Search results

1

Introduction

100%

Bieś A. P.

Studia Paedagogica Ignatiana

|

2018

|

vol. 21

|

issue 2

13-15

EN

The teaching profession requires constant improvement, learning, as well as work on one’s personal development. The teacher cannot remain in one place and, obviously, one has to admit that Robert Kwaśnica is correct in saying that the teacher must be supported in his or her development, as it is the teacher who influences the students with all his/her being.Since teachers are people burdened with exceptional responsibility—educating young generations, i.e. shaping the future—the task should be fulfilled by the best of the best. As the texts collected in this issue confirm, we can often spot such people. However, the paradox is that practically everyone has access to the job, as “the university education is not a problem for many people, and the personality traits of future teachers are not identified in any way.” What should be done in this situation? How can we change the system of educating teachers? What requirements should be placed before candidates for the job? How can we make sure that educational institutions are provided with teachers whose motto is the Ignatian principle of magis—reaching for more?

2

Wprowadzenie

80%

Bieś A. P.

Studia Paedagogica Ignatiana

|

2018

|

vol. 21

|

issue 2

9-11

XX

Profesja nauczyciela wymaga nieustannego doskonalenia się, zdobywania wiedzy, ale także pracy nad własnym rozwojem. Nauczyciel nie może zatrzymać się w miejscu. Należy zgodzić się z Robertem Kwaśnicą, że nauczyciela trzeba wspierać w jego rozwoju, bowiem to on oddziałuje na wychowanków całym swoim życiem. Skoro nauczyciele to osoby obarczone wyjątkową odpowiedzialnością za edukację młodych pokoleń – a tym samym za kształtowanie przyszłości – to zawód ten powinni wykonywać najlepsi z najlepszych. Nierzadko też, jak o tym świadczą m.in. zebrane w niniejszym numerze teksty, możemy takie osoby wskazać. Paradoks polega jedynie na tym, że dostęp do tego zawodu mają praktycznie wszyscy, ponieważ „wymóg posiadania wykształcenia wyższego nie jest rzeczywistą barierą, a cechy osobowości nie są w żaden sposób identyfikowane”. Cóż zatem zrobić? Jak zmienić system kształcenia nauczycieli? Jakie wymagania stawiać kandydatom do tego zawodu? Jak zapewnić instytucjom oświatowym napływ kadr, które za życiowe motto przyjmą ignacjańską zasadę magis – sięgania po to, co więcej, wyżej?

3

Błogosławiony Edmund Bojanowski jako pedagog

80%

Dziaczkowska L.

Roczniki Pedagogiczne

|

2017

|

vol. 9(45)

|

issue Numer specjalny

23-37

PL

Artykuł stanowi próbę odpowiedzi na pytanie: Poprzez jakie działania błogosławiony Edmund Bojanowski realizował się jako pedagog? Analizując dzieło życia Bojanowskiego autorka tekstu zastanawia się jednocześnie nad pedagogicznymi walorami oraz aktualnością jego poglądów na temat wychowania oraz inicjowanych przez niego praktyk. Zmierzając ku konkluzjom, stara się potwierdzić pedagogiczną wartość przedsięwzięć organizowanych przez Edmunda Bojanowskiego oraz możliwość ich aplikacji do realiów współczesności.

EN

This article is an attempt to answer the following question: By what actions did the blessed Edmund Bojanowski fulfil himself as an educator (both in terms of theory and practice of education)? By analysing the legacy of Edmund Bojanowski, the author reflects upon his educational values and examines the relevance of the views and the practices introduced by him regarding modern education. In her conclusions, she attempts to affirm the educational value of the notions and endeavours introduced by Edmund Bojanowski. Moreover, she expresses and defends the view that they can be applied to modern education.

4

REPORT 30th YOUNG PEDAGOGUES SUMMER SCHOOL Educational Research Traps KATOWICE – WISŁA, 12-16 September 2016

80%

Kust I.

Problemy Profesjologii

|

2019

|

issue 2

141-145

PL

Sprawozdanie z XXX Letniej Szkoły Młodych Pedagogów: Pułapki badań nad edukacją, kóra odbyła się w dniach 12-16 września 2016

5

Niedokończony koncert dla Lublina. Wspomnienie o Beacie Dąbrowskiej (1960-2016)

80%

Bobryk U., Gozdecka R., Jasiński T.

