Search results

1

Zakaz konkurencji a obowiązek lojalności pracownika

100%

Lewandowicz-Machnikowska M.

Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska, sectio G (Ius)

|

2018

|

vol. 65

|

issue 2

EN

The paper answers the question whether the obligation to refrain from competitive activity arises as a result of a non-competition agreement in the course of the employment relationship, or whether it also, to some extent, stems from the special duty of loyalty being in force in the employment relationship. In addition, it evaluates the possibility of the employer terminating the employment relationship with an employee who, while not having a non-competition agreement during the employment relationship, undertook such activity.The duty of loyalty is realized in two different relations. Firstly, it is realized in the workplace community and secondly, individually in the employee – employer relationship. The obligation to refrain from competitive activity by an employee who has not signed non-competition agreements cannot be inferred from the general duty of loyalty inherent in the relationship between the parties to the employment relationship. An agreement which will determine its extent is required in order to form such an obligation. Only if a non-competition agreement is concluded, the employer may rely on the employee’s obligation to refrain from competitive activity and draw the consequences in the form of dismissal under the procedure of Article 52 of the Labour Code. Each case, however, should be assessed individually because starting a competitive activity may also lead to the breaking of another employee obligation in a manner that can be classified as culpable and a serious violation of basic employee duties.

PL

Tekst jest poświęcony odpowiedzi na pytanie, czy obowiązek powstrzymania się od działalności konkurencyjnej powstaje w wyniku zawarcia umowy o zakazie konkurencji w trakcie trwania stosunku pracy czy w pewnym zakresie również z obowiązywania w stosunku pracy szczególnego obowiązku lojalności, a także ocenie możliwości rozwiązania stosunku pracy przez pracodawcę z pracownikiem, który nie mając umowy o zakazie konkurencji, w trakcie trwania stosunku pracy podjął taką działalność.Obowiązek lojalności realizuje się w dwóch różnych relacjach: we wspólnocie zakładu pracy oraz indywidualnie w relacji pracownik – pracodawca. Powinność powstrzymania się od działalności konkurencyjnej przez pracownika, który nie ma zawartej umowy o zakazie konkurencji, nie może wynikać z ogólnego obowiązku lojalności wpisanego w relacje pomiędzy stronami stosunku pracy, ponieważ do jego powstania potrzebna jest umowa, która określa zakres tego obowiązku. Tylko w razie zawarcia umowy o zakazie konkurencji pracodawca może powołać się na obowiązek powstrzymania się przez pracownika od działalności konkurencyjnej i wyciągać z tego powodu wobec pracownika konsekwencje w postaci zwolnienia go w trybie art. 52 k.p. Każdy przypadek należy jednak oceniać indywidualnie, ponieważ w wyniku podjęcia działalności konkurencyjnej może jednocześnie dojść do złamania innego obowiązku pracowniczego w sposób, który można zakwalifikować jako zawinione i ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych.

2

Obowiązek lojalności stron stosunku pracy

84%

Wieczorek M.

Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska, sectio G (Ius)

|

2018

|

vol. 65

|

issue 2

EN

The article discusses the duty of loyalty of employee and employer as a mandatory employment relationship. Despite the fact that the Labour Code does not explicitly impose such a duty, both for the employee and the employer, recently the disloyal employee behavior towards the employer has become a frequent reason justifying the termination of the employment contract with notice and even without notice. Therefore, it became reasonable to determine whether the duty of loyalty is an element of the employment relationship, and if so from which of the provisions of the Labour Code such an obligation can be derived. The considerations carried out in this study resulted in the statement that most often, where there is a duty of employee loyalty, in fact, we have to deal with another employee’s obligation expressly stipulated in the labour law. Most often it is the duty to care for the good of the employer. There is no doubt that the employee should be loyal in the performance of their duties towards the employer. The order of the employee’s loyal behavior in connection with the performance of duties from the employment relationship with the employer is based on the obligation to observe the rules of social coexistence. Similarly, mutatis mutandis, the employer should behave towards the employee.

