Search results

1

20 tez o obaleniu metropolii

100%

Tarì M.

Praktyka Teoretyczna

|

2011

|

vol. 3

141-148

PL

Metropolia jako uogólniona forma biopolitycznej władzy i opresji ma się ku końcowi. Wielość form miejskiego oporu, heterogeniczne pojedynczości rzucające wyzwanie wertykalnym strukturom władzy przybliżają na do komunizmu, który nadchodzi. Współdzielenie przestrzeni, środków produkcji, afektów zrewolucjonizuje metropolitalny porządek. Czy miejskie bunty i formy biopolitycznego oporu przekształcą się w praktyki zmierzające do uwolnienia „potencji-nie-bycia-rządzonym”? Jak i gdzie? Odpowiedz na to pytanie jest już krokiem na tej drodze.

2

Odpowiedź Davidowi Harveyowi

67%

Negri A., Hardt M.

Praktyka Teoretyczna

|

2011

|

vol. 4

127-133

EN

The text is a response of authors of Commonwealth to criticism presented by David Harvey. Hard and Negri turn down the primacy of class division over other various identity formations (e.g. race, gender) and they perceive it as field of revolutionary struggle. Then, starting with Spinoza they highlight variety of definitions of singularity and do not agree withthe significant role ascribed to the notion of fictitious capital; they point out immaterial aspect of financialization and its role as a “central form of the accumulation of capital.” Finally, they emphasize the importance of recognition of present indignation and revolutionary actions, which could be made only from below.

PL

Tekst jest odpowiedzią autorów Rzeczy-pospolitej na krytykę przedstawioną przez Davida Harveya. Hardt i Negri odrzucają prymat podziału klasowego wobec innych podziałów (rasowych, genderowych) oraz poszerzają na te obszary pole możliwej działalności rewolucyjnej. Następnie, wychodząc od myśli Spinozy podkreślają różnorodność definicji pojedynczości, nie zgadzają się oni również z nadmierną rolą przypisywaną pojęciu kapitału fikcyjnego i wskazują na niematerialny aspekt finansjeryzacji i spełnianą przez nią rolę „centralnej formy akumulacji kapitału”. Na koniec podkreślają oni wagę właściwego rozpoznania panującego oburzenia i konieczną oddolność działań rewolucyjnych.

3

How might we apply the trinitarian notion of ‘Person’ to mere humans?

67%

Patterson C.

Roczniki Teologiczne

|

2022

|

vol. 69

|

issue 11

197-219

PL

Refleksje teologiczne oraz rozróżnienia podjęte przez sobory w pierwszych siedmiu wiekach historii Kościoła doprowadziły do powstania niezwykłego i oryginalnego pojęcia „Osoby”, które znajduje się w samym centrum chrześcijańskiego wyznania wiary. Wierzymy w jednego Boga w trzech Osobach oraz w Syna Bożego, drugą Osobę Trójcy Świętej, który łączy w sobie naturę boską i ludzką. Taka koncepcja osoby zastosowana do Boga nie przyczyniła się do równie głębokiej refleksji nad osobowością istot ludzkich innych niż Chrystus, czyli zwykłych ludzi. Co jednak stałoby się, gdybyśmy podążyli tym tropem myślowym? Niniejszy artykuł bada tę możliwość, podkreślając trzy cechy teologicznego rozumienia Osób Boskich: Osoby Boskie nie mogą być pojmowane w kategoriach pozytywnych; Osoby Boskie są całkowicie pojedyncze; oraz Osoby Boskie posiadają rzeczywistość tylko w relacji do siebie nawzajem. Chociaż na pierwszy rzut oka taki zabieg myślowy nie wygląda obiecująco, to jednak głębsza analiza sugeruje, że jest inaczej. Na tej podstawie artykuł bada niektóre z implikacji takiego rozumowania, wprowadzając przy tym pojęcie „semblantu” jako koniecznego pośrednika między pojęciem „osoby” a pojęciem „natury ludzkiej”.

EN

The theological concept of ‘person’ and its complementary notion of ‘nature’ were developed through early church teaching on the Holy Trinity and the Incarnation. Persons in this case referred solely to the Father, Son and Holy Spirit while ‘nature’ expressed the unity of the Godhead and encompassed those attributes which were shared by the divine Persons. The later history of this theologically derived notion of ‘person’ took a different turn, moving away from the early complementarity of nature and person in order to embrace the notion of human person for which complementarity seemed ill fitting. In this new conception, ‘person’ was subsumed under the category of ‘nature’. A human person came to refer to the full human reality, body and soul, while a more general notion, aimed at accommodating both divine and human personhood, as famously expressed by Boethius, thought of a person as an individual substance of a rational nature. One might ask, however, whether it is possible and fruitful to develop the initial, complementary concept of ‘person’ in a different direction, that is, so that it covers not only divine Persons but also mere humans. Does it give a coherence to the area of theological anthropology beyond that afforded by the classical, nature-based concept of ‘person’? Here I attempt to set out a conceptual framework for the application to humans of the concept of ‘person’ as it was developed with the theological controversies of the early Church – or at least according to one reading of that process. I first take note of the features of the theological notion of personhood and test whether human persons might be understood in the same or similar terms, taking into account the difference between divine and creaturely existence. I then draw comparisons with the traditional concept of ‘person’ as it has been applied to human beings to show that the former version is to be preferred. I conclude with comments which draw out some of the implications of this theological notion of person.