Annales Universitatis Mariae Curie-Sklodowska, sectio L – Artes

|

2016

|

vol. 14

|

issue 2

PL

Professor Beata Dąbrowska – a conductor, teacher, and organizer of musical life, highly merited for Lublin’s musical culture and Maria Curie-Skłodowska University (UMCS) – died on 14th March 2016. She was born on 5th January 1960 in Lublin, She attended the Karol Lipiński Music School in Lublin, and then studied at the Frederic Chopin Music Academy in Warsaw, from which she graduated in 1982 and received a Master of Music Degree in Choral Conducting. From 1982 until the end of her life she worked at the Institute of Music, Maria Curie-Skłodowska University (until 2000 it was the Institute of Arts Education). In 1992 she received the first-grade qualification (today – a PhD equivalent) in the artistic discipline of conducting vocal and vocal-instrumental groups; in 1999 she received her second-grade qualification (now – a postdoctoral degree: Habilitated Doctor). In 2003 she was appointed Associate Professor of UMCS. In 2005 she became Head of the Institute of Music. She held this function till her death, combining it with multiple academic activities. At the same time she pursued her artistic activity. In 1987, together with her husband Dariusz Dąbrowski, she founded the Chamber Choir of the Henryk Wieniawski Music Society of Lublin, whose conductor she was for almost 30 years. She and the Choir gave several dozen vocal-instrumental concerts and over 300 concerts a cappella; they took part in many festivals and competitions in other countries and won awards and honors. Most often she performed in Lublin at religious and official state ceremonies, various jubilees, or anniversaries; many times she took part in Lublin concert series (inter alia Ars Chori, Spotkania Chórów Akademickich [Meetings of Academic Choirs]), she also gave concerts in other towns ( e.g. in Gdańsk, Grudziądz, Olsztyn, Toruń, Wrocław). She was engaged in many initiatives of Lublin’s music culture and, at the same time, she improved her skills (in 1990 she completed Podyplomowe Studium Chórmistrzowskie [Postgraduate Choirmaster Training Program at the Feliks Nowowiejski Academy of Music in Bydgoszcz]). In 1995 she initiated in Lublin Międzynarodowe Dni Muzyki Chóralnej (International Days of Choir Music). She organized concerts in Lublin for many years. She was awarded many times for her dedicated and invaluable work, the formation of Lublin’s cultural image, and for the promotion of Polish culture in Poland and abroad.

6

Bolesław Ścibiorek 1906–1945

70%

Gmitruk J., Muzeum Historii Polskiego Ruchu Ludowego w Warszawie

Zeszyty Wiejskie

|

2014

|

vol. 20

EN

Bolesław Ścibiorek was a member of the Union of Rural Youth and a peasant activist with distinctly left-wing views. Above all, he was an exceptional pedagogue and a youth educator. As a teacher in rural schools he left lasting recollections in the memory of his alumni. During the occupation Bolesław Ścibiorek was a soldier of the Peasants’ Battalions and the head of the Directorate of Civil Resistance in the Łódzkie voivodeship. After the end of the war he was rebuilding the free homeland as the Chairman of the Chief Provisional Board and then, a secretary of the Board of the Rural Youth Union of the Polish Republic “Wici”. Initially, he was an activist of the “Lublin” People’s Party, a member of its Supreme Council and a deputy to the State National Council. In November 1945 together with a group of Stanisław Bańczyk he joined the Polish People’s Party guided by Stanisław Mikołajczyk where he took up a role of deputy secretary- general. His involvement in the PPP’s political activity did not last long. Bolesław Ścibiorek was assassinated on December 5, 1945 in his private flat in Łódź.

7

Wiktor Dega – wybitny lekarz i pedagog (1896–1995) – wspomnienie w dwudziestą rocznicę śmierci

70%

Apanel A. M., Kotarski P.

Biuletyn Historii Wychowania

|

2015

|

issue 33

143-150

EN

This elaboration concerns reminiscences on a remarkable human being, medical doctor – an orthopaedist and educator – Wiktor Dega. It consists of two fundamental parts: a iographical part and the other showing the professor’s role in treating and developing a medical care for a child with motor dysfunction. It also presents Wiktor Dega’s academic and didactic activity and his efforts in arranging the first free of charge courses in orthopaedic gymnastics in Poznań primary schools for children with poor posture. This activity was deeply rooted in the professor’s interest in rehabilitation. Wiktor Dega was a co-founder and the first president of the Polish Association for Combating Disability [Towarzystwo do Walki z Kalectwem]. He was a member of the Executive Board of the Polish Academy of Sciences, a member of the Scientific Council at the Ministry of Health and Social Care, an expert for rehabilitation at the WHO and one of advisers of the World Health Fund in New York. For many years he was also a national rehabilitation specialist, the president of the Polish Orthopaedic and Traumatology Association as well as chief editor of the magazine called “Chirurgia Narządów Ruchu i Ortopedii Polskiej”. He was also an honorary citizen of Poznań.

PL

Wiktor Dega – a remarkable medical doctor and educator (1896–1995) – reminiscences on the 20th anniversary of his deathThis elaboration concerns reminiscences on a remarkable human being, medical doctor – an orthopaedist and educator – Wiktor Dega. It consists of two fundamental parts: a biographical part and the other showing the professor’s role in treating and developing a medical care for a child with motor dysfunction. It also presents Wiktor Dega’s academic and didactic activity and his efforts in arranging the first free of charge courses in orthopaedic gymnastics in Poznań primary schools for children with poor posture. This activity was deeply rooted in the professor’s interest in rehabilitation. Wiktor Dega was a co-founder and the first president of the Polish Association for Combating Disability [Towarzystwo do Walki z Kalectwem]. He was a member of the Executive Board of the Polish Academy of Sciences, a member of the Scientific Council at the Ministry of Health and Social Care, an expert for rehabilitation at the WHO and one of advisers of the World Health Fund in New York. For many years he was also a national rehabilitation specialist, the president of the Polish Orthopaedic and Traumatology Association as well as chief editor of the magazine called “Chirurgia Narządów Ruchu i Ortopedii Polskiej”. He was also an honorary citizen of Poznań.

