Search results

1

Dis-obedience to the Father. Bracha L. Ettinger’s Theory and Installation Confronted with Freud and Lacan

100%

Kisiel A.

Romanica Silesiana

|

2017

|

vol. 12

EN

The aim of this article is to study the underpinnings of the matrixial theory introduced by Bracha L. Ettinger, and her installation in the Freud Museum – to be more precise, Freud’sstudy room – so as to examine their paradoxical status in Freudian‑Lacanian space(s). As I attempt to show, both parts of Ettinger’s activity are not against the Law of the Father, but rather they constantly dis‑obey his rules; Ettinger tirelessly endeavours to include the Mother alongside the paternal order. We thus observe not so much the rejection of Freud’s and Lacan’s paradigms as the movement on their boundaries and their subsequent transgression – and this may be seen as the greatest promise Ettinger provides us with.

2

Gazing at Eurydice: Authorship and Otherness in Bracha L. Ettinger

72%

Kisiel A.

Analyses/Rereadings/Theories: A Journal Devoted to Literature, Film and Theatre

|

2020

|

vol. 6

|

issue 1

7-17

EN

A historical photograph of women and children from the Mizocz ghetto taken in 1942 just before their execution constitutes one of the most recurring motifs in Bracha L. Ettinger’s visual art. By means of her artworks, Ettinger endeavours to retrieve these women’s dignity and work through their traumas at a point when they are unable to do it themselves. Yet, one cannot ignore a number of questions that arise in the context of this kind of aesthetic practice; after all, Ettinger uses an archival photograph, taken by an anonymous photographer, and her acts of altering and decontextualising this “ready-made” material are aimed at producing a certain artistic effect. The objective of this article is to reflect on the issue of authorship in Bracha L. Ettinger’s theory and art. Having introduced two Eurydicial artworks, I proceed to unravel the status of a matrixial artist-author. In order to do so, I analyse such notions as ready-made art, matrixial Otherness, trauma of the World, gaze, and appropriation.

3

Nie do powiedzenia. O głosie u Lacana, Ettinger i Woodman

72%

Kisiel A.

ER(R)GO: Teoria – Literatura – Kultura

|

2016

|

issue 33

EN

In the picture entitled Self-portrait talking to Vince Francesca Woodman, an American photographer, endeavoured to capture her own voice. That which had been uttered became thereby unutterable, resulting in a sequence of doodles coming out of the artist’s mouth: the chain interrupted within the frame of the photograph in its attempt to reach the listener. This picture is both the space and the reason for the confrontation of two psychoanalytical views – Lacanian and Ettingerian – on the notion of the voice. While in Jacques Lacan’s thought the voice is introduced as objet petit a, inextricably bound to the Other and desire, Ettinger – author of the matrixial theory, practising psychoanalyst, artist, feminist, and member of the Second Generation after the Holocaust – defines this concept as link a, thus emphasising the connection inspired by the prenatal encounter, its fragility and intimacy. Collating these two viewpoints and the photographic art of Woodman lets one open the potentialities of the voice in the field of visual studies and consider the relationship between this notion and the senses. Such a juxtaposition challenges the boundaries of not only photography – the medium seemingly sentenced to silence – but also theory, for which the image can provide a platform of dialogue, as it relentlessly resists the reduction to solely one perspective

PL

Na zdjęciu zatytułowanym Self-portrait talking to Vince amerykańska fotograficzka Francesca Woodman postanowiła uchwycić swój własny głos. Tym samym to, co wymówione stało się niewymawialne, skutkując niezrozumiałym ciągiem esów-floresów wychodzącym z ust artystki, przerwanym jeszcze w obrębie kadru w swoim staraniu, by dotrzeć do słuchacza. Ta fotografia staje się przestrzenią i przyczyną konfrontacji dwóch psychoanalitycznych ujęć kategorii głosu: Lacanowskiego i Ettingeriańskiego. Podczas gdy u Jacques’a Lacana głos jest przedstawiony jako objet petit a, nierozerwalnie związany z Innym i pragnieniem, Ettinger – twórczyni teorii macierzy [matrixial theory], praktykująca psychoanalityczka, artystka, feministka i potomkini ocalałych z Zagłady – opisuje to pojęcie jako link a, kładąc nacisk na połączenie inspirowane spotkaniem prenatalnym oraz związaną z nim kruchością i intymnością. Zderzenie ze sobą tych dwóch stanowisk oraz twórczości Woodman pozwala nam otworzyć wspomnianą kategorię na studia wizualne i postawić pytanie o związki głosu ze zmysłami. Taka jukstapozycja przesuwa granice zarówno fotografii – medium, zdawałoby się, skazanego na milczenie – jak i teorii, wobec której zdjęcie może stworzyć w swych ramach przestrzeń dialogu, uporczywie opierając się redukcji do wyłącznie jednego punktu widzenia.

4

Przełamując spojrzenie Orfeusza. Praca (anty)archiwalna Brachy L. Ettinger

58%

Kisiel A.

