Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 6

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  pedagogika teatru
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1
Publication available in full text mode
Content available

„Teatr dla dzieci” a „teatr dziecięcy” z perspektywy konfiguracjonizmu Margaret Mead

100%
Szczepska-Pustkowska M.
Przegląd Pedagogiczny
|
2020
|
issue 1
136-153
PL
Koncepcja Margaret Mead uwypukla fakt, że relacja dziecko–teatr może być odczytywana w dwóch formułach. Można mówić o „teatrze dla dzieci”, w którym dziecko jest biernym odbiorcą sztuki tworzonej dlań przez profesjonalistów, lub o „teatrze dziecięcym”, w którym jest ono aktywnym/zaangażowanym (współ)twórcą widowiska teatralnego. O ile teatr dla dzieci należy głównie do dziedziny sztuki, o tyle teatr dziecięcy przynależy głównie do pedagogiki. Analiza prac Jana Dormana (twórcy spektakli dla dzieci i pedagoga teatru) i Romany Miller prowadzi do spostrzeżenia o odmiennym zaangażowaniu tych teatrów w edukację, której celem jest wszechstronny rozwój wychowanka w sferze transmisji (wartości kultury i wartości społecznych) oraz w sferze swobodnej ekspresji (będącej podstawą rozpoznania i rozwijania własnej osobowości, wyobraźni oraz twórczego myślenia). Celem niniejszego tekstu jest socjologiczno-pedagogiczna analiza obu tych fenomenów z odwołaniem do twórczości teatralnej Jana Dormana.
EN
Margaret Mead’s concept highlights the fact that the child-theater relationship can be read in two formulas. You can talk about a „theater for children”, in which the child is a passive recipient of art created for him by professionals, or a „children’s theater”, in which he is an active / engaged (co)creator of a theater spectacle. While children’s theater belongs mainly to the field of art, children’s theater mainly belongs to pedagogy. An analysis of the works of Jan Dorman (creator of performances for children and theater educator) and Romana Miller leads to the observation about the different involvement of these theaters in education, which aims at the comprehensive development of the charge in the sphere of transmission (cultural values and social values) and in the sphere of free expression (which is the basis for recognizing and developing one’s personality, imagination and creative thinking). The purpose of this text is the sociological and pedagogical analysis of both these phenomena with reference to the theater output of Jan Dorman
2
Publication available in full text mode
Content available

„Wczytywanie sztuki” – performatywnym odczytywaniem siebie

75%
Wileczek A., Sroka A.
Polonistyka. Innowacje
|
2020
|
issue 12
199-208
EN
The paper presents the assumptions and outcomes of the project entitled „Encoding Art” implemented in one of the theatres in Kielce as regards to existential hermeneutics of the dramatic work. „Encoding” workshops are a form of work, where by young people work with a given text developing mutual interpretations and stage proposals. The presentation of the assumptions by the producers and participants may become an interesting inspiration for creating activities not only popularizing theatre but also facilitating team interactions and exercises in the fields of creativity, „mindfulness” and cooperation, so much needed in a modern school.
PL
Tekst dotyczy prezentacji założeń i efektów projektu „Wczytuję sztukę” realizowanych w jednym z kieleckich teatrów pod kątem m.in. egzystencjalnej hermeneutyki utworu dramatycznego. Warsztaty „wczytywania” są formą pracy z młodzieżą nad tekstem, obejmującej wspólne propozycje interpretacyjne i sceniczne wybranego utworu. Prezentacja założeń od strony realizatorów i uczestników może stać się ciekawą inspiracją do działań nie tylko popularyzujących teatr, ale także interakcji zespołowych oraz ćwiczeń z zakresu kreatywności, „uważności” i współdziałania tak potrzebnych we współczesnej szkole.  
3
Publication available in full text mode
Content available

Trolls at School: A Story about the Stages of Positive Labeling of People with Disabilities Through Micro-Interactions

