensified shortcornings as pupils – the most intensive shortcomings were observed in group III: those with the most convictions. At the end of the five years, crimes committed by the boys’ families were also found to have increased; the percentage of families in which fathers or brothers have been convicted was up to 44. Notable in the families of 50 boys was the developing incidence of crimes committed by brothers; in as many as 60% of these families brothers had been convicted, The type of crimes committed and the type of recidivism found among members of the family indicated that about one-third of the families belong to criminal environment. The boys from group III – those with the most convictions during the follow-up period – came much more often from such families and circles than those belonging to the remaining groups. The problem of youngsters charged in court at a very early age – 10-11 years old – is above all a problem of education and care. The fact that they were reared in unsatisfactory family environments favoured recidivism in these children during the five years of follow-up period, and an especially marked concentration of negative factors (excessive drinking on the part of the parents, offences committed by the father, absolute neglect of the children) was found in the families of the most severely demoralized lads of group III. Some symptoms of social maladjustment found already at the age of 10-11 were a significant prediction of further recidivism. Boys, who had already committed thefts prior to their arraignment at 10-11 years old were during the follow-up period much more frequently found among recidivists – notably among those of group III. These recidivists differed significantly from the remaining groups in having started to steal when very young. The repeated drinking of alcohol, already at the age of 10-11, was also significant for the prediction of further criminal conduct. Moreover, the recidivists, were more frequently found among those who at the age of 10-11 had run away from home. And among juvenile recidivists of group III, clearly indicated was a greater frequency than with the remainder of running away from home, even at so early age. It is of interest that the three groups of boys (I: without further convictions, II: with one or two court appearances and III: at least three times convicted) did not differ significantly in respect to the value of property stolen at the age of 10-11. But it emerged that recidivism was more frequent among boys investigated who at the age of 10-11 had been backward at school and among those in whom tests indicated an IQ below 90. Thus the problem of school teaching, the great gaps in knowledge and objective difficulties in learning are fundamental problems in early delinquency. This suggests the need for early identification of children experiencing various types of difficulties in school. Since the majority of the homes investigated were unable to guarantee the children conditions for normal development even during the pre-school period, and since the process of demoralization of the children examined had started very early, the present survey spot-lighted a category of families in which the appropriate child-care authorities simply must intervene at a very early stage. Such official intervention should be combined with detailed medical and psychiatric examinations of the children already during the pre-school period. The early spot-lighting of such homes is of fundamental significance in the prophylaxis of social maladjustment of youngsters

10

Dyferencjacja odpowiedzialności karnej za przestępstwo przeciwko mieniu: kradzieży i rozboju (art.art. 185, 186 KK Ukrainy)

63%

Antoniuk N.