8

Władysław Żeleński – kompozytor i pedagog. Relacja między stylem twórczym a postawą pedagoga

61%

Renat M.

Ogrody Nauk i Sztuk

|

2018

|

issue 8

513-524

PL

Cel badań. Celem badań było sprawdzenie jakie istnieją relacje między stylistyką twórczości kompozytorskiej Władysława Żeleńskiego a jego osobowością i postawą pedagoga. Metodologia. Przedmiotem badań była szeroko rozumiana literatura przedmiotu, obejmująca opracowania leksykalne, stylokrytyczne, publicystyka muzyczna dotycząca dzieł kompozytora oraz relacje i wspomnienia jego uczniów. Literaturę analizowano w porządku chronologicznym, po czym dokonano analizy porównawczej literatury omawiającej styl twórczości i wspomnień uczniów ukazujących jego charakter i postawę pedagoga. Końcowym etapem badań była analiza porównawcza wniosków na temat stylu twórczości a postawą w pedagogice. Wyniki. Analiza porównawcza literatury wykazała wspólne stanowisko historyków w ocenie stylu kompozytorskiego, który był tradycyjny, zachowujący klasyczne wartości. Władysław Żeleński dysponował rzetelną techniką kompozytorską, tworzył zgodnie z wyznawanymi przez siebie ideałami, przestrzegał dyscypliny formalnej. Twórczość jego najpełniej wypowiadała się w gatunku liryki wokalnej i posiadała akcenty patriotyczne, była łagodna w ekspresji. Analiza wspomnień uczniów Władysława Żeleńskiego wykazała, że jako pedagog był bardzo wymagający, stawiający na pierwszym planie przestrzeganie ścisłych reguł w nauce teorii muzyki, a w nauczaniu gry na instrumencie bezbłędnego przygotowania do lekcji. W toku pracy pedagogicznej wykazywał się brakiem cierpliwości i gwałtownością reakcji, reprezentował typ osobowości choleryka. Wnioski. Władysław Żeleński posiadał dychotomiczną osobowość: kompozytor – liryk, pedagog – choleryk. Twórczość Władysława Żeleńskiego była terenem realizacji artystycznych ideałów, a pedagogika terenem ich obrony, dlatego osobowość kompozytora ukazuje się jako jedność przeciwieństw, złączonych ideą wyznawania klasycznego ideału porządku w muzyce.

EN

The aim of the research. The aim of this paper is to investigate the relationship between Włądysław Żeleński’s composing style and his personality and pedagogical mindset. Methodology. The research examines the broad subject literature, including encyclopedic entries, stylistic analyses, journal articles which discuss the composer’s works and the accounts and memories of his pupils. The literature was analyzed in a chronological order, which was followed by a contrastive analysis which elaborated on the creative style and the accounts of the students, which showed Żeleński’s character and pedagogical mindset. The final stage of the research was a contrastive analysis of the conclusions regarding his works vis-à-vis his views on pedagogy. Conclusions. The contrastive analysis of the literature showed that historians had a shared position regarding Żeleński’s traditional composing style, which conserved classical values. Władysław Żeleński had a solid composing technique, creating works in accordance with his ideals and formal discipline. His creative output was most clearly conveyed in the art song and had a gentle expression with patriotic overtones. The analysis of the accounts of Żeleński’s pupils revealed that he was a very demanding teacher, who first and foremost valued a strict adherence to the rules of music theory and flawless preparation for instrument lessons. His teaching was characterized by a lack of patience and fierce reactions – he had a choleric temperament. Conclusions. There was a dichotomy in Żeleński’s personality: a lyrical composer and a choleric teacher. His artistic ideals were realized in his works and vindicated in his teaching – hence his personality was a unity of opposites, connected by faith in the classical ideal of order in music.

9

Pedagodzy na rynku pracy w świetle badań losów absolwentów

61%

Obrycka M., Murawska E.

Przegląd Pedagogiczny

|

2020

|

issue 2

142-159

PL

Autorki podjęły temat losów zawodowych absolwentek i absolwentów kierunku pedagogika (2018 rok) Akademii Pomorskiej w Słupsku. W swoich rozważaniach rozpoczynają od przytoczenia definicji profesji pedagogicznej oraz uwarunkowań pracy pedagoga. Przedstawiono również problematykę efektów uczenia się, w odniesieniu do trzech wymiarów: wiedzy, umiejętności oraz kompetencji. Wstęp teoretyczny stanowi tło do opisanych badań. W celu znalezienia odpowiedzi na główne pytanie badawcze, mianowicie: „jakie związki ujawniają się pomiędzy zaplanowanymi efektami uczenia się a losami zawodowymi absolwentek i absolwentów?”– zastosowano metodę w postaci sondażu ankietowego. Duże znaczenie przypisano także kwestii ekonomicznych losów absolwentek i absolwentów. W tym celu zinterpretowano dane Ogólnopolskiego Systemu Monitorowania Ekonomicznych Losów Absolwentów Szkół Wyższych.