PL

W artykule została podjęta kwestia obowiązku lojalności pracownika i pracodawcy jako zobowiązaniowego stosunku pracy. Pomimo tego, że Kodeks pracy wprost nie ustanawia takiego obowiązku zarówno w odniesieniu do pracownika, jak i do pracodawcy, to w ostatnim czasie nielojalne zachowania pracownika wobec pracodawcy stały się częstą przyczyną uzasadniającą rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem, a nawet bez wypowiedzenia. Zasadne zatem stało się ustalenie, czy obowiązek lojalności jest elementem stosunku pracy, a jeśli tak, to z których przepisów Kodeksu pracy taki obowiązek można wywodzić. Rozważania prowadzone w tym opracowaniu zaowocowały stwierdzeniem, że najczęściej tam, gdzie upatruje się obowiązku lojalności pracownika, w istocie mamy do czynienia z innym, wyraźnie umocowanym w przepisach prawa pracy, obowiązkiem pracowniczym. Najczęściej jest nim obowiązek dbałości o dobro pracodawcy. Nie ulega przy tym wątpliwości, że pracownik, wykonując swoje obowiązki wobec pracodawcy, powinien być lojalny. Nakaz lojalnego zachowania się pracownika w związku z realizowaniem obowiązków ze stosunku pracy wobec pracodawcy ma podstawę w obowiązku przestrzegania zasad współżycia społecznego. Tak samo, mutatis mutandis, wobec pracownika powinien zachowywać się pracodawca.

3

Odpowiedzialność odszkodowawcza udziałowca większościowego wobec spółki kapitałowej

84%

Stranz J.

Przegląd Ustawodawstwa Gospodarczego

|

2021

|

issue 8

20-27

EN

The aim of the article is to research the issue of majority shareholder's liability for damages inflicted on the company. The author discusses the duty of loyalty and indicates its breach as the basis for the shareholder's liability for damages towards the company. The article presents the issue both from the theoretical and practical side. The author presents the concept of interpretation of the provisions on derivative action (actio pro socio), pointing out that shareholders can claim damages from other shareholders on its basis.

PL

Celem artykułu jest zbadanie problematyki odpowiedzialności odszkodowawczej udziałowca większościowego wobec spółki kapitałowej. Autor omawia obowiązek lojalności i wskazuje jego naruszenie jako podstawę odpowiedzialności odszkodowawczej udziałowca wobec spółki. Artykuł prezentuje zagadnienie zarówno od strony teoretycznej, jak i praktycznej. Autor przedstawia koncepcję wykładni przepisów o powództwie derywacyjnym (actio pro socio), wskazując że udziałowcy mogą na jego podstawie dochodzić naprawienia szkody od innych udziałowców.

4

Zakaz ekscesywnego formalizmu a praktyka sądowa – uwagi na tle orzeczeń polskich sądów w sprawach cywilnych w świetle art. 6 EKPC

71%

Łazarska A.

Ius Novum

|

2020

|

vol. 14

|

issue 4

EN

The guarantee of the right to a fair trial (Article 6 ECHR) in the light of the Strasbourg case law implies the need for the court to fulfil all disclosure obligations that have a guarantee significance in terms of the right to a court and the prohibition of excessive formalism. The Strasbourg Court in the ECtHR judgments of 11 October 2018 in the case of Parol v. Poland, and of 28 March 2019 in the case of Adamkowski v. Poland, on the background of concurrent facts, stated that the rejection by civil courts of appeals of the applicants, persons deprived of liberty, was a manifestation of excessive formalism inadmissible under Article 6 ECHR. This decision was influenced by the fact that the applicants were not duly instructed by the court about the formal requirements related to lodging an appeal. These judgments are a clear signal to the courts that, when applying procedural law, one must make its interpretation friendly in terms of substance and in line with Convention on Human Rights so as not to violate the fair trial guarantee. Perhaps these judgments will become an important contribution to a wider discussion on the interpretation of procedural law and effective judicial protection. The problem lies not only in the law itself, but also in the lack of sufficient guarantees of its pro-Convention interpretation by the courts. Despite the upgrading of court buildings and their adaptation to the needs of clients, a meticulous attachment to the mechanical and routine application of procedural rules often prevails in courts.

