Results found: 1

Search results

Search:
in the keywords: literary criticism, research on the sacred in literary works, religious inspiration in literary criticism

Sort By:

Limit search:

O krytyce kerygmatycznej bez entuzjazmu

100%

NOWAK M.

Ethos. Kwartalnik Instytutu Jana Pawła II KUL

2013

vol. 26

issue 3 (103)

The present article undertakes a critique of the kerygmatic approach to the interpretation of literary works developed by Marian Maciejewski in the context of the so-called Lublin school of research on the sacred in literature, of which the publications of Stefan Sawicki and Maria Jasińska-Wojtkowska are the most representative. The idea of kerygmatic literary criticism originated among members of the Neocatechumenal Way, who believe that the spiritual formation it offers is the decisive factor in the development of a “particular hermeneutic disposition.” Scholars who have not received this kind of formation are thus considered as incapable of using the method advanced by Maciejewski or the continuators of his thought. Such an approach implies a conscious, deliberate and methodically advanced exclusivism of this hermeneutic method. Unlike Jasińska and Sawicki, Maciejewski does not put forward a new critical approach to texts which refer to the sacred; rather, he designs a particular way of reading such texts, which has practical implications. Thus the critical works in this intellectual current show a pragmatic bias. The kerygmatic approach to literary studies may be considered as a variant of identity-based criticism with its main objective to create and cement together the community of ‘preachers’ and ‘seminarians.’ Consequently, unlike the literary critics who explore motifs of the scared in literary works in order to pursue purely cognitive objectives and do not aspire to transgress the boundaries of literary studies, the critics from the school of kerygmatic criticism focus on their pragmatic goals and boldly enter the territory of catechesis, pastoral guidance and theology. Kerygmatic criticism must not be perceived as an approach to the research on the relation between literature and religion, the field of literary scholarship which has significantly developed in Poland. The main reason for this thesis is that kerygmatic criticism is not focused on cognitive objectives; rather, it pursues practical goals set by the Neocatechumenal Way. The author holds that there are no rational reasons why this approach to literary criticism should be adopted by university scholars dealing with literary studies and described as providing possible means to explore the relations obtaining between literature and religion. Translated by Dorota Chabrajska

Tekst poświęcony jest kerygmatycznej interpretacji literatury – za jej twórcę i najwybitniejszego reprezentanta uważa się Mariana Maciejewskiego. Koncepcję Maciejewskiego sytuuje autor w kontekście tak zwanej lubelskiej szkoły badania sacrum w literaturze. Reprezentują ją przede wszystkim prace Stefana Sawickiego i Marii Jasińskiej-Wojtkowskiej. Pomysł krytyki kerygmatycznej zrodził się w kręgu wspólnot neokatechumenalnych. Swoisty duchowy trening, stanowiący podstawę ich funkcjonowania, staje się gwarantem uzyskania „szczególnych dyspozycji hermeneutycznych”. Badacze pozbawieni tego typu przygotowania, wyłączeni są spośród grona osób mogących sięgnąć po metodę propagowaną przez Maciejewskiego i kontynuatorów jego myśli. Stąd teza autora o świadomym i metodycznie zaplanowanym ekskluzywizmie tej metody hermeneutycznej. W odróżnieniu od propozycji Jasińskiej i Sawickiego, Maciejewski nie proponuje metody badania tekstu o komponencie sakralnym, ale projektuje pewien sposób lektury o charakterze praktycznym (czynnym). Stąd pragmatyczne nachylenie tekstów powstających w tym nurcie. W tym wypadku mamy także do czynienia z odmianą krytyki tożsamościowej – budującej i spajającej wspólnotę „kaznodziejów” oraz „seminarzystów”. Toteż o ile badaczom sacrum w literaturze przyświecają cele poznawcze i nie mają oni ambicji przekraczania granic nauki o literaturze, o tyle szkoła krytyki kerygmatycznej skupia się na realizacji celów pragmatycznych i śmiało wchodzi na teren katechezy, duszpasterstwa i teologii. Zatem krytyka kerygmatyczna nie powinna być mylona z badaniami nad relacją między literaturą a religią, jakie ukonstytuowały się już w poważny nurt polskiego literaturoznawstwa. Przede wszystkim dlatego, iż nie stawia sobie celów poznawczych, ale praktyczne, zdefiniowane przez ruch neokatechumenalny. W mniemaniu autora nie ma powodów, aby przenosić ten typ krytyki na teren uniwersyteckiej polonistyki i tam przedstawiać go jako jeden z możliwych sposób badania związków literatury z religią.

Refine search results

1 Ethos. Kwartalnik Instytutu Jana Pawła II KUL

1 NOWAK M.

1 2013

Search results

O krytyce kerygmatycznej bez entuzjazmu