Wrocławsko-Lwowskie Zeszyty Prawnicze

|

2017

|

vol. 8

165-176

PL

W artykule zbadane zostały cechy charakterystyczne dwóch najbardziej powszechnych przestępstw przeciwko mieniu: kradzieży i rozboju. Ukazano, że w KK Ukrainy odpowiedzialność jest zróżnicowana. Przestępstwo kradzieży cudzego mienia przybiera postać zuchwałą (jawną) i zwykłą (niejawną). Zwykła kradzież ma charakter przestępczy (art. 185 KK Ukrainy). Kradzież jawne bez użycia przemocy jest kradzieżą zuchwałą bez przemocy (ust. 1 art. 186 KK Ukrainy). Akcent został położony na osobliwości ukraińskiego prawa karnego, a zwłaszcza na to, że odpowiedzialność za zawładnięcie cudzym majątkiem z użyciem przemocy jest zróżnicowana w zależności od zakresu przemocy użytej przez przestępcę. Jeżeli przestępca, chcąc zawładnięć cudzym mieniem, używa przemocy, która nie jest niebezpieczna dla życia bądź zdrowia pokrzywdzonego, wtedy jego działania kwalifikowane są jako kradzież zwykła (ust. 2 art. 186 KK Ukrainy). Jednak jeżeli intensywność przemocy używanej przez przestępcę jest o wiele większa, a także jeżeli przestępca, w celu zawładnięcia cudzym mieniem, używa przemocy, która jest niebezpieczna dla życia bądź zdrowia pokrzywdzonego, to w tym wypadku jego działania są kwalifikowane jako rozbój (ust. 1 art. 187 KK Ukrainy). W kodeksach karnych obowiązujących w państwach europejskich nie znajdujemy dyferencjacji odpowiedzialności karnej ze względu na intensywność i zakres użytej przez przestępcę przemocy. Takie podejście jest charakterystyczne dla kodeksów karnych obowiązujących w państwach postradzieckich. W artykule dokładnie objaśnione zostało, jakie przestępstwa mogą zostać uznane za niejawne, a jakie za jawne. Podana została lista kryteriów i cech niejawności, które są wyodrębnione w doktrynie ukraińskiego prawa karnego. Istnieją obiektywne i subiektywne kryteria niejawności kradzieży. Pod obiektywnym kryterium należy rozumieć fakt dokonywania przestępstwa pod nieobecność osób, które były świadome faktu kradzieży. Kryterium subiektywne stanowi fakt, że przestępca ma świadomość tajności działania. Kradzież jest tajna, gdy: przestępstwo przeciwko mieniu dokonywane jest pod nieobecność innych osób; kradzież dokonywana jest w obecności innych osób, ale w sposób dla nich niewidoczny; kradzież dokonywana jest w obecności innych osób i te osoby, według przestępcy, są tego nieświadome; kradzież dokonywana jest w obecności osób, które ze względu na swój stan fizyczny albo psychiczny nie są świadome faktu kradzieży mienia (osoby małoletnie, psychicznie chore, przebywające w stanie upojenia, osoby, które śpią itp.) i przestępca ma tego świadomość; kradzież dzieje się w obecności osób, które uważają, że przestępca działa zgodnie z prawem, co przewiduje przestępca; przestępca uważa, że jego działania są niewidoczne dla innych, jednak pokrzywdzony albo osoby trzecie są świadkami kradzieży, ale przestępca nie jest tego świadomy (kradzież jest obserwowana na odległości, np. za pomocą kamery). Autor publikacji zaprezentował znamiona przestępstwa oznaki grabieży połączonej z przemocą, tzn. rozboju. Za przemoc w grabieży należy uznać takie działania, które nie są niebezpieczne dla życia bądź zdrowia pokrzywdzonego (uderzenie, cięgi, lekkie urazy), które nie powodują krótkotrwałego zaburzenia zdrowia albo znikomej straty zdolności dopracy; Należy także uznać takie działania, jak pozbawienie wolności; stosowanie wobec pokrzywdzonego – bez jego zgody – środków odurzających, trujących lub substancji silnie działających (gazów) oraz inne rodzaje przemocy, pod warunkiem, że nie miały one skutków niebezpieczna dla życia bądź zdrowia pokrzywdzonego. Autor wyodrębnił także znamiona przemocy psychicznej w przestępstwie kradzieży. W tym kontekście przemoc psychiczną należy rozumieć jako groźbę użycia przemocy, która est niebezpieczna dla życia bądź zdrowia pokrzywdzonego.

