Search results

1

Plakiety różańcowe : znikający wystrój kaplic brackich

100%

Kasprzak-Miler A.

Ochrona Zabytków

|

1997

|

issue 4

386-391

EN

The communique deals with the origin, function and significance of silver rosary plaques in the decoration of chapels originally belonging to rosary fraternities. The illustrations are composed of photographs from three chapels of fraternities formerly active in Poland. The author accentuates the need for the protection and reconstruction of fraternity chapels and more detailed attention to their essential detail, namely, the rosary plaques.

2

Różaniec modlitwą kontemplacji

63%

Kupis B.

Studia Pastoralne

|

2007

|

vol. 3

193-209

DE

Seit vielen Jahrzehnten betet die Kirche den Rosenkranz und drückt damit ihre tiefe Überzeugung aus, dass diese Form des Gebetes von der Mutter Gottes kommt. Die volle Bezeichnung des Gebetes heißt: „der Rosenkranz der Heiligsten Jungfrau Maria”. Obwohl das Rosenkranzgebet nicht dem offiziellen Gebet der Kirche hinzugerechnet worden ist, wird seine Wertung und seine Bedeutung immer wieder, angesichts der Herausforderungen des neuen Jahrtausendes, von Neuem entdeckt. Ein Beweis dafür gibt der vom Heiligen Vater Johannes Paul II herausgegebene Apostolische Brief Rosarium Virginis Mariae, in dem der Papst die Christen ermutigt, in die Schule Marias einzutreten und in der Kontemplation der Schönheit des Antlitzes Christi auch in die Erfahrung der Tiefe Seiner Liebe sich hineinführen zu lassen. Die Kontemplation bildet das wahre Antlitz des Rosenkranzes, sie ist seine Seele. Das Rosenkranzgebet ist vor allem auf die Kontemplation des Antlitzes Jesu in Begleitung und in der Schule von Maria ausgerichtet. Sie ist ein unerreichbares Vorbild und eine Meisterin dieser Kontemplation, weilkeiner das Antlitz Christi unverwandt so wie seine Mutter ansah. Sie hat mit einem vollkommen auf den Sohn gerichteten Blick gelebt, ihr Leben ist eine unaufhörliche Meditation der Heilgeheimnisse gewesen. Der Papst betont die Bedeutung von der Hingabe a die besondere Führung Marias, der Meisterin des Geisteslebens. In der Rosenkranzkontemplation des Antlitzes Jesu zeigt Johannes Paul II fünf Phasen auf: 1. Die Erinnerung an Jesus mit Maria. Ihre Erinnerungen an Jesus bilden das schönste Gebet, das vom Herzen zum Herzen geht. Diese Erinnerungen machen das Wesen des Rosenkranzes aus. Sie sind tief und dauerhaft in das Mutterherz Marias eingeprägt, sie sind „irgendwie ihr erster Rosenkranz”. 2. Das Lernen von Jesus mit Maria. Maria, die die beste Lehrerin und Erzieherin ist, lehrt ihre Kinder Jesus Christus erneut zu entdecken und seine Lehre über die Wahrheit und das Leben zu begreifen. 3. Das Ähnlichwerden zu Christus mit Maria. Nur in der Schule von Maria ist es möglich Jesus ähnlich zu werden. Nirgends sind die Wege Christi und seiner Mutter so tief verbunden, wie eben im Rosenkranz. Maria ist Jesus ähnlich wie keiner von allen Geschöpfen, und daraus folgt der Rosenkranz als Marias Gebet, das uns Jesus am ahnlichsten macht und uns mit Ihm vereinigt. 4. Die an Jesus gerichtete Bitte zusammen mit Maria. Maria unterstützt mit Ihrer Fürbitte unser Gebet, und Ihre Bitte, die Sie an Jesus in Kana in Galiläa gerichtet hat, zeigt Ihre Sorge um uns. 5. Das Verkünden Jesu mit Maria. Die Verkündigung des Evangeliums ist eine grundsätzliche Mission der Kirche, und das Rosenkranzgebet gehört zu den Wegen, das Geheimnis des Erlösers zu ergründen. Dies zeigt schon die Szene des Besuchs Marias bei Elisabeth, wo Maria als „die erste Missionarin Christi” erscheint. Das Rosenkranzgebet pulsiert gewissermaßen mit dem Menschenleben, wobei wir alle Angelegenheiten der Kirche und der ganzen Menschheit, ihre Betrübnisse und Freuden, in die Geheimnisse des Rosenkranzes einführen konnen, um das Ganze dem barmherzigen Herzen Jesu und seiner Mutter anzuvertrauen. Dieses einfache Gebet erzieht die Gläubigen zum authentischen und reifen christlichen Glauben, der sich durch Kunst des Gebetes auszeichnet. Ein wahres christliches Leben findet seine Quelle in der Schule des christlichen Glaubens. Dies lernen wir vom alltäglichen Zusammensein mit Maria durch den Rosenkranz. Unser Dasein wird, dank der kontemplativen Rosenkranzgeheimnisse, ein Gebet, und aus dem Gebet wird das Leben.