4

Analiza Rzeczy-pospolitej

43%

Harvey D.

Praktyka Teoretyczna

|

2011

|

vol. 4

113-126

EN

The text provides a deep and critical review of Hardt and Negri’s Commonwealth. In his criticism Harvey focuses primarily on the perspective of class struggle, underestimated by the authors, as well as on the lack of developed analysis of fictitious capital and contemporary finanscialization of the economy. According to the geographer, in the Commonwealth too much emphasis is placed on consideration of Spinozian categories (such as singularity) and the issue of immateriality, which may result in drawing away Hardt and Negri’s attention from the formulation of a concrete proposals of political activities of the multitude.

PL

Tekst stanowi pogłębioną, krytyczną recenzję Rzeczy-pospolitej Michaela Hardta i Antonia Negriego. W swojej krytyce Harvey skupia się nade wszystko na niedowartościowaniu przez autorów perspektywy walki klasowej oraz braku rozwiniętej analizy kapitału fikcyjnego i współczesnej finansjeryzacji gospodarki. Zdaniem geografa w Rzeczy-pospolitej zbyt duży nacisk położono na rozważanie Spinozjańskich kategorii (takich jak pojedynczość) oraz problem niematerialności, co mogło odciągnąć uwagę Hardta i Negriego od sformułowania propozycji konkretnych działań politycznych wielości.

5

W poszukiwaniu Rzeczy-pospolitej

43%

Negri A.

Praktyka Teoretyczna

|

2011

|

vol. 4

11-18

EN

The contemporaneity has been redefined, the transition has happened. Symptoms of its end were as follows: redefinition of the concept of democracy, crisis of the classic notion of value and the failure of U.S. unilateralism. Objective determinants of the new order – arising from the crisis of sovereignty – are grounded in the separation of legitimacy and effectiveness. The constituent power is redefined as immanent tool for ordering actions. On the one hand, the biopolitical structure of reality nowadays enters the conflict with the old concept of law, on the other, it dislocates the relation between technical and political composition of the labor force. A loss of a control over a new, socialized form of living labor by the power becomes paradigmatic for the contemporaneity. Worker doesn’t contact with profit but rent, he stands in the front of “collective capitalist”, who is now a forger of the social work. In this situation, a constituent resistance is realized in a practice of exodus. The resistance becomes also a process of reclaiming the common. The common, which is opposed to the private, as well as to the public, becomes a dispositive of radical and democratic form of governance.

PL

Współczesność została zredefiniowana, przejście się dokonało. Symptomami jego końca były: przewartościowanie pojęcia demokracji, kryzys klasycznego pojęcia wartości i klęska unilateralizmu USA. Obiektywne determinanty nowego porządku tkwią w wynikającym z kryzysu suwerenności rozdzieleniu legitymizacji i skuteczności. Władza konstytuująca zostaje zredefiniowana jako immanentna dla działań porządkujących. Biopolityczna struktura rzeczywistości z jednej strony wchodzi dzisiaj w konflikt ze starym pojęciem prawa, a z drugiej zaburza relację między technicznym a politycznym składem siły roboczej. Paradygmatyczną dla współczesności staje się utrata kontroli przez władzę nad nową, uspołecznioną postacią żywej pracy. Pracownik stykając się już nie z zyskiem, a rentą, staje przed „kolektywnym kapitalistą” jako fałszerzem pracy społecznej.W tej sytuacji konstytuujący opór realizuje się w praktyce exodusu, który staje się także procesem odzyskiwania dobra wspólnego. Dobro wspólne przeciwstawiając się „temu, co własne”, będącemu podstawą zarówno tego, co prywatne jak i tego, co publiczne, staje się urządzeniem radykalnego demokratycznego zarządzania.

Refine search results

4 Praktyka Teoretyczna

1 Roczniki Teologiczne

2 Negri A.

1 Hardt M.

1 Harvey D.

1 Patterson C.

1 Tarì M.

1 2022

4 2011

20 tez o obaleniu metropolii

Odpowiedź Davidowi Harveyowi

How might we apply the trinitarian notion of ‘Person’ to mere humans?

Analiza Rzeczy-pospolitej

W poszukiwaniu Rzeczy-pospolitej