UK

У статті досліджено ознаки двох найпоширеніших злочинів проти власності: крадіжки та грабежу. Показано, що у КК України диференційовано відповідальність за таємне та відкрите викрадення чужого майна. Таємним викраденням є крадіжка (ст. 185 КК України). Відкрите викрадення без застосування насильства – це ненасильницький грабіж (ч. 1 ст. 186 КК України). Наголошено на особливостях вітчизняного кримінального права і звернуто увагу на те, що відповідальність за насильницьке заволодіння чужою річчю диферен- ційована, залежно від об’єму застосованого винним насильства. Якщо злочинець застосовує для заволодіння майном насильство, яке не є небезпечним для життя або здоров’я потерпілого, його дії кваліфікуються як насильницький грабіж (ч. 2 ст. 186 КК України). Однак якщо інтенсивність насильства більша і злочинець у ході заволо- діння майном застосовує насильство, яке є небезпечним для життя чи здоров’я поте- рпілого, – дії кваліфікуються як розбій (ч. 1 ст. 187 КК України). Така диференціація кримінальної відповідальності залежно від інтенсивності, об’єму застосовуваного винним насильства не властива кримінальним кодексам єв- ропейських держав. Вона є традиційною характеристикою кримінальних кодексів так званих «пострадянських держав». У статті детально роз’яснено, які посягання варто вважати таємними, а які – відкритими. Наведено перелік критеріїв і ознак таємності, які виділені у доктрині кримінального права України. Критеріями таємності викрадення є об’єктивний і суб’єктивний критерії. Під об’єктивним критерієм потрібно розуміти факт вчинення злочинного посягання за відсутності осіб, які усвідомлюють факт викрадення. Суб’єктивний критерій полягає в тому, що винний усвідомлює, що за його діями ні- хто не спостерігає, або вважає, що вчинює посягання непомітно для тих осіб, які мо- жуть усвідомлювати факт викрадення. Викрадення є таємним, якщо: викрадення майна відбувається за відсутності сторонніх осіб; викрадення відбувається в присутності сторонніх осіб, але непомітно для них; викрадення відбувається в присутності сторонніх осіб і ці особи, на думку винного, не видадуть його; викрадення відбувається в присутності осіб, які через свої фізичні або психічні особливості не усвідомлюють факту викрадення майна (малолі- тні, психічнохворі, особи, які перебувають у стані сп’яніння, сплять тощо), і винний про це знає; викрадення відбувається в присутності осіб, які вважають, що винний діє законно, і винний на це розраховує; винний вважає свої дії непомітними для оточую- чих, хоча потерпілий або треті особи спостерігають за викраденням майна, однак винний цього не усвідомлює (за викраденням спостерігають на відстані, за допомо- гою камер стеження тощо). Детально досліджено ознаки насильницького грабежу. Під насильством у гра-бежі потрібно розуміти насильство, яке не є небезпечним для життя чи здоров’я по-терпілого (удар, побої, легкі тілесні ушкодження, які не спричинили короткочасного розладу здоров’я або незначної втрати працездатності; позбавлення волі, застосуван- ня до потерпілого без його згоди наркотичних засобів, психотропних, отруйних чи сильнодіючих речовин (газів), інші насильницькі дії, за умови, що вони не були не- безпечними для життя чи здоров’я потерпілого). Названо ознаки психічного насильства у грабежі. За змістом під психічним на- сильством розуміють погрозу застосування насильства, що не є небезпечним для життя чи здоров’я. Pobierz artykuł

11

Spory o wykładnię znamion przestępstwa kradzieży energii (art. 278 § 5 k.k.) – czy prawnicy znają fizykę?

63%

Tyburcy T.

Studia Iuridica

|

2017

|

vol. 72

397-414

PL

This article aims at analyzing the constituent elements of a criminal offense, based on Art. 278 § 5 k.k. The result of the analysis is the conclusion that in practice, only electricity can be the object of that offense. Therefore it must be specified accordingly in the provision of Art. 278 § 5 k.k. The study of literature led to the conclusion that the authors often mistakenly specify the object of that crime in a manner contrary to the principles of physics. This article presents the disputed issue of classifying the energy consumption by an entity authorized under an agreement with the provider, but with an understatement of the amounts of energy consumed by that entity. The author concluded that the classification of such act is possible based on Art. 278 § 5 and 286 § 1 k.k., depending on the definition of the result of an act which, at the time it was committed, was liable to evaluation under criminal law. The analysis also includes the controversial legal case of conscious use of energy consumed by the means of an illegal tapping into the power grid or causing a malfunction in a device designed to measure the amount of energy consumed by other persons who have not committed such an action. The study of literature led to the conclusion that according to the currently prevailing view such behavior does not fulfill the constituent elements of a crime. The author further concludes that due to the difficulties with the determination of the value of the object in question during the taking of evidence, the act of „stealing” electricity has rightly not undergone decriminalization; which could otherwise result in allegations on the grounds of infringement of the substantive law.

12

GOSPODARCZY CHARAKTER NIEKTÓRYCH PRZESTĘPSTW PRZECIWKO MIENIU

63%

Kukuła Z.

