Search results

1

PRAWO DO PRYWATNOŚCI A BEZPIECZEŃSTWO PUBLICZNE REALIZOWANE PRZEZ PROCES KARNY

100%

Siostrzonek-Sergiel A.

Kultura Bezpieczeństwa. Nauka – Praktyka – Refleksje

|

2014

|

vol. 16(16)

400-419

PL

W przedmiotowym artykule poruszono problem naruszenia prawa do prywatności jaka może mieć miejsce w postępowaniu karnym. Zwrócono uwagę, że w postępowaniu tym dochodzi do zderzenia dwóch interesów, interesu publicznego z prywatnym. Ten pierwszy przejawia się w utrzymaniu porządku publicznego, zapobieganiu przestępstwom i karaniu ich sprawców przy jednoczesnym zapewnieniu społeczeństwu informacji o przebiegu i wynikach toczących się postępowań karnych. Natomiast drugi interes - interes prywatny, wyraża się w prawie do ochrony życia prywatnego, rodzinnego, czci i dobrego imienia oraz prawie do decydowania o swoim życiu osobistym. Konfrontacja tych dwóch interesów często prowadzić musi do ustąpienia jednego z nich, albowiem w każdym państwie ustawodawca odpowiednio wyważając interes prywatny z interesem publicznym musi zdecydować, czy i w jakim zakresie dopuścić ingerencję w prywatność jednostek. Kwestią problematyczną jest kierunek i zakres tego ustępstwa. Punktem wyjścia dla rozważań w tym przedmiocie musi być ustalenie treści pojęcia „prawo do prywatności”. Problemem badawczym, jaki postawiono w przedmiotowym opracowaniu była próba wypełnienia pojęcia „prawo do prywatności” poszczególnymi desygnatami wskazującymi na obszary zagrożeń. Aby uzyskać zbiór takich desygnatów o charakterze uniwersalnym sięgnięto do dorobku prawa międzynarodowego. Heterogeniczność tego prawa narzuciła konieczność omówienia prawa do prywatności odrębnie dla każdego z ośrodków prawodawczych systemu międzynarodowego. Dlatego osobno omówiono prawa do prywatności w systemie prawnym ONZ, Rady Europy o raz Unii Europejskiej. W ten sposób utworzona lista elementów prawa do prywatności powinna zostać „skonfrontowana” z przepisami regulującymi postępowanie karne, tak aby w dalszej kolejności uzyskać odpowiedź na pytanie: jak poszczególne elementy prawa do prywatności mogą być naruszane w postępowaniu karnym, a tym samym, które z tych obszarów wymagają zastosowania szczególnych środków ochrony. Podkreślenia wymaga fakt, że środki ochrony przed naruszeniami prawa do prywatności powinny płynąć z ustawy, albo przynajmniej powinno się dać je z ustawy wyinterpretować, a im więcej ustawa tych środków przewiduje, tym bardziej realna staje się realizacja oznaczonych praw i interesów. Jednostka, której prawa osobiste naruszono, powinna korzystać z maksimum możliwych prawnych środków obrony przed takim naruszeniem.

2

OBOWIĄZEK NAPRAWIENIA SZKODY JAKO ŚRODEK PROBACYJNY W ŚWIETLE ORZECZNICTWA SĄDOWEGO

100%

SZCZECHOWICZ A.

Przegląd Policyjny

|

2019

|

vol. 133(1)

155-162

PL

Przedmiotem rozważań jest zbadanie możliwości dochodzenia roszczeń majątkowych przysługujących pokrzywdzonemu a wynikłych ze szkody wyrządzonej przestępstwem w postępowaniu karnym. Rekompensata szkody wyrządzonej pokrzywdzonemu przestępstwem może nastąpić na podstawie wniosku o naprawienie szkody z art. 46 § 1 k.k. oraz jako środek probacyjny. Istotne jest zbadanie wzajemnych relacji zachodzących pomiędzy tymi instytucjami oraz zakres i możliwość stosowania ich przy orzekaniu w przedmiocie roszczeń cywilnych w postępowaniu karnym. Nie mniej ważną kwestią dla pokrzywdzonego jest kwestia egzekucji zapadłych w tym przedmiocie rozstrzygnięć. Artykuł poświęcony został omówieniu obowiązku naprawienia szkody jako środka probacyjnego i konsekwencjami niewykonania nałożonego przez sąd obowiązku.

