Search results

1

Seemingly Inconsistent: “Growing Southern Plants the Michurin Method” by Weronika Murek and Five Spice Street by Can Xue

100%

Sarek K.

Roczniki Humanistyczne

|

2020

|

vol. 68

|

issue 9

225-237

EN

The comparison of the works of the Chinese writer Can Xue and the Polish writer Weronika Murek allows us to notice the existing thematic and formal similarities between them. Despite the visible differences, the writers have many points in common-in their works both have given up the action line, unity of action and place, both reach for surrealism, absurdity, grotesque and paradox. The works of Can Xue and Murek prove the validity of the term world literature, which is sublimation of human spirit and in its deepest layer is common to all people, regardless of their origin, culture and language.

PL

Z pozoru niespójne: Hodowla roślin południowych metodą Miczurina Weroniki Murek i Five spice street Can Xue Porównanie dzieł chińskiej pisarki Can Xue i polskiej pisarki Weroniki Murek pozwala dostrzec istniejące w nich podobieństwa tematyczne i formalne. Pomimo widocznych różnic, pisarki mają wiele wspólnych punktów - w swoich pracach obie zrezygnowały z linii akcji, jedności akcji i miejsca, obie sięgają po surrealizm, absurd, groteskę i paradoks. Prace Can Xue i Weroniki Murek potwierdzają słuszność terminu „literatura światowa”, który jest sublimacją ludzkiego ducha, a jego najgłębsza warstwa jest wspólna dla wszystkich ludzi, niezależnie od ich pochodzenia, kultury i języka.

2

Profesor Zbigniew Słupski (1934-2020) – mistrz sinologicznej rzetelności

89%

Kasarełło L.

Roczniki Humanistyczne

|

2022

|

vol. 70

|

issue 9

77-89

EN

The author remembers Zbigniew Słupski (born June 3, 1934 in Ostrava, died August 6, 2020 in Warsaw), Polish sinologist, a longtime lecturer, then professor and head of the Department of Sinology at the Faculty of Oriental Studies at the University of Warsaw, where he worked from 1973, obtaining a habilitation and then a professorship, although he studied at the Charles University in Prague, where he got in 1965 his doctorate supervised by Prof. Jaroslav Průšek. Professor Słupski specialized in Chinese literature,history, philosophy and literary studies. He was the author of historical and theoretical literary works on both contemporary Chinese literature, in a special way about short stories, and early Chinese literature. In addition, he was a translator of numerous historical and contemporary Chinese works, published, inter alia, in anthologies he edited.

PL

Autorka wspomina Zbigniewa Słupskiego (ur. 3 czerwca 1934 r. w Ostrawie, zm. 6 sierpnia 2020 r. w Warszawie), polskiego sinologa, profesora doktora habilitowanego, wieloletniego wykładowcy i kierownika Zakładu Sinologii na Wydziale Orientalistycznym Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie pracował od 1973 r., uzyskując habilitację i tytuł profesora, chociaż studiował na Uniwersytecie Karola w Pradze, gdzie zrobił w 1965 r. doktorat pod kierunkiem prof. Jaroslava Průška. Profesor Słupski specjalizował sie w literaturoznawstwie, chińskiej literaturze, historii i filozofii. Był autorem prac historyczno- i teoretycznoliterackich, dotyczących zwłaszcza współczesnej literatury chińskiej, w sposób szczególny opowiadań, jak też wczesnego piśmiennictwa chińskiego. Poza tym był tłumaczem rozlicznych historycznych i współczesnych dzieł chińskich, wydawanych m.in. w redagowanych przez siebie antologiach.

3

Recovering a Lost Voice: Su Tong’s and Yu Hua’s Cathartic Fiction

88%

Jakubów Z.

Roczniki Humanistyczne

|

2020

|

vol. 68

|

issue 9

139-155

EN

The Cultural Revolution left deep scars in the memory of the Chinese and strongly influenced Chinese literature, especially those works written by the generation who lived to experience its excesses. Yu Hua’s novels To Live and Chronicle of a Blood Merchant, as well as Su Tong’s Binu and the Great Wall of China, address the problem of the pain and traumas associated with Chinese history. The writers draw upon the traditions of storytelling in an attempt to overcome those traumas by creating new, linear, coherent, and even optimistic, tales about the past experiences of ordinary people, who are given a chance to narrate them against the dominant historical discourse. Walter Ong’s theory of orality and Michel Foucault’s concept of counter-history open up new possibilities of analysis, and help understand these cathartic prose works. A careful reading of Su Tong’s and Yu Hua’s novels also raises the question of the authenticity of the trauma recovery presented, and exposes the risk of complicity with the hegemonic discourse of history in silencing and repressing the traumatic memories that they face.