10

ZAWODOWO-PEDAGOGICZNA POZYCJA NAUCZYCIELA W WYMIARZE JEGO WARTOŚCIOWO-POJĘCIOWEGO STOSUNKU DO ZAWODU

61%

Meszko O.

Problemy Profesjologii

|

2012

|

issue 1

159-168

PL

W artykule rozpatrzono właściwości wartościowo-pojęciowego stosunku nauczyciela do zawodu pedagoga i jego miejsca w systemie jego orientacji pojęciowo-życiowych. Pokazano, że przekształcenie stosunku wartościowo-pojęciowego nauczyciela do swojego zawodu w składniki hierarchii sensu życia staje się ważnym czynnikiem i składnikiem jego pozycji zawodowo-pedagogicznej, napełniając ją szczególną treścią i ukierunkowaniem.

EN

The article deals with the peculiarities of the valued and significative teacher’s attitude toward the pedagogical profession and its place in the system of its sense and vital orientations. It is shown that the transformation of the valued and significative teacher’s attitude toward the pedagogical profession into the hierarchy components of the sense of life becomes an important factor and component of the professional and pedagogical position fulfilling it with the special maintenance and direction.

11

Filozofia na studiach pedagogicznych

61%

Kamiński K.

Przegląd Pedagogiczny

|

2013

|

issue 1

97-104

PL

Współczesny pedagog nie może być pozbawiony wyobraźni; nie może być pozbawiony ciekawości świata, ambicji jego sensownego ogarnięcia oraz marzeń o jego zmienianiu (ulepszaniu). Współczesny pedagog powinien więc być solidnie przygotowany do zawodu. W realizacji tak ambitnego programu – ale jedynie wartego gry z uwagi na dobro człowieka – na studiach pedagogicznych z pomocą przychodzi filozofia. Rola filozofii na studiach pedagogicznych jest zatem doniosła. Najpierw rozbudza ciekawość i zmusza do myślenia. Dalej jawi się jako intelektualna osnowa kultury, w tym edukacji. Jednocześnie filozofia, ze swoimi ideami, stanowi niezbywalną podstawę edukacji. To filozofia m.in. proponuje różne koncepcje antropologiczne, od których ostatecznie zależy kształt edukacji. Przesłanki filozofii wychowania dla teorii i praktyki pedagogicznej są nie do przecenienia.

12

Wasyl Suchomliński jako reprezentant ukraińsko-polskich więzi pedagogicznych

51%

Suchomlińska O.

Zeszyty Naukowe Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej im. Witelona w Legnicy

|

2021

|

issue 2(39)

77-87

PL

Artykuł poświęcony jest znaczeniu ukraińsko-polskich związków pedagogicznych dla rozwoju jakości nowoczesnej edukacji, budowy wspólnego europejskiego domu. Dowodzi się w nim znaczenia doświadczeń historycznych dla pełniejszego zrozumienia procesów zachodzących obecnie, a także interpretacji osiągnięć z przeszłości we współczesnej międzykulturowej przestrzeni pedagogicznej. Jako przykład wybrano postać ukraińskiego pedagoga Wasilija Suchomlińskiego, jego twórczość oraz związki z polskimi kolegami w latach 50 – 60 XX wieku. Podkreślono wpływ przekonań wybitnego polskiego pedagoga Janusza Korczaka na jego pedagogiczny światopogląd. Scharakteryzowano dalszy rozwój personalistyczny ukraińsko-polskich więzi i ich wzajemnych wpływów w ciągu następnych dziesięcioleci. Artykuł analizuje popularyzację idei Suchomlińskiego przez znanych polskich pedagogów-badaczy, m.in. Tadeusza Wilocha, Aleksandra Lewina, Wincentego Okonia, Mariana Bybluka, Bogusława Sliwerskiego. Podkreśla się podejście personalistyczne, dające możliwość spojrzenia na wspólne procesy przez pryzmat losu jednostki, jej dziedzictwa pedagogicznego jako komponentu przestrzeni międzykulturowej.

13

Czeladnictwo aksjologiczne, czyli współczesny pedagog jako przewodnik po etyce stosowanej

51%

Łukaszewska K.

Studies in Global Ethics and Global Education

|

2015

|

issue 3

45-54

EN

The lack of ethical skills is a key issue in the face of multidimensional crises. Competences are no qualification. Pedagogy is not a technical discipline; it requires patiently worked out competences. We need axiological awareness that among other things would allow us to see modern education primarily as knowledge about values. We need ethical skills, which pedagogy will be a practical test of. Nobody is born virtuous; we have to practice our moral potential, just like in the case of a craftsman, it is a matter of practice. Contemporary educators are a bit like a craftsman, artisan, whose pursuit of perfection is not burdened with a vision of constant lack of accomplishment but with the passion of having achieved the award by the very pursuit for perfection. Ethics knowledge can be also obtained by apprenticeship, by becoming a specialist and practitioner at the same time. Ethics knows what pedagogy carries out; ethics answers the question “why” while pedagogy responds to the “how” question. Modern education is mainly possible as global ethics, a common knowledge on morality and values, specialization and expertise, which we expect in the form of various certificates, diplomas, and which should begin with moral competences. Nowadays, they are as practical and needed as other skills that we straightforward call craft, occupation, profession. Ethics is of apprentice nature.

