Search results

1

Unijna i krajowa definicja „osób zajmujących eksponowane stanowiska polityczne” w świetle konstytucyjnej zasady równości

100%

Gunia W. Ł.

Przegląd Prawa Konstytucyjnego

|

2012

|

issue 1 (9)

199-212

PL

Pojęcie osób zajmujących eksponowane stanowiska polityczne (Politically Exposed Persons) jest nierozerwalnie związane z procederem prania pieniędzy i stanowi niejako odpowiedź na przypadki, w których osoby piastujące wysokie stanowiska polityczne, wykorzystując posiadaną władzę, wprowadzały do legalnego obrotu finansowego kapitał pochodzący z nielegalnych względnie nieujawnionych źródeł. Przypadki nadużywania posiadanej władzy czyniły tym samym, i w dalszym ciągu czynią, zadość słowom Charles’a Montesquieu, który w swym dziele „O duchu praw” stwierdził, iż „wszelki człowiek, który posiada władzę, skłonny jest jej nadużyć; posuwa się tak daleko, aż napotyka granicę”. Nieco dobitniej myśl ta została wyrażona w XVIII w. przez Lorda John’a Emerich’a Dalberg-Acton’a słowami „Każda władza deprawuje/korumpuje, a władza absolutna deprawuje/korumpuje absolutnie”. Dlatego też można uznać, iż wprowadzone w życie regulacje prawne dotyczące osób zajmujących eksponowane stanowiska polityczne mają stanowić pewne ramy instytucjonalne wykluczające niejako automatycznie względnie ograniczające do minimum nadużywanie władzy przez osoby ją sprawujące. Niniejszy artykuł ukazuje z jednej strony stosunek krajowej definicji osób zajmujących eksponowane stanowiska polityczne do definicji ustanowionej przez prawodawcę unijnego. Z drugiej strony natomiast przedstawia analizę krajowej definicji z perspektywy konstytucyjnej zasady równości. Oba wskazane aspekty definicji osób zajmujących eksponowane stanowiska polityczne mają niebagatelne znaczenie dla istoty tych definicji i niejako znamionują możliwość dalszej ich analizy zarówno z perspektywy przepisów Konstytucji jak i prawa unijnego. Przede wszystkim jednak mają dać odpowiedź na pytanie, czy ramy instytucjonalne zapobiegania nadużyciom władzy w procederze prania pieniędzy są rzeczywiście efektywne.

EN

The concept of Politically Exposed Person is inextricably linked with money laundering and responds in some measure to cases where person entrusted with a prominent public function has introduced profits coming from illegal or undisclosed sources into the legitimate financial system. The cases of power abuse confirmed and still continue to confirm the words of Charles de Montesquieu, who stated in his book ‘The Spirit of the Laws’ that ‘every man invested with power is apt to abuse it, and to carry his authority as far as it will go’. This idea was expressed more explicitly by John Emerich Edward Dalberg Acton who said ‘Power tends to corrupt, absolute power corrupts absolutely’. Therefore, it can be considered that implemented regulations regarding Politically Exposed Person were designed to provide institutional mechanisms for automatically excluding or minimizing the abuse of power by person entrusted with a prominent public function. This article examines relationship between the national definition of Politically Exposed Person and the definition established by the legislature of the European Union. Moreover, it presents the analysis of the national concept from the perspective of the constitutional principle of equality. Both aspects have important implications on the essence of the Politically Exposed Person definition and indicate the possibility of further analysis from the perspective of The Constitution and EU law. Above all, they should answer the question of whether the institutional frameworks are indeed effective in combating money laundering by Politically Exposed Person.

2

PRZESTĘPNE NADUŻYCIE WŁADZY — WYBRANE ZAGADNIENIA PRAWNOKARNE NA PRZYKŁADZIE FUNKCJONARIUSZY POLICJI

63%

Kwasiński O.

Przegląd Policyjny

|

2020

|

vol. 139(3)

223-236

PL

Artykuł skupia się na przedstawieniu węzłowych zagadnień dotyczących przestępstwa nadużycia władzy stypizowanego w art. 231 k.k. w oparciu o przypadki, których sprawcami mogą być funkcjonariusze Policji. Autor pokrótce opisuje zasadnicze elementy struktury tego przestępstwa widziane oczami doktryny prawa karnego i judykatury. Jednocześnie autor nie szczędzi przy tym własnych ocen, które rzucają nowe światło na budzące wątpliwości znaczenia niektórych znamion przedmiotowego przestępstwa. Kluczowa część pracy koncentruje się wokół dogłębnie przez autora przeanalizowanych, wybranych, hipotetycznych przypadków przestępnego nadużycia władzy przez funkcjonariuszy Policji i w tym sensie stanowi swoiste case study.

