Results found: 2

Search results

Search:
in the keywords: kryzys finansowy i gospodarczy

Sort By:

Limit search:

Wpływ doświadczeń Banku Japonii na politykę pieniężną Systemu Rezerwy Federalnej w latach 2007-2011

100%

Janus J.

Gospodarka Narodowa. The Polish Journal of Economics

2013

vol. 261

issue 1-2

71-90

The article discusses and evaluates the implications of the lessons learned from the Bank of Japan’s anti-deflationary policies by the Federal Reserve for the conduct and effectiveness of the monetary policy measures adopted in the United States during the 2007-2011 crisis. The analysis aims at identifying the features of American monetary policy influenced by the Bank of Japan’s actions, both those that proved successful and those that turned out to be inefficient in fighting stagnation in Japan. The author sets out to determine whether and to what extent these lessons increased the Fed’s effectiveness in restoring financial and macroeconomic stability during the crisis. The study identifies the decisions made by the Bank of Japan which led to its sluggish response to the economic contraction that began in the early 1990s, in particular its gradual reaction to financial market developments. The next part of the article discusses the evolution of the Fed’s monetary policy during the crisis. The analysis, based on existing research, makes it possible to assert that unconventional measures were more effective in the U.S. than in Japan. Moreover, the author concludes that the learning process between the Bank of Japan and the Fed was multidimensional and covered mostly the pace, scope and sequencing of the nonstandard tools. The learning process was reflected by the different intensity of measures undertaken by the Fed, the author says. He lists four areas that were particularly strongly influenced by the Japanese lessons: a) structural change in monetary policy before deflationary expectations were built in, b) aggressive cuts in interest rates in the first stage of the crisis, c) a recourse to unconventional measures as soon as the zero lower bound was hit, d) an increased role of financial stability in the Fed’s decisions. Overall, however, the Bank of Japan’s experience had virtually no effect on the Fed’s institutional setup, the author says; it only influenced the Federal Reserve’s operational framework.

Celem artykułu jest ocena wpływu doświadczeń Banku Japonii z lat 1991-2006 na sposób prowadzenia i skuteczność polityki pieniężnej Systemu Rezerwy Federalnej USA (SRF) w latach 2007-2011. Przeprowadzona analiza nie ma charakteru czysto porównawczego, a jej zasadniczą intencją jest wskazanie tych składowych polityki pieniężnej SRF, które stanowiły odzwierciedlenie wniosków z pozytywnych i negatywnych lekcji japońskich. Artykuł stanowi także próbę odpowiedzi na pytanie, czy i w jakim stopniu doświadczenia te okazały się przydatne dla zwiększenia skuteczności działań SRF w kryzysie. Szczególną uwagę zwrócono na identyfikację decyzji Banku Japonii, które odpowiadały za niższą od oczekiwanej skuteczność polityki pieniężnej w warunkach stagnacji i deflacji, w szczególności „nadmierny gradualizm”, czyli podjęcie ekspansji monetarnej zbyt późno i w zbyt ograniczonym stopniu. Dokonano także systematyzacji i opisu zmian w sposobie prowadzenia polityki pieniężnej w USA po 2007 r. Podjęty problem został przeanalizowany w świetle literatury przedmiotu, w której powszechnie dowodzi się większą skuteczność antykryzysowej polityki pieniężnej SRF. W toku analizy ustalono, że proces „uczenia się” SRF na doświadczeniach Banku Japonii miał charakter wielowymiarowy i manifestował się z odmiennym natężeniem w poszczególnych składowych polityki pieniężnej SRF. Stwierdzono, że wykorzystanie przez SRF doświadczeń Banku Japonii uwidoczniło się w największym stopniu w czterech obszarach: a) przekonaniu o konieczności strukturalnych zmian w sposobie prowadzenia polityki pieniężnej w warunkach zagrożenia deflacyjnego, b) zastosowaniu „agresywnych” obniżek stóp procentowych oraz wdrożeniu polityki bilansowej przed wystąpieniem zjawisk deflacyjnych, c) wykorzystaniu niekonwencjonalnych instrumentów polityki pieniężnej, jako alternatywy w warunkach zerowej granicy nominalnych stóp procentowych, d) przykładaniu wzmożonej uwagi do stabilności systemu finansowego i wypełniania funkcji pożyczkodawcy ostatniej instancji. Lekcje japońskie w znikomym stopniu przyczyniły się jednak do funkcjonowania SRF na poziomie instytucjonalnym, wpływając niemal wyłącznie na zmiany w zastosowanych w USA narzędziach polityki pieniężnej i sposobie ich wdrożenia.