PL

Brak umiejętności etycznych stanowi kluczową kwestię w obliczu wielowymiarowych kryzysów. Kompetencje to nie to samo co kwalifikacje. Pedagogika nie jest dziedziną techniczną, wymaga kompetencji wypracowywanych cierpliwie i czasochłonnie. Potrzebujemy świadomości aksjologicznej, która między innymi pozwoli widzieć współczesną edukację jako w pierwszej kolejności wiedzę o wartościach. Potrzebujemy sprawności etycznej, której pedagogika będzie praktycznym testem umiejętności. Nikt nie rodzi się cnotliwy i dobro moralne trzeba ćwiczyć; jak rzemieślnik, który wprawia się w tworzeniu. Współczesny pedagog jest po trochu takim rzemieślnikiem, czeladnikiem, którego dążenie do perfekcji nie jest obarczone wizją nieustannego niespełnienia, ale pasją zdobywania nagrody już w tym staraniu się o doskonałość. Wiedzę etyczną też można zdobywać poprzez terminowanie, stawanie się znawcą i praktykiem jednocześnie. Etyka wie to, co pedagogika realizuje; odpowiada na pytanie: dlaczego? a pedagogika na pytanie: jak? Współczesna edukacja jest możliwa przede wszystkim jako globalna etyka, powszechna wiedza o moralności i wartościach; specjalizacja i znawstwo, których oczekujemy w postaci wszelkich możliwych certyfikatów i atestów powinna zaczynać się od kompetencji moralnych. Są one dziś tak samo praktyczne i potrzebne, jak wiele innych umiejętności, które wprost określamy mianem rzemiosła, fachu czy profesji. Etyka ma charakter czeladniczy.

14

Pedagogue in Therapy and Care Work with Person with Dementia

51%

Uzar-Szcześniak K.

Paedagogia Christiana

|

2018

|

vol. 2/42

229-245

EN

This paper is concerned with the new issue in pedagogical reflection, the role of pedagogue in therapy and care work with people suffering from dementia. The topic was analysed from a theoretical and practical perspective. Foundations for pedagogical work with persons with dementia and their caregivers described in geragogical concepts (integrative geragogy, dementagogy, personalistic geragogy, person-centred care) were the point of reference for the view on pedagogue arising from the preliminary study conducted in three care facilities. An integral approach to care and therapy in dementia was partially fulfilled in the examined environments, as reflected by the staff’s attitudes to those with dementia and their care from across diverse organisational limitations.

PL

Artykuł dotyczy nowego zagadnienia w refleksji pedagogicznej – roli pedagoga w terapii i opiece osób z demencją. Temat został zanalizowany w perspektywie teoretycznej i praktycznej. Podstawy pracy pedagogicznej z osobami z demencją zawarte w koncepcjach geragogicznych (geragogika integratywna, dementagogika, geragogika personalistyczna, opieka skoncentrowana na osobie) stanowią punkt odniesienia dla obrazu pracy pedagoga wynikającego z badań wstępnych przeprowadzonych w trzech placówkach opiekuńczych. Integralne podejście do opieki i terapii jest częściowo realizowane w badanych środowiskach. Znajduje odzwierciedlenie w postawach personelu wobec osób chorych oraz opieki, napotyka jednak różnego rodzaju ograniczenia organizacyjne.

15

Franciszek Majchrowicz (1858–1928) – pedagog i historyk wychowania. Kilka uzupełnień do biografii

51%

Wałęga A.

Biuletyn Historii Wychowania

|

2009

|

issue 25

103-116

EN

Franciszek Majchrowicz was a renowned Lvov-based educator and a historian of education. Throughout many years of his professional career he was involved in teaching in secondary schools and teachers’ training colleges. At the same time, he was actively participating in educational initiatives as an activist. Majchrowicz was a co-editor of the periodical Rodzina i Szkoła [Family and School], co-operated with the Council of National Education in Galicia (Eastern Poland) and with the School Board of the Lvov province. His publishing output included numerous articles and pedagogical texts as well as historical and educational works, including one of the first textbooks for teaching history of education in teachers’ training colleges (with many editions throughout the years 1901-1924). Majchrowicz also published source materials for the history of Polish education, promoted the educational ideas of the Commission of National Education and attempted to develop the history of education into a coherent academic discipline for researchers and a subject in the national curriculum for educators. The hitherto available historical and educational literature lacks comprehensive and detailed information on his university education or professional training and qualifications. The present work attempts by no means to be exhaustive or to offer a comprehensive coverage of a full biography of Franciszek Majchrowicz as an educator and historian of education. It merely complements some facts and explanations that have already been published earlier, and provides some new information that may help resolve doubts concerning certain aspects of his professional career presented in the hitherto published body of works on the subject. It is mostly due to the archival material from Lvov (this mainly comprises students catalogues and minute books of doctoral examinations from the National District Archive), constituting the source base for the present work, that providing complete answers to such issues as the course of Majchrowicz’s studies, his doctoral dissertation procedure and the scope of his teacher’s examination, have become possible. The above source material made it also possible to conclude with certain remarks regarding the masters Majchrowicz had in great esteem and their influence upon research and academic interests of the Lvov-based educator and historian of education.