ER(R)GO: Teoria – Literatura – Kultura

|

2020

|

issue 41

97-110

EN

Bracha L. Ettinger’s artistic series, Eurydice, is grounded upon a historical photograph from the liquidation of the Mizoch ghetto on 14 October 1942, depicting naked women and children waiting to be executed. The artist treats this picture as a basis of her artworks and covers it with layers of paint. It is, however, difficult to identify this art as archival. By means of her artistic procedures, Ettinger endeavours to free her paintings from the bounds of representation; what she does is – as I claim – (anti-)archival work. This article aims at studying the relation between Ettinger’s oeuvre and the photographic archive. First, I try to point out the insufficiency of the archive and to identify Ettingerian attempts to work it through. Second, I discuss the notion of the gaze in the matrixial psychoanalysis. Just as the look of Orpheus sends Eurydice back to the Underworld, the spectator’s gaze may kill the women from Mizoch again; this is the impasse Ettinger strives to break.

PL

Seria malarska Brachy L. Ettinger Eurydice w dużej mierze opiera się na historycznym zdjęciu z likwidacji getta w Mizoczu dnia 14 października 1942. Fotografia ta, przedstawiająca nagie kobiety i dzieci czekające na egzekucję, staje się dla Ettinger bazą, na którą artystka nakłada kolejne warstwy farby. Trudno jednak określić tę sztukę mianem archiwalnej. Swoimi działaniami artystycznymi Ettinger próbuje uwolnić się z oków reprezentacji, wykonując tym samym, jak staram się pokazać, pracę (anty)archiwalną. Szkic ten bada związki twórczości Ettinger z archiwum fotograficznym. Po pierwsze, staram się wykazać niewystarczalność archiwum i zidentyfikować Ettingeriańskie próby jego przepracowania. Po drugie, przybliżam termin spojrzenia w psychoanalitycznej teorii macierzy. Spojrzenie widza – niczym wzrok Orfeusza, odsyłający Eurydykę do zaświatów – może ponownie uśmiercić kobiety z Mizocza; Ettinger stara się przełamać ten impas.

5

“We have an origin like water”: The Path towards Femininity in Eavan Boland’s The Journey

58%

Kisiel A.

Postscriptum Polonistyczne

|

2021

|

vol. 27

|

issue 1

125-138

PL

Wiersz Eavan Boland „The Journey” przedstawia sen kobiety, która – podobnie jak Inanna, sumeryjska bogini – prowadzona przez Safonę wyrusza w tytułową podróż do podziemi. Początkowo nic nie widzi w ciemnościach, jednak oswoiwszy się z nimi, dostrzega matki i dzieci w czułych objęciach. Obraz ten zostaje natychmiast zakłócony przez przewodniczkę kobiety, która uświadamia jej, że ludzie ci są ofiarami bliżej nieokreślonej zarazy. W tym momencie kobieta, ogarnięta przerażeniem, dostrzega oznaki choroby i śmierci, między innymi widzi niemowlęta zatruwane podczas karmienia piersią. Safona podkreśla, że obserwowane matki mają wiele wspólnego z osobą mówiącą w wierszu – wszystkie są kochające i opiekuńcze, niezależnie od wykonywanego zawodu czy statusu oraz mimo tragedii, która stała się ich udziałem. W tej kobiecej transfiguracji Eneidy przerażony podmiot liryczny wyraża chęć złożenia świadectwa w imieniu cierpiących kobiet, jednak Safona zapewnia ją, że jest tu właśnie po to, by zdobyć wiedzę o swoich prapoczątkach. Kiedy kobieta w końcu wraca do rzeczywistości, wszystko jest takie, jakie było, ale mimo to odczuwa ona różnicę; jest głęboko dotknięta wydarzeniami, których była świadkiem.Celem artykułu jest analiza ujęcia drogi ku kobiecości przez Eavan Boland w kontekście teorii matrycowej Brachy L. Ettinger. To, co proponuje Ettinger, jest uzupełnieniem freudowsko-lacanowskiego podejścia, które pozwala wyobrazić sobie nową, kobiecą, nie-binarną różnicę matrycową opartą na bliskości, gościnności i wymianie, a nie na separacji i opozycji mężczyzna/kobieta. Artykuł stara się dowieść, że psychoanaliza Ettinger i dzieło Boland mogą w połączeniu rozwinąć potencjał matrycowej podróży ku stawaniu się kobietą, opartej na takich pojęciach, jak: współczucie, kruchość, współbycie (wit(h)nessing), wymiana, łączność i transsubiektywne doświadczenie, które są nie do pomyślenia z perspektywy edypalnej.

