Search results

1

Dziecko z przepukliną oponowo-rdzeniową. Rola pielęgniarki w opiece nad dzieckiem

100%

Rosińczuk-Tonderys J.

Family Medicine & Primary Care Review

|

2011

|

issue 1

81-87

2

Pielęgnacja pacjenta z zakażeniem HCV.

75%

Wróblewska I., Janik D.

Współczesne Pielęgniarstwo i Ochrona Zdrowia

|

2014

|

issue 2

47-52

PL

Na całym świecie żyje około 170 milionów, a w Polsce prawie 730 tysięcy, nosicieli wirusa HCV (hepatitis C virus). Spośród nich zdiagnozowano dotychczas blisko 15 tysięcy osób, pozostałe 715 tysięcy nie jest świadomych zakażenia. Skala występowania zakażenia powoduje, że należy zwrócić uwagę i uświadomić społeczeństwo o zagrożeniu, jakie niesie ze sobą omawiany wirus oraz w jaki sposób można skutecznie zmniejszyć prawdopodobieństwo zachorowania i zakażenia. Dostrzegając skalę problemu, Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) uznała wirusowe zapalenie wątroby typu C za jedno z największych światowych zagrożeń epidemiologicznych XXI wieku. HCV to wirus, którego obecność w organizmie człowieka u większości zakażonych wywołuje ostre i przewlekłe zapalenie wątroby typu C, prowadzące do trwałego uszkodzenia narządu. Stanowi on poważne zagrożenie, gdyż może prowadzić do chronicznych chorób wątroby z wysokim ryzykiem rozwoju marskości, a nawet nowotworu, co w konsekwencji może doprowadzić do przedwczesnej śmierci pacjenta. Wśród osób najbardziej narażonych na zarażenie wirusem znajdują się pacjenci, którzy mieli przetaczaną krew/preparaty krwiopodobne, osoby narażone na pracę z zakażoną krwią, jej przetworami albo z zakażonym stolcem, a także narkomani, pacjenci hospitalizowani, dializowani, u których przeprowadzono zabiegi chirurgiczne lub endoskopowe. W zapewnieniu opieki na możliwie wysokim poziomie nad pacjentem ze stwierdzoną chorobą wątroby istotny udział ma pielęgniarka, która jest ważnym członkiem zespołu leczącego. Najczęściej i najdłużej przebywa ona z zakażonym, zarówno w procesie diagnostycznym, jak i leczenia. Jej spostrzeżenia stanowią istotny element oceny stanu chorego. We współpracy z nim oraz jego rodziną dąży do uzyskania adaptacji nowej sytuacji zdrowotnej, wpływając na jego sferę poznawczą, motywacyjną i emocjonalną, zapewniając bezpieczeństwo psychiczne i udzielając szczegółowych wyjaśnień, informuje o rodzajach podejmowanych działań, ich celu i sposobach wykonania. Taka postawa sprzyja pozyskaniu zaufania i dobrej współpracy na linii pacjent–pielęgniarka.

EN

Throughout the world there are around 170 million people who carry HCV (hepatitis C virus), nearly 730.000 in Poland. Of those so far nearly 15 thousand people have been diagnosed, the remaining 715 thousand are not aware of the infection. Existing scale of infections makes it necessary to bring to public attention and educate the public about the threat posed by the discussed virus and how one can effectively reduce the likelihood of illness and infection. Recognising the scale of the problem The World Health Organization (WHO) named hepatitis C infection as one of the world’s largest epidemiological threats of the 21st century. HCV is a virus, its presence in the human body caucuses acute and chronic liver infection of type C leading to a permanent damage to the organ. It is a serious risk as it can lead to chronic liver disease with a high risk of developing cirrhosis and even cancer, which in turn may lead to premature death of the patient. Among the people who are most at risk of being infected are patients who received a blood transfusion/blood based materials, people exposed to working with infected blood or blood base products or with infected faeces, drug addicts, hospitalized patients, patients who underwent dialysis, surgery or endoscopic examination. In providing care at the highest possible level for a patient with known liver disease the nurse has a significant share, he or she is an important member of the treatment team. The nurse has the most frequent and longest contact with the infected, both in the diagnostic and treatment process. Her or his insights are an important element of the assessment of the patient. In cooperation with the patient and the patient’s family the nurse strives to achieve the adaptation of the new health situation, influencing his cognitive, motivational and emotional sphere, providing psychological security and delivering detailed explanations informs the types of actions taken, their purpose and methods of execution. This attitude helps gaining the trust and good cooperation on the line patient–nurse.