3

Upokorzenie w pracy – koncepcje teoretyczne oraz znaczenie dla zdrowia pracowników i funkcjonowania organizacji

51%

Żenda A., Kożusznik B., Paliga M.

Medycyna Pracy

|

2021

|

vol. 72

|

issue 1

61-68

EN

Humiliation at work is a dangerous and, at the same time, poorly understood phenomenon. It is associated with an asymmetry of power, which induces in the humiliated person a feeling of having a lesser value and being inferior. It manifests itself as an internal event (judgment and emotions), an external event (an act of violence) or systemic social conditions (poverty and discrimination). Experiencing humiliation has negative consequences both when an individual becomes a subject and a witness of a humiliating event. These consequences concern many areas of an individual’s life and functioning within an organization. The article discusses the relationship between humiliation at the organizational level and work pathologies such as mobbing, intimidation, bullying, or harassment. Their purpose and effect is to humiliate an individual or a group of people, and since humiliation is associated with a sense of injustice and a desire for revenge, it often permanently disrupts the relationship between the parties and observers of such behaviors. Despite its individual and social significance, the phenomenon of humiliation is still a gap in the consideration of a healthy working environment and the relationship between people employed in the organization. Unlike in foreign literature, the phenomenon of humiliation is not a frequent subject of consideration in Polish studies, although interest has increased in recent years. The article proposes definitions of this phenomenon from 3 research perspectives, along with presenting selected concepts concerning the nature of this phenomenon and reports from research on the consequences of humiliating behavior at work, from the point of view of both an individual and an organization.

PL

Upokorzenie w pracy to zjawisko niebezpieczne, ale słabo poznane. Wiąże się z asymetrią władzy. U osoby upokorzonej skutkuje poczuciem mniejszej wartości i bycia gorszym. Przejawia się jako zdarzenie wewnętrzne (sądy i emocje), zewnętrzne (akt przemocy) lub systemowe warunki społeczne (bieda i dyskryminacja). Doświadczanie upokorzenia niesie negatywne konsekwencje, gdy jednostka staje się zarówno podmiotem upokarzającego zdarzenia, jak i jego świadkiem. Konsekwencje te dotyczą wielu obszarów życia jednostki i funkcjonowania w organizacji. Artykuł ten omawia związek upokorzenia na poziomie organizacyjnym z patologiami pracy, takimi jak mobbing, zastraszanie, znęcanie się czy molestowanie. Ich celem oraz skutkiem jest upokorzenie jednostki lub grupy osób, a ponieważ upokorzenie wiąże się z poczuciem niesprawiedliwości i chęcią zemsty, często trwale zaburza relacje pomiędzy stronami i obserwatorami takich zachowań. Zjawisko upokorzenia – mimo swej jednostkowej i społecznej istotności – nadal rzadko pojawia się w rozważaniach o zdrowym środowisku pracy i relacjach między osobami zatrudnionymi w organizacji. W literaturze polskiej, w przeciwieństwie do literatury zagranicznej, zjawisko upokorzenia nie jest opisywane często, choć zainteresowanie nim w ostatnich latach wzrosło. Autorzy artykułu proponują definicję tego zjawiska z 3 perspektyw badawczych, przedstawiają wybrane koncepcje dotyczące jego natury oraz doniesienia z badań nad konsekwencjami zachowań upokarzających w pracy z punktu widzenia jednostki i organizacji.

4

WYŁĄCZENIE PRZEDAWNIENIA PRZESTĘPSTW FUNKCJONARIUSZY PRL

45%

Zawłocki R.

Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny

|

2012

|

vol. 74

|

issue 3

111-121

EN

The paper features the issue of the prescription of offences and the enforcement of a sentence for homicide, grievous bodily harm, severe impairment to health or deprivation of liberty entailing particular suffering committed by a functionary in connection with the performance of his or her duties (art. 105 § 2 Penal Code). This institution of criminal law has been analysed in the context of intergenerational solidarity. It may be concluded that the ‘no prescription’ institution in respect of serious offences committed by functionaries under article 105 § 2 of the Penal Code is an unquestionable and obvious example of intergenerational solidarity understood as social solidarity and justice. In this very case, pursuant to tightly interrelated axiological and praxeological premises, the state’s right to punish clearly constitutes a particular element of implementation of the idea of intergenerational solidarity.

