Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 10

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  pathography
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1

Haiguse kujutamine luuletaja Ilmi Kolla kirjades

100%
Annuk E.
Mäetagused
|
2010
|
vol. 45
39-52
EN
Private letters are the least researched genre of autobiographical writings. Irrespective of this fact, letters can indeed offer abundant research material about the ailing person’s perceptions of the disease and how he/she depicts this in writing. The article dwells upon the depiction of disease, based on the letters by Ilmi Kolla (1933–1954), using the concept of (auto)pathography as an analytical means. The focus is on how the illness is being textualised in letters and how the epistolary genre affects such a depiction. Ilmi Kolla’s letters reflect the progress of her disease, presenting this from the author’s viewpoint, yet adapting it according the addressees – e.g., Ilmi Kolla’s letters to her mother are written in a more optimistic tone regarding her illness than the ones to poet Debora Vaarandi expressing greater concern. The letters reveal various facets of the disease and her state of mind with regard to the illness, presenting a picture of sanatorium and hospital treatment. In line with the growing severity of Ilmi Kolla’s disease, the illness becomes gradually more visible in her letters, encompassing increasing textual space. Thus, the ailment has become one of the main topics in I. Kolla’s letters sent from the hospital during the last six months of her life. The fact that letters tend to be fragmentary texts separated from each other by a temporal-spatial distance becomes evident in the narrative of disease constructed by the letters. Although such an illness narrative lacks coherence intrinsic of a traditional linear autobiographic text, such a life history or a diary, an epistolary story of an illness can be studied from the viewpoint of auto-pathography as the letters create an autobiographic description of the illness. As unpublished texts, letters can both reflect and oppose the discourses of the time. The depiction of the disease, and that of an ailing body, revealed in Ilmi Kolla’s letters, functions as a counter-discourse to the body image of the Stalinist era, which highlighted a healthy, strong and powerful female body. As such, the reflection of the disease in the letters actually brings out the cultural and gender-wise meanings related to the disease, highlighting the illness as a cultural construct.
2

The Madness Narrative, Between the Literary, the Therapeutic and the Political

100%
Viusenco A.-L.
Romanian Journal of English Studies
|
2013
|
vol. 10
|
issue 1
312-323
EN
The present paper discusses the types, functions and limitations of the madness narrative, a particular type of text dealing with a popular research topic: mental instability, within the larger contexts of women’s autobiographical writing and illness-based writing. The overview aims to provide the theoretical framework necessary for the further analysis of specific madness narratives.
3
Publication available in full text mode
Content available

(Auto)analityczny opis przypadku. Wspomnienia Izydora Sadgera o Zygmuncie Freudzie

86%
Więckiewicz A.
Poznańskie Studia Polonistyczne. Seria Literacka
|
2019
|
issue 35
253-276
EN
The article presents an analysis of Freud’s early biography written by Isidor Isaak Sadger, one of his earliest students. The author argues that Sigmund Freud. Persönliche Erinnerungen bonds together different literary genres such as biography, autobiography and pathography, thus allowing for studying the impact of life-writing literature on psychoanalysis. The first part of the article is devoted to the relation between introspection, auto-analysis and everyday writing practices of Freud and his students. In the second part, the author presents unknown facts from Sadger’s history in the psychoanalytic movement and reads his biography as an example of a heterogeneous literary genre where he becomes a writer-biographer and a doctor-autobiographer simultaneously.
4
Publication available in full text mode
Content available

Patografia: od historii przypadku do klinicznych opowieści

72%
Koper B.
Kultura Współczesna. Teoria. Interpretacje. Praktyka
|
2019
|
vol. 107
|
issue 4
107-117
EN
This article presents various uses of the term ‘pathography’: as a genre in medical communication, an autobiographical patient narrative or a narrative case report written by a professional. A discussion of classic pathographies (Sigmund Freud, Karl Jaspers) is followed by an analysis of patient pathographies, with particular emphasis on the history of the Polish ones, only to eventually come back to narratives created by professionals (Alexander Luria, Oliver Sacks). The aim of this article is to draw attention to a certain affinity between the writings in the field of medical sciences and humanities.
5
Publication available in full text mode
Content available

Pomiędzy medycyną a literaturą. Kazus medyczny jako gatunek epistemologiczny

72%
Burzyńska A. R.
Kultura Współczesna. Teoria. Interpretacje. Praktyka
|
2019
|
vol. 107
|
issue 4
118-130
EN
The article discusses case report as a literary genre of complex status and purpose: specialist (medical), popular and literary, extending beyond time and space, constantly evolving (to such an extent that one could even speak of a biography of case report). The notion of case report is not synonymous with medical history, although both are closely related. The aim of this article is to juxtapose different theoretical approaches (both medical and literary) and to introduce the concept of case report to Polish literary studies.
6
Publication available in full text mode
Content available