Zeszyty Naukowe Wyższej Szkoły Finansów i Prawa w Bielsku-Białej

|

2015

|

issue 2

88-109

PL

Publikacja dotyczy oceny niektórych przestępstw przeciwko mieniu, zamieszczonych w rozdziale XXXV kodeksu karnego, w kontekście ich związku z ochroną obrotu gospodarczego sensu largo. Zwrócono uwagę na konieczność uszczelnienia skuteczności tej ochrony przepisami, których podstawowym zadaniem jest ochrona mienia, niezależnie od zakresu przedmiotowego tej ochrony. Wybrano kilka przepisów, które najpełniej realizują ochronę majątkowych interesów podmiotów gospodarczych przedsiębiorstw. Wskazano przesłanki przemawiające za uznaniem tych przepisów, jako mających istotny związek z obrotem gospodarczym.

EN

The publication concerns the evaluation of certain crimes against property, contained in Chapter XXXV of the Criminal Code, in the context of their relationship with the protection of economic activity in the broad sense. The author highlights the need to seal the effectiveness of this protection regulations, whose primary task is to protect the property, regardless of the scope of that protection. The paper discusses selected provisions that most fully realize the protection of property interests of economic enterprises and indicates the reasons for the recognition of these provisions as having a significant relationship with business transactions.

13

Zjawisko przestępczości w województwie opolskim w latach 2000 –2012

63%

Adamczyk M.

Zeszyty Naukowe Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej im. Witelona w Legnicy

|

2014

|

issue 1(10)

PL

Celem artykułu jest ukazanie, jak kształtowało się w województwie opolskim w latach 2000 –2012 zagrożenie przestępczością przeciwko mieniu oraz przeciwko życiu i zdrowiu. Omówione zostały podstawowe kategorie przestępczości pospolitej w oparciu o powszechnie stosowane statystycznie kategorie oceny tych zjawisk w odniesieniu do wszystkich powiatów. Z uwagi na dane, jakie zostały udostępnione przez Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji oraz Komendę Wojewódzką Policji w Opolu, autorka zanalizowała dynamikę przestępstw stwierdzonych wraz z postępowaniami wszczętymi z ich wykrywalnością.

EN

The purpose of this article is to investigate the issue of crime against property, life and health and its risk in the Opole province between 2000 and 2012. It discusses the main categories of crime based on the widely used statistical category assessment of these phenomena in different countries. In view of the data provided by The Ministry of Internal Affairs and Administration and by The Regional Police Headquarters in Opole, the author analyses the dynamics of the above mentioned kinds of crime recorded and the procedures of their detection.

14

Konstytucyjny standard określoności w aspekcie przestępstwa kradzieży z włamaniem

63%

Maleszyk A.

Przegląd Prawa Konstytucyjnego

|

2022

|

issue 5(69)

353-365

PL

Opracowanie dotyczy analizy art. 279 kodeksu karnego (przestępstwo kradzieży z włamaniem) z punktu widzenia konstytucyjnych standardów określoności prawa karnego wynikających z art. 42 ust. 1 Konstytucji RP. Analizie poddano w szczególności orzecznictwo Sądu Najwyższego, w którym przedmiotem interpretacji był art. 279 k.k. W orzecznictwie uwzględniono postęp techniczny i technologiczny, który ma znaczenie zwłaszcza dla wykładni pojęcia „włamanie”. Wykorzystano również definicje słownikowe tego pojęcia. Przeprowadzono ponadto interpretację zasady nullum crimen sine lege certa w świetle orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego. Na tym tle sformułowano konkluzję, że art. 279 k.k. nie narusza Konstytucji, a jego stosowanie – przy wykorzystaniu dynamicznej metody wykładni prawa – nie nasuwa zastrzeżeń. Przepis ten w odpowiedni sposób chroni dobra prawne, a jego treść umożliwia zrekonstruowanie znamion czynu zabronionego w sposób przewidywalny.