PL

Odzyskiwanie utraconego głosu: katartyczna proza Su Tonga i Yu Hua Rewolucja kulturalna pozostawiła w pamięci Chińczyków wyraźne blizny i wywarła głęboki wpływ na chińską literaturę, szczególnie na utwory napisane przez przedstawicieli pokolenia, które osobiście doświadczyło jej ekscesów. Yu Hua w powieści Żyć! oraz Kroniki sprzedawcy krwi i Su Tong w powieści Binu zmagają się z cierpieniem i traumami związanymi z chińską historią. Próbując przezwyciężyć traumę, czerpią oni z tradycji literatury oralnej w poszukiwaniu nowych, linearnych, spójnych, a czasem nawet optymistycznych narracji o przeszłych doświadczeniach zwykłych ludzi, którzy otrzymują szansę stworzenia własnych opowieści, przeciwstawiających się dominującemu dyskursowi historiograficznemu. Teoria oralności Waltera Onga oraz pojęcie kontrhistorii ukute przez Michela Foucaulta otwierają nowe możliwości dla badacza usiłującego przeanalizować i zrozumieć te utwory i ich katartyczne działanie. Uważna lektura powieści Su Tonga i Yu Hua każe również postawić pytanie o autentyczność prezentowanego w nich uleczenia z traumy i rozważyć ryzyko ich współudziału w tłumieniu traumatycznych wspomnień.

4

Gao Xingjian’s Dialogue with Literary and Visual Traditions

71%

Łabędzka I.

Porównania

|

2020

|

vol. 26

|

issue 1

331-343

PL

Niniejszy tekst poświęcony jest twórczości współczesnego chińskiego pisarza, dramaturga,malarza, inscenizatora i autora eksperymentalnych filmów artystycznych,Gao Xingjiana. Moim celem było pokazanie szerokich i nowatorskich poszukiwańpierwszego chińskiego Noblisty w zakresie różnorodnych sztuk i mediów w kontekścieporównawczym Wschód – Zachód, jego umiejętności swobodnego przekraczania granic sztuk, wykorzystywania zasobów rodzimej kultury tradycyjnejoraz chińskiej filozofii taoistycznej z jej procesualnym rozumieniem rzeczywistości,a także estetyki pustki i artystycznego minimalizmu.

EN

The paper is devoted to the contemporary Chinese prose and drama writer, painter,stage director and author of experimental art films, Gao Xingjian. My aim is topresent his innovative solutions in the field of different arts and media. I try toanalyze his works in a broad context of Eastern and Western culture and to showthe flexibility with which he crosses the narrow borders of arts, makes use of therich heritage of his native traditional culture, Chinese Taoist philosophy with itsprocessual understanding of reality. I also point at his interest in the aesthetics ofemptiness and artistic minimalism.

5

Znajomość pandy wielkiej w starożytnych Chinach

71%

Malinowski G., Wu L.

Roczniki Humanistyczne

|

2016

|

vol. 64

|

issue 9: Sinologia

135-163

EN

In modern times giant panda becomes an informal symbol of China, almost as popular as images of dragon, a mythical creature and heraldic animal of China till 1928. There is an astonishing contrast between today’s popularity of panda and an almost total lack of images and mentions of this animal in ancient times. Bai xiong ‘white bear,’ a local Chinese name for giant panda was registered for the first time only in 1869, by Father Armand David, who discovered giant pandas for the Europeans, the first image of panda was printed in a French zoological book in 1874, the first logo with an image of panda was created by pilots from the American Volunteer Group in Kunming (Yunnan) in 1941. If we add to this that the word xiongmao, a modern Chinese name for giant panda, is a phraseological calque from English bear cat created at the beginning of the 20th century, that panda became subject of the traditional Chinese painting in the mid of the 20th century and the literary motif of panda gained ground only after success of a popular song in 1983, we are faced with the problem of explaining, why giant panda was unknown to ancient Chinese art and literature. Some Chinese scholars assume that panda was known by other names in ancient China. Hu Jinchu enumerates a list of 25 such names, however Slovak sinologist Stanislav Vavrovský proves, that only some of them may actually mean giant panda, although the unambiguous and decisive arguments are lacking. The authors of this paper assume that giant panda was known in ancient China, however it was not differentiated as a separate species but was regarded simply as a bear (xiong). The authors present the role of bears in the mythical stories about the origin of Chinese civilization, the archaeological findings of bear bones in neolithic and bronze age tombs, as well as the images of bears in ancient Chinese art till the end of the Han dynasty. They talk through two common bear species in China: Asian black bear and brown bear, whose some subspecies are sometimes called white. The authors take notice of the fact that the known contemporary image of giant panda as a black-and-white animal is due to the discovery of the black-and-white Sichuan subspecies of this animal by Father Davis what follows that the first specimen known to Europeans became normative subspecies. However in ancient times the giant panda habitat was much more than modern refugial areas mostly in Western Sichuan mountains. The authors assume that ancient Chinese had an opportunity to meet with other pandas, e.g. from Qinling mountains, near Xi’an, a former capitol of China, than with the normative in our times subspecies of giant panda from Sichuan. The Qinling panda (Ailuropoda melanoleuca qinlingensis) is very rare in our times and having a dark brown and light brown pattern instead of „typical” black and white seems to be atypical. In ancient times because of this brownish pattern Qinling panda could not be discerned from the common brown bear. The authors assume that whenever there are images and mentions of bear in ancient Chinese art and literature, we cannot automatically exclude giant pandas.