3

Konstytucyjne zasady postępowania karnego na tle orzecznictwa Polskiego Trybunału Konstytucyjnego

89%

Krajewski A.

Studia Prawnicze

|

2017

|

issue 2 (210)

67-86

PL

The Constitutional Tribunal is defined as the Polish constitutional court and at the same time the judicial authority. It was created at the turn of 1982. Not long after that it began its jurisprudence; more precisely it was in 1986. Describing its basic tasks, it is pointed out that judicial review of so-called constitutional law deserves a closer look. This is particularly true about controlling the compliance of lower legal norms with higher legal norms. Here attention is drawn towards the connection of the Constitution with some international agreements, ie. the court of law. The purpose of the paper below was to analyze the constitutional principles of criminal proceedings in the context of the case law of the Polish Constitutional Court. At the beginning the concept, the division and the role of the constitutional rules of criminal procedure were presented. In this section, it was emphasized that all the rules of the criminal process are considered superior norms of a very significant social importance. Then the principle of objectivity, which is reflected in the Constitution of the Republic, was described. A following aspect was the discussion of the principle of the presumption of innocence and the principle of in dubio pro reo. It has been emphasized that the essence of the principle is that the person who was brought before the court is treated as innocent until a lawful judgment is pronounced against the defendant. The author also pointed out the principle of the right to defense. According to this rule, the defendant has the right to defend themselves in the process and to use the help of a defender. Another described principle is so-called rule of publicity. It concerns the fact that information about criminal proceedings should be accessible to the public. Then it was pointed to the principle of the right to the trial and the independence of the judiciary. The first one is reflected in national law and acts of international rank. The second shows that the independence of the judiciary is determined by the proper exercise of the profession of judge and becomes a guarantee of freedom and civil rights. The humanitarian principle and the principle of participation of the social factor in the penal process are shown in the final section. At the end of the paper a summary and conclusions were presented.

4

Wizerunek prokuratora po zmianie Kodeksu postępowania karnego w 2016 r.

89%

Skorupka J.

|

2018

|

vol. 12

|

issue 2

107-119

EN

The author shows, on the basis of an analysis of the existing rules of criminal procedure, how the present authorities perceive a prosecutor. The adversarial model of criminal proceedings, which has been rejected by the present authorities, is a counterpoint to the existing rules. The analyses show a negative image of a prosecutor as a body unable to prove the accused party’s guilt and to undermine the presumption of innocence that protects the accused. The image ofa prosecutor as perceived by the present authorities is very unfavourable to him. Therefore, itis in the interest of prosecutors to change this situation.

PL

Na podstawie analizy obowiązujących przepisów procedury karnej autor pokazuje, w jaki sposób prokurator jest postrzegany przez obecną władzę. Kontrapunktem dla obowiązujących przepisów prawa jest model kontradyktoryjnego postępowania karnego, który został odrzucony przez obecną władzę. Z przeprowadzonych analiz wynika negatywny obraz prokuratora jako niezdolnego do udowodnienia winy oskarżonemu i przełamania chroniącego go domniemania niewinności. Wizerunek prokuratora w oczach obecnej władzy jest dla niego bardzo niekorzystny. Dlatego w interesie prokuratorów jest zmiana tego stanu rzeczy.

5

OBOWIĄZEK DENUNCJACJI W KONTEKŚCIE TAJEMNICY MEDYCZNEJ

88%

MUCHA E.

Przegląd Policyjny

|

2019

|

vol. 136(4)