EN

The study relates to the analysis of Art. 279 of the Penal Code (theft with burglary) from the point of view of constitutional standards of clarity of criminal law (Art. 42 sec. 1 of the Constitution). The analysis concerns the case law of the Supreme Court. The jurisprudence takes into account technical and technological progress which is important for the interpretation of the notion “burglary”. Dictionary definitions of this notion were also used. Moreover, the principle of nullum crimen sine lege certa was interpreted in the light of the Constitutional Tribunal’s jurisprudence. Against this background, it was concluded that Art. 279 of the Penal Code does not infringe the Constitution and its application – with the use of a dynamic method of interpretation – does not raise any objections. This provision adequately protects legal goods and its content allows for the predictable reconstruction of the features of a prohibited act.

15

Przestępstwo rozboju w świetle polskiego prawa karnego

63%

Majchrzak K.

Seminare. Poszukiwania naukowe

|

2019

|

vol. 40

|

issue 1

51-59

PL

Artykuł ukazuje syntetycznie przestępstwo rozboju według prawa karnego polskiego. Jest ono najcięższe z grupy przestępstw przeciwko mieniu. Przestępstwa rozboju dopuszcza się ten, kto kradnie cudze mienie, używając lub grożąc natychmiastowym użyciem przemocy wobec osoby albo doprowadzając człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności. Rozbój należy do przestępstw umyślnych o kierunkowym zamiarze zaboru cudzego mienia w celu przywłaszczenia. Rozbój jest przestępstwem złożonym ponieważ obejmuje znamiona kradzieży oraz tzw. czynności rozbójnicze. Rozbój godzi przede wszystkim w prawo własności i posiadanie, ale również dotyka takich dóbr osobistych człowieka jak wolność, życie i zdrowie.

EN

The article presents a synthetic view on the crime of robbery according to the Polish criminal law. It is the heaviest of crimes against property. The crime of robbery is committed by someone who steals someone else’s property, uses or threatens to immediately use violence against a person or leads a person to the state of unconsciousness or vulnerability. Robbery belongs to intentional crimes of the intent to seize someone else’s property for the purpose of its appropriation. Robbery is a complex crime because it includes elements of theft and the so-called robbery activities. The crime of robbery primarily violates property and possession rights, but it also infringes on such personal interests as freedom, life and health.

16

Treść i zakres znamienia „włamanie” (art. 279 § 1 k.k.) – czy kradzież z włamaniem może nastąpić tylko z pomieszczenia zamkniętego?

63%

Tyburcy T.

Acta Iuris Stetinensis

|

2019

|

issue 25

153-177

PL

Można wyróżnić dwie teorie dotyczące charakteru zabezpieczenia rzeczy przed kradzieżą z włamaniem. Pierwsza nich (podmiotowa) wymaga wyłącznie, aby zabezpieczenie wyrażało wolę ochrony rzeczy przed kradzieżą. Natomiast według drugiej koncepcji (przedmiotowo-podmiotowej) powinno istnieć również realne zabezpieczenie przed kradzieżą, które powoduje względne trudności w jego pokonaniu. Odrzucenie teorii użycia znacznej siły fizycznej jako przesłanki włamania, którą należy uznać za archaiczną, wcale nie musi implikować opowiedzenia się za teorią podmiotową (zabezpieczenia). Można więc kwalifikować jako włamanie otwarcie zamka podrobionym lub oryginalnym (uzyskanym bezprawnie) kluczem, a nie kwalifikować tak pokonania jedynie symbolicznego zabezpieczenia (np. plomby lub suwaka w namiocie). Należy opowiedzieć się za możliwością kwalifikowania z art. 279 § 1 k.k. włamania do komputera (np. auta) w celu kradzieży rzeczy chronionej przez ten komputer przed kradzieżą.

EN

The term “burglary” represents a certain concept specific for legal language and legal terminology, the sense of which may differ from the understanding of “burglary” in the common language. Two theories concerning the nature of theft protection and burglary protection can be distinguished. The first one (subjective) requires only the expressed will to protect a particular thing from theft. However, according to the second concept (subject/object), a real means of protection from theft (causing relative difficulties in overcoming them) should also exist. The rejection of the theory of the use of substantial physical force as a prerequisite for burglary, which should be considered archaic, does not necessarily imply opting for the subjective approach. Therefore, it is possible to qualify an act of opening a lock with a forged or original (unlawfully acquired) key as theft, and not to qualify as such an act of overcoming merely symbolic safeguards (such as a seal or slider in a tent).

