Results found: 1

Search results

Search:
in the keywords: osobowa identyczność

Sort By:

Limit search:

Leibniz: Personal Identity and Sameness of Substance

100%

Gut P.

Roczniki Filozoficzne

2017

vol. 65

issue 2

93-110

Leibniz’s theory of personal identity has been the object of numerous discussions and various interpretations. In the paper I contrast my view on Leibniz’s solution to the problem of personal identity with the view of Margaret Wilson and Samuel Scheffler. They both claimed that Leibniz failed to formulate a coherent, uniform and tenable theory of personal identity. His stance – as they state – contains so many inconsistencies that it cannot be adopted as a satisfactory solution to this problem. I disagree with this opinion. It is my conviction that a more inquisitive analysis of Leibniz’s texts leads to the conclusion that such severe criticism of the results of Leibniz’s studies of personal identity is ill-founded. My paper consists of two parts. In the first part—drawing on suggestions made by Vailati, Thiel, Noonan, and Bobro—I attempt to present the essential arguments against the interpretation offered by M. Wilson and S. Scheffler. In the second part I address two issues. First, I try to discuss the reasons which Leibniz listed to support his thesis that personal identity requires both the continuity of substance and the continuity of some psychological phenomena. Then, I turn to identifying Leibniz’s arguments which support the thesis that what ultimately provides a person with identity is their substantial principle, i.e. the soul or “I.”

Teoria Leibniza na temat osobowej identyczności jest od dawna przedmiotem licznych sporów i rozbieżności interpretacyjnych. W niniejszym artykule zestawiam mój pogląd na temat tego, co faktycznie uważał Leibniz za podstawę bycia tą samą osobą z poglądem, który został sformułowany przez Margaret Wilson i Samuela Schefflera. Ich zdaniem Leibniz nie przedstawiał spójnej, jednolitej i przekonującej teorii osobowej identyczności. Jego stanowisko — jak utrzymują ci autorzy — zawiera w sobie zbyt wiele niekonsekwencji, aby można je było uznać za satysfakcjonujące rozwiązanie tego zagadnienia. Nie zgadzam się z tą opinią. W moim przekonaniu bardziej wnikliwy ogląd tekstów Leibniza pozwala stwierdzić, że nie ma podstaw do tak krytycznej oceny wyników Leibniza w kwestii osobowej identyczności. Artykuł składa się z dwóch części. W części pierwszej — korzystając z sugestii podanych przez Vailatigo, Thiela, Noonana i Bobro — staram się przedstawić główne argumenty przeciwko interpretacji Wilson i Schefflera. W części drugiej poruszam dwie kwestie. Najpierw omawiam powody, które Leibniz wymieniał celem uzasadnienia tezy, że osobowa identyczność wymaga zarówno ciągłości substancji, jak i ciągłości pewnych fenomenów psychologicznych. Następnie przedstawiam argumenty Leibniza na rzecz tezy, że tym, co ostatecznie nadaje identyczność osobie, jest jej substancjalna zasada, czyli dusza lub „ja”.

Refine search results

1 Roczniki Filozoficzne

1 Gut P.

1 2017

Search results

Leibniz: Personal Identity and Sameness of Substance