3

Zróżnicowanie składu i działania ajurwedyjskiego oraz drogeryjnego kremu przeciwzmarszczkowego

63%

Czapla K.

Puls Uczelni

|

2013

|

issue 2

14-17

PL

Wstęp: Kosmetyki ajurwedyjskie to produkty, które w swoim składzie nie powinny zawierać substancji chemicznych, syntetycznych zapachów czy olejów mineralnych, a także nie są testowane na zwierzętach. Istotną zasadą ajurwedy jest wykluczenie aplikacji na skórę wszelkich specyfków, których nie można skonsumować, dlatego tego typu artykuły kosmetyczne otrzymywane są na bazie naturalnych komponentów - ziół, esencji, kwiatów, minerałów, przypraw, owoców wykazujących działanie synergistyczne. Celem pracy jest zestawienie składu i opis działania głównych składników przeciwzmarszczkowego kremu ajurwedyjskiego w porównaniu z preparatem drogeryjnym o podobnym wpływie na skórę. Materiał i metody: Porównano i zestawiono skład i efekt działania przeciwzmarszczkowego kremu ajurwedyjskiego i drogeryjnego. Do tego celu wykorzystano opis składu i działania produktów umieszczony przez producenta na opakowaniu. Substancje wchodzące w skład tych kremów pogrupowano ze względu na ich funkcję w tworzeniu gotowego produktu. Wydzielono grupę substancji aktywnych (czynnych), konserwujących, syntetycznych barwników i zapachów oraz substancji tzw. pozostałych, którą stanowiły: emulgatory, emolienty, humektanty substancje zmiękczające, chelatujące, fltry przeciwsłoneczne. Porównano składy wyżej wymienionych kremów uwzględniając ogólny udział poszczególnych grup składników w gotowym produkcie. Równolegle zestawiono dane na temat efektów ich działania. Wyniki: Substancje, obecne w kremie drogeryjnym, o działaniu czynno-regenerującym to jedynie 4 składniki na 42 ogółu komponentów składowych. Podobna zawartość liczbowa dotyczy konserwantów chemicznych (4). Rozpoznano również syntetyczne składniki zapachowe (6) oraz chemiczne barwniki (2). Pozostałe składniki stanowiły 27 komponentów kremu. Natomiast w składzie wybranego preparatu ajurwedyjskiego znajdowało się 11 komponentów naturalnych o wielokierunkowym działaniu, 1 konserwant spożywczy oraz 6 składników pozostałych. Wnioski: Przeciwzmarszczkowy krem ajurwedyjski produkowany jest głównie ze składników naturalnych. Naturalne komponenty kremów ajurwedyjskich wykazują szerokie spektrum działania – wspomagają odnowę biologiczną skóry, odbudowują barierę lipidową naskórka, a niektóre z nich wykazują aktywność przeciwdrobnoustrojową. Natomiast w kremie drogeryjnym przeważają składniki syntetyczne czynno-regenerujace o ukierunkowanym działaniu. Ponadto krem ajurwedyjski nie zwiera w swoim składzie syntetycznych zapachów i barwników, które stanowią często komponenty kremów drogeryjnych. Konserwanty stosowane w kremach ajurwedyjskich to przede wszystkim substancje wykorzystywane w produkcji żywności (sorbinian potasu), a w konwencjonalnych preparatach drogeryjnych to między innymi pochodne kwasu parahydroksybenzoesowego