158-166

PL

Przedmiotem artykułu jest problematyka obowiązku zawiadomienia o przestępstwie w odniesieniu do tajemnicy medycznej. Pracownicy medyczni podczas wykonywania świadczeń medycznych mogą wejść w posiadanie informacji wskazujących na popełnienie czynu zabronionego. Ważnym zagadnieniem jest to, czy w takiej sytuacji mogą lub powinni zawiadomić o tym fakcie organy ścigania. W celu rozstrzygnięcia tych kwestii ustawodawca defi niuje prawny i społeczny obowiązek denuncjacji. Prawny obowiązek zawiadomienia przez pracownika medycznego o przestępstwie dotyczy czynów zabronionych wskazanych w art. 240 § 1 ustawy z 6 czerwca 1997 r. — Kodeks karny. Wśród wymienionych enumeratywnie typów rodzajowych czynów objętych denuncjacją szczególnie istotne ze względu na poruszaną problematykę są przestępstwa zabójstwa (art. 148 k.k.) oraz pozbawienia wolności (art. 189 k.k.). Pracownik medyczny, uzyskawszy wiarygodną informację o popełnieniu czynu zabronionego, jest obowiązany do zawiadomienia organów ścigania. Nie jest istotne, czy dowiedział się tym, realizując czynności zawodowe, czy też bez związku z ich wykonywaniem. Sankcją karną za niespełnienie obowiązku wynikającego z art. 240 § 1 k.k. jest kara pozbawienia wolności do lat 3. Natomiast obowiązek społeczny denuncjacji wprowadza art. 304 § 1 ustawy z 6 czerwca 1997 r. — Kodeks postępowania karnego. Niezrealizowanie powinności o tym charakterze nie skutkuje żadnymi konsekwencjami karnymi. Społeczny obowiązek denuncjacji nie obejmuje przestępstw ściganych z oskarżenia prywatnego ani typów wnioskowych. Warto zaznaczyć, że obowiązek ten nie uchyla żadnej z tajemnic medycznych. W takim przypadku pracownik medyczny, który w związku z wykonywaniem zawodu dowiedział się o popełnieniu przestępstwa, nie ma obowiązku denuncjacji. Należy podkreślić, że pracownik medyczny może dopełnić obowiązku denuncjacji tylko, gdy wyraził na to zgodę pacjent lub jego przedstawiciel ustawowy albo występują przesłanki do przyjęcia zgody domniemanej.

6

Skazanie bez rozprawy w znowelizowanym kodeksie postępowania karnego

88%

Kresiński M.

Przegląd Policyjny

|

2016

|

vol. 3(123)

197-207

PL

Celem pracy jest omówienie instytucji skazania bez rozprawy, nazywanej często przez praktyków postępowaniem skróconym, w brzmieniu określonym ustawą z 11 marca 2016 r. o zmianie ustawy — Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw. Skazanie bez rozprawy należy do grona porozumień karnoprocesowych przyjętych w polskim kodeksie postępowania karnego, definiowanych w doktrynie jako umowa między oskarżonym a oskarżycielem publicznym, pokrzywdzonym, a nawet organem procesowym, przedmiotem której jest zachowanie oskarżonego w zamian za określoną decyzję bardziej dla niego korzystną w porównaniu z tą, jakiej mógłby się spodziewać bez takiego zachowania. Uregulowane ono zostało w art. 335 i art. 343 k.p.k. Artykuł 335 k.p.k. określa dwa rodzaje wniosku o skazanie bez rozprawy, tj. wniosek samoistny, kierowany do sądu przez prokuratora zamiast aktu oskarżenia (art. 335 § 1 k.p.k.), oraz wniosek niesamoistny, dołączany przez niego do wnoszonego do sądu aktu oskarżenia (art. 335 § 2 k.p.k.). Na gruncie omawianej instytucji istnieje wiele zagadnień budzących wątpliwość zarówno teoretyków, jak i praktyków prawa. Należy do nich zaliczyć w szczególności kwestię zasadności formułowania przez ustawodawcę wymogu przyznania się do winy jako przesłanki determinującej zastosowanie skazania bez rozprawy, znaczenie braku zgody pokrzywdzonego na wystąpienie z wnioskiem o skazanie bez rozprawy dla zaistnienia przesłanki pozytywnej prognozy, możliwość skorzystania przez recydywistę z omawianego postępowania oraz określenie terminu wycofania się przez oskarżonego z zawartego porozumienia. W pracy podkreślono także konieczność stosowania postępowania skróconego w sposób zgodny z rzetelnie rozumianym wymogiem koncentracji procesowej.

7

Recognition of evidence inadmissibility in criminal process: The main scientific and theoretical concepts

75%

Huzela M.

Wrocławsko-Lwowskie Zeszyty Prawnicze

|

2014

|

vol. 5

279 - 293

PL

Zróżnicowane podejście do uznania dowodów za niedopuszczalne jest jednym z podstawowych problemów procesu karnego, dlatego też rozwiązanie go ma znaczenie zarówno teoretyczne, jak i praktyczne. W artykule dokonano analizy różnych koncepcji uznania dowodów za niedopuszczalne, do których należą koncepcje: „owoc zatrutego drzewa”, „uczciwe błędy”, „srebrny talerz”, „herbata i atrament”, „rozbite lusterko” oraz „bezwzględne wykluczenie dowodów”. Głównym zadaniem autora tego artykułu jest przedstawienie najlepszych przykładów wykorzystania tych koncepcji w różnych sytuacjach, które występują w postępowaniu karnym.