63%
Babicka M., Zalewska-Królak A.
Przegląd Socjologii Jakościowej
|
2023
|
vol. 19
|
issue 3
14-33
PL
Ewaluacja projektu pedagogiczno-teatralnego „Trolle” to źródło danych, na podstawie których autorki artykułu zaproponowały użycie kategorii pozytywnego etykietowania. Rozszerzyły ją, nazywając etapy takiej formy naznaczania: oszołomienie, oswajanie, wtajemniczenie i inkluza. Opisały społeczne konsekwencje stopniowego zaznajamiania się z innością, włączania i stawiania osób z niepełnosprawnościami w centrum. Autorki pokazały, jak mechanizm etykietowania został wykorzystany w działaniach artystyczno-edukacyjnych i przekierowany w stronę dyskusji o wartościach różnorodności społecznej. Trolle to spektakl i warsztaty stworzone przez Fundację Teatr 21. Projekt jest skierowany do uczniów szkół podstawowych i realizowany w klasach szkolnych. Za pomocą jawnych obserwacji oraz odnosząc się do relacji pedagogów teatru, aktorów i wychowawców klas, autorki zbadały, co wizyta tytułowych trolli, czyli aktorów Teatru 21, w większości osób z zespołem Downa i autyzmem, wnosi do szkoły i jak te działania wpływają na uczestników. Dzięki procesualnemu charakterowi ewaluacji autorkom udało się odkryć nowe kategorie badawcze. Prowadzone przez nie badania miały charakter abdukcyjny. Uczulające pojęcia umożliwiły rozwijanie głównej kategorii – pozytywnego etykietowania.
EN
The evaluation of the pedagogical-theatrical project Trolls is a source of data on the basis of which we propose the use of positive labeling categories. We expanded it by naming the stages of this form of labeling: bewilderment, taming, initiation, and inclusion. We described the social consequences of gradually becoming familiar with differences, including and placing people with disabilities in the center. We showed how the labeling mechanism was used in artistic-educational activities and redirected toward a discussion of the values of social diversity. Trolls is a play and workshop created by the Theatre 21 Foundation. It is aimed at primary school students and conducted in classrooms. Through explicit observations, and by referring to the relations between theater educators and actors and class teachers, we examined what the visit of the titular trolls, or actors from Theatre 21, most of whom have Down syndrome or autism, brings to the school and how these actions resonate with the participants. Owing to the processual character of the evaluation, we were able to discover new research categories. Our research was of an abductive nature. Sensitizing concepts enabled the development of the main category of positive labeling.
4
Publication available in full text mode
Content available

Separujące i ochronne funkcje izolacji. Narzędzia oswajania inności na przykładzie działalności artystyczno-edukacyjnej Teatru 21

62%
Kalinowska K., Rożdżyńska K.
Przegląd Socjologii Jakościowej
|
2020
|
vol. 16
|
issue 2
80-101
EN
The aim of the article is to reflect on the directions of work on taming otherness in the activities of artists and theatre pe­dagogues from the Theatre 21. We present a model of integration of otherness through theatre art, which aims to remove barriers of inclusion and break the social isolation that separates people with disabilities from the society. At the same time, this model makes it possible to use new protective forms whose main function is to secure the participants of the interaction with the Other. In the article, we present the methods and tools used in the educational work of the Theatre 21 and we reflect on the effects of their appli­cation in the processes of changing attitudes towards disability. The empirical basis of the article consists of the conclusions drawn from the research carried out during the evaluation of the ‘O!Swój Theatre 21’ project in 2017-2018. The artistic and educational activity of the Theatre 21, created mostly by actors with Down syndrome, focuses on supporting the processes of the socio-cultural integration of people with disabilities. However, the discussed model of taming this particular otherness, developed by the Theatre 21 group, is quite universal and, in our opinion, can be applied for working with different dimensions of otherness.
PL
Celem artykułu jest refleksja nad kierunkami pracy nad oswajaniem inności w działalności artystów i pedagogów teatru z kręgu Teatru 21. Przedstawiamy model integracji inności przez sztukę teatralną, który ma za zadanie zniesienie barier włączania i zerwanie społecznych „izolacji” oddziela­jących osoby z niepełnosprawnością od społeczeństwa. Jednocześnie ów model przewiduje nałożenie nowych form ochronnych, których główną funkcją jest asekuracja uczestników interakcji polegającej na kontakcie z Innym. W artykule omawiamy metody i narzędzia wykorzystywane w pracy edukacyjnej Teatru 21 oraz zastanawiamy się nad efektami ich zastosowania w procesach zmiany postaw wobec niepełnosprawności. Podstawą empiryczną artykułu są wnioski z badań przeprowadzonych podczas ewaluacji projektu O!Swój Teatru 21 w latach 2017–2018. Działalność artystyczna i edukacyjna Teatru 21, tworzonego w większości przez aktorów z zespołem Downa, koncentruje się na wspomaganiu proce­sów integracji społeczno-kulturowej osób z niepełnosprawnościami. Omawiany model oswajania inno­ści wypracowany przez środowisko Teatru ma jednak mocno uniwersalny rys i w naszej ocenie może zostać zaadaptowany do pracy z różnymi wymiarami inności.
5
Publication available in full text mode
Content available