PL

Z gwarancji prawa do rzetelnego procesu (art. 6 EKPC) na tle orzecznictwa strasburskiego wynika konieczność dopełnienia przez sąd wszelkich obowiązków informacyjnych, które mają gwarancyjne znaczenie w aspekcie prawa do sądu, oraz zakaz ekscesywnego formalizmu. Trybunał strasburski w wyrokach ETPCz z 11 października 2018 r. w sprawie Parol przeciwko Polsce, z 28 marca 2019 r. w sprawie Adamkowski przeciwko Polsce na tle zbieżnego stanu faktycznego stwierdził, że odrzucenie przez sądy cywilne apelacji skarżących, osób pozbawionych wolności, stanowiło przejaw niedopuszczalnego na gruncie art. 6 EKPC nadmiernego formalizmu. Na takim rozstrzygnięciu zaważył fakt, że skarżący nie zostali należycie pouczeni przez sąd o wymogach formalnych związanych z wnoszeniem apelacji. Wyroki te stanowią wyraźny sygnał dla sądów, że stosując prawo procesowe, trzeba dokonywać jego materialnoprzyjaznej, prokonwencyjnej wykładni, aby nie naruszyć gwarancji fair trial. Być może orzeczenia te staną się ważnym przyczynkiem do szerszej dyskusji na temat wykładni prawa procesowego oraz efektywnej ochrony sądowej. Problem leży bowiem nie tylko w samym prawie, lecz także w braku dostatecznych gwarancji jego prokonwencyjnej wykładni przez sądy. Mimo unowocześnienia budynków sądowych i przystosowania ich dla potrzeb interesantów, w sądach nierzadko dominuje skrupulatne przywiązanie do mechanicznego i rutynowego stosowania przepisów proceduralnych.

5

Ochrona akcjonariuszy mniejszościowych przed nieuzasadnioną tezauryzacją zysku spółki

43%

Miedziński M.

Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny

|

2017

|

vol. 79

|

issue 1

119-131

EN

Distribution of yearly profits in companies raises complex issues pertaining to the statutory framework of shareholder relationship. Under Article 191 and 347 of the Code of Commercial Partnerships and Companies the above matter is decided by the resolution passed at the annual general meeting and (as such) is left to the discretion of the controlling members. Notably, the general meeting can retain profits in the company or declare low dividends. However, in light of the Supreme Court’s decisions, the above resolution, reflecting only the interests of the majority, can be viewed as oppressive for the minority and consequently set aside in court. The consequences of the court ruling are, nonetheless, unclear, as it does not imply an obligation on the company to pay higher dividends. Some authors go as far as to argue that the ruling itself is of no value to the claimants and that the majority rule in Polish company law is unconditional and absolute.The article explores the above issue in the context of a public limited company and attempts to answer the question of whether the minority shareholders can protect their rights in the event of excessive (abusive) restrictions on profit distribution.

PL

Podział rocznego zysku w spółce kapitałowej jest źródłem złożonych zagadnień związanych z istotą i normatywnym ukształtowaniem relacji korporacyjnej. Przepisy art. 191 i 347 Kodeksu spółek handlowych poddają powyższą kwestię kontroli większości na zgromadzeniu. Zgromadzenie może m.in. podjąć uchwałę o tezauryzacji wyniku finansowego lub wypłacie minimalnej dywidendy. Jak jednak wynika z orzecznictwa Sądu Najwyższego, powyższa uchwała, realizująca interes wyłącznie większości, może być uchylona przez sąd, jako sprzeczna z dobrymi obyczajami i mająca na celu pokrzywdzenie mniejszościowych udziałowców. Jednocześnie konsekwencje wyroku uchylającego nie są oczywiste, ponieważ nie zobowiązuje on pozwanej spółki do wypłacenia większej dywidendy. W literaturze zakwestionowano wręcz praktyczne znaczenie takiego orzeczenia, wskazując, że nie ma ono wymiernego skutku w sferze praw wspólników, a reguła rządów większości w zakresie dysponowania wynikiem finansowym ma charakter bezwzględny. Celem artykułu jest analiza powyższego zagadnienia w kontekście stosunków spółki akcyjnej oraz odpowiedź na pytanie, czy w przypadku abuzywnej praktyki ograniczania wypłaty zysku akcjonariusze mniejszościowi mogą realnie chronić swoje interesy.

Refine search results

2 Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska, sectio G (Ius)

1 Ius Novum

1 Przegląd Ustawodawstwa Gospodarczego

1 Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny

1 Lewandowicz-Machnikowska M.

1 Miedziński M.

1 Stranz J.

1 Wieczorek M.

1 Łazarska A.

1 2021

1 2020

2 2018

1 2017

Zakaz konkurencji a obowiązek lojalności pracownika

Obowiązek lojalności stron stosunku pracy

Odpowiedzialność odszkodowawcza udziałowca większościowego wobec spółki kapitałowej

Zakaz ekscesywnego formalizmu a praktyka sądowa – uwagi na tle orzeczeń polskich sądów w sprawach cywilnych w świetle art. 6 EKPC

Ochrona akcjonariuszy mniejszościowych przed nieuzasadnioną tezauryzacją zysku spółki