EN

Introduction: Ayurvedic cosmetics are the products which, as a rule, should not contain any chemicals, synthetic fragrances or mineral oils and are not tested on animals. The most important principle of ayurveda is the elimination of all artifcial compounds, which could not be eaten, as the compounds for the skin care products, and that is why this type of cosmetics is obtained on the basis of natural components such as herbs, essences, fowers, minerals, spices and fruit which evoke a synergistic efect. The aim of the study is to introduce the composition and efects of the main ingredients of ayurvedic anti-aging cream compared with a drugstore product of a similar efect on the skin. Material and methods: The composition and the efect of the ayurvedic and drugstore anti-aging creams were compared and collated according to the producer’s labels on the products. The substances included in these creams were grouped because of their function in the product. A group of active substances, preservatives, synthetic dyes, fragrances, and other substances such as emulsifers, emollients, humectants softeners, chelating agents and sunscreens were separated. The compositions of the creams were compared taking into account the overall contribution of individual groups of components in the fnal product. At the same time the information on the efects of their action was also presented. Results: The substances, present in the drugstore cream, of an active and regenerating efect for the skin, constitute only 4 ingredients per 42 of the total constituent components. The same amount was related to the chemical preservatives (4). In addition, there were synthetic fragrances (6) and chemical dyes (2) identifed. Other components accounted for 27 components of the cream. However, in the composition of an ayurvedic formula, there were 11 natural components of a multi-action found, 1 food preservative, and 6 other ingredients. Conclusions: The ayurvedic cream consists mostly of natural ingredients with a broad spectrum of action. They support biological regeneration of the skin, rebuild the lipid barrier of the epidermis, and some of them show also antimicrobial activity. However, the predominant components of the drugstore cream are synthetic with a regenerative activity. Moreover, an ayurvedic cream does not contain any synthetic fragrances and dyes, which are often used in drugstore creams. The preservatives used in ayurvedic creams are the same as mainly used in the production of food (potassium sorbate), while conventional drugstore creams include among others para-hydroxybenzoic acid derivatives

4

Posługa opiekuńcza duchaków i kapucynów w Szpitalu Świętego Ducha w Rzymie w XVII-XVIII wieku

51%

Surdacki M.

Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne

|

2022

|

vol. 119

417-436

EN

During the Middle Ages and the post-Tridentine period, hospitals as institutions under ecclesiastical administration were places where special care was taken for the religious life of their patients. Care was administered with equal concern for the physical cure of the sick as for the salvation of their souls. This was also the case at Rome’s Hospital of the Holy Spirit, founded in 1198 by Pope Innocent III. The religious and spiritual life of its patients was shaped by the permanently resident Canons Regular of the Holy Spirit, often assisted by priests from other orders. From its inception, the hospital consisted of two institutions – a shelter for foundlings and an infirmary. This text focuses on the service, care and nursing work performed on behalf of the sick by both local canons of the Holy Spirit and priests and monks from outside the hospital, mainly Capuchins or Reformanti, who were hired to assist the lay staff during the increased influx of the sick. For example, in 1759, 14 Capuchins were invited to help, with that number reaching 15 in 1783. For the Roman infirmary of the Canons of the Holy Spirit, the Capuchins were a sort of back-up that could always be used in times of need, both when it came to pastoral and nursing assistance. Depending on their function and duties, the Capuchins received appropriate remuneration for their service. While the Capuchins or Reformanti, serving as outsiders in the infirmary of the Holy Spirit, performed well in their entrusted mission of charity to the sick, the Canons Regular of the Holy Spirit themselves departed almost completely from their original rule. During the period in question, they practically abandoned their care responsibilities towards the sick, focusing instead on administrative functions. Their charitable work was neglected and raised many objections as early as in the 17th century, and it was even worse in the following one, as evidenced by the documents, which only mentions calls for observance of the monastic charism from the time of the medieval foundation. By then, the sick could only rely on lay staff, assisted by outsider monks, despite the fact, according to the order’s founder, Guidon de Montpellier, as well as Pope Innocent III, who approved the order, its members were primarily meant to care for the sick. The first and obligatory stage on the path to religious life was the novitiate, consisting of a year’s service to the sick in a religious hospital. Neglect, or even avoidance of service to the sick became a permanent phenomenon in the attitude of the Canons of the Holy Spirit over time. Sources from subsequent years confirm that they irrevocably departed from the original rule and charism, relegating their duties to external monks and lay servants. Having left the hospital halls and the sick, the clerics concentrated their efforts on accumulating profits and maintaining top administrative positions at the hospital. They never again returned to the original rule and active care service with the sick.

