Search results

1

Posługi świeckich w liturgii słowa podczas Mszy św. w dziejach Kościoła

100%

Pałęcki W.

Liturgia Sacra. Liturgia - Musica - Ars

|

2022

|

vol. 60

|

issue 2

29-54

EN

By its nature the liturgy requires the involvement of numerous persons in its celebration. Vatican Council II’s Constitution on the Sacred Liturgy notes that, “In liturgical celebrations each person, minister or layman, who has an office to perform, should do all of, but only, those parts which pertain to his office by the nature of the rite and the principles of liturgy” (SC 28). From the perspective of the many years since the promulgation of this conciliar constitution, this encouragement is still valid, all the more so because for many centuries the celebration of the liturgy had been clericalized and the lay faithful had become merely an audience. Pope Paul VI in his motu proprio Ministeria Quaedam, and especially Pope Francis in his motu proprio Spiritus Domini, again drew attention to the ministry of the liturgy of the word, admitting also women to this service. The purpose of this article is to show the significance and role of persons carrying out ministries during the Liturgy of the Word at Holy Mass in terms of the history of the Church. Beginning with St. Justin, through the Fathers of the Church, the decrees of Councils and Synods, the place of lector and cantor performing their duties in the Mass is presented. It is noted that persons performing the ministry of lector in the first three centuries were primarily lay people. It was only from the time of Pope Siricius that office of lector became one of the stages of receiving higher orders. In this manner the carrying out of the function became clericalized. The office of cantor in the East also came to be included in the clerical state quite early on. The clericalization of performing these functions was sealed by the custom of establishing lectors and cantors in the form of holy orders. This state of affairs did not change until after Vatican Council II.

PL

Liturgia ze swej natury domaga się zaangażowania wielu osób podczas jej sprawowania. W Konstytucji o liturgii świętej Soboru Watykańskiego II zaznaczono, że: „W odprawianiu liturgii każdy spełniający swą funkcję, czy to duchowny, czy świecki, powinien czynić tylko to i wszystko to, co należy do niego z natury rzeczy i na mocy przepisów liturgicznych” (KL 28). Z perspektywy wielu lat od ogłoszenia konstytucji soborowej zachęta ta jest ciągle aktualna, tym bardziej, że przez wiele wieków celebracja liturgii była sklerykalizowana, a wierni świeccy stali się wyłącznie słuchaczami. Na nowo na posługę podczas liturgii słowa zwrócił uwagę papież Paweł VI w motu proprio Ministeria quaedam, a zwłaszcza papież Franciszek w motu proprio Spiritus Domini, dopuszczając do tej posługi również kobiety. Celem niniejszego artykułu jest ukazanie znaczenia i roli osób pełniących posługi podczas liturgii słowa we Mszy św. z perspektywy historii liturgii. Począwszy od św. Justyna, poprzez ojców Kościoła, rozporządzenia soborów i synodów przedstawiono miejsce lektorów i psałterzystów pełniących swoją w czasie Mszy św. Podkreślono, że osoby pełniące posługę lektorów w trzech pierwszych wiekach były przede wszystkim osobami świeckimi. Dopiero od papieża Syrycjusza, lektorat stał jednym ze stopni do otrzymania święceń wyższych. W ten sposób doszło do sklerykalizowania pełnienia tej funkcji. Również psałterzystów na Wschodzie dość wcześnie zaliczano do stanu duchownego. Klerykalizację pełnionych funkcji przypieczętował zwyczaj ustanawiania lektorów i psałterzystów w formie święceń. Stan ten został zmieniony dopiero po Soborze Watykańskim II.

2

Współodpowiedzialność wszystkich ochrzczonych w Kościele. analiza historyczno-teologiczna przygotowania debaty zgromadzenia plenarnego Konferencji Episkopatu Francji z 1973 roku

71%

Kasprzak A.