Próby ożywienia polityki bezpieczeństwa i obrony Unii Europejskiej

61%

Zięba R.

Krakowskie Studia Międzynarodowe

2017

issue 1

35-52

Polityka bezpieczeństwa i obrony Unii Europejskiej w XXI w. znalazła się w stagnacji. Ważną tego przyczyną był kryzys fi nansowy z 2008 r. i recesja, która utrzymywała się w kolejnych latach. Ta stagnacja jeszcze pogłębiła się w latach 2014–2016 w wyniku kryzysu migracyjnego i brytyjskiej decyzji o opuszczeniu UE. Czynnikiem stale zwiększającym trudności jest wzrost eurosceptycyzmu po rozszerzeniu Unii Europejskiej w 2004 r. Obecnie dominuje on w krajach Grupy Wyszehradzkiej, w tym w Polsce. Paradoksem w tej sytuacji jest to, że w warunkach kryzysu pojawiły się pomysły utworzenia armii europejskiej. Były one głoszone także przez wiodącego polskiego eurosceptyka Jarosława Kaczyńskiego. Zwolennicy rewitalizacji WPBiO zgłaszali propozycję utworzenia unijnego centrum operacyjnego (kwatery głównej) do kierowania operacjami zarządzania kryzysowego. Autor twierdzi, że Unia Europejska nie wykorzystuje szans ożywienia WPBiO oraz że w czasie kryzysu na Ukrainie, który wybuchł jesienią 2013 r., i kryzysu migracyjnego w latach 2014–2016 ujawniła się jej zasadnicza słabość. Próbami ożywienia polityki bezpieczeństwa i obrony UE są: Globalna strategia na rzecz polityki zagranicznej i bezpieczeństwa Unii Europejskiej (przyjęta w czerwcu 2016 r.) oraz utworzenie Europejskiego Funduszu Obronnego i ustanowienie inkluzywnego i ambitnego mechanizmu stałej współpracy strukturalnej – PESCO (w czerwcu 2017 r.). Trudno jednak ocenić, w jakim stopniu te ostatnie kroki zmobilizują państwa członkowskie UE do przerwania impasu w polityce bezpieczeństwa i obrony.

The European Union’s security and defense policy in the 21st century has been stagnant. An important cause was the fi nancial crisis of 2008 and the recession that persists in the following years. This stagnation deepened in the years 2014–2016 as a result of the migration crisis and British decision to leave the EU. A factor that is constantly deepening the diffi culties is the rise in Euroscepticism following the enlargement of the EU in 2004. It currently dominates the Visegrad Group countries, including Poland. The paradox of the situation is that in crisis conditions emerged ideas for the creation of the European army. They were also announced by the leading Polish Eurosceptic Jarosław Kaczyński. The constant demand put forward by supporters of the revitalization of the CSDP is the proposal to create an EU operational center (headquarters) to manage crisis management operations. The author argues that the European Union does not exploit the chances of reviving the CSDP and that the EU’s essential weakness has emerged in terms of its security policy during the Ukraine crisis erupted in Autumn 2013 and the migration crisis of 2014-2016. The attempts to revive the EU’s security and defense policy are: A Global Strategy for the European Union’s Foreign and Security Policy (adopted in June 2016), the establishment a European Defence Found and an inclusive and ambitious Permanent Structured Cooperation – PESCO (both in June 2017). It is hard to expect, however, how this last steps will mobilize the EU member states to break the deadlock in security and defense policy.

Refine search results

1 Gospodarka Narodowa. The Polish Journal of Economics

1 Krakowskie Studia Międzynarodowe

1 Janus J.

1 Zięba R.

1 2017

1 2013

Search results

Wpływ doświadczeń Banku Japonii na politykę pieniężną Systemu Rezerwy Federalnej w latach 2007-2011

Próby ożywienia polityki bezpieczeństwa i obrony Unii Europejskiej