17

Kradzież jako przestępstwo materialne ścięte – jak ustalić czas skutku?

63%

Tyburcy T.

Studenckie Zeszyty Naukowe

|

2016

|

vol. 19

|

issue 31

EN

Theft is committed at the moment of seizure of a movable property (taking the actual control over it), if the performance of such action is accompanied by the intention of its misappropriation; therefore the consequence of the theft occurs regardless of the perpetrator’s ability to realize the intention to dispose of property in question as its actual owner. The degree of consolidation of the control over the stolen property does not belong to the constituent elements of theft. The misappropriation is merely the objective of the perpetrator; it can be fully realized only after the factual seizure. In some instances determining the time of theft raises a serious controversy, for example in case of theft occurring in an apartment of the victim or a self-service shop. The doctrine has widely accepted that theft is an offence with criminal consequences. It seems, however, that when it comes to this particular offense so called “time curdling” occurs – the identity of time and location of the act and its consequences. That is the reason why, in contrast to other types of offenses, in this case it is not possible to distinguish the act and its consequence.

PL

Kradzież jest dokonana z chwilą zawładnięcia rzeczą ruchomą (objęcia jej w faktyczne władanie), jeżeli temu działaniu towarzyszy cel jej przywłaszczenia. Skutek przestępstwa kradzieży następuje więc niezależnie od tego, czy sprawca zdoła zrealizować zamiar rozporządzania rzeczą tak, jak właściciel. Stopień utrwalenia władztwa nad skradzioną rzeczą nie należy do znamion kradzieży. Fakt przywłaszczenia jest jedynie celem działania sprawcy. Może on być zrealizowany dopiero po dokonaniu zaboru. Ustalenie czasu dokonania kradzieży w niektórych przypadkach budzi jednak kontrowersje, np. w przypadku kradzieży rzeczy z mieszkania pokrzywdzonego. W doktrynie powszechnie przyjmuje się, że kradzież jest typem materialnym. Wydaje się natomiast, że w przypadku tego przestępstwa zachodzi „ścięcie czasowe”, tzn. tożsamość czasowa i miejscowa działania oraz skutku. Dlatego właśnie, w przeciwieństwie do innych typów czynów zabronionych, nie jest możliwe odróżnienie działania od skutku.

18

Kradzież z głodu w stanie wyższej konieczności. Glosa do wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 11 lipca 2019 r. (IV Ka 520/19, LEX nr 2729884)

63%

Kulesza J.

Studia Iuridica Lublinensia

|

2022

|

vol. 31

|

issue 1

263-282

EN

In the commented judgment, the courts released a spouse from the charge of redirecting income from her husband’s business onto her account. The spouses had separate assets. The woman justified her behavior by the fact that her spouse did not support her and their child. The court of first instance found no signs of the party’s theft as to the purpose of “appropriation”. The reasoning of the court is erroneous, since appropriation is also the case when theft is committed only with the intention of managing the resources and not to add it to own wealth, including for someone else. On the other hand, the court of second instance recognized there being a state of higher emergency. This reasoning is also erroneous, because there was no subsidiarity of this counter-type – committing crimes was not the only way out of the situation for the accused. The state of higher necessity is not the basis for release from liability in the event of theft from hunger or poverty.

