Results found: 1

Search results

Search:
in the keywords: model polityki kulturalnej

Sort By:

Limit search:

Cultural Policy of the Democratic Republic of Georgia (1918–1921)

100%

Shatberashvili V.

Colloquia Humanistica

2023

issue 12

1-18

Dziedzictwo kulturowe jest rodzajem tekstu pozwalającego czytać tożsamość i kod genetyczny narodu, dostarczając klucza do zrozumienia jego osobowości i mentalności, a jednocześnie wytycza ścieżkę jego rozwoju. Dlatego też ochrona i rozwój kultury w celu zapewnienia ciągłości kulturowej jest niezbędnym warunkiem wstępnym do zapewnienia istnienia i postępu każdego narodu i państwa – jest to aksjomat, na którym opiera się polityka kulturalna państw. Staje się to tym bardziej istotne w przypadku Gruzji, która ze względu na swoje wyjątkowe położenie oraz znaczenie geopolityczne, kulturowe i strategiczne już w odległej przeszłości przyjęła dorobek kulturowy cywilizacji wschodniej i zachodniej i zdołała stworzyć swoją unikalną i różnorodną kulturę narodową, tym samym mocno odznaczając się na mapie kultury światowej. Niezwykle ważny w tym kontekście jest krótki i przejściowy w swym wymiarze okres istnienia Demokratycznej Republiki Gruzji (1918–1921), podczas którego władze tego kraju aktywnie przystąpiły do definiowania i wdrażania państwowej polityki kulturalnej oraz ustanowienia krajowego systemu administracji w tej sferze. Artykuł dowodzi, że państwowa wizja kultury lub, w nowoczesnym ujęciu, polityka kulturalna odpowiadająca ówczesnemu systemowi politycznemu istniała we wspomnianych ramach czasowych na długo przed tym, jak świat, w tym współczesna Gruzja, dostrzegł potrzebę opracowania polityki kulturalnej. Biorąc pod uwagę ramy prawne, system administracji instytucjonalnej w dziedzinie kultury, dynamikę życia kulturalnego i jego specyfiki oraz uznane na arenie międzynarodowej koncepcje i modele, w ostatniej części artykułu wstępnie zdefiniowano model polityki kulturalnej Demokratycznej Republiki Gruzji. Porównano go do modelu państwa-architekta opracowanego przez H.H. Chartranda i C. McCaugheya. Interesujący okazał się również model koncepcji biurokratyczno-edukacyjnej zaproponowany przez M. Dragićević-Šešić i Br. Stoykovicha. Modele koncepcji międzynarodowych przedstawione przez wyżej wymienionych badaczy niewątpliwie różnią się od historycznie istniejącego modelu ochrony kultury gruzińskiej, a także od modelu ochronnego ustanowionego przez Demokratyczną Republikę Gruzji. Istnieją jednak pewne cechy wspólne między nimi: scentralizowany mecenat i wsparcie kultury przez państwo, nieingerencja w treść sztuki, uznanie kultury i sztuki za jedną z podstaw dobrobytu społecznego, podkreślenie priorytetowego znaczenia edukacyjnej funkcji kultury i sztuki. Mając na uwadze powyższe kwestie, wstępnie określono model polityki kulturalnej stosowany przez Demokratyczną Republikę Gruzji jako Model Edukacyjny Państwa-Architekta.

Culture, cultural heritage is a kind of text allowing us to “read” about the identity and genetic code of a nation, or, in other words, providing a key to understanding the “personality” and mindset of the nation and, at the same time, creating a path to the future. Therefore, protecting and developing culture to ensure cultural continuity is an essential prerequisite for ensuring the existence and progress of each nation and country – this is the firmly held axiom on which the cultural policy of states is based. This becomes all the more relevant for Georgia, which, due to its unique location and geopolitical, cultural and strategic importance, already in the distant past embraced the cultural achievements of the eastern and western civilisations and succeeded in creating its uniquely distinct and diverse national culture, thus putting itself firmly on the map of world culture. Of utmost importance in this process is the brief transitional period of existence of the Democratic Republic of Georgia (1918–1921), during which the country actively set about defining and implementing state cultural policy and establishing a national administration system in this sphere. The article argues that the state vision of culture or, in modern terms, cultural policy corresponding to the political system then in place, existed within the aforesaid time frame long before the world, including modern Georgia, saw the need to develop a cultural policy. Considering the country’s legislative framework, the institutional administration system of the cultural sphere, the dynamics of cultural life and its peculiarities, and internationally recognised concepts and models, we tentatively define the cultural policy model of the Democratic Republic of Georgia in the last part of the article. We liken it, to a certain extent, to the Architect State model as developed by Harry Hillman Chartrand and Claire McCaughey. The bureaucratic-educational concept model offered by Milena Dragićević-Šešić and Branimir Stoykovich also proved to be of interest. The international models put forward by the aforesaid scholars undoubtedly differ from the historically existing ktitoric/protective model of Georgian culture, as well as from the protective model established by the Democratic Republic of Georgia. There are, however, some common features between them: centralised patronage/support of culture by the state, non-intervention in the content of art; considering culture and art as one of the precursors to the social wellbeing of society; highlighting the priority importance of the educational function of culture and art. With due regard for the foregoing, we have tentatively designated the cultural policy model applied by the Democratic Republic of Georgia as the educational model of the Architect State.

Refine search results

1 Colloquia Humanistica

1 Shatberashvili V.

1 2023

Search results

Cultural Policy of the Democratic Republic of Georgia (1918–1921)