3

Dominikańskie procesje różańcowe i tradycja śpiewanych różańców na ziemiach polskich w świetle procesjonału PL-Kd 75L oraz innych źródeł XVIII i początku XIX wieku

51%

Grabiec D.

Muzyka

|

2022

|

vol. 67

|

issue 3

52-77

EN

The processional kept in Krakow’s Archives of the Polish Province of the Dominican Order (shelf mark 75L) is probably the only surviving handwritten Dominican processional from the post-Tridentine period. Despite its modest dimensions, it offers a unique record of readings, prayers, and songs for the solemn procession on the Feast of the Circumcision of Christ and readings for the Feast of the Rosary, complete with numerous notes on the active participation of the Rosary Confraternity, which led the singing of the rosary also during Corpus Christi processions and of Easter songs at the Resurrection procession. Several factors, including the codicological features of the manuscript and variants of rosary prayers (the same as those in a printed prayer book of 1752), indicate that the manuscript may have been compiled in the second half of the eighteenth century. The six rosary records found during the archival research all differ from one another to some extent in linguistic variants, sequence and number of prayers, instructions for their use in prayer practice, and even the contents of some song verses. This extended sung rosary form, which resembles the Liturgy of the Hours, took shape in the early seventeenth century in Rome and was then disseminated throughout Italy, later also in other countries. Having reached Poland by the early eighteenth century at the latest, it was translated from Latin to Polish in its entirety, and the Gregorian hymn was likewise replaced with a Polish translation with a new melody. The Polish version also adds songs preceding each section, as well as brief sung verses that substitute for the meditations preceding the individual mysteries of the Rosary. That sung rosaries were widely known in old Poland is confirmed not only by the surviving copies of prayer- and songbooks published in Kraków, Poznań, Warsaw, Vilnius, and other places, but also by mentions of this practice in Jędrzej Kitowicz’s ‘Description of Customs and Culture under the Reign of Augustus III’ by Jędrzej Kitowicz, and in the Dominican Processional 75L.

PL

Procesjonał sygn. 75L z krakowskiego Archiwum Polskiej Prowincji oo. Dominikanów jest prawdopodobnie jedynym zachowanym rękopiśmiennym procesjonałem dominikańskim z czasów potrydenckich. Pomimo skromnych rozmiarów jest to księga szczególna ponieważ zawiera unikatowy zapis czytań, modlitw i śpiewów przeznaczonych na uroczystą procesję w święto Obrzezania oraz czytań na procesję w święto Różańca, a także liczne wzmianki o aktywnym udziale Arcybractwa Różańcowego, prowadzącego śpiew różańca w trakcie pochodu także w święto Bożego Ciała oraz pieśni wielkanocnych podczas procesji rezurekcyjnej. Rękopis mógł powstać w drugiej połowie XVIII w., na co wskazują m.in. jego cechy kodykologiczne oraz warianty tekstów modlitw różańcowych zbieżne z wersją zamieszczoną w drukowanym modlitewniku z 1752 r. Każdy z sześciu odnalezionych podczas kwerendy przekazów różańców różni się w jakimś stopniu od pozostałych wariantami językowymi, kolejnością oraz ilością modlitw, wskazówkami dotyczącymi sposobu jego odmawiania, a nawet treścią wybranych strof pieśni. Ta rozbudowana, śpiewana forma różańca, przypominająca godziny brewiarzowe, ukształtowała się na początku XVII w. w Rzymie, następnie upowszechniła w całych Włoszech, a później także w innych krajach. Do Polski dotarła ona najpóźniej na początku XVIII w. i została przetłumaczona w całości z języka łacińskiego na polski, także gregoriański hymn zastąpiony został jego polskim tłumaczeniem z nową melodią. W polskiej wersji dodane zostały też pieśni poprzedzające każdą z części oraz krótkie śpiewane strofy zastępujące medytacje poprzedzające poszczególne tajemnice różańcowe. O powszechnej znajomości śpiewanych różańców w dawnej Polsce świadczą nie tylko zachowane egzemplarze drukowanych modlitewników i śpiewników, wydawane w różnych ośrodkach, m.in. w Krakowie, Poznaniu, Warszawie i Wilnie, ale także wzmianki o nich w Opisie obyczajów Jędrzeja Kitowicza oraz w dominikańskim Procesjonale 75L.

Refine search results

1 Muzyka

1 Ochrona Zabytków

1 Studia Pastoralne

1 Grabiec D.

1 Kasprzak-Miler A.

1 Kupis B.

1 2022

1 2007

1 1997

Plakiety różańcowe : znikający wystrój kaplic brackich

Różaniec modlitwą kontemplacji

Dominikańskie procesje różańcowe i tradycja śpiewanych różańców na ziemiach polskich w świetle procesjonału PL-Kd 75L oraz innych źródeł XVIII i początku XIX wieku