Results found: 2

Search results

Search:
in the keywords: organizational entity

Sort By:

Limit search:

Upadłość konsumencka nierzetelnego członka zarządu niewypłacalnej jednostki organizacyjnej

100%

Zieliński H.

Zeszyt Studencki Kół Naukowych Wydziału Prawa i Administracji UAM

2018

issue 8

315-330

Złożenie wniosku o ogłoszenie upadłości niewypłacalnej jednostki organizacyjnej jest podstawowym obowiązkiem jej reprezentantów. Niedochowanie ustawowego terminu wiąże się z różnorodnymi sankcjami, m.in. skutkuje ograniczeniem możliwości złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej. Stanowisko to nie jest jednak powszechnie akceptowane. W literaturze pojawiają się liczne argumenty, zarówno językowe, jak i funkcjonalne, na rzecz ograniczenia zakresu zastosowania przesłanki z art. 4914 ust. 2 pkt 3 Prawa upadłościowego, wyłącznie do przypadków niezłożenia wniosku o upadłość przez osoby prowadzące działalność gospodarczą. Zawężenie takie wydaje się jednak nieuprawnione. Jednakowe traktowanie reprezentantów jednostek organizacyjnych oraz przedsiębiorców ma bowiem silne uzasadnienie aksjologiczne i systemowe. Uzyskało ono także akceptację w licznych orzeczeniach sądów. Celem niniejszego artykułu jest kompleksowe zestawienie pojawiających się poglądów co do zakresu zastosowania art. 4914 ust. 2 pkt 3 Prawa upadłościowego oraz próba ich krytycznej oceny.Złożenie wniosku o ogłoszenie upadłości niewypłacalnej jednostki organizacyjnej jest podstawowym obowiązkiem jej reprezentantów. Niedochowanie ustawowego terminu wiąże się z różnorodnymi sankcjami, m.in. skutkuje ograniczeniem możliwości złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej. Stanowisko to nie jest jednak powszechnie akceptowane. W literaturze pojawiają się liczne argumenty, zarówno językowe, jak i funkcjonalne, na rzecz ograniczenia zakresu zastosowania przesłanki z art. 4914 ust. 2 pkt 3 Prawa upadłościowego, wyłącznie do przypadków niezłożenia wniosku o upadłość przez osoby prowadzące działalność gospodarczą. Zawężenie takie wydaje się jednak nieuprawnione. Jednakowe traktowanie reprezentantów jednostek organizacyjnych oraz przedsiębiorców ma bowiem silne uzasadnienie aksjologiczne i systemowe. Uzyskało ono także akceptację w licznych orzeczeniach sądów. Celem niniejszego artykułu jest kompleksowe zestawienie pojawiających się poglądów co do zakresu zastosowania art. 4914 ust. 2 pkt 3 Prawa upadłościowego oraz próba ich krytycznej oceny.

Filing for insolvency is the fundamental obligation of the legal representatives of insolvent organizational entity. Failure to comply with the statutory term to do so may result in various sanctions, for example, restrictions in filling for personal bankruptcy as a natural person not conducting business activity. However this view is not widely accepted. There are numerous arguments in literature, both linguistic and functional, for restricting the scope of a premise set forth in article 4914 paragraph 2 point 3 of the Insolvency Act, only to the failure in filing for insolvency as a sole trader. However, aforementioned restriction may seem unsubstantiated. It is because equal treatment of legal representatives and sole traders has strong justification - both axiological and systemic. It has been also accepted in numerous judgements. The purpose of this article is to compare various opinions related to the application of article 4914 paragraph 2 point 3 of the Insolvency Act and to evaluate them.

Pojęcie pracodawcy w razie przejścia zakładu pracy

80%

Kumor-Jezierska E.

Roczniki Nauk Prawnych

2015

vol. 25

issue 3

51-67

The aim of the article is to turn one's attention to the notion of employer in the context of transfer of an employing establishment or its part onto another employer and the possibility to apply functional and pro-union interpretation. According to article 3 of the Labor Code an ”employer” is considered to be every organizational entity, even if it does not possess legal personality, as well as a natural person, if they employ workers. However, in business trading, there exist transactions where the parties are the entities which, on the day of the takeover, do not have the status of an employer as they do not employ workers, and they become the employer exactly as a result of the transfer of an employing establishment or only its part. Therefore, in such a situation there may appear some doubts how to interpret the meaning of ”another employer”, as stated in article 231 § 1 LC. It was emphasized in the article that making a solely literal interpretation of this provision, which interpretation in democratic countries occupies a privileged position compared to functional and contextual interpretation, is unjustified in this case. As a result of such an interpretation, entities taking over a given employing establishment or only its part and not employing any worker on the day of the takeover, could intentionally aim to maintain the status of non-employer (i.e. not employ workers), to lead to the exclusion of applying the provisions of article 231 § 1 LC in their case. In this situation it is justified to apply functional and pro-union interpretation when constructing this provision. Applying the institution of the takeover of an employing establishment or its part by another employer also covers situations when a new entity taking over an employing establishment or its part, becomes an employer only as a result of taking over workers from the previous employer.

Celem artykułu jest zwrócenie uwagi na znaczenie pojęcia pracodawcy w kontekście przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę i możliwość zastosowania wykładni celowościowej i prounijnej. Za „pracodawcę”, zgodnie z art. 3 k.p., uważana jest każda jednostka organizacyjna, chociażby nie posiadała osobowości prawnej, a także osoba fizyczna, jeżeli zatrudniają one pracowników. Jednakże w obrocie gospodarczym dochodzi do transakcji, gdzie stronami są podmioty, które w dniu przejścia nie mają statusu pracodawcy, gdyż nie zatrudniają pracowników, a pracodawcą stają się dopiero w wyniku właśnie przejścia zakładu pracy lub tylko jego części. W takiej sytuacji występują wątpliwości, jak należy rozmieć znaczenie „innego pracodawcy”, o którym mowa w art. 231 § 1 k.p. W artykule zwrócono uwagę, że dokonanie tylko wykładni językowej tego przepisu, która to wykładnia w państwach demokratycznych zajmuje uprzywilejowaną pozycję wobec wykładni systemowej i funkcjonalnej, jest w tym wypadku nieuzasadnione. W wyniku takiej interpretacji podmioty przejmujące dany zakład pracy lub tylko jego część, a niezatrudniające w dniu przejścia żadnego pracownika, mogłyby dążyć celowo do utrzymania statusu nie-pracodawcy (tzn. nie zatrudniałyby pracowników), aby doprowadzić do wyłączenia stosowania regulacji art. 231 k.p. w ich przypadku. W tej sytuacji uzasadnione jest zastosowanie wykładni celowościowej i prounijnej przy interpretacji tego przepisu. Zastosowanie instytucji przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę obejmuje także sytuacje, kiedy nowy podmiot przejmujący zakład pracy lub tylko jego część stanie się pracodawcą dopiero w wyniku przejęcia pracowników od dotychczasowego pracodawcy.

Refine search results

1 Roczniki Nauk Prawnych

1 Zeszyt Studencki Kół Naukowych Wydziału Prawa i Administracji UAM

1 Kumor-Jezierska E.

1 Zieliński H.

1 2018

1 2015

Search results

Upadłość konsumencka nierzetelnego członka zarządu niewypłacalnej jednostki organizacyjnej

Pojęcie pracodawcy w razie przejścia zakładu pracy