Finding Kokoro through the Eyes: Butoh in Roberta Carreri’s Work and Pedagogy

51%
Dragone S.
Pamiętnik Teatralny
|
2023
|
issue 3(286)
17-40
PL
W roku 1984 Roberta Carreri, aktorka Odin Teatret od 1974, zobaczyła spektakl tańca butoh Niwa (Ogród) w wykonaniu grupy Muteki-Sha i wzięła udział w trzydniowych warsztatach prowadzonych przez Natsu Nakajimę, bezpośrednią spadkobierczynię Tatsumiego Hijikaty, pioniera butoh. W 1986 roku Carreri udała się do Japonii, by pracować z Natsu Nakajimą i Kazuo Ohno. Spotkanie z azjatyckimi mistrzami w znacznym stopniu zmieniło jej podejście do procesu twórczego. Najważniejszym aspektem tej praktyki była praca oczu. Sposób, w jaki oczy traktowane są w sztuce butoh, wywarł głęboki wpływ na proces twórczy Carreri, szczególnie podczas pracy nad jej monodramem Judith (1988). Włoska aktorka od końca lat osiemdziesiątych rozwijała własną pedagogikę i dziś podróżuje po całym świecie, prowadząc warsztaty Dance of Intentions. W ich ramach przekazuje uczestnikom technikę pracy oczu, która wpływa na jakość scenicznej obecności aktorów. Celem tego artykułu jest przeanalizowanie, w jaki sposób Roberta Carreri ucieleśniła umiejętność odnajdywania kokoro (w języku japońskim „serce” lub „dusza”) i jak to wpływa na jej proces twórczy, a także na jej pracę pedagogiczną. Korzystając z bogatej literatury przedmiotu, dzienników pracy Roberty Carreri, niepublikowanych dokumentów oraz materiałów audiowizualnych przechowywanych w Odin Teatret Archives, artykuł stara się rzucić światło na to, w jaki sposób praktyka butoh ukształtowała tożsamość zawodową aktorki i wpłynęła na jej karierę artystyczną.
EN
In 1984, Roberta Carreri, Odin Teatret actress since 1974, saw Niwa (The Garden), a Butoh dance performance by Muteki-Sha, and attended a three-day workshop with Natsu Nakajima, direct heir of the Butoh pioneer Tatsumi Hijikata. In 1986, she traveled to Japan to work with Natsu Nakajima and Kazuo Ohno. The meeting with the Asian masters changed her approach to training and the creative process. For her, the most remarkable aspect of this apprenticeship was the work with the eyes. The way the eyes are used in Butoh conditioned Carreri’s training and the creative process of her solo performance Judith (1988). Since those same years, the Italian actress has been developing her own pedagogy. Today, she travels globally leading the workshop Dance of Intentions, which includes “flexing the eyes,” an exercise whereby the actress transmits to trainees how it is possible to shape the quality of scenic presence through the eyes. Drawing on a rich bibliography, Roberta Carreri’s work diaries, unpublished documents, and audiovisual materials kept at the Odin Teatret Archives, this paper aims to analyze how the actress embodied the ability to find the kokoro (Japanese for “heart” or “soul”), its application to the creative process and the performance, as well as her pedagogic work, and how this Butoh apprenticeship conditioned her professional identity.
6
Publication available in full text mode
Content available

Pedagogika teatru – próba definicji. Zwrot edukacyjny w teatrze

51%
Rochowska A.
Kultura Współczesna. Teoria. Interpretacje. Praktyka
|
2019
|
vol. 105
|
issue 2
133-144
EN
This article attempts to define a new field of creative practice: theatre pedagogy. Operating at the intersection of education and theatre, it is a new sphere that combines artistic activity with promoting culture. The author outlines the framework of practice in Polish theatre pedagogy, referring both to its Polish precursors and places (sources) where 21st-century theatre pedagogues can look for knowledge and practical inspiration. So far not many articles have been published that would address this topic. However, as the idea continues to spread in Poland, it is high time to fill this gap by studying this phenomenon more thoroughly.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.