8

Tryb uzyskiwania dowodu z akt Sądów Metropolitalnych – uwagi ogólne w kontekście działalności sądów karnych

75%

Dąbrowski K.

Acta Iuris Stetinensis

|

2016

|

issue Acta Iuris nr 16

PL

Niniejszy artykuł porusza istotną, choć często pomijaną problematykę określenia właściwego trybu uzyskiwania dowodów z akt tzw. sądów kościelnych. Rozważania te są szczególnie doniosłe z uwagi na szeroki zakres zastosowania powyższego źródła materiału dowodowego. Dlatego też pomimo ich teoretycznego charakteru zawierają one ważne wskazówki dla praktyki organów procesowych. Rozpoczynając swe przemyślenia od oceny pojmowanej in abstracto dopuszczalności przeprowadzenia przedmiotowego dowodu, autor rozpatruje zarysowane zagadnienie z perspektywy obowiązującego zakazu dowodowego dotyczącego tajemnicy spowiedzi. Następnie uwzględniając ogół norm systemu prawnego, w tym zwłaszcza dotyczących prawnomiędzynarodowej pozycji Sądów Metropolitalnych, dochodzi do wniosku, iż właściwym trybem pozyskiwania dowodów z omawianego źródła jest tryb pomocy prawnej – określony w art. 585 k.p.k. i następnych. Łącząc powyższe wnioski z zasadami równości obywateli i równouprawnienia kościołów i związków wyznaniowych, autor zarysowuje tezę o konieczności stosowania powyższego trybu w odniesieniu do każdego z szeroko pojmowanych tzw. sądów kościelnych.

EN

The article’s main aim is to discuss the body of evidence as derived from the files of court of ecclesiastical. To be more precise, its admissibility and its adequate examination procedure. In the first place, the author of the article pinpoints the wide range of legal application of the evidence material originating from the courts of ecclesiastical. Yet, at the same time, the possibility of taking evidence is also deliberated upon by the author, especially when taking into consideration the evidentiary prohibition being the result of the seal of confession. Next, presuming taking evidence in the aforementioned circumstances to be possible, the article describes the actual practice as not allowing for a norms functioning in the judicial system, particularly the norms concerning international position of the Holy See and metropolitan courts. Consequently, the author argues the correct procedure of gaining access to the evidence in question is the procedure of legal aid defined in the article 585 Criminal Procedure code and in the subsequent articles. On balance, the author combines the conclusions presented in the article along with the principle of equality of citizens and equitability of churches and religious associations. As a result, the author proves the procedure of legal aid to be applicable not only in metropolitan courts but also in broadly defined ecclesiastical courts.

9

ROLA POLICJI W ZWALCZANIU PRZESTĘPCZOŚCI PRZECIWKO DOBROM KULTURY

75%

KARAŹNIEWICZ J.

Przegląd Policyjny

|

2018

|

vol. 4(132)

125-143

PL

Policja jako organ prowadzący postępowanie karne pełni istotną rolę w ściganiu przestępstw przeciwko zabytkom. Skuteczność działań w tym zakresie uzależniona jest od kilku czynników. W artykule zwrócono szczególną uwagę na problemy związane z ujawnianiem tego rodzaju czynów, wskazując na trudności w identyfikowaniu przedmiotu przestępstwa, a także znaczenie współpracy organów ścigania z wojewódzkimi konserwatorami zabytków. Bardzo ważną kwestią jest właściwa kwalifikacja prawna czynu, która utrudniona jest przez rozproszenie karnoprawnych regulacji odnoszących się do przestępczości przeciwko dobrom kultury w różnych aktach prawnych. Przepisy w tym zakresie zawarte są przede wszystkim w kodeksie karnym oraz w ustawie o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. Co więcej, ustawodawca stosuje zróżnicowaną terminologię w opisie znamion poszczególnych przestępstw. Efektowność ścigania w znacznej mierze uzależniona jest od wykorzystania w tego typu sprawach wiedzy specjalistycznej. W związku z tym podkreślono rolę biegłych i konsultantów, ale także zwrócono uwagę na potrzebę właściwego przygotowania funkcjonariuszy Policji do ścigania przestępczości przeciwko dobrom kultury.

10

Wykorzystanie unormowań art. 95 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami do walki z przestępczością przeciwko dziedzictwu narodowemu – propozycje rozwiązań

75%

Jakubowski O.