PL

W średniowieczu i w okresie potrydenckim szpitale jako instytucje pozostające pod zarządem kościelnym były miejscem, w którym szczególnie troszczono się o życie religijne podopiecznych. Z jednakową troską dbano w nich o fizyczne wyleczenie chorego, jak i o zbawienie jego duszy. Tak też było w rzymskim Szpitalu Świętego Ducha, ufundowanym w 1198 roku przez papieża Innocentego III. Życie religijne i duchowe jego pensjonariuszy było kształtowane przez rezydujących w nim stale kanoników regularnych Świętego Ducha, często wspomaganych przez kapłanów z innych zakonów. Szpital od początku swojego istnienia składał się z dwu instytucji – przytułku dla podrzutków i lecznicy, inaczej infirmerii. Niniejszy tekst koncentruje się na służbie oraz pracy opiekuńczej i pielęgnacyjnej wykonywanej na rzecz chorych zarówno przez miejscowych kanoników Świętego Ducha, jak i kapłanów oraz zakonników spoza szpitala, głównie kapucynów czy reformatów, których wynajmowano do pomocy świeckiemu personelowi w czasie zwielokrotnionego napływu chorych osób. Na przykład w 1759 roku do pomocy zaproszono 14 kapucynów, zaś w 1783 roku – 15. Dla rzymskiej infirmerii kanoników Świętego Ducha kapucyni stanowili swego rodzaju zaplecze, z którego zawsze można było w potrzebie korzystać, zarówno gdy chodzi o pomoc duszpasterską, jak i pielęgnacyjną. Za swoją posługę, w zależności od pełnionej funkcji i wykonywanych obowiązków, kapucyni otrzymywali odpowiednie wynagrodzenie. Kapucyni czy reformaci, gościnnie usługujący w infirmerii świętoduskiej, dobrze wypełniali powierzoną misję dobroczynną wobec chorych, natomiast niemal zupełnie od swojej pierwotnej reguły odeszli sami kanonicy regularni Świętego Ducha. W omawianym okresie praktycznie porzucili opiekuńcze obowiązki względem chorych, koncentrując się na pełnieniu funkcji administracyjnych. Już w XVII wieku ich praca charytatywna była zaniedbywana i budziła wiele zastrzeżeń, jeszcze gorzej było w następnym stuleciu, kiedy w dokumentach spotyka się jedynie wezwania do przestrzegania charyzmatu zakonnego z czasów średniowiecznej fundacji. Chorzy mogli wtedy liczyć już wyłącznie na personel świecki, wspomagany przez obcych zakonników. A przecież według założyciela zakonu Guidona z Montpellier, jak i papieża Innocenty III, który zatwierdził zakon, jego członkowie mieli przede wszystkim sprawować opiekę nad chorymi. Pierwszym i obowiązkowym etapem na drodze do życia zakonnego był nowicjat, polegający na rocznej posłudze chorym w szpitalu zakonnym. Zaniedbywanie, wręcz unikanie posługi chorym stawało się z czasem zjawiskiem permanentnym w postawie kanoników Świętego Ducha. Źródła z kolejnych lat potwierdzają, że bezpowrotnie odeszli oni od pierwotnej reguły i charyzmatu, spychając swoje powinności na zewnętrznych zakonników i służbę świecką. Opuściwszy sale szpitalne i chorych, duchacy koncentrowali swoje wysiłki na kumulowaniu beneficjów i utrzymywaniu najwyższych stanowisk administracyjnych w szpitalu. Nigdy już nie powrócili do pierwotnej reguły i czynnej pracy opiekuńczej z chorymi.

5

Porównanie plonowania sześciu wybranych bardzo wczesnych odmian ziemniaka w latach 2013–2014

51%

Lisowski J., Borusiewicz A., Puczel B., Kraszewska U.

Zeszyty Naukowe Ostrołęckiego Towarzystwa Naukowego

|

2015

|

vol. Zeszyt

|

issue XXIX

196-209

EN

In surveys conducted in 2013–2014 at the Experimental Station in Krzyżewo compared yielding 6 very early potato varieties of edible Arielle, Denar, Justa, Lord, Miłek and Viviana. The aim of the study was to analyze the amount of potato tuber yield. The results show that climatic factors the strongest influence on the yield of general and commercial tubers. The paper compares the yields of the two years of cultivation and yields of the two dates set (early and late).