16

Transgresje w biograficznych doświadczeniach wybitnych pedagogów – Marii Montessori i Janusza Korczaka

51%

Wróblewska H. M.

Podstawy Edukacji

|

2017

|

vol. 10

13-32

EN

Transgressions are innovative and creative activities. They allow people to go beyond the limits of their current functioning, thus gaining new areas of activity or creating new values. Motivation specific to transgression is hubristic motivation. The article analyzes the biographical experiences of outstanding pedagogues. – Maria Montessori and Janusz Korczak. Maria Montessori – Italian physician, education system creator and Montessori pedagogy based on the needs of the child. Transcendental biography of Janusz Korczak – doctor, pedagogue, writer, journalist, visionary. Biographies contain different spaces of transgressive activities: personal, professional, social, creative, literary. They concern the concept of education, methods of pedagogical work with the child. The accomplishments of outstanding pedagogues include immutable values.

PL

Transgresje to czynności innowacyjne i twórcze. Pozwalają człowiekowi wychodzić poza granice dotychczasowego funkcjonowania, a więc zdobywać nowe obszary działania lub tworzyć nowe wartości. Motywacją specyficzną dla transgresji jest motywacja hubrystyczna. Artykuł analizuje doświadczenia biograficzne wybitnych pedagogów – Marii Montessori i Janusza Korczaka. Maria Montessori to włoska lekarka, twórczyni systemu wychowania i pedagogiki Montessori, opartej na potrzebach dziecka. Transgresyjna biografia Janusza Korczaka dotyczy lekarza, pedagoga, pisarza, publicysty, wizjonera. Biografie zawierają różne przestrzenie działań transgresyjnych: osobistych, zawodowych, społecznych, twórczych, literackich. Odnoszą się one koncepcji wychowania, metod pracy pedagogicznej z dzieckiem. Biografie ukazują dokonania wybitnych pedagogów zawierające nieprzemijające wartości.

17

PROFESOR ZDZISŁAW ŻYGULSKI JUNIOR – WSPANIAŁY CZŁOWIEK, WIELKA OSOBOWOŚĆ, MUZEOLOG, BADACZ DAWNEJ BRONI, SZTUKI ORIENTALNEJ I MALARSTWA EUROPEJSKIEGO (1921–2015)

51%

Grzybkowska T.

Muzealnictwo

|

2017

|

vol. 58

2-13

EN

Professor Zdzisław Żygulski Jr. (1921–2015) was one of the most prominent Polish art historians of the second half of the 20th century. He treated the history of art as a broadly understood science of mankind and his artistic achievements. His name was recognised in global research on antique weapons, and among experts on Rembrandt and Leonardo da Vinci. He studied museums and Oriental art. He wrote 35 books, about 200 articles, and numerous essays on art; he wrote for the daily press about his artistic journeys through Europe, Japan and the United States. He illustrated his publications with his own photographs, and had a large set of slides. Żygulski created many exhibitions both at home and abroad presenting Polish art in which armour and oriental elements played an important role. He spent his youth in Lvov, and was expatriated to Cracow in 1945 together with his wife, the pottery artist and painter Eva Voelpel. He studied English philology and history of art at the Jagiellonian University (UJ), and was a student under Adam Bochnak and Vojeslav Molè. He was linked to the Czartoryski Museum in Cracow for his whole life; he worked there from 1949 until 2010, for the great majority of time as curator of the Arms and Armour Section. He devoted his whole life to the world of this museum, and wrote about its history and collections. Together with Prof. Zbigniew Bocheński, he set up the Association of Lovers of Old Armour and Flags, over which he presided from 1972 to 1998. He set up the Polish school of the study of militaria. He was a renowned and charismatic member of the circle of international researchers and lovers of militaria. He wrote the key texts in this field: Broń w dawnej Polsce na tle uzbrojenia Europy i Bliskiego Wschodu [Weapons in old Poland compared to armaments in Europe and the Near East], Stara broń w polskich zbiorach [Old weapons in Polish armouries], Polski mundur wojskowy [Polish military uniforms] (together with H. Wielecki). He was an outstanding researcher on Oriental art to which he dedicated several books: Sztuka turecka [Turkish art], Sztuka perska [Persian art], Sztuka mauretańska i jej echa w Polsce [Moorish art and its echoes in Poland]. Prof. Zdzisław Żygulski Jr. was a prominent educator who enjoyed great respect. He taught costume design and the history of art and interiors at the Academy of Fine Arts in Cracow, as well as Mediterranean culture at the Mediterranean Studies Department and at the Postgraduate Museum Studies at the UJ. His lectures attracted crowds of students, for whose needs he wrote a book Muzea na świecie. Wstęp do muzealnictwa [Museums in the world. Introduction to museum studies]. He also lectured at the Florence Academy of Art and at the New York University. He was active in numerous Polish scientific organisations such as PAU, PAN and SHS, and in international associations such as ICOMAM and ICOM. He represented Polish art history at general ICOM congresses many times. He was also active on diverse museum councils all over Poland.