Opolskie Studia Administracyjno-Prawne

|

2011

|

vol. VIII

45-52

EN

Cooperation between public administration bodies dealing with combating illegal trade in antiquities and in particular good flow of information between such bodies are key factor of success of their mission. One of the means of improvement of said cooperation are agreements concluded according to Art. 95 of the Monuments Protection Act. This Article may also be used to give certain specialized units the right to act in criminal proceedings relating to cultural goods.

11

Gwarancje oskarżonego w postępowaniu ze stosunków międzynarodowych.

75%

Marta B.

Acta Iuris Stetinensis

|

2014

|

issue 7

PL

The matters related to defendant’s guarantees are regulated both by the Polish legal system and by international law. Defendant’s guarantees constitute a very significant issue in view of the fact that defendants are the subject of the criminal proceedings and that in such proceedings, in principle, they are on their own while facing prosecutors with a strong law enforcement system at their disposal. Therefore, it is essential that defendants are notified of their rights and that their rights are ensured and respected. The situation seems to be slightly more complicated in international criminal proceed¬ings. The following article presents the basic guarantees available to the defendant, i.e. the right to defence, the right to translation services free of charge, the right to informa¬tion, and the right to due process.

12

DORĘCZENIE PISMA DOROSŁEMU DOMOWNIKOWI W POSTĘPOWANIACH SĄDOWYCH I ADMINISTRACYJNYCH

75%

Gapska E., Gapski M. P.

Zeszyty Prawnicze

|

2015

|

vol. 15

|

issue 1

159-204

PL

Service of Documents on an Adult Household Member in Judicial and Administrative Proceedings All proceedings contain a set of rules regarding the service of process. This general procedural institution varies from one case to another, although the aim and function is always the same. One of the differences involves substituted service of documents when the party to be served is unavailable for personal service. In such a situation substituted service allows the server to deliver documents to the address of the person to be served to an adult household member. Each jurisdiction requires that it should be a responsible individual of a suitable age and discretion who guarantees that the addressee will receive the documents served. The paper shows differences in interpretation and application of the substitute service of documents in civil, criminal, administrative and tax proceedings, despite their functional and terminological similarity. In particular divergences concern the meaning of the term “adult,” which is not synonymous with the juridical term “major”. Neither is there a uniform definition of what is meant by the addressee being “unavailable” for personal service or how his substitute should confirm that he has accepted the duty of bringing the documents to the addressee’s notice. The conclusion indicates the need for clarification and unification of the regulations analysed in the article.

13

Mediacja w polskim prawie karnym

75%

Sułkowski K.

Studenckie Zeszyty Naukowe

|

2017

|

vol. 20

|

issue 35

EN

The article discusses the mediation and character of mediation procedure in Polish criminal law based on the Code of Criminal Procedure from 6 June 1997. In the first part of his work, the author shows usage of different forms of mediation. Next, he describes a historical outline of mediation procedure and its way of development. Then, he describes entity-connected terms, a legal person entitled to be a mediator, as well as reasons why somebody cannot be a mediator. Next, the rules of mediation are discussed. Case files and prerequisites for being qualified to mediation are presented. The author also shows what is needed while writing a report and describes the settlement which is at the end of mediation procedure. Additionally, the author talks over extra provisions which enable somebody to use mediation. Finally, the recapitulation of the work is given.

PL

W opracowaniu zostały omówione instytucje mediacji oraz charakter postępowania mediacyjnego w polskim prawie karnym na podstawie Kodeksu postępowania karnego z dnia 6 czerwca 1997 r. W pierwszej części pracy autor przedstawia używane definicje mediacji, następnie omawia zarys historyczny i kształtowanie instytucji mediacji, podmioty mediacji, terminy, podmioty uprawnione do bycia mediatorem oraz wymagania im stawiane, a także przesłanki uniemożliwiające bycie mediatorem. Następnie wskazano zasady, jakimi winna rządzić się mediacja. Ponadto zostały opisane akta sprawy, przesłanki kwalifikujące sprawę do mediacji, wymagania dotyczące sprawozdania, a także ugoda kończąca postępowanie mediacyjne. Na końcu wskazano przepisy dodatkowe, które umożliwiają stosowanie instytucji mediacji.

14

Odpowiedzialność odszkodowawcza Skarbu Państwa na podstawie rozdziału 58 kodeksu postępowania karnego – głos w dyskusji

75%

Kraszewska K.