Opis przypadku jako (auto)biografia? Wczesna psychoanaliza Sándora Ferencziego

72%
Więckiewicz A.
Autobiografia. Literatura. Kultura. Media
|
2019
|
vol. 13
|
issue 2
47-58
EN
This article discusses the early theoretical works of the Hungarian psychoanalyst and a close disciple of Sigmund Freud, Sándor Ferenczi. This study offers an interpretation of his short case study Homosexualitas Feminina, published in 1902, concentrating on the analyst’s narrative and stylistic strategies before he met the founder of psychoanalysis. The article is devoted to the analysis of a popular medical genre – the case study – which is seen in the light of its relation to life-writing literature. Rather than follow Michel Foucault’s deconstructive scheme of interpretation, I offer a more affirmative reading of the case study of Rosa K. and thus seek to understand Ferenczi’s early work through the impact of life-writing genres, such as biography and autobiography, on psychiatric discourse at the turn of the twentieth century.
PL
Tekst stanowi omówienie wczesnej teorii Sándora Ferencziego, bliskiego ucznia Sigmunda Freuda oraz twórcy węgierskiego ruchu psychoanalitycznego, na przykładzie jego szkicu Homosexualitas Feminina z 1902 roku. Autorka analizuje artykuł lekarza poświęcony przypadkowi Rósy K. (Róberta) i omawia podstawowe cechy języka analityka w okresie poprzedzającym jego współpracę z Sigmundem Freudem. W tekście podjęto również namysł nad gatunkiem opisu przypadku obserwowanym w świetle jego związków z literaturą dokumentu osobistego. W interpretacji przypadku Rósy K. autorka odchodzi od dekonstrukcyjnej hermeneutyki Michela Foucaulta na rzecz przyjęcia postawy afirmatywnej, która pozwala potraktować język psychiatrii jako przestrzeń potencjalnej widzialności pacjentów. Autorka na przykładzie tekstu Ferencziego pokazuje wpływ gatunku biografii i autobiografii na przekształcenia zaszłe w dyskursie psychiatrycznym na przełomie XIX i XX wieku.
7

Osakaćena (auto)biografija — smrt u stvaralaštvu Milke Žicine

72%
Taczyńska K.
Slavica Wratislaviensia
|
2019
|
vol. 168
543-552
EN
Mutilated (auto)biography: Death in the works of Milka Žicina The aim of the article is to analyze the autobiographical works of Milka Žicina (1902–1984) in the perspective of the principles of affirmative humanities (Domańska 2014). The interpretative categories for reading the author’s personal documents are the subject of death and the related concept of “border situations” (Jaspers 1978). Although Žicina was a recognized writer, she published only a part of her memory prose when she was alive. The manuscript depicting the camp past (staying in Glavnjača prison and in Stolac camp [1951–1955, Sve, sve, sve 2002, Сама 2009]) spent many years hidden in a locker room and emerged only after the writer’s death. The record of her battle with disease (breast cancer), though published in 1976, has remained unnoticed by researchers so far (Записи са онколошког, 1976). Death in Žicina’s works can be perceived in several aspects: the real one, where the author’s works are reinterpreted from the perspective of contemporary literary research; the metaphorical one, in which Žicina as a former prisoner was subjected to civilian death, and simultaneously her camp testimonies were subjected to cultural death; the thematic one, as a problem in the diary, in which the author gives an account of a subjective experience of mortal illness and transforms it into a story of struggle and victory.
PL
(Auto)biografia okaleczona — śmierć w twórczości Milki Žiciny Celem artykułu jest analiza autobiograficznej twórczości Milki Žiciny (1902–1984) w perspektywie postulatów humanistyki afirmatywnej (Domańska 2014). Kategorie interpretacyjne odczytania dokumentów osobistych autorki stanowią temat śmierci i związane z nim pojęcie „sytuacji granicznych” (Jaspersa 1978). Žicina, choć należała do grona pisarek uznanych, za życia tylko częściowo publikowała prozę wspomnieniową. Rękopis przedstawiający przeszłość obozową (pobyt w więzieniu Glavnjača oraz obozie Stolac [1951–1955 — Sve, sve, sve, 2002; Сама, 2009]), wiele lat ukrywany w domowej skrytce, ukazał się dopiero po śmierci pisarki. Z kolei zapis jej choroby (rak piersi), mimo publikacji w 1976 roku, w rzeczywistości dotychczas nie doczekał się zainteresowania ze strony badaczy (Записи са онколошког, 1976). Śmierć w twórczości Žiciny można rozpatrywać w obrębie kilku porządków: realnym, w którym dochodzi do reinterpretacji twórczości autorki z perspektywy współczesnych badań literackich; metaforycznym, w którym Žicina jako była więźniarka podlegała śmierci cywilnej, a wraz z nią kulturowej śmierci ulegały świadectwa obozowe; a także tematycznym — jako problem podjęty w dzienniku, w którym autorka upublicznia subiektywne doświadczenie śmiertelnej choroby i przetwarza je w historię walki i zwycięstwa.
8
Publication available in full text mode
Content available

