Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 4

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  ludność cywilna
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
EN
In the eighties, member states of the then European Community took actions that were aimed at the establishment of cooperation in respect of the protection of the population in the event of natural disasters and disasters caused by human beings. Consequently, by virtue of the decision of the Council of Europe (from 23rd October, 2001), the community mechanism was created, which brought about reinforced cooperation in the actions supporting the protection of civilians. This article deals with the mechanism itself, its goals and subjective scope. It also approaches the practical examples of using the mechanism and defi nes the principles of its fi nancing.
PL
W latach osiemdziesiątych zeszłego stulecia państwa członkowskie ówczesnych Wspólnot Europejskich (dalej: WE) podjęły działania mające na celu nawiązanie współpracy w zakresie ochrony ludności na wypadek katastrof naturalnych lub wywołanych przez człowieka. W efekcie, decyzją Rady UE z 23 października 2001 r., stworzony został mechanizm wspólnotowy ułatwiający wzmocnioną współpracę w interwencjach wspierających ochronę ludności (dalej: mechanizm). Zadaniem niniejszego artykułu jest przybliżenie genezy powstania i charakteru mechanizmu, stawianych przed nim celów, zakresu podmiotowego i przedmiotowego, narzędzi realizacji i procedur jego uruchamiania, przybliżenie praktycznych przykładów zastosowania mechanizmu, a także określenie zasad jego finansowania.
PL
Międzynarodowe prawo humanitarne konfliktów zbrojnych stanowi obecnie ugruntowane ramy prawne dla ochrony ludności cywilnej i osób cywilnych w czasie konfliktów zbrojnych. Ochrona ludności cywilnej jest współcześnie jednym z najważniejszych i jednocześnie najtrudniejszych celów stawianych prawu humanitarnemu. Spośród wszystkich regulacji szczególne znaczenie posiadają Konwencje genewskie z 1949 r. i oba Protokoły dodatkowe z 1977 r. stanowiące swoisty rdzeń tej ochrony. Jasno określają one zasady postępowania sił zbrojnych stron konfliktu w stosunku do autochtonicznej ludności cywilnej, cudzoziemców, osób poddanych specjalnej lub szczególnej ochronie, zarówno w sytuacji bezpośrednich działań zbrojnych, jak i w trakcie okupacji wojennej. Wreszcie akty te dostarczają również możliwości wykorzystania alternatywnych sposobów ochrony osób i obiektów cywilnych, choćby w postaci ustanowienia stref zdemilitaryzowanych czy zasad pokojowej ewakuacji obszarów wysokiego ryzyka.
EN
International humanitarian law of armed conflicts is nowadays a well-established legal structure prepared to protect civilian population and civilians during armed conflicts. Protection of civilian population is currently one of the most important and, at the same time, most difficult purposes of humanitarian law. The Geneva Conventions of 1949 and the Additional Protocols of 1977 are the core of this protection and they are particularly significant instruments among other regulations. These instruments clearly describe the rules of the behaviour of armed forces of the sides of the conflict during armed operations and belligerent occupation towards local civilian population, foreigners and persons under special protection. Ultimately these laws also show alternative methods of protection which are helpful for saving civilians and civilian structures, for instance, the establishment of demilitarized zones, or rules of peaceful evacuation of high risk zones.
PL
Obrona cywilna podlega kształtowaniu w oparciu o międzynarodowe i krajowe regulacje prawne w kontekście niebezpieczeństw wewnętrznych i zewnętrznych o realnie groźnych dla ludności cywilnej skutkach. Autor w podjętych dociekaniach skoncentrował się na dylematach prawnych i organizacyjnych obrony cywilnej w kraju. Refleksją poznawczą objął także przyczyny aktualnego stanu badanej instytucji oraz zawarł wstępne sugestie o prognostycznym charakterze, których uwzględnienie w praktyce mogłyby skutkować eliminacją stwierdzonych mankamentów.
EN
Civil defense is shaped on the basis of international and national legal regulations in the context of internal and external threats with really dangerous consequences for the civilian population. In his investigations, the author focused on the legal and organizational dilemmas of civil defense in the country. Cognitive reflection also covered the causes of the current state of the examined institution and included preliminary suggestions of a prognostic nature, the inclusion of which in practice could result in the elimination of the identified shortcomings.