Acta Iuris Stetinensis

|

2018

|

issue 23

113-128

PL

Artykuł traktuje o odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa na podstawie rozdziału 58 kodeksu postępowania karnego. Celem artykułu jest zabranie głosu w dyskusji nad jego problematyką i przedstawienie wybranych refleksji, dotyczących podstawowych zagadnień związanych z tym postępowaniem, dobranych przez wzgląd na ich znaczenie dla tej procedury.

EN

This article analyses liability for damages of the State Treasury under regulations of the Code of Criminal Procedure. The Author presents and takes part in the discussion about selected reflections and opinions, primarily focused on the main issues of the compensations proceedings.

15

Zasada nemo se ipsum accusare tenetur jako gwarancja prawa do obrony

75%

Sułkowski K.

Zeszyt Studencki Kół Naukowych Wydziału Prawa i Administracji UAM

|

2018

|

issue 8

257-270

PL

Zasada nemo se ipsum accusare tenetur jest jedną z podstawowych zasad postępowania karnego, która koreluje z prawem do obrony i z zasadą domniemania niewinności. Choć w wielu państwach jest kwestionowana, trudno sobie wyobrazić bez niej kształt postępowania karnego. Celem opracowania jest przybliżenie jak prawo do niedostarczania dowodów na swoją niekorzyść i nie udowadniania swej niewinności wpływa na status oskarżonego. Z tego względu analizie została poddana geneza, zakres podmiotowy i przedmiotowy tej zasady, prawo do składania wyjaśnień jako niekolidujące z zasadą nemo se ipsum, zakazy dowodowe, które zapewniają jej realizację, a także wyjątki od niej.

EN

The principle nemo se ipsum accusare tenetur is one of the fundamental principles of criminal procedure, which is connected with the right to defense and presumption of innocence principle. Although in many countries this rule is questioned, it is hard to imagine the structure of criminal procedures without this principle. The aim of this paper is to bring closer the issue of how the right of not providing evidence against your interest and not proving your innocence acts on the status of the accused. Therefore, the analysis was made regarding the genesis, subjective and objective scope of this principle, the right to be heard as not colliding with the nemo se ipsum principle, exclusionary rule which ensures realization of the principle and exceptions therefrom.

16

TO HAVE AN INTERPRETER – A RIGHT TO A FAIR TRIAL. EVALUATION OF PERSONAL EVIDENCE OBTAINED BY THE HELP OF AN INTERPRETER

71%

HATI C.

Comparative Legilinguistics

|

2016

|

vol. 28

25-42

PL

Celem niniejszej pracy jest podkreślenie, że zeznania uzyskane od świadka na drodze tłumaczenia mogą prowadzić do błędnych ustaleń faktów. Prawo do bezpłatnego skorzystania z usług tłumaczeniowych jest jednym z podstawowych praw, które musza być zapewnione w sprawiedliwym procesie sądowym. Niezapewnienie tłumaczenia lub tłumaczenie słabej jakości może prowadzić do niewłaściwej interpretacji sensu wypowiedzi co z kolei ma kluczowy wpływ na wyrok. Z tego powodu , śledczy który chce dotrzeć do prawdy powinien stosować inne procedury przesłuchania i stawiać inne pytania podczas przesłuchania z udziałem tłumacza, niż podczas przesłuchania bez tłumaczenia. Wspomniane różnice w procedurach powinny być szeroko znane, wszystkim osobom biorącym udział w procesie sądowym, jednakże sędzia i tłumacz musi pamiętać ponadto, o możliwości celowego użycia przez strony takich środków językowych, które mogą wypaczać fakty.

EN

Abstract. The author is a trainee lawyer, and a graduating PhD student. Her field of research is the principle of directness in the criminal procedure, with special emphasis on the significance of the spoken language, and the possibility of the distortion of the information that is mediated during interpretation. The author supplements her research with her experience obtained during her time as a defense lawyer in criminal procedures. Her aim is to point out how a confession obtained with the help of an interpreter can lead to a false statement of facts. The right to have a free interpreter belongs to the circle of absolute rights of a fair procedure, the deprivation from which makes a procedure unfair in every case. However, improper interpretation bears risks of a similar proportion, as it can apply new meaning to the confessions. Thus, the forensic and questioning rules of interrogation are different when conducted with an interpreter, provided that the interrogator indeed strives to unveil the truth. This information should be part of the basic knowledge of the members of authority and the defense lawyer as well. However, both the judge and the interpreter must keep it in mind that the parties might intentionally apply such linguistic means which result in the distortion of information.