Teologia w Polsce

|

2018

|

vol. 12

|

issue 1

109-127

PL

Autor podejmuje analizę genezy pojęcia „współodpowiedzialność” w duszpasterstwie francuskim. Dynamiczność i zakres podejmowania tego zagadnienia we wszystkich francuskich środowiskach kościelnych wiąże się z tematem jesiennej sesji plenarnej episkopatu francuskiego z 1973 roku, zatytułowanej Wszyscy odpowiedzialni w Kościele? Posługa prezbiteratu w całym Kościele służebnym. Nasze poszukiwanie dotyczące użycia pojęcia „współodpowiedzialność” w refleksji biskupów francuskich należy odnieść do czasu przygotowania wspomnianego posiedzenia. Analiza zawarta w tym artykule ogranicza się zatem do okresu od grudnia 1972 roku do września 1973 roku. To właśnie wtedy teolodzy, a wśród nich bp r. Bouchex, wysunęli tezę o potrzebie współodpowiedzialności wszystkich wiernych w misji Kościoła, wskazując wyrażenie to jako jeden z fundamentalnych elementów przejścia do duszpasterstwa odnowionej wizji Kościoła, bardziej otwartej na zaangażowanie wiernych świeckich w Kościele

EN

This study proposes an analysis of the genesis of the term ‘co-responsibility’ in French pastoral care. The dynamics and extent of the realization of this expression in all French ecclesial circles is related to the subject of the plenary session of the French Episcopate of 1973: All responsible in the Church? The presbyteral ministry in the whole ‘ministerial’ Church. Our search here for the first use of the expression ‘co-responsibility’ in the reflection of the French bishops must be linked to the period of preparation of this assembly. The analysis of this article is then addressed to the period between December 1972 and September 1973. It is in this period when theologians, and among them Bp. r. Bouchex, proposed the thesis of the need for ‘co-responsibility’ of all the faithful in the mission of the Church, indicating this expression as one of the fundamental elements of the passage to the pastoral of the vision of the renewed Church, more open to the commitment of the layperson faithful in the Church.

3

Teologia communio według kard. Josepha Ratzingera (Benedykta XVI) i pytanie o urzędy/posługi w polskim duszpasterstwie parafialnym

71%

Porosło K.

Roczniki Teologiczne

|

2015

|

vol. 62

|

issue 8: Liturgika

131-143

EN

Developing the so-called communio-ecclesiology (Communio-Ekklesiologie), Cardinal Joseph Ratzinger pointed out that “the Church should not speak mainly about itself, but about God.” Bearing in mind this methodological assumption, the author of this article is going to analyse numerous writings by Card. Joseph Ratzinger—at present Pope Emeritus Benedict XVI, in order to present the essence of his teaching about the Church as communio and to see what such image of the Church means to the priests’ praxis, especially in terms of the laity’s ministry and participation in the liturgy in the Polish pastoral reality. The first part of the article presents Ratzinger’s fundamental teachings about the Church understood as communio. In the second part, one can find out about the tasks/ministries through which lay people may participate in Christ’s only priesthood. Ratzinger’s criticism on perceiving the laity’s active participation (participatio actuosa) in the liturgy as having only a practical dimension is presented in the third part of the article. The last part includes conclusions for shaping and understanding ministries in particular churches, supported by the words written by Ratzinger himself: “Proper education for liturgy should not consist in learning and practising external acts, but in joining the essence of action, i.e. the transforming power of God, which is constitutive for the liturgy and, through liturgical action, wants to transform us and the surrounding world.” Where practical issues become more important than theology, the Church viewed as the community of salvation becomes, at the most, an institution offering a rich variety of religious services.