EN

Eavan Boland’s poem “The Journey” depicts the dream of a woman, who – just like Inanna, a Sumerian goddess – embarks on the eponymous journey into the underworld, guided by Sappho. At first, she sees nothing in the darkness, yet, having accustomed to it, she observes mothers and children in loving embraces: the image which is immediately disturbed by the female’s guide, who makes the persona realise that these people are the victims of an unspecified plague. At this moment, the woman, stricken with terror, notices the signs of sickness and death; among others, she sees infants being poisoned during breast feeding. Sappho stresses that the watched mothers have a lot in common with the speaker – they are all loving and caring, despite their occupation or status, but also despite the tragedy they participate in. In this feminine transfiguration of The Aeneid, the terrified lyrical subject expresses the wish to provide a testimony on their behalf; however, Sappho assures her that she is here precisely in order to gain this knowledge of her genesis. When the woman finally returns to reality, everything remains as it was, but she feels the difference nonetheless; she is deeply affected by the events she has seen.The aim of my paper is to analyse Eavan Boland’s take on the path towards femininity in the context of Bracha L. Ettinger’s matrixial theory. What Ettinger proposes is a supplement to Freudian-Lacanian approach, which makes it possible to conceive of a new, feminine-based, non-binary matrixial difference, grounded upon proximity, hospitality, and exchange instead of a set of separations and the male/female opposition. I will endeavour to prove that Ettingerian psychoanalysis and Boland’s piece, when combined, can unfold the potential of a matrixial journey towards becoming a woman, grounded upon such notions as compassion, fragility, wit(h)nessing, exchange, connectivity, and transsubjective experience, unthinkable from the Oedipal perspective.

6

Dotykalna trauma: o geście artystycznym Brachy L. Ettinger

58%

Kisiel A.

Narracje o Zagładzie

|

2018

|

issue 4

138-162

PL

Niniejszy artykuł poświęcony jest twórczości Brachy L. Ettinger – izraelskiej artystki, autorki teorii macierzy, psychoanalityczki, feministki oraz córki Żydów ocalonych z Holokaustu – zarówno w jej aspekcie teoretycznym, jak i artystycznym. Autorka stara się dowieść, że artystyczny gest Ettinger jest zarazem ucieleśnieniem niemal bezgranicznej bliskości względem traumatycznych wydarzeń oraz chwytem wywołującym w widzach zawieszenie rozróżnienia na to, co teraz, i to, co już minione, oraz na to, co obecne, i na to, co już nie. Uściślając, gest staje się zabiegiem zdolnym ukierunkować widza na traumatyczne doświadczenie Innego. Jak Ettinger sama przyznaje, w jej pracy teoria i sztuka są ze sobą niezwykle mocno związane; niniejszy artykuł stara się podążać podobną drogą i podejmuje próbę pokazania, jak te dwie instancje wzajemnie na siebie wpływają w twórczych transformacjach. Autorka artykułu rozpoczyna od omówienia techniki artystycznej stosowanej przez Ettinger, jej ujęcia traum(y) oraz pamięci w perspektywie teorii macierzy. Następnie, podejmuje się interpretacji wybranych obrazów z najsławniejszej serii Ettinger – Eurydice, opartych na fotografii prowadzonych na stracenie nagich kobiet z getta w Mizoczu, wykonanej w 1942 roku, a także dzieł przywołujących figurę matki. Obrazy te są odczytywane poprzez pryzmat takich pojęć, jak między innymi trauma świata oraz fort/da. Ponadto, artykuł sugeruje, w jaki sposób etyczny potencjał wybranych pojęć Ettinger znajduje zastosowanie w jej praktyce artystycznej.

EN

The article focuses on both theoretical and artistic activities of Bracha L. Ettinger, an Israeli artist, author of the matrixial theory, psychoanalyst, feminist, and daughter of Holocaust survivors. It endeavours to prove that Ettinger’s artistic gesture – on the one hand – stands for almost-borderless closeness to traumatic events and – on the other hand – may occasion the viewer’s suspension between such notions as now and then or presence and absence. To specify, it attempts to demonstrate that gesture can move the viewer towards the traumatic experience of the Other. As Ettinger herself admits that in her case art and theory are strongly interconnected, this article follows a similar path, trying to show how these two instances affect each other in a productive way. The article begins with an introduction to Ettinger’s artistic technique, the notion of trauma(s) in her oeuvre, and the matrixial take on memory. It moves on to the interpretation of chosen paintings from Ettinger’s most famous series, Eurydice, based on the 1942 picture of the execution of naked women in the Mizocz ghetto, and of selected works of art with a mother theme; these artworks are read through the prism of, among others, the trauma of the World and the fort/da game. Lastly, the article hints at ethical implications of chosen Ettingerian concepts that apply to the aesthetic practice.

Refine search results

2 ER(R)GO: Teoria – Literatura – Kultura

1 Analyses/Rereadings/Theories: A Journal Devoted to Literature, Film and Theatre

1 Narracje o Zagładzie

1 Postscriptum Polonistyczne

1 Romanica Silesiana

6 Kisiel A.

1 2021

2 2020

1 2018

1 2017

1 2016

Dis-obedience to the Father. Bracha L. Ettinger’s Theory and Installation Confronted with Freud and Lacan

Gazing at Eurydice: Authorship and Otherness in Bracha L. Ettinger

Nie do powiedzenia. O głosie u Lacana, Ettinger i Woodman

Przełamując spojrzenie Orfeusza. Praca (anty)archiwalna Brachy L. Ettinger

“We have an origin like water”: The Path towards Femininity in Eavan Boland’s The Journey

Dotykalna trauma: o geście artystycznym Brachy L. Ettinger