PL

Profesor Zdzisław Żygulski jun. (1921–2015) należał do najwybitniejszych polskich historyków sztuki 2. poł. XX wieku. Historię sztuki pojmował jako szeroko pojętą naukę o człowieku i jego artystycznych dokonaniach. Jego nazwisko było rozpoznawalne w światowej nauce o dawnej broni oraz wśród badaczy malarstwa Rembrandta i Leonarda da Vinci. Zajmowała go muzeologia i sztuka orientalna. Napisał 35 książek, ok. 200 artykułów, liczne eseje o sztuce, pisał w prasie codziennej o swoich artystycznych podróżach po Europie, Japonii, Stanach Zjednoczonych. Publikacje ilustrował przeważnie własnymi zdjęciami, posiadał ogromny zbiór przeźroczy. Żygulski był autorem wielu wystaw w kraju i za granicą prezentujących polską sztukę, w której broń i elementy orientalne pełniły zawsze ważną rolę. Młodość spędził we Lwowie, do Krakowa został ekspatriowany wraz z żoną ceramiczką i malarką Ewą Voelpel w 1945 roku. Studiował anglistykę i historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim (UJ), był uczniem Adama Bochnaka i Wojsława Molè. Całe życie związany był z Muzeum XX Czartoryskich w Krakowie, w którym pracował od 1949 do 2010 r., większość czasu jako kustosz Zbrojowni. Badania naukowe Profesora dotyczyły tego muzeum, pisał o jego historii i zbiorach. Wraz z prof. Zbigniewem Bocheńskim założył Stowarzyszenie Miłośników Dawnej Broni i Barwy, którego był prezesem w latach 1972–1998. Stworzył naukową polską szkołę bronioznawstwa, wśród światowych badaczy i miłośników broni był postacią znaną i charyzmatyczną. Napisał podstawowe książki z tego zakresu: Broń w dawnej Polsce na tle uzbrojenia Europy i Bliskiego Wschodu, Stara broń w polskich zbiorach, Polski mundur wojskowy (wspólnie z H. Wieleckim). Był znakomitym badaczem sztuki orientalnej, której poświecił kilka książek: Sztuka turecka, Sztuka perska, Sztuka mauretańska i jej echa w Polsce. Profesor Zdzisław Żygulski jun. był znakomitym, cieszącym się wielkim autorytetem pedagogiem, wykładał kostiumologię, historię sztuki i historię wnętrz w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, kulturę śródziemnomorską na Mediteraneistyce i na Podyplomowym Studium Muzealniczym UJ – Jego zajęcia przyciągały tłumy słuchaczy. Na potrzeby studentów napisał książkę Muzea na świecie. Wstęp do muzealnictwa. Wykładał także na Międzynarodowym Uniwersytecie Sztuki we Florencji oraz na Uniwersytecie w Nowym Yorku. Profesor czynny był w wielu polskich organizacjach naukowych: PAU, PAN i SHS, w międzynarodowych stowarzyszeniach, m.in. ICOMAM i ICOM – wielokrotnie reprezentował polską historię sztuki na kongresach generalnych ICOM. Działał także w różnych radach muzealnych w całej Polsce.

18

Kompetencje społeczne i międzykulturowe nauczycieli i pedagogów w świetle badań własnych

51%

Badowska M.

Kultura i Edukacja

|

2018

|

issue 3(121)

184-200

PL

Szkoła jest podstawową instytucją wprowadzającą w świat wartości obywatelskich oraz kształtującą postawy i zachowania prospołeczne. Prawidłowo ukształtowane kompetencje społeczne i międzykulturowe mają istotne znaczenie dla prawidłowego funkcjonowania w codziennym życiu, dlatego w procesie edukacji powinny być stale rozwijane i dotyczyć zarówno nauczycieli, jak i uczniów. Biorąc aktywny udział we wzajemnym procesie uczenia się poszczególne jednostki mogą stać się obywatelami świata o wysokich kompetencjach. Oprócz teoretycznych rozważań odnośnie do pożądanych kompetencji nauczycieli i pedagogów pracujących w wielokulturowej klasie w artykule zaprezentowano wypowiedzi przedstawicieli grona pedagogicznego pozwalające oszacować ich kompetencje społeczne i międzykulturowe oraz ich samoocenę w tym zakresie.

EN

School is the basic institution introducing into the world of civic values and shaping prosocial attitudes and behaviors. Properly shaped social and intercultural competences are essential for proper functioning in everyday life, which is why in the education process they should be constantly developed and concern both teachers and students. By taking an active part in the mutual learning process, individual individuals can become citizens of the world with high competences. In addition to theoretical considerations regarding the desirable competences of teachers and educators working in a multicultural classroom, the article presents statements of representatives of the pedagogical group allowing to estimate their social and intercultural competences and their self-esteem in this regard.

19

Tadeusz Wawrzynowicz (1905–1985) – muzyk i pedagog

51%

URBANOWICZ B.