PL

W glosowanym wyroku sądy uwolniły od zarzutu kradzieży małżonkę, która przekierowywała pieniądze z działalności gospodarczej męża na swoje konto. Małżonkowie posiadali odrębne majątki. Kobieta uzasadniała swoje zachowanie brakiem łożenia przez małżonka na utrzymanie jej i ich dziecka. Sąd pierwszej instancji stwierdził brak realizacji znamion strony podmiotowej kradzieży w postaci działania „w celu przywłaszczenia”. Rozumowanie sądu jest błędne, ponieważ cel ten zachodzi również wówczas, gdy kradzież dokonywana jest tylko z zamiarem rozporządzenia, a nie włączenia do swojego majątku, w tym także dla kogoś innego. Sąd drugiej instancji przyjął natomiast działanie w stanie wyższej konieczności. Również to rozumowanie jest błędne, ponieważ nie zachodziła przede wszystkim subsydiarność tego kontratypu – dokonywanie przestępstw nie było jedynym sposobem wyjścia z sytuacji przez oskarżoną. Stan wyższej konieczności nie stanowi podstawy uwalniania od odpowiedzialności w przypadku kradzieży z głodu czy nędzy.

19

Kradzieże koni w międzywojennej Polsce

63%

Kasprzycki R.

Res Historica

|

2022

|

issue 54

377-404

EN

Horse theft on Polish lands was a serious problem already in the 19th century, which did not decrease until independent Poland in 1918. In the years 1914–1921 the decline of the horse population was influenced not only by thieves called horse rustlers (Polish: koniokrady). It was influenced by the military units, which in the years 1914–1921 took part in war struggles, which were particularly painfully experienced by Malopolska, Lubelszczyzna, as well as other areas in the East called Kresy. All armies invoking the laws of war legally requisitioned or illegally robbed horses. The independent Second Polish Republic never freed itself from the phenomenon of horse theft. In the years 1918–1939 between 80 and 100 thousand horses were stolen in Poland, out of which more than 50% occurred in the Eastern Borderlands (Polish: Kresy Wschodnie). In interwar Poland horses were stolen by individual thieves or entire gangs specialized in this crime. These were well-organized criminal groups, whose thefts were preceded by long preparations and observations. The gangs cooperated with fences and dishonest village leaders, who arranged documentation to legalize the theft of horses, which the thieves had previously changed their coat colour. Such horses were bought at fairs at competitive prices by trusted individuals, often interested in foreign smuggling. In 1938 the police ascertained that 705 horse thieves and 200 horse fences lived in Poland. All nationalities living in the Second Polish Republic were involved in this type of crime. However, the Roma, a relatively small number living in Poland, led the way in mass horse abductions. In the poor Polish countryside horse thieves were the most hated group of criminals, caught by the inhabitants several times became victims of lynching, which a few horse thieves did not survive.

PL

Kradzież koni na ziemiach polskich była poważnym problem już w XIX w., który nie zmalał do czasu niepodległej Polski w 1918 r. W latach 1914–1921 na spadek pogłowia koni mieli nie tylko wpływ złodzieje zwani koniokradami. Wpływ na to miały oddziały wojskowe, które w latach 1914–1921 brały udział w wojennych zmaganiach, jakich szczególnie boleśnie doświadczyła Małopolska, Lubelszczyzna, a także pozostałe obszary na Wschodzie zwane Kresami. Wszystkie armie, odwołując się do prawa wojennego, legalnie rekwirowały albo bezprawnie rabowały konie. Niepodległa II Rzeczpospolita nigdy nie uwolniła się od zjawiska kradzieży koni. W latach 1918–1939 w Polsce skradziono od 80 do 100 tysięcy koni, z czego do ponad 50% kradzieży doszło na Kresach Wschodnich. W międzywojennej Polsce konie kradli indywidualni złodzieje lub całe wyspecjalizowane w tej przestępczości gangi. Były to dobrze zorganizowane grupy przestępcze, których kradzieże poprzedzały długie przygotowania i obserwacje. Gangi współpracowały z paserami, a także nieuczciwymi sołtysami, którzy załatwiali dokumentację legalizującą kradzież koni, którym złodzieje wcześniej zmieniali ubarwienie sierści. Takie konie na jarmarkach po konkurencyjnej cenie kupowały zaufane osoby, często zainteresowane zagranicznym przemytem. W 1938 r. policja ustaliła, że w Polsce mieszka 705 koniokradów i 200 paserów koni. W ten rodzaj przestępczości uwikłane były wszystkie narodowości zamieszkujące II Rzeczpospolitą. W zbiorowych uprowadzeniach koni prym wiedli jednak dość nielicznie zamieszkujący Polskę Romowie. Na niezamożnej polskiej wsi złodzieje koni byli najbardziej znienawidzoną grupą przestępców, złapani przez mieszkańców kilkakrotnie stali się ofiarami samosądów, których kilku koniokradów nie przeżyło.