17

Admissibility of a cassation appeal against the judgment on discontinuance of proceedings due to a perpetrator’s insanity and application of preventive measures

71%

Parapura D.

|

2020

|

vol. 14

|

issue 3

87-106

PL

Celem niniejszej publikacji jest przedstawienie wątpliwości interpretacyjnych, które zrodziły się na gruncie dopuszczalności kasacji od orzeczenia o umorzeniu postępowania i zastosowania środków zabezpieczających, oraz ocena ostatnich zmian legislacyjnych, skutkujących rozszerzeniem zakresu przedmiotowego kasacji o wydawane w tym przedmiocie postanowienia.

EN

The article aims to present interpretative doubts that are raised in connection with admissibility of a cassation appeal against a judgment concerning the discontinuance of proceedings and application of preventive measures, as well as to assess the latest legislative changes that result in the extension of the objective scope of cassation by judgments issued on this matter.

18

O UKSZTAŁTOWANIU GRANIC ZATRZYMANIA PROCESOWEGO — REFLEKSJE PRAWNOPORÓWNAWCZE ORAZ NA TLE NOWELIZACJI KODEKSU POSTĘPOWANIA KARNEGO Z 27 WRZEŚNIA 2013 ROKU

63%

Sypko J.

Przegląd Policyjny

|

2016

|

vol. 1(121)

106-125

PL

Publikacja została poświęcona wybranym aspektom dotyczącym granic zatrzymania procesowego osoby. Swoją szczególną uwagę autor skupia wokół przedmiotowych granic zatrzymania, z uwzględnieniem znowelizowanych przepisów kodeksu postępowania karnego. Granice podmiotowe oraz temporalne zatrzymania zostały zasygnalizowane przede wszystkim w kontekście nowych uregulowań prawnych. Uwaga autora skierowana została również na granice prawne związane z kontrolą zatrzymania procesowego. Omawiając wybrane rozwiązania prawne, autor stara się je ocenić na tle rozwiązań konwencyjnych oraz konstytucyjnych, w wyniku czego dochodzi do określonych wniosków. Stąd w podsumowaniu sformułowane zostały wnioski de lege ferenda jako wynik rozważań autora nad zgodnością krajowych przepisów prawnych z przepisami międzynarodowymi mówiącymi o zatrzymaniu osoby.

19

Gwarancyjność i spójność regulacji dotyczących przeszukania osoby, kontroli osobistej oraz sprawdzenia prewencyjnego

63%

Grochowska J.

Studenckie Prace Prawnicze, Administratywistyczne i Ekonomiczne

|

2019

|

vol. 30

115-136

PL

Opracowanie jest analizą regulacji przeszukania i kontroli osobistej wraz z próbą ustalenia ich poziomu gwarancyjności oraz spójności. Analizie poddano również instytucję sprawdzenia prewencyjnego jako czynności zbliżonej w swoim charakterze do kontroli osobistej, co ma na celu całościowe poruszenie zagadnienia związanego z szeroko rozumianą ingerencją w prawo do prywatności ze względu na konieczność ochrony porządku i bezpieczeństwa publicznego. Celem artykułu jest próba znalezienia optymalnego rozwiązania pozwalającego ograniczyć nadużycia w zakresie stosowania tych instytucji. Ponadto artykuł poddaje ocenie aktualną regulację tych instytucji oraz zakreśla granice ich stosowania, po to by zapewnić wystarczające gwarancje osobom dotkniętym negatywnymi skutkami wskazanych czynności.

EN

The article provides an analysis of search and personal control regulations along with an attempt to determine their level of guarantee and consistency. The institution of preventive checking was also analyzed as similar in nature to personal control. The paper aims at comprehensively addressing the issue of broadly understood interference with the right to privacy motivated by the need to protect public order and security. The author attempts to find the optimal regulation which guarantees the reduction of abuse of powers vested in the investigating authorities. In addition, the article assesses the current regulation of the above-mentioned institutions and outlines the limits of their application in order to provide sufficient guarantees for persons affected by them.

20

CZĘŚCIOWE COFNIĘCIE SKARGI ZASADNICZEJ PRZEZ OSKARŻYCIELA W POLSKIM PROCESIE KARNYM

63%

Kil J.