Edukacja Muzyczna

|

2019

|

issue 14

417-463

EN

Tadeusz Wawrzynowicz was a musician who greatly contributed to the artistic life of Często- chowa and educated new generations of musicians who continued his work. He devoted his life to music, its performance, popularization, and music education. He worked as principal of music in- stitutions in Częstochowa, was a musician, educator and music promoter, and led school choirs and orchestras. He committed his entire professional life to Częstochowa – as a versatile musician, pedagogue and social activist, he fully deserved a permanent place in the cultural landscape of the city and the awareness of its inhabitants. To complete the image of Tadeusz Wawrzynowicz, it should be stressed that he cherished family values, enjoyed literature, poetry, sport, Jurassic nature and excursions.

PL

Tadeusz Wawrzynowicz był muzykiem, którego działalność ogromnie wzbogaciła życie artystyczne Częstochowy i owocowała wychowaniem kadr, dzięki którym Jego dzieło było kontynuowane. Poświęcił swoje życie muzyce, jej wykonywaniu, popularyzacji i edukacji muzycznej. Pracował na stanowisku dyrektora częstochowskich placówek muzycznych, był muzykiem, pedagogiem i popularyzatorem muzyki, prowadził chóry i orkiestrę szkolną. Całe swoje zawodowe życie związał z Częstochową – jako wszechstronny muzyk, pedagog i działacz społeczny w pełni zasłużył na trwałe miejsce w krajobrazie kulturowym miasta i świadomości jego mieszkańców. Aby dopełnić wizerunku Tadeusza Wawrzynowicza, trzeba podkreślić, iż był on człowiekiem ceniącym war- tości rodzinne, lubił literaturę, poezję, sport, przyrodę jurajską oraz wycieczki turystyczne.

20

Przodkowie Janusza Korczaka a obraz rodziny w utworze Sam na sam z Bogiem. Modlitwy tych, którzy się nie modlą

51%

Sieradzka-Baziur B.

Studia Paedagogica Ignatiana

|

2023

|

vol. 26

|

issue 4

139-157

EN

The article shows the structure and the semantics of the religious text Alone with God: The Prayers of Those Who Do Not Pray, written by Janusz Korczak, a well-known pedagogue. Korczak’s lively interest in the topic of human spirituality is apparent in this text. In the Dedication in the final part of the collection of prayers, the author writes that they are the statements of his ancestors, dictated by his parents. By writing this, he expresses his conviction about the overwhelming importance of the heritage of the past to the spiritual development of each person. The article also contains a description of Korczak’s ancestors and the image of the family recorded in the text.

PL

W artykule przedstawiona została struktura i semantyka tekstu religijnego Sam na sam z Bogiem. Modlitwy tych, którzy się nie modlą, którego autorem jest znany pedagog Janusz Korczak. W tym tekście uwidoczniły się żywe zainteresowania Korczaka tematem ludzkiej duchowości. W Dedykacji zamieszczonej w części końcowej zbioru modlitw autor pisze, że są one wypowiedziami przodków, dyktowanymi przez rodziców, w czym wyraża się jego przekonanie o przemożnym znaczeniu dziedzictwa przeszłości dla rozwoju duchowego człowieka. Artykuł zawiera także opis przodków Korczaka i obraz rodziny utrwalony w analizowanym tekście.

Refine search results

Introduction

Wprowadzenie

Błogosławiony Edmund Bojanowski jako pedagog

REPORT 30th YOUNG PEDAGOGUES SUMMER SCHOOL Educational Research Traps KATOWICE – WISŁA, 12-16 September 2016

Niedokończony koncert dla Lublina. Wspomnienie o Beacie Dąbrowskiej (1960-2016)

Bolesław Ścibiorek 1906–1945

Wiktor Dega – wybitny lekarz i pedagog (1896–1995) – wspomnienie w dwudziestą rocznicę śmierci

Władysław Żeleński – kompozytor i pedagog. Relacja między stylem twórczym a postawą pedagoga

Pedagodzy na rynku pracy w świetle badań losów absolwentów

ZAWODOWO-PEDAGOGICZNA POZYCJA NAUCZYCIELA W WYMIARZE JEGO WARTOŚCIOWO-POJĘCIOWEGO STOSUNKU DO ZAWODU

Filozofia na studiach pedagogicznych

Wasyl Suchomliński jako reprezentant ukraińsko-polskich więzi pedagogicznych

Czeladnictwo aksjologiczne, czyli współczesny pedagog jako przewodnik po etyce stosowanej

Pedagogue in Therapy and Care Work with Person with Dementia

Franciszek Majchrowicz (1858–1928) – pedagog i historyk wychowania. Kilka uzupełnień do biografii

Transgresje w biograficznych doświadczeniach wybitnych pedagogów – Marii Montessori i Janusza Korczaka

PROFESOR ZDZISŁAW ŻYGULSKI JUNIOR – WSPANIAŁY CZŁOWIEK, WIELKA OSOBOWOŚĆ, MUZEOLOG, BADACZ DAWNEJ BRONI, SZTUKI ORIENTALNEJ I MALARSTWA EUROPEJSKIEGO (1921–2015)

Kompetencje społeczne i międzykulturowe nauczycieli i pedagogów w świetle badań własnych

Tadeusz Wawrzynowicz (1905–1985) – muzyk i pedagog

Przodkowie Janusza Korczaka a obraz rodziny w utworze Sam na sam z Bogiem. Modlitwy tych, którzy się nie modlą