PL

W badaniach realizowanych w latach 2013–2014 w Stacji Doświadczalnej w Krzyżewie porównano plonowanie 6 bardzo wczesnych odmian ziemniaka jadalnego: Arielle, Denar, Justa, Lord, Miłek oraz Viviana. Celem pracy była analiza wysokości plonu bulw ziemniaka. Uzyskane wyniki wykazują, że czynniki klimatyczne najsilniej oddziaływały na wielkość plonu ogólnego i handlowego bulw. W pracy porównano plony z dwóch lat uprawy oraz plony z dwóch terminów zbioru (wczesny i późny).

6

PROFESSIONAL COMPETENCE DEVELOPMENT ON THE EXAMPLE OF CARE WORK AS A CHALLENGE FOR LIFELONG LEARNING

38%

Sylvana D.

Edukacja Dorosłych

|

2014

|

issue 1(70)

EN

Considerations in the article highlight the relationship between lifelong learning and the development of competences of the individual. Institutional and personal resources affect the participation in further education through finance, structure of the offer, form and content of education, certification, as well as one's own idea of the condition of competences. Scientific analyses of individual experience in learning, modes of learning, resistance to learning, meanings, and resulting decisions concerning learning demonstrate the need to support the individual in the decision making process and in continuing education. Specific conditions for the development of competences in the health professions, on the example of care work and nursing, have been formulated at the intersection of different perspectives.

PL

Rozważania w artykule naświetlają związek uczenia się przez całe życie z rozwojem kompetencji jednostki. Instytucjonalne i osobiste zasoby wpływają na uczestnictwo w edukacji dalszej poprzez finanse, strukturę oferty, formy i treści kształcenia, certyfikowanie i własne wyobrażania o stanie kompetencji. Naukowe analizy indywidualnych doświadczeń w uczeniu się, trybów uczenia się, oporu w uczeniu się, znaczeń i wynikających stąd decyzji dotyczących uczenia się dowodzą konieczności wspierania jednostki w procesie podejmowania decyzji i kontynuowania nauki. Na przecięciu różnych perspektyw zostały sformułowane konkretne uwarunkowania rozwoju kompetencji w zawodach służby zdrowia na przykładzie opieki i pielęgnacji.

DE

Nachfolgende Ausführungen beleuchten den Zusammenhang der Anforderungen des Lebenslangen Lernens in Bezug auf Kompetenzentwick-lung respektive deren Erhalt sowie die Dispositionsfähigkeit des Individuums als bedeutende Größe. Institutionelle und personelle Ressourcen beeinflussen die Weiterbildungspartizipation im beruflichen Kontext mittels Finanzierung, Ange-botsformen und -Inhalte, Angebotsstrukturen, Zertifizierung und auch berufsspezifischer Kompetenzvorstellungen. Die bildungswissenschaftlichen Betrachtungen der individuellen Lernerfahrungen, Lernmodi, ggf. Lernwiderstän-de, Deutungen und daraus resultierenden Bildungsentscheidungen zeigen Transfer- und Unterstützungsnotwendigkeiten auf. In der Zusammenführung der Perspek-tiven werden nachfolgend konkrete Voraussetzungen der Ermöglichung von Kom-petenzentwicklung in den Gesundheitsfachberufen am Beispiel der Pflege formu-liert.

Refine search results

1 Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne

1 Edukacja Dorosłych

1 Family Medicine & Primary Care Review

1 Puls Uczelni

1 Współczesne Pielęgniarstwo i Ochrona Zdrowia

1 Zeszyty Naukowe Ostrołęckiego Towarzystwa Naukowego

1 Borusiewicz A.

1 Czapla K.

1 Janik D.

1 Kraszewska U.

1 Lisowski J.

1 Puczel B.

1 Rosińczuk-Tonderys J.

1 Surdacki M.

1 Sylvana D.

1 Wróblewska I.

1 2022

1 2015

2 2014