PL

W dzisiejszych czasach panda wielka stała się nieformalnym symbolem Chin, niemal tak samo popularnym jak wizerunek smoka, mitycznego stworzenia będącego heraldycznym zwierzęciem Chin aż po rok 1928. Z dzisiejszą popularnością pandy zaskakująco kontrastuje niemal całkowita nieobecność tego zwierzęcia w wyobrażeniach dawniejszych epok. Lokalna nazwa pandy bai xiong „biały niedźwiedź” została po raz pierwszy zapisana przez O. Armanda Davida, odkrywcę tego gatunku dla nauki w 1869 r., pierwsze wyobrażenie pandy znajduje się we francuskiej pracy zoologicznej z 1874 r., a pierwsze symboliczne wykorzystanie pandy jako logo jest zasługą amerykańskich lotników stacjonujących w Kunmingu (Yunnan) w 1941 r. Jeśli dodamy do tego, że obecna chińska nazwa tego zwierzęcia xiongmao jest kalką z języka angielskiego bear cat i powstała na początku XX wieku, że panda wielka stała się przedmiotem tradycyjnego chińskiego malarstwa w latach 50. XX wieku, a rozpowszechnienie motywu pandy w literaturze chińskiej sięga 1983 r., stajemy przed trudnym do wytłumaczenia faktem nieznajomości pandy w literaturze i sztuce starożytnych Chin. Badacze chińscy zakładają, że panda wielka znana była pod innymi nazwami w dawnych Chinach. Hu Jinchu wylicza 25 takich nazw, jednak słowacki badacz Stanislav Vavrovský dowodzi, że tylko pod kilkoma z nich, i to regionalnie w Syczuanie, może się rzeczywiście kryć panda, choć nie ma na to jednoznacznych, rozstrzygających dowodów. Autorzy tego artykułu uważają, że panda wielka była znana w starożytnych Chinach, nie była jednak wyodrębniana jako osobny gatunek, lecz po prostu uznawana za niedźwiedzia xiong. Przedstawiają znaczenie niedźwiedzi w mitycznych opowieściach o genezie chińskiej cywilizacji, archeologiczne znaleziska szczątków niedźwiedzi (w tym i pand) w grobowcach z neolitu i epoki brązu oraz wyobrażenia niedźwiedzi w starożytnej sztuce do epoki Han włącznie. Omawiają również dwa podstawowe gatunki niedźwiedzi zamieszkujące Chiny: czarnego himalajskiego i jasnego niedźwiedzia brunatnego, zwanego niekiedy białym. Zwracają uwagę, że rozpowszechniony dziś wzorzec czarno-białej pandy wynika z faktu, że taką właśnie pandę po raz pierwszy poznał europejski badacz o. David i to właśnie ten podgatunek z gór zachodniego Syczuanu, stał się normatywnym dla pandy wielkiej. Tymczasem w starożytności zasięg występowania pandy wielkiej był o wiele większy niż dzisiejsze tereny refugialne. Można też założyć, że Chińczycy o wiele wcześniej niż pandy z Syczuanu mieli okazję poznać pandy z gór Qinling, położonych w pobliżu dawnej stolicy Xi’an. Ten podgatunek pandy (Ailuropoda melanoleuca qinlingensis), dziś znacznie rzadszy od syczuańskiego i uznawany za nienormatywny, charakteryzuje się odmiennym ubarwieniem jasno- i ciemnobrunatnym, co sprawia, że mógł on być uznany za jeden typ zwierzęcia z niedźwiedziem brunatnym. Dlatego też w starożytnej sztuce i literaturze chińskiej panda wielka mogła być przedstawiana po prostu jako niedźwiedź, a jeśli dochodziło do jakiejś dalszej specyfikacji, to niedźwiedź nie czarny, czyli nie himalajski.

Refine search results

4 Roczniki Humanistyczne

1 Porównania

1 Jakubów Z.

1 Kasarełło L.

1 Malinowski G.

1 Sarek K.

1 Wu L.

1 Łabędzka I.

1 2022

3 2020

1 2016

Seemingly Inconsistent: “Growing Southern Plants the Michurin Method” by Weronika Murek and Five Spice Street by Can Xue

Profesor Zbigniew Słupski (1934-2020) – mistrz sinologicznej rzetelności

Recovering a Lost Voice: Su Tong’s and Yu Hua’s Cathartic Fiction

Gao Xingjian’s Dialogue with Literary and Visual Traditions

Znajomość pandy wielkiej w starożytnych Chinach