PL

Artykuł dotyczy problematyki wyłączenia przedawnienia karalności i wykonania kary kryminalnej za umyślne przestępstwo zabójstwa, ciężkiego uszkodzenia ciała i uszczerbku na zdrowi lub pozbawienia wolności łączonego ze szczególnym udręczeniem, popełnione przez funkcjonariusza publicznego w związku z pełnieniem obowiązków służbowych (art. 105 § 2 k.k.). Analiza tej instytucji karnoprawnej została przeprowadzona w kontekście zagadnienia solidarności międzypokoleniowej. Należy stwierdzić, że instytucja nieprzedawnienia się ciężkich przestępstw popełnionych przez funkcjonariuszy PRL z art. 105 § 2 k.k., choć wyjątkowo, to jednak bezspornie stanowi karnoprawny przejaw solidarności międzypokoleniowej, rozumianej jako przejaw solidarności i sprawiedliwości społecznej. W tym wypadku państwowe prawo karania, opierając się na ściśle powiązanych przesłankach aksjologicznych i prakseologicznych, bez wątpienia stanowi szczególny element realizacji idei solidarności międzypokoleniowej.

5

Przesłanki wyznaczania sędziów do składu orzekającego Trybunału Konstytucyjnego i konsekwencje ich naruszenia

45%

Ziółkowski M.

Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny

|

2020

|

vol. 82

|

issue 3

33-49

EN

The article disuses arguments against the unlimited power of the President of the Polish Constitutional Tribunal to assign and re-assign judges to Tribunal’s panels hearing particular cases. It argues that this power should be exercised in accordance with the strict and plain meaning of the statutory provisions. The President should fully respect constitutional principles of legality, judges’ impartiality as well as the efficiency of Tribunal’s work. Criticising the President’s latest practice, the article argues that the membership of the panels should be relatively invariable. The President should be allowed to change the membership in limited statutory circumstances only. Moreover, he or she should always assign judges, including the chairman of the panel and the judge-rapporteur, in alphabetical order. The President should also be absolutely bound by the order and subject-matter of cases to be heard by the Tribunal. The article discusses cases of abuses of the President’s power to assign judges to the panels. The currently binding constitution and statutes do not directly provide any remedies for such presidential abuses. They can be considered unlawful in theoretical terms only. However, these abuses do not automatically make the Tribunal’s judgement unlawful or invalid. The article provides an explanation for this duality of consequences from a theoretical and doctrinal perspective. Taking into account Article 77 of the Constitution, it also calls upon individuals to bring action for damages against unlawful abuses of the President’s power.

PL

W artykule sformułowano argumenty przeciwko nieograniczonej kompetencji Prezesa TK do wyznaczenia sędziów odo składu orzekającego. Kompetencja Prezesa powinna być interpretowana w sposób zawężający zgodnie z językowym brzmieniem przepisów ustawowych. Wykonując swoją kompetencję, Prezes TK musi bowiem przestrzegać zasady legalizm, niezawisłości wewnętrznej sędziów TK oraz zasady sprawności funkcjonowania samego TK. Krytykując praktykę Prezesa TK po 2016 r., w artykule sformułowano pogląd o względnej niezmienności składu orzekające TK. Zmiana może nastąpić bowiem tylko w okolicznościach wprost wskazanych w ustawie. Artykuł analizuje ponadto wypadki nadużycia kompetencji przez Prezesa TK oraz teoretyczne i dogmatyczne konsekwencje tego nadużycia. Obowiązujące przepisy nie przewidują żadnych środków prawnych przeciwdziałania tego rodzaju nadużyciom. Czynności Prezesa TK mogą być rozważane jako nieważne z teoretycznoprawnego punktu widzenia. Niemniej jednak wniosku takiego nie sposób sformułować na gruncie dogmatyki konstytucyjnej. Artykuł wyjaśnia ten dualizm i jego konsekwencje dla wyroków TK wydanych w składach wadliwie obsadzonych przez Prezesa TK. Preferowaną przez autora drogą sankcjonowania naruszeń dokonanych przez Prezesa TK, jest odpowiedzialność odszkodowawcza przewidziana w art. 77 ust. 1 Konstytucji.

Refine search results

2 Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny

1 Medycyna Pracy

1 Przegląd Policyjny

1 Przegląd Prawa Konstytucyjnego

1 Gunia W. Ł.

1 Kożusznik B.

1 Kwasiński O.

1 Paliga M.

1 Zawłocki R.

1 Ziółkowski M.

1 Żenda A.

1 2021

2 2020

2 2012

Unijna i krajowa definicja „osób zajmujących eksponowane stanowiska polityczne” w świetle konstytucyjnej zasady równości

PRZESTĘPNE NADUŻYCIE WŁADZY — WYBRANE ZAGADNIENIA PRAWNOKARNE NA PRZYKŁADZIE FUNKCJONARIUSZY POLICJI

Upokorzenie w pracy – koncepcje teoretyczne oraz znaczenie dla zdrowia pracowników i funkcjonowania organizacji

WYŁĄCZENIE PRZEDAWNIENIA PRZESTĘPSTW FUNKCJONARIUSZY PRL

Przesłanki wyznaczania sędziów do składu orzekającego Trybunału Konstytucyjnego i konsekwencje ich naruszenia