EN
Already in the spring of 1919, due to the threat of a German invasion, the Polish command had to prepare a plan of evacuation from the occupied territories of Lithuania and Belarus. Subsequent plans, prepared during the period of success of the Polish troops and the march to the east, assumed evacuation of small areas on endangered sections of the front. Tukhachevsky’s first offensive in May 1920 revealed the deficiencies of Polish evacuation plans, such as lack of rolling stock, poor communication, insufficient cooperation with civil authorities, a spontaneous and barely controllable evacuation of civil population and state administration. The experience gathered allowed to prepare more precise evacuation instructions. No one, however, predicted the scale of the evacuation that had to be carried out in summer 1920. It was managed by the military authorities. It was supervised by military authorities and covered the entire front line from Latvia to the border with Romania. It involved the transportation of cargo and people 400–600 km into the country and took place under constant enemy pressure, especially in the northern section of the front. It was based mainly on railroads, the only fast and capacious means of transport at that time. Despite extremely difficult conditions and inevitable chaos, a lot of valuable equipment and supplies were saved, tens of thousands of injured people and refugees were evacuated, as well as valuable rolling stock necessary for the successful regrouping of troops for the Wieprz counteroffensive.
RU
Еще весной 1919 г. из-за угрозы немецкого вторжения у Верховного командования польской армии возникла необходимость подготовить план эвакуации с оккупированных территорий Литвы и Белоруссии. Последующие планы, разработанные в период успеха польской армии и продвижения на восток, предусматривали эвакуацию небольших участков фронта, находящихся в опасном положении. Первое наступление Тухачевского в мае 1920 г. выявило недостатки польских планов эвакуации, в том числе недостаточное оснащение железных дорог, неисправности связи, недостаточное взаимодействие с гражданскими властями, стихийную, трудно контролируемую эвакуацию населения и государственной администрации. Полученный опыт позволил составить более точную инструкцию по эвакуации. Однако никто не предвидел масштабы эвакуации, которую необходимо было провести летом 1920 года. Руководили ею военные власти. Эвакуация проходила по территориям, связанным практическим со всем фронтом от Латвии до границы с Румынией. Это было продиктовано необходимостью перевозки грузов и людей на 400–600 км вглубь страны. Эвакуация проходила под постоянным натиском противника, особенно на северном участке фронта, и, в основном, с помощью поездов – единственного в то время быстрого и вместительного транспортного средства. Несмотря на чрезвычайно тяжелые условия и неизбежные ситуации хаоса, было спасено много ценного оборудования и припасов, эвакуированы десятки тысяч раненых и беженцев, а также ценные в той ситуации поездные составы, необходимые для успешного проведения перегруппировки войск для контрнаступления со стороны реки Вепш.
PL
Dowództwo polskie już wiosną 1919 r., w związku z groźbą inwazji niemieckiej, stanęło przed koniecznością przygotowania planu ewakuacji z zajętych terenów Litwy i Białorusi. Kolejne plany powstające w okresie sukcesów wojsk polskich i marszu na wschód przewidywały ewakuację niewielkich obszarów na zagrożonych odcinkach frontu. Pierwsza ofensywa Michaiła Tuchaczewskiego w maju 1920 r. obnażyła niedostatki polskich planów ewakuacyjnych, m.in. braki taboru kolejowego, szwankującą łączność, niedostateczną współpracę z władzami cywilnymi, samorzutną, trudną do opanowania ewakuację ludności i administracji państwowej. Zebrane doświadczenia pozwoliły przygotować bardziej precyzyjną instrukcję ewakuacyjną. Nikt jednak nie przewidział rozmiarów ewakuacji, jaką trzeba było przeprowadzić latem 1920 r. Kierownictwo nad nią sprawowały władze wojskowe. Objęła zaplecze całego frontu od Łotwy po granicę z Rumunią. Wiązała się z koniecznością przewozu ładunków i ludzi na odległość 400–600 km w głąb kraju. Przebiegała w warunkach stałego nacisku nieprzyjaciela, zwłaszcza na północnym odcinku frontu. Oparta była głównie na kolei, jedynym wówczas szybkim i pojemnym środku transportu. Mimo ekstremalnie trudnych warunków i nieuniknionych przypadków chaosu ocalono masę cennego sprzętu, zapasów, ewakuowano dziesiątki tysięcy rannych oraz uchodźców i cenny tabor kolejowy niezbędny dla pomyślnego przeprowadzenia przegrupowania wojsk do kontrofensywy znad Wieprza.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.