PL

Kardynał Joseph Ratzinger, rozwijając tzw. tzw. communio-eklezjologię (Communio-Ekklesiologie), wskazywał, że „Kościół nie powinien mówić głównie o sobie, lecz o Bogu”. Mając w perspektywie to założenie metodologiczne, będziemy chcieli w niniejszym artykule wydobyć z licznych pism kard. Josepha Ratzingera, obecnie papieża-seniora Benedykta XVI, istotę jego nauczania o Kościele jako communio oraz zobaczyć, jakie znaczenie ma ten obraz Kościoła dla duszpasterskiej praxis, szczególnie w kontekście posług i uczestnictwa świeckich w liturgii, zwłaszcza w polskiej rzeczywistości duszpasterskiej. Pierwsza część artykułu ukazuje fundamenty nauczania Ratzingera o Kościele rozumianym jako communio. W drugim punkcie możemy zobaczyć, poprzez jakie zadania/posługi świeccy uczestniczą w jednym kapłaństwie Chrystusa, aby w punkcie trzecim została ukazana Ratzingerowska krytyka praktycystycznego rozumienia aktywnego uczestnictwa (participatio actuosa) świeckich w liturgii. W ostatnim punkcie zostały wydobyte wnioski dla kształtowania i rozumienia posług w konkretnym duszpasterstwie parafialnym, gdzie istotne są słowa zapisane przez samego Ratzingera: „Należyte wychowanie do liturgii powinno polegać nie na uczeniu się czynności zewnętrznych i ćwiczeniu się do nich, lecz na włączaniu się w konstytutywną dla liturgii istotę actio, czyli w przemieniającą moc Boga, która przez pośrednictwo akcji liturgicznej pragnie przemieniać nas samych i świat”. Tam, gdzie praktycyzm staje się ważniejszy od teologii, tam Kościół rozumiany jako wspólnota zbawienia staje się co najwyżej instytucją z bogatą ofertą usług religijnych.

4

Posługi stałe jako jeden z trzech rodzajów służebnego zaangażowania wiernych świeckich

71%

Kiliszek M.

Kościół i Prawo

|

2022

|

vol. 11

|

issue 2

79-96

EN

The article presents the sources of law, which are the basis for the establishment of the following ministries: lector, acolyte, catechist from the reform of Pope Paul VI to Pope Francis. In the next part, the author lists the servants’ own tasks and the tasks they perform on behalf of someone else. In the further part of the article, he considers the significant differences between the ministry and the function or task included in the letter of the Congregation for Divine Worship and the Discipline of the Sacraments to the Presidents of the Episcopal Conferences in connection with the issuance of the rite of establishing the ministry of catechist. After comparing these differences, the reasons why functions and tasks are more often entrusted in practice, rather than appointed to the ministry are described. The summary contains the most important differences between a ministry and a function or task.

PL

Artykuł przedstawia źródła prawa, będące podstawą do ustanowienia posług: lektora, akolity, katechety (katechisty) od reformy papieża Pawła VI do papieża Franciszka. W kolejnej części autor podaje zadania własne posługujących oraz zadania, które wykonują oni w czyimś zastępstwie. W dalszej części artykułu podejmuje rozważanie na temat istotnych różnic pomiędzy posługą a funkcją czy zadaniem ujętych w liście Kongregacji Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów do Przewodniczących Konferencji Biskupów w związku z wydaniem obrzędów ustanowienia posługi katechety. Po zestawieniu tych różnic opisane zostały powody, dla których w praktyce częściej powierza się funkcje i obowiązki, zamiast ustanawiać do posług. W podsumowaniu zostały zawarte najważniejsze różnice pomiędzy posługą a funkcją czy zadaniem.

Refine search results

1 Kościół i Prawo

1 Liturgia Sacra. Liturgia - Musica - Ars

1 Roczniki Teologiczne

1 Teologia w Polsce

1 Kasprzak A.

1 Kiliszek M.

1 Pałęcki W.

1 Porosło K.

2 2022

1 2018

1 2015

Posługi świeckich w liturgii słowa podczas Mszy św. w dziejach Kościoła

Współodpowiedzialność wszystkich ochrzczonych w Kościele. analiza historyczno-teologiczna przygotowania debaty zgromadzenia plenarnego Konferencji Episkopatu Francji z 1973 roku

Teologia communio według kard. Josepha Ratzingera (Benedykta XVI) i pytanie o urzędy/posługi w polskim duszpasterstwie parafialnym

Posługi stałe jako jeden z trzech rodzajów służebnego zaangażowania wiernych świeckich