Results found: 2

Search results

Search:
in the keywords: post-Zionism

Sort By:

Limit search:

Węzeł palestyński. "Nowy antysemityzm", islamofobia i pytanie o nie-islamofobiczną Europę

100%

Bobako M.

Praktyka Teoretyczna

2017

vol. 26

issue 4

Throughout twentieth-century European history Jews and Arabs, as well as Jews and Muslims, have been presented as engaged in a “civilizational” conflict that is not only political but also quasi-metaphysical. This article examines the impact of the conflict on attitudes to anti-Semitism and Islamophobia, and considers the Islamophobic implications of the “new anti-Semitic” discourse, focussing in particular on a variant of this discourse developed by Alain Finkielkraut. The text argues that both the struggle against anti-Semitism and Islamophobia as well as the struggle against the mechanism that, in certain circumstances, creates a kind of negative feedback loop between them, requires not only opposing anti-Jewish and anti-Muslim prejudices, but also a broad critical reconsideration of the concepts of Europeanness that lie at their foundation. The author suggests that a good starting point for this reconsideration might be a postcolonial reading of the Jewish intellectual tradition as exemplified in the works of Amnon Raz-Krakotzkin and that focuses on the figure of the Mizrahi Jew.

Europejska historia dwudziestego wieku doprowadziła do tego, że Żydzi i Arabowie, a także żydzi i muzułmanie, znaleźli się w sytuacji konfliktu, który ma charakter zarówno polityczny, jak i quasi-metafizyczny. Cele artykułu to analiza wpływu, jaki konflikt ten wywarł na postrzeganie antysemityzmu i islamofobii, oraz pokazanie islamofobicznych implikacji dyskursu, w ramach którego funkcjonuje kategoria „nowego antysemityzmu” (zwłaszcza w wariancie rozwijanym przez Alaina Finkielkrauta). Główna teza tekstu głosi, że zarówno walka przeciwko antysemityzmowi i islamofobii, jak i przeciwko łączącemu je w pewnych okolicznościach mechanizmowi negatywnego sprzężenia zwrotnego, wymaga nie tylko przeciwstawienia się uprzedzeniom antyżydowskim i antymuzułmańskim, ale także głębokiego, krytycznego przemyślenia koncepcji europejskości, które leżą u ich podstaw. Według autorki dobrym punktem wyjścia może być postkolonialne odczytanie żydowskiej tradycji intelektualnej, proponowane m.in. przez Amnona Raz-Krakotzkina, które skupia się na figurze Żyda mizrahijskiego.

Język hebrajski oraz jidysz w sztuce Haima Maora, izraelskiego artysty drugiego pokolenia

94%

Jakubowicz R.

Narracje o Zagładzie

2018

issue 4

163-233

An Israeli artist of the Second Generation or the postgeneration, Haim Maor uses in his art various means of expression, such as painting, installation, photography, or performance, and creates biographical art. In numerous works, he uses words or texts in Hebrew, Yiddish, English, German, Polish, and Arabic. In this article, the author focuses mainly on these works of art in which Haim Maor – in a way close to conceptualism, postconceptualism, and concrete poetry – uses words, especially those in Hebrew and Yiddish. The author refers to the presence of tension in this art between the official language of the young and proud country of Israel (Hebrew) and the language of diaspora, despised by Israeli elites (Yiddish). Works by Maor evoke the Shoah mainly by means of references to familial stories. In the article, the author tackles the motif of memory found in this art, putting it in the context of post-Holocaust art and the notion of postmemory (Marianne Hirsch), and showing the way in which the attitude towards the tragedy of the Shoah transformed in Israel. Maor’s art criticises the myths functioning in Israeli society, such as the myth of “beautiful” death. Using not only the research of Israeli Zionist historians (Anita Shapira) and so-called new historians (Shlomo Sand, Tom Segev, Ilan Pappé, Idith Zertal) but also the texts of left-wing publicists and writers (David Grossman, Amos Oz, Ari Shavit), the author attempts to depict the way in which art works through the same problems which historians, writers, and journalists face.

Haim Maor to izraelski artysta drugiego pokolenia czy też postpokolenia, posługujący się w swej twórczości różnymi środkami wyrazu, jak np. malarstwo, instalacja, fotografia, performance, i uprawiający sztukę biograficzną. W wielu pracach posługuje się słowem lub tekstem w językach: hebrajskim, jidysz, angielskim, niemieckim, polskim oraz arabskim. W niniejszym artykule autor koncentruje uwagę głównie na tych pracach, w których Haim Maor – w sposób bliski konceptualizmowi, postkonceptualizmowi oraz poezji konkretnej – posługuje się słowem (głównie w językach hebrajskim oraz jidysz). Odnosi się do obecnego w sztuce tego artysty napięcia pomiędzy oficjalnym językiem młodego i dumnego państwa Izrael – hebrajskim, a pogardzanym przez izraelskie elity językiem diaspory – jidysz. Prace Maora przywołują Zagładę głównie poprzez odniesienia do rodzinnych historii. W artykule autor podejmuje wątek pamięci obecny w sztuce tego artysty, sytuując jego twórczość w kontekście „sztuki po Zagładzie” oraz pojęcia postpamięci (Marianne Hirsch), pokazując, w jaki sposób zmieniał się stosunek do tragedii Szoa w Państwie Izrael. Sztuka Maora poddaje krytyce mitologie funkcjonujące w izraelskim społeczeństwie, np. mit „pięknej” śmierci. Sięgając zarówno do badań izraelskich historyków syjonistycznych (Anita Shapira) oraz tzw. nowych historyków (Shlomo Sand, Tom Segev, Ilan Pappé oraz Idith Zertal), a także do tekstów lewicowych publicystów i pisarzy (Dawid Grosman, Amos Oz, Ari Shavit), autor próbuje unaocznić czytelnikowi, w jaki sposób przepracowywano na gruncie sztuk wizualnych te same problemy, z którymi mierzą się historycy, literaci oraz dziennikarze.

Refine search results

1 Narracje o Zagładzie

1 Praktyka Teoretyczna

1 Bobako M.

1 Jakubowicz R.

1 2018

1 2017

Search results

Węzeł palestyński. "Nowy antysemityzm", islamofobia i pytanie o nie-islamofobiczną Europę

Język hebrajski oraz jidysz w sztuce Haima Maora, izraelskiego artysty drugiego pokolenia