20

GLOSA APROBUJĄCA DO WYROKU IZBY KARNEJ SĄDU NAJWYŻSZEGO Z 29 MAJA 2018 R. O SYGN. AKT II KK 99/18

62%

Rosiak Ł.

Zeszyty Prawnicze

|

2019

|

vol. 19

|

issue 2

277-286

EN

The comment relates to the verdict issued by the Supreme Court on the adjudication of oﬀences and petty oﬀences against property (viz. theft), for which the financial criterion for criminalization (as of 9 November 2013) is the minimum value of payment for work, as set down in Kodeks wykroczeń (the Polish Code of Petty Oﬀences). In cases of this kind the value of minimum pay should be taken for the day when the verdict for the oﬀence was passed, not for the day on which it was committed.

PL

Glosowany wyrok Sądu Najwyższego dotyczy problematyki orzekania o czynach przeciwko mieniu, w stosunku do których od 9 listopada 2013 r. kryterium uznania danego czynu za przestępstwo albo za wykroczenie stanowi określony w kodeksie wykroczeń wskaźnik minimalnego wynagrodzenia za pracę. We wskazanym zakresie należy mieć na uwadze minimalne wynagrodzenie z daty orzekania w przedmiocie odpowiedzialności za taki czyn, a nie z daty jego popełnienia.

Refine search results

AKTUALNE METODY KRADZIEŻY I LEGALIZACJI POJAZDÓW

UWARUNKOWANIA POWSTAN IA PRZESTĘPCZOŚCI SAMOCHODOWEJ I AKTUALNE ZMIANY JEJ PROFILU

DANE OSOBOWE JAKO PRZEDMIOT CZYNNOŚCI WYKONAWCZEJ PRZESTĘPSTWA Z ART. 190A § 2 KODEKSU KARNEGO

KRADZIEŻ I UŻYCIE KARTY BANKOMATOWEJ ORAZ KARTY PŁATNICZEJ (WYBRANE ZAGADNIENIA PRAKTYCZNE)

Włamania i kradzieże jako regulator relacji społecznych

SPOSOBY POSTĘPOWANIA W PRZYPADKU KRADZIEŻY OBIEKTÓW ZE ZBIORÓW MUZEALNYCH

Odzyskiwanie skradzionych dóbr kultury po latach od ich kradzieży

Rozmiary recydywy u nieletnich podsądnych sprawców kradzieży

Dalsze losy 100 chłopców mających sprawy o kradzieże w wieku 10-11 lat

Dyferencjacja odpowiedzialności karnej za przestępstwo przeciwko mieniu: kradzieży i rozboju (art.art. 185, 186 KK Ukrainy)

Spory o wykładnię znamion przestępstwa kradzieży energii (art. 278 § 5 k.k.) – czy prawnicy znają fizykę?

GOSPODARCZY CHARAKTER NIEKTÓRYCH PRZESTĘPSTW PRZECIWKO MIENIU

Zjawisko przestępczości w województwie opolskim w latach 2000 –2012

Konstytucyjny standard określoności w aspekcie przestępstwa kradzieży z włamaniem

Przestępstwo rozboju w świetle polskiego prawa karnego

Treść i zakres znamienia „włamanie” (art. 279 § 1 k.k.) – czy kradzież z włamaniem może nastąpić tylko z pomieszczenia zamkniętego?

Kradzież jako przestępstwo materialne ścięte – jak ustalić czas skutku?

Kradzież z głodu w stanie wyższej konieczności. Glosa do wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 11 lipca 2019 r. (IV Ka 520/19, LEX nr 2729884)

Kradzieże koni w międzywojennej Polsce

GLOSA APROBUJĄCA DO WYROKU IZBY KARNEJ SĄDU NAJWYŻSZEGO Z 29 MAJA 2018 R. O SYGN. AKT II KK 99/18