Roczniki Administracji i Prawa

|

2019

|

vol. 1

|

issue XIX

173-183

PL

Przedmiot artykułu stanowi analiza dopuszczalności częściowego cofnięcia skargi zasadniczej przez oskarżyciela w obecnie obowiązującym modelu polskiego postępowania karnego. W opracowaniu zdefiniowano naczelne zasady procesowe dotyczące przedmiotowego zagadnienia problemowego, a mianowicie zasadę skargowości oraz kontradyktoryjności. Poddano interpretacji dyspozycję art. 14 § 2 kpk, wykorzystując w tym zakresie dyrektywy wykładni językowej, celowościowej oraz funkcjonalnej, jak również zaprezentowano argumentację uzasadniającą przyjęcie poglądu o możliwości częściowego cofnięcia skargi przez oskarżyciela publicznego. Przedstawiono procesowe implikacje wskazanego stanowiska. W opracowaniu przeanalizowano także możliwość częściowego cofnięcia skargi zasadniczej na gruncie postępowań toczących się z oskarżenia subsydiarnego oraz prywatnego.

EN

The subject of the article is the analysis of the admissibility of a partial withdrawal of a principalaction by the prosecutor in the current model of Polish criminal proceedings. The study defines the main procedural rules regarding the issue in question, namely the principle of accusatorial procedure and adversary trial system. In the study, the disposition of Article 14 § 2 of the Code of Criminal Procedure is being interpreted with the use of linguistic, teleological and functional directives of interpretation. The study also presents the arguments justifying the acceptance of the view of the admissibility of partial withdrawal of the complaint by the public prosecutor. The study presents the procedural implications of the aforementioned standpoint. In the study the possibility of partial withdrawal of the principal action on the basis of pending supplementary or private prosecution proceedings was also analyzed.

Refine search results

PRAWO DO PRYWATNOŚCI A BEZPIECZEŃSTWO PUBLICZNE REALIZOWANE PRZEZ PROCES KARNY

OBOWIĄZEK NAPRAWIENIA SZKODY JAKO ŚRODEK PROBACYJNY W ŚWIETLE ORZECZNICTWA SĄDOWEGO

Konstytucyjne zasady postępowania karnego na tle orzecznictwa Polskiego Trybunału Konstytucyjnego

Wizerunek prokuratora po zmianie Kodeksu postępowania karnego w 2016 r.

OBOWIĄZEK DENUNCJACJI W KONTEKŚCIE TAJEMNICY MEDYCZNEJ

Skazanie bez rozprawy w znowelizowanym kodeksie postępowania karnego

Recognition of evidence inadmissibility in criminal process: The main scientific and theoretical concepts

Tryb uzyskiwania dowodu z akt Sądów Metropolitalnych – uwagi ogólne w kontekście działalności sądów karnych

ROLA POLICJI W ZWALCZANIU PRZESTĘPCZOŚCI PRZECIWKO DOBROM KULTURY

Wykorzystanie unormowań art. 95 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami do walki z przestępczością przeciwko dziedzictwu narodowemu – propozycje rozwiązań

Gwarancje oskarżonego w postępowaniu ze stosunków międzynarodowych.

DORĘCZENIE PISMA DOROSŁEMU DOMOWNIKOWI W POSTĘPOWANIACH SĄDOWYCH I ADMINISTRACYJNYCH

Mediacja w polskim prawie karnym

Odpowiedzialność odszkodowawcza Skarbu Państwa na podstawie rozdziału 58 kodeksu postępowania karnego – głos w dyskusji

Zasada nemo se ipsum accusare tenetur jako gwarancja prawa do obrony

TO HAVE AN INTERPRETER – A RIGHT TO A FAIR TRIAL. EVALUATION OF PERSONAL EVIDENCE OBTAINED BY THE HELP OF AN INTERPRETER

Admissibility of a cassation appeal against the judgment on discontinuance of proceedings due to a perpetrator’s insanity and application of preventive measures

O UKSZTAŁTOWANIU GRANIC ZATRZYMANIA PROCESOWEGO — REFLEKSJE PRAWNOPORÓWNAWCZE ORAZ NA TLE NOWELIZACJI KODEKSU POSTĘPOWANIA KARNEGO Z 27 WRZEŚNIA 2013 ROKU

Gwarancyjność i spójność regulacji dotyczących przeszukania osoby, kontroli osobistej oraz sprawdzenia prewencyjnego

CZĘŚCIOWE COFNIĘCIE SKARGI ZASADNICZEJ PRZEZ OSKARŻYCIELA W POLSKIM PROCESIE KARNYM