Affect – defect – rage: Writing mania and writing about mania – narratives of female rage in the fiction of Aleksandra Zielińska

58%
Szewczyk J., Szewczyk J.
Ruch Literacki
|
2020
|
issue 2
9
Publication available in full text mode
Content available

Lekarz teatralny: Przyczynek do opisu obyczajów teatralnych XIX wieku

58%
Jarząbek-Wasyl D.
Pamiętnik Teatralny
|
2022
|
vol. 71
|
issue 2
115-148
EN
The theater physician was a crucial figure in the transformation of the theater as an institution between the late eighteenth and early twentieth centuries: he looked after the artists, guaranteed the internal order of the institution, and contributed to the shaping of the social perception and evaluation of the acting profession. He helped organize the theater as a controlled and norm-governed space, in which neither audience reactions nor the artist’s ways of being could disturb the general order. The article is a historical study of the development of the theater physician’s professional position and duties in the nineteenth century, drawing on diaries, press articles, and iconographic material (including caricatures). Starting from the analysis of source texts, such as the writings of theater physicians (Kazimierz Łukaszewicz, Gustave-Joseph Witkowski), the author adopts two parallel strategies: 1) she reconstructs the biographical and factographic background of the presence of an official doctor in Polish theatre, 2) she problematizes the relationships between the theater as an institution and forms of organized medical care, between actors’ illnesses and the images of theater as a hazardous and pathological place, between the pathography of actors’ illnesses and the idea of a public order and system of values, and between the internal and external perception of the acting profession.
PL
Lekarz teatralny to jedna z kluczowych figur procesu przemian teatru jako instytucji między końcem XVIII a początkiem XX wieku: otaczał opieką artystów, gwarantował wewnętrzny ład instytucji i współkształtował społeczną percepcję i ocenę zawodu aktorskiego. Przyczyniał się do organizacji teatru jako przestrzeni kontrolowanej i unormowanej, w której ani reakcje widzów, ani obyczaje artystów nie burzyły ogólnego porządku. Artykuł stanowi historyczne studium kształtowania się posady i obowiązków lekarza teatralnego w XIX wieku na podstawie pamiętników, prasy, materiałów ikonograficznych (w tym karykatur). Wychodząc od analizy źródłowych tekstów, takich jak pisma samych lekarzy teatralnych (Kazimierz Łukaszewicz, Gustave-Joseph Witkowski), autorka przyjmuje dwie równoległe strategie: 1) rekonstruuje biograficzno-faktograficzne tło obecności urzędowego doktora w polskim teatrze, 2) problematyzuje relacje między instytucją teatru a formami zorganizowanej opieki medycznej, chorobami aktorów a wyobrażeniami teatru jako miejsca niebezpiecznego i patologicznego, patografią aktorskich chorób a ideą publicznego ładu i systemu wartości, wewnętrzną a zewnętrzną percepcją profesji scenicznej.
10
Content available remote

Autopatografia

51%
Boruszkowska I.
Autobiografia. Literatura. Kultura. Media
|
2016
|
issue 2(7)
125–135
PL
Tekst dotyczy pojęć patografii i autopatografii rozumianych jako gatunki literatury cierpienia i piśmienności chorobowej. Do kanonu omówień problemu literatury patograficznej zalicza się publikacje Arthura Kleinmana, Anne Hawkins Reconstructing Ilness, Arthura W. Franka The Wounded Storyteller oraz Thomasa Cousera Recovering Bodies. Wspólnym elementem omawianych gatunków jest poetyka choroby i wykorzystanie strategii narracyjnych prezentujących doświadczenie medyczne. W związku z coraz większą popularnością i zróżnicowaniem tzw. piśmienności chorobowej konieczne wydaje się wprowadzenie rozróżnienia między autopatografią a patografią, gdzie autopatografia to – w odróżnieniu od patografii – narracja tworzona przez człowieka chorego, pacjenta, swoista autobiografia chorego (w formie różnych egodokumentów tematyzujących chorobę – listów, dzienników, pamiętników itd.), subiektywna narracja autobiograficzna o chorobie.
EN
The text takes as the subject-matter the concepts of patography and autopatography, understood as literary genres describing suffering and illness. The canon of patographic literature includes publications by Arthur Kleinman, Reconstructing Illness by Anne Hawkins, The Wounded Storyteller by Arthur W. Frank, and Recovering Bodies by Thomas Couser. The shared element of genres under analysis is the poetics of illness and the use of narrative strategies for rendering medical experience. The growing popularity and diversity of the so called “illness literature” makes it necessary to distinguish between auto- and patography, wherein autopatography constitutes – unlike patography – a narrative told by a person in illness, a patient, and a certain kind of an ill man’s autobiography (in the form of manifold ego-documents employing illness as the subject – epistles, diaries, memoirs